God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1000.1
ตอนที่ 1000 (1)
กลายเป็นว่าลูกค้าทั้งหลายของร้านต่างเกิดความสงสัย
“อู๋เย่ว์ เจ้าทราบเรื่องที่เกิดขึ้นกับนครไซเรนบ้างหรือไม่?” ทันทีเมื่อหนานกงอู๋เย่ว์มาถึงร้าน ลูกค้าหลายคนจึงเข้ามาล้อมนางเอาไว้
เด็กสาวชาวไซเรนชะงักไปครู่ นางยืนเหม่อมองอย่างไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นและควรตอบอย่างไร
ลูกค้าหลายคนเข้ามาพูดกล่าว หนานกงอู๋เย่ว์ในที่สุดค่อยเข้าใจว่าพวกเขาเหล่านี้ถามถึงอะไร
“น่าจะเป็นเรื่องของชาวทะเลในท้องทะเล” หนานกงอู๋เย่ว์ตอบคำถามทุกคน “ไซเรนและชาวทะเลเกี่ยวข้องกัน เหมือนว่าตอนนี้จะช่วยพวกเขาสร้างค่ายอาคมเคลื่อนย้ายกันอยู่”
ข่าวคราวเหล่านี้นางได้รับจากกลุ่มแชทของชาวไซเรน ซึ่งพวกนางก็กำลังพูดคุยถึงเรื่องนี้กันอย่างคึกคัก
“ชาวทะเลงั้นหรือ? จำนวนลูกค้าร้านเถ้าแก่จะเพิ่มขึ้นอีกแล้วหรือนี่!”
“ทำข้าคิด ว่าอุปกรณ์เล่นเกมเสมือนจริงจะไม่พอเอาเสียแล้ว ชาวทะเลน่าจะสนใจโลกเสมือนจริง ไม่น่าเหมือนชาวไซเรนที่ไม่ค่อยเล่น”
“ชาวทะเลใช้ชีวิตในทะเล ไม่ทราบเลยว่าจะหน้าตาเป็นยังไง…”
คำถามและคำตอบปรากฏขึ้นวนเวียนไปมาในหมู่ลูกค้า
แผนทำให้ประหลาดใจของลั่วฉวนล้มเหลวทันทีตั้งแต่ขั้นตอนเตรียมการ
ช่างมัน ทราบก่อนก็ดี อย่างน้อยคนเหล่านี้จะได้เตรียมใจรับรู้ก่อนการมาถึงของชาวทะเล
ลั่วฉวนถอนสายตากลับ จากนั้นจึงไปหยิบโคล่าจากชั้นวางและกลับมายังที่นั่งประจำตัว
เขาค่อยได้เห็น ว่าแม้เหยาซือหยานถือโทรศัพท์วิเศษอยู่ แต่นางไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว คิ้วนั้นขมวดเล็กน้อยเสียด้วยซ้ำ
คล้ายว่าแรงบันดาลใจจะแห้งเหือดเข้าเสียแล้ว
ลั่วฉวนจึงเดินมานั่งด้านข้าง หลังครุ่นคิดอยู่ครู่จึงกล่าวถาม “ไปเล่นเกมไหม?”
“เล่นเกม?” เหยาซือหยานหลุดพ้นจากห้วงความคิดก่อนจะหันมองลั่วฉวนด้วยความสงสัย “เกมอะไรหรือ? เหมือนดังไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด?”
ไม่ใช่” ลั่วฉวนส่ายศีรษะ “กล่าวไปแล้วน่าจะเป็นเหมือนการทดสอบความคิดต่างหาก”
ในมุมมองของลั่วฉวน ชัยชนะของไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดนั้นอยู่กับผู้เล่นและโชค
ไม่กี่นาทีถัดจากนั้น ลั่วฉวนและเหยาซือหยานค่อยนั่งตรงข้ามกันพร้อมกล่องตัวหมากที่ขัดเงาตั้งไว้ตรงหน้า
ความแตกต่างคือกล่องของลั่วฉวนคือสีขาว ขณะที่ของเหยาซือหยานคือสีดำ
ตรงกลางโต๊ะวางไว้ด้วยกระดานไม้ที่มีเส้นขีดเป็นร่องลายตาราง
“กฎนั้นบอกไปแล้ว สีดำเริ่มก่อนและจึงเป็นสีขาว ก็ตามนี้” ลั่วฉวนมองเหยาซือหยานที่นั่งอยู่อีกฝั่ง
“ทราบแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ
จากที่ลั่วฉวนกล่าวเมื่อครู่ นางได้เรียนรู้การเล่นโกะ มันแตกต่างไปจากไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด มันคือการทดสอบความอดทน สมาธิ และการครุ่นคิดไตร่ตรอง
ลูกค้าหลายคนตระหนักพบเห็นเรื่องราวผิดแปลกทางด้านนี้จึงมามุงรับชม
“เถ้าแก่ทำอะไรอยู่กัน?” ปู้หลี่เกื๋อถอนตัวจากโลกเสมือนจริงชั่วครู่ เพราะได้ทราบว่าในร้านมีอะไรน่าสนใจ ตอนนี้จึงนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมาบันทึกเตรียมเผยแพร่เรื่องราว
“ได้ยินจากเถ้าแก่ เหมือนจะเรียกว่าโกะ” เหยาซือเย่ว์กล่าวอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “กฎนั้นค่อนข้างมีหลายอย่าง ข้ายังจำไม่ได้เลย”
“อย่าได้มองข้า เพิ่งมาถึงเหมือนกันเลยไม่ทราบ…”
กลุ่มคนเริ่มพูดคุยกัน
ทวีปเทียนหลันก็มีเกมหมากกระดาน ทว่าค่อนข้างแตกต่างจากโกะอยู่พอสมควร
เหยาซือหยานครุ่นคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะวางหมากสีดำลงบนจุดกลางกระดาน
“เริ่มที่จุดดาวกลางเลยงั้นหรือ?” ลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะถาม
“ตรงกลางกระดานนี้เรียกว่าจุดดาวกลางงั้นหรือนี่? ตรงนี้เล่นไม่ได้หรือ?” เหยาซือหยานเกิดสงสัย
ลั่วฉวนเพียงบอกถึงกฎทั่วไปของการเล่นโกะ ส่วนเรื่องอื่นใดไม่ได้กล่าวถึงมากนัก
“ก็เล่นได้…” ลั่วฉวนส่ายศีรษะ “ช่างมัน ไปต่อได้เลย”
ในการเล่นโกะ ตำแหน่งตรงกลางค่อนข้างพิเศษ ยกเว้นจุดดาวกลาง ที่เหลือล้วนเป็นส่วนเชื่อมต่อไปได้ทุกทิศ
ผู้เล่นหมากดำเริ่มที่จุดดาวกลางก่อน เรื่องนี้แม้เป็นผู้เล่นมีประสบการณ์ก็อาจประเมินสถานการณ์โดยรวมพลาดได้
แต่นั่นไม่สำคัญเท่าใดนัก อย่างไรแล้วเหยาซือหยานก็เพิ่งเล่นเป็นครั้งแรก เรื่องนี้ไม่ใส่ใจจะดีกว่า
ลั่วฉวนถือหมากขาวด้วยนิ้วก่อนจะวางลงตรงจุดดาวล่างซ้ายของกระดาน
เหยาซือหยานจึงวางหมากขาวตรงใกล้จุดดาว
โกะคือเกมกระดานหมากที่ห่างไกลคำว่าเรียบง่าย กฎและกลยุทธ์อันหลากหลายจะทำให้เกิดการเรียนรู้ทบทวนซ้ำไปมาเหมือนดังการฝึกฝนวิชายุทธ์
“พอจะเข้าใจหรือไม่?”
“ไม่เข้าใจเลยยสักนิด ไม่ทราบด้วยว่าเถ้าแก่กับพี่ซือหยานกำลังทำอะไรอยู่”
“ดูลึกล้ำอย่างไรชอบกล”
“ไม่เลย ดูน่าปวดศีรษะมากกว่า ข้าว่ากลอรี่เหมาะกับข้ามากกว่า…”
เพียงไม่กี่นาที ลูกค้าที่ล้อมรอบโต๊ะรับเงินจึงกระจายตัวกันออก พวกเขามองว่าสิ่งนี้น่าสนใจน้อยกว่าไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด
เหวินเทียนจีมาถึงร้านต้นตำรับเหมือนดังเคย ขณะนี้กำลังเตรียมไปเลือกกาแฟประจำวัน แต่แล้วกลับตระหนักพบเห็นเรื่องราวตรงโต๊ะรับเงินเสียก่อน
เถ้าแก่กับเหยาซือหยานนั่งตรงกันข้าม ฝ่ายหนึ่งถือวัตถุกลมสีขาว อีกฝ่ายสีดำ สีหน้ากำลังครุ่นคิดอยู่ทั้งครู่
และที่ตรงนี้ก็มีลูกค้าน้อยนิดยืนรับชม
ด้วยความสงสัย เหวินเทียนจีจึงเข้าไปร่วมวง
จากนั้นจึงเริ่มสำรวจมอง
สิบนาทีให้หลัง เหยาซือหยานราวกับเพิ่งรู้สึกตัว
นับตั้งแต่เริ่มเล่นโกะ จนถึงตอนนี้ผ่านมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
มันใช้เวลามากกว่าไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดอย่างเห็นได้ชัด
“นี่… แพ้แล้วหรือ?” เหยาซือหยานพึมพำพร้อมมองหมากตนเองบนกระดานโกะ
อย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางเพิ่งได้เล่น แม้พยายามศึกษาจากลั่วฉวนแล้ว จะแพ้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ในรอบที่สอง นางค่อยได้ตระหนักถึงการเล่นโกะมากขึ้น กระนั้นก็ยังแพ้อยู่ดี
ต้องกล่าวว่านี่เป็นประสบการณ์การเล่นเกมอันย่ำแย่ของนาง
“ตามที่เห็นตอนนี้ เหมือนจะเป็นอย่างนั้น” ลั่วฉวนพยักหน้ารับด้วยอาการผ่อนคลาย
โกะไม่ใช่ขึ้นอยู่กับโชคที่จะตัดสินแพ้หรือชนะ ดังนั้นสำหรับเขาแล้วจึงไม่ใช่เกมที่ยากเกินกว่าจะชนะได้
ระหว่างเล่นโกะ ลูกค้าหลายคนที่เพิ่งเข้ามายังร้านต่างก็แวะเวียนมารับชมด้วยความสงสัย ปฏิกิริยาก็เป็นเหมือนดังผู้อื่น เพียงไม่นานก็ละความสนใจกันไป
“สนใจลองเล่นไหม?” ลั่วฉวนมองทางเหวินเทียนจี อีกฝ่ายเป็นลูกค้าเพียงคนเดียวที่ยังยืนรับชมอยู่
“แน่นอน” เหวินเทียนจีพยักหน้ารับ
จากที่เขาสังเกตการเล่นก่อนหน้านี้ เขาแทบจะเข้าใจกฎของโกะส่วนใหญ่แล้ว
แรกเริ่มนั้นเขาคิดว่าเป็นเกมที่เรียบง่าย อย่างไรแล้วก็เล่นกันเพียงสองคน และตัวหมากก็มีเพียงขาวและดำ
กระนั้นหลังสำรวจพิจารณาอยู่นาน เหวินเทียนจีค่อนได้ตระหนักว่าโกะภายนอกจึงดูเรียบง่าย แต่กลวิธีการคิดและนำมาใช้งานอันหลากหลาย มันไม่มีใดง่ายแม้แต่น้อย
มันกระทั่งทำเขานึกถึงสมัยยังเพิ่งเริ่มศึกษาค่ายอาคม
เหยาซือหยานลุกขึ้นให้เหวินเทียนจีไปนั่งแทน
“หมากดำเริ่มก่อน ขอความกรุณาด้วย” ลั่วฉวนกล่าวบอก
*การเล่นโกะ เป็นมารยาทที่ต้องกล่าวก่อนเริ่มการเล่นว่า ขอความกรุณาด้วย*
เหวินเทียนจีครุ่นคิดไปครู่ก่อนจะเริ่มด้วยหมากแรกที่จุดดาวล่างขวาของตนเอง
“นึกว่าจะเหมือนซือหยานที่วางจุดดาวกลางก่อนเสียอีก” ลั่วฉวนมองหมากขาวที่วางบนจุดดาว
เหยาซือหยานมองลั่วฉวนด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้น
“จุดดาวกลาง? บนกระดานเหล่านี้มีชื่อเรียกจุดเหล่านั้นด้วย?” เหวินเทียนจีเกิดประหลาดใจ
“หลักการพื้นฐานของโกะคือการเริ่มจากตรงกลางกระดาน” ลั่วฉวนตอบกลับ
“เป็นเช่นนี้นี่เอง” เหวินเทียนจียิ้มตอบรับ “ตอนสังเกตดูรอบก่อนหน้านี้ข้าก็พอได้ข้อสรุปมาบ้าง แม้ว่าจุดดาวกลางเหมือนจะควบคุมทั้งกระดานได้ก่อน ทั้งยังง่ายในการป้องกัน แต่มันไม่มากพอที่จะควบคุมได้จริง”
ระหว่างคนทั้งสองจึงเดินกระดานกันไปกว่าหนึ่งชั่วโมง
เมื่ออู๋เทียนมาถึงร้าน เขาจึงได้พบเห็นเรื่องราวเข้า
ด้วยความสงสัยจึงเดินเข้ามารับชม
สายตานั้นแรกเริ่มสนใจกระดานที่มีหมากขาวและหมากดำวางอยู่
สีขาวและดำที่ตัดกัน มันให้ความรู้สึกลึกลับอย่างบอกไม่ถูก
อู๋เทียนเห็นได้ชัดถึงสีหน้าครุ่นคิดของเหวินเทียนจีที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
สองนิ้วคีบหมากดำและค้างอยู่เช่นนั้นราวกับลังเล
“พวกเถ้าแก่กำลังทำอะไรอยู่หรือ?” อู๋เทียนกล่าวถาม
“เป็นเกมกระดานที่เรียกว่าโกะ” เหยาซือหยานตอบรับพร้อมบอกเล่ากฎของโกะโดยคร่าว
“เป็นเช่นนี้… น่าสนใจ!” อู๋เทียนเกิดความคิดพร้อมจับจ้องหมากบนกระดานอย่างตื่นเต้น
ลั่วฉวนเพียงรอและรับชม จากนั้นเมื่อหมากขาววางลง มุมปากเขาจึงเผยรอยยิ้มปรากฏ
เหวินเทียนจีมองที่หมากดำและขาวบนกระดานาก่อนจะตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
“น่าสนใจจริง ๆ” อู๋เทียนไม่ขัด ทว่าเลือกรับชมไปต่อ
บรรดาลูกค้าภายในร้านต้นตำรับต่างเดินไปมา เรื่องราวที่ลั่วฉวนเล่นโกะถูกนำเสนอผ่านโทรศัพท์วิเศษ มันสร้างความฮือฮาได้ไม่น้อยหากเทียบกับไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด
“แพ้แล้ว” เหวินเทียนจีถอนหายใจขณะมองหมากสีขาวของตนเอง
แม้ทั้งสองฝ่ายรุกและป้องกันที่ตรงกลางกันไปมา แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือไม่อาจพลิกสถานการณ์
เหวินเทียนจีเผยสีหน้าราวกับว่ายังไม่คิดหยุดที่เท่านี้ แต่ลั่วฉวนเกียจคร้านจะเล่นต่อแล้ว
เขาค่อยได้ตระหนักว่าเหยาซือหยานที่อยู่ด้านข้างคล้ายเกิดแรงใจขึ้นมาใหม่ นางกำลังจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์วิเศษพร้อมนิ้วที่ขยับ
“รับไปเล่นต่อก็ได้” ลั่วฉวนกล่าวบอก
“โกะนี่หรือ?” เหวินเทียนจีหันมองอู๋เทียนที่ยืนรับชมอยู่นานแล้ว
“ได้” อู๋เทียนพยักหน้าตอบรับ
โพ้นทะเล
แสงตะวันตกดินที่สุดปลายผืนสมุทร สายลมทะเลที่มีกลิ่นของน้ำทะเลปรากฏพร้อมคลื่นพัดพา แสงที่สะท้อนบนผืนน้ำจึงเคลื่อนที่ไปมาอย่างน่ารับชม