God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 999

ตอนที่ 999

เดี๋ยวนะ โนริเอล?

ลั่วฉวนสำรวจมองภาพถ่ายเด็กสาวเส้นผมสีดำและดวงตาสีดำ

เป็นโนริเอลที่เขารู้จัก

แต่ไม่ใช่ว่าอยู่เมืองใต้สมุทรหรอกหรือ ไฉนมาคึกคักในกลุ่มแชทได้กัน?!

นอกจากนี้ลั่วฉวนยังได้ทราบเรื่องราวเพิ่มเติม คล้ายว่านางจะพูดคุยกับลูกค้าไปมากหน้าหลายตา

ตัวตนของโนริเอลจึงกลายเป็นที่สงสัยในกลุ่มแชท

ในใจลั่วฉวนครุ่นคิดไปมา สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เปิดเผยตนเองที่เข้าร่วมกลุ่มแชทแต่อย่างใด

จากนั้นจึงไปเปิดแอพวิดีโอและรับชม ซึ่งก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก

เหมือนว่าวิดีโอชุดของหุบเขาโอสถจะเพียงเพิ่งเริ่มแผนการ ตอนนี้ยังไม่พร้อม

เขาจึงปิดโทรศัพท์วิเศษไป

ผ้านวมนำมาห่มคลุมร่างก่อนจะหลับตาลง

ราตรีสวัสดิ์

ค่ำคืนนี้ไร้ฝัน

เมื่อลั่วฉวนลืมตาตื่น มันก็เป็นตอนเช้าตรู่แล้ว

บ่อยครั้งมักเป็นเช่นนี้ เป็นการหลับไปกว่าจะรู้ตัวก็คือเวลาผ่านพ้นไปไกล

เมื่อเปิดหน้าต่างออก ภายนอกฝนยังคงตก

ลั่วฉวนเดินออกจากห้อง

วันนี้เขาตื่นเช้ากว่าปกติ ประตูห้องเหยาซือหยานยังคงปิดอยู่

หลังล้างหน้าเรียบร้อยแล้วเขาจึงค่อยลงมาชั้นล่าง

“อรุณสวัสดิ์ก้อนดำน้อย” ลั่วฉวนพูดกล่าวกับก้อนดำน้อยที่อยู่บนกิ่งต้นไม้โลก

ก้อนดำน้อยกระโดดลงบนฝ่ามือลั่วฉวนและเด้งไปมาอยู่หลายครั้ง

กิ่งของต้นไม้โลกและใบไม้ขยับเล็กน้อย ตามความเข้าใจของลั่วฉวน น่าจะเป็นการบอกเร่งให้มารดน้ำ

ด้วยถือก้อนดำน้อยไว้มือหนึ่ง เขาจึงเดินไปยังชั้นและนำสินค้ากลับมา

โคล่าถูกปิดฝาขวดและเทออก เพียงไม่นานก็ซึมหายเข้าไปในดำอย่างไร้ร่องรอย

จากนั้นจึงราดสไปรท์และสินค้าอื่นลงไป

เหยาซือเย่ว์เปิดประตูออกมาพร้อมหาววอด สายตานั้นมองทางห้องลั่วฉวนด้วยความง่วงงุนก่อนจะมองกลับเข้าห้องที่นางเพิ่งออกมา “พี่หญิง เหมือนเถ้าแก่จะตื่นนานแล้ว”

“ข้าไม่ควรคุยกับเจ้าจนดึกดื่น” เหยาซือหยานดีดนิ้วที่หน้าผากเหยาซือเย่ว์

“เจ็บนะ ท่านไปทำอาหารเช้าแล้ว” เหยาซือเย่ว์หัวเราะตอบ

มื้อเช้าวันนี้ค่อนข้างเรียบง่าย

ลั่วฉวนได้ทานอาหารซากุระอีกครั้ง เขาคาดการณ์ได้จากการที่เห็นเหยาซือเย่ว์เดินเข้าไปในหมู่บ้านซากุระเมื่อครู่

พักหนึ่งได้ทานไม่เป็นไร กลิ่นของซากุระจะฟุ้งกระจายในร้านเพราะอาหารมื้อเช้า

เมื่อปู้หลี่เกื๋อเข้ามาในร้านพร้อมอาหารเช้าที่เพิ่งซื้อจากร้านหยวนก่วย เขาพลันรู้สึกว่าอาหารในมือตนเองจืดชืด

มันไม่ใช่เพราะอาหารของร้านหยวนก่วยไม่ดี อย่างไรแล้วฝีมือการทำอาหารของหยวนก่วยก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเหยาซือหยาน แต่มันเป็นเรื่องของปริมาณ

สายตาปู้หลี่เกื๋อมองซาลาเปาในมือ จากนั้นจึงมองสำรับอาหารเช้าหรูหราของลั่วฉวน หากเทียบเปรียบแล้ว ไม่ควรเปรียบเทียบจะดีกว่า

“เถ้าแก่ ไฉนอาหารเช้าวันนี้ดูสายกว่าปกติ?” ปู้หลี่เกื๋อพยายามหักห้ามไม่ให้ตนเองสนใจ

“เมื่อคืนเล่นโทรศัพท์วิเศษดึกไปหน่อย” เหยาซือหยานตอบคำถามของปู้หลี่เกื๋อแทนลั่วฉวน

“โอ้” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับโดยไม่คิดอะไรมาก

“ได้ยินว่าเมื่อคืนนี้หยวนก่วยไปที่คฤหาสน์ขุนนางใต้ เป็นยังไงบ้าง รับตัวเจ้าเป็นศิษย์เรียบร้อยดีแล้ว?” เหยาซือเย่ว์มองมาพร้อมกล่าวถาม

“จะเรียบง่ายเช่นนั้นได้ยังไง” ปู้หลี่เกื๋อเผยยิ้มขื่นขม “เมื่อคืนแค่เป็นการหารือเรื่องพิธีการรับตัวเป็นศิษย์ ยังไม่ได้เป็นศิษย์และอาจารย์ต่อกันจริง”

“พิธีรับตัว?” ลั่วฉวนเกิดสงสัย

“ข้าจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่นัก เหมือนว่าจะมีหลายขั้นตอนพอสมควร” ปู้หลี่เกื๋อยักไหล่ตอบอย่างอับจน

ด้วยเหตุนี้ลั่วฉวนจึงยังไม่ทราบว่าพิธีทำอย่างไร

“กล่าวไปแล้ว อาจารย์บอกในระหว่างพิธีต้องเชิญผู้อื่นมาเป็นพยานด้วย น่าจะเป็นเถ้าแก่นะ” ปู้หลี่เกื๋อเผยความเห็น

“ได้” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ สีหน้ายังคงราบเรียบเหมือนดังเคย

ปู้หลี่เกื๋อที่เดินซาลาเปามาตั้งแต่ร้านหยวนก่วย ตอนนี้กินหมดแล้วจึงเก็บห่อเข้าแหวนมิติ จากนั้นจึงเดินไปหยิบสไปรท์จากชั้นวางและเดินไปทางเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง

“ไม่รอเล่นกลอรี่พร้อมคนอื่นหรือ?” เหยาซือเย่ว์กล่าวถาม

“กลอรี่ยังไม่ต้องรีบก็ได้ วันนี้เล่นโหมดทั่วไปดีกว่า” ปู้หลี่เกื๋อตอบกลับมา “ฟังจากคนในกลุ่มแชทกล่าวว่ามีภารกิจใหม่ปล่อยออกมา ข้าต้องไปดูเสียหน่อยว่าคืออะไร”

ลั่วฉวนพอจะทราบเรื่องนี้มาบ้าง

ขณะที่หายนะเริ่มเคลื่อนไหว จำนวนของผู้ติดเชื้อเร่รอนในป่าก็ลดลง ภารกิจออกล่าผู้ติดเชื้อจึงน้อยลงตามไปด้วย

ขณะเดียวกัน สัตว์ที่ติดเชื้อก็เข้ามาแทนที่ผู้ติดเชื้อ เหล่านั้นคือภารกิจล่าสุดที่ปล่อยออกมา

ที่ตัวของสัตว์อสูรเหล่านั้นจะมีวัสดุที่ดีคงอยู่ ซึ่งมันเหมาะสมสำหรับนักเวท รวมถึงยังมีแร่ธาตุอื่นที่สามารถนำมาใช้งาน

อานเหวยหยามาถึงร้านเป็นคนที่สอง นางคุ้นเคยกับการเปิดเส้นทางมิติดี

“เถ้าแก่ยังทานมื้อเช้าอยู่หรือนี่” อานเหวยหยาพบเห็นลั่วฉวนยังคงทานมื้อเช้าพลางต้องลอบกลืนน้ำลาย

“ทานไหม?” ลั่วฉวนพบเห็นสายตาจึงรู้สึกนึกสนุกขึ้นมา

“เช่นนั้นข้าไม่มากมารยาท” ดวงตาอานเหวยหยาเผยประกายก่อนจะรวบเอามื้อเช้าที่เหลือเข้าปาก “ไม่ทานกันแล้วหรือ?”

“วันนี้ทำมื้อเช้าเยอะไปหน่อย” เหยาซือหยานยิ้มตอบ

ปู้หลี่เกื๋อที่เพิ่งนั่งตรงเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงพอพบเห็นจึงเผยดวงตาเบิกกว้าง

ทำไมกลายเป็นเช่นนี้? หากทราบเขาคงถามไปก่อนเป็นคนแรกแล้ว

และก็ไม่ทราบว่าโอกาสเช่นนี้จะปรากฏอีกครั้งเมื่อใด

ในใจปู้หลี่เกื๋อเกิดนึกเสียดายขึ้นมา

จากนั้นเขาจึงเข้าโลกเสมือนจริง ความเสียดายถูกระบายออกไปยังเหล่าสัตว์อสูร

การมาถึงของปู้หลี่เกื๋อและอานเหวยหยา มันแทบเป็นการยืนยันว่าเวลาเริ่มทำการของร้านต้นตำรับเริ่มขึ้นแล้ว ถัดจากนี้จะมีลูกค้าทยอยมากัน

ลั่วฉวนพบเห็นว่าลูกค้าหลายคนเมื่อเข้ามาในร้านจะหันมองสำรวจราวค้นหาอะไรบางอย่างอยู่

สุดท้ายสายตาพวกเขาจึงมองไปทางปู้หลี่เกื๋อที่เข้าโลกเสมือนจริงไปเรียบร้อยแล้ว สีหน้าพวกเขาตอนนี้ค่อนข้างที่จะ… หวั่นเกรง

นี่เป็นผลกระทบจากเรื่องของสถานะ ไม่ว่าโลกใดล้วนมี

ราชินีไซเรนมาถึงร้านต้นตำรับผ่านทางประตูแสงพร้อมเดินไปเลือกซื้อสินค้า

เมื่อผ่านมาหน้าโต๊ะรับเงิน ลั่วฉวนจึงเรียกนางไว้

“เฮเลนเวีย ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว?”

ลั่วฉวนย่อมถามถึงเรื่องเมืองใต้สมุทร

ราชินีไซเรนหยุดตอบ “ยี่ลาส่งชาวไซเรนจำนวนหนึ่งออกไปแล้ว หากเกิดเรื่องราวใดขึ้นจะแจ้งข่าวอีกที”

“ดีแล้ว” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ

เหมือนว่าเขาจะเลือกถูกที่ฝากฝังให้ชาวไซเรนช่วยเหลือ เพราะพวกนางคือผู้เชี่ยวชาญและไว้ใจได้

“เถ้าแก่พูดกล่าวถึงอะไรหรือ?” เหยาซือเย่ว์มองทางราชินีไซเรนด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวก็ทราบ” นี่แทบจะกลายเป็นประโยคสุดคลาสสิคของลั่วฉวนไปแล้ว

“คำตอบนี้อีกแล้ว” เหยาซือเย่ว์บุ้ยปากตอบรับก่อนจะเดินกลับไป ไม่ช้าจึงหาที่นั่งและเข้าโลกเสมือนจริง