God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1014

ตอนที่ 1014

“มันก็จริง” หลังการครุ่นคิด จี้อู๋ฮุยพยักหน้ารับ

แม้ความสามารถการวิดีโอคอลของแอพแชทสะดวกสนทนา

แต่มันก็ยังไม่อาจดีเยี่ยมเท่าการพูดคุยกันต่อหน้า

“หลังจากวันนี้ไปจะยกเลิกการใช้พระราชสาร”

ในกลุ่มแชทของจักรวรรดิเทียนชิง จี้อู๋ฮุยที่เป็นผู้นำกลุ่มแชทได้เผยแพร่ข่าวคราวออกไป

ในช่วงเวลาปกติ เหล่าขุนนางภายในกลุ่มแชทจะพูดคุยกันอย่างคึกคัก

แม้ว่าการกวาดล้างนครจิ่วเหยาเมื่อครั้งก่อนจะยังสร้างความประทับใจฝังลึกในหัวใจผู้คนนับไม่ถ้วน

แต่ในยามปกติ ภาพลักษณ์ของจี้อู๋ฮุยก็ยังดีเยี่ยม ตราบเท่าที่ไม่ล่วงเกินเส้นแบ่งความอดทน เช่นนั้นก็พูดกล่าวด้วยได้

หลังการประกาศออกไป หลายคนต่างแสดงตัวตนกันออกมา

“?!”

“องค์เหนือหัว!”

“คำนับองค์เหนือหัว!”

“…”

ขุนนางบริหารเหล่านี้ค่อนข้างได้รับอิทธิพลจากกลุ่มแชททางการของร้านต้นตำรับไม่น้อย ข้อความที่ใช้พูดคุยกันไปมาแทบจะไม่ต่างกัน

จี้อู๋ฮุยไม่ใส่ใจก่อนจะส่งข่าวคราวต่อไป

“นับจากนี้ข้อมูลที่เคยผ่านพระราชสารให้ส่งตรงถึงข้าผ่านทางแอพแชท”

หลังข่าวคราวถูกส่งออกไป เหล่าขุนนางจึงตอบสนองด้วยอาการประหลาดใจ

“องค์เหนือหัวกว้างไกล”

“องค์เหนือหัวกว้างไกล”

“…”

“ควรต้องมีการกำหนดแบบอย่าง” จี้อู๋ฮุยเผยยิ้มก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “ไม่ใช่ว่าโทรศัพท์วิเศษมีระบบเก็บผลึกวิญญาณหรอกหรือ? บางทีมันอาจใช้เป็นช่องทางการส่งเงินประจำตำแหน่งได้ด้วย”

“ข้าคิดว่าดี” เหล่าไป่พยักหน้ารับ

สาเหตุว่าทำไมหน่วยเงินจำลองบนโทรศัพท์วิเศษเชื่อถือได้ ทั้งหมดก็เพราะร้านต้นตำรับมีความน่าเชื่อถือมากพอ

“สินค้าของร้านต้นตำรับล้วนแล้วแต่อร่อย ได้ลองหรือยัง?” อานเหวยหยาสำรวจมองรอบก่อนจะแนะนำให้ปิงชวงได้ทราบ

ปิงชวงส่ายศีรษะ นางเพิ่งทานมื้อเช้าไป ตอนนี้จึงยังไม่หิว

“งั้นข้าขอตัวก่อน” อานเหวยหยาลุกขึ้นก่อนจะเดินไปยังชั้นวางและเลือกหยิบสินค้า

“อานเหวยหยา พวกท่านรู้จักกันหรือ” ปู้ฉืออีเผยยิ้มแย้มเดินเข้ามาสอบถาม

“รู้จัก… เคยรู้จักน่ะ” อานเหวยหยาคิดไปครู่ก่อนจะพยักหน้ารับ

ปู้ฉืออีไม่ค่อยทราบความหมายเท่าใดนัก

คนคุ้นเคยกัน? อย่างนั้นทำไมคำตอบจึงแปลก

ทว่าปู้ฉืออีก็เพียงถามไปเรื่อย ตอนนี้จึงไม่คิดถามต่อเพิ่มเติมแต่อย่างใด

ด้วยถือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเดินไปใส่น้ำร้อน เรียบร้อยแล้วอานเหวยหยาค่อยกลับมานั่งข้างปิงชวง

ดวงตาของปิงชวงย้ายจากโทรศัพท์วิเศษไปยังบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในมือของอานเหวยหยา

“รอสักครู่” อานเหวยหยากล่าวบอก

ปิงชวงพยักหน้ารับและถอนสายตากลับ

หลังผ่านไปหลายนาที กลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจึงปรากฏ

“เกือบได้ที่แล้ว” อานเหวยหยาเปิดฝาถ้วย กลิ่นหอมของเส้นบะหมึ่ปรากฏปะทะใบหน้า จากนั้นนางจึงมองทางปิงชวง “ลองก่อนเลย”

หลังรับส้อมจากอานเหวยหยามาแล้ว นางจึงเป่าความร้อนจากเส้นบะหมี่และค่อยนำเข้าปาก ไม่ช้าดวงตานั้นจึงเผยแววสั่นไหว

“เป็นยังไงบ้าง?” อานเหวยหยาเผยยิ้ม

“ดี” ปิงชวงพยักหน้ารับก่อนจะส่งส้อมคืนให้

นางรู้สึกว่าหากนำไปเทียบกับอาหารมื้อเช้า มันยังมีช่องว่างคงอยู่

อานเหวยหยาไม่คิดอะไรมาก ตอนนี้จึงรับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาทานอย่างสุขใจ

สำหรับนางแล้ว อาหารส่วนใหญ่เป็นเรื่องน่าเพลิดเพลิน

ทางด้านลั่วฉวนตอนนี้กำลังมองที่โทรศัพท์วิเศษ

เขาไม่ทราบว่าควรรับชมอะไรดี ดังนั้นจึงสำรวจดูหลากหลายไปเรื่อยเพื่อฆ่าเวลา

ทันใดนี้เองที่มีข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

เฮเลเวีย : “เถ้าแก่ ประตูมิติสมควรเสร็จสิ้นในวันพรุ่งนี้”

ลั่วฉวนหยุดคิดไปครู่ก่อนจะตระหนักได้ ว่านี่เป็นนามของราชินีไซเรน

ประตูมิติสมควรเป็นชื่อของอุปกรณ์ที่สร้างเพื่อเชื่อมต่อเมืองทั้งสอง

แน่นอนว่ารูปแบบการก่อสร้างจะแตกต่างไปจากทวีปเทียนหลัน มันดูเป็นวิทยาศาสตร์มากกว่า

“ทราบแล้ว”

ลั่วฉวนตอบข้อความกลับไป

ผ่านมาสองถึงสามวันหลังบอกกล่าวฝากฝัง ตอนนี้ประตูมิติจะเสร็จสิ้นในวันรุ่งขึ้นแล้ว

ลั่วฉวนยังคงจำได้ ว่าค่ายอาคมเคลื่อนย้ายที่เหวินเทียนจีสร้างขึ้นก่อนหน้านี้ต้องใช้เวลาอย่างยาวนานจึงแล้วเสร็จ

แม้ว่ามันมีความแตกต่างอันยิ่งใหญ่ระหว่างทั้งสอง แต่ก็มากพอให้เห็นชัดว่าชาวไซเรนเชี่ยวชาญเรื่องมิติมากกว่า

อีกไม่ช้าคงได้พบโนริเอลกันแล้ว

แม้อีกฝ่ายไม่น่าใส่ใจ แต่ลั่วฉวนรู้สึกละอาย

ที่ภายในระบบมิติเก็บของ มันยังมีหนวกปลาหมึกที่เขาเคยใช้ทำอาหารอยู่ด้วยซ้ำ

“ระบบ หนวดปลาหมึกที่ใส่ไว้ในมิติเก็บของให้นำไปรีไซเคิลได้” ลั่วฉวนกล่าวบอกอยู่ในใจ

“รีไซเคิล?” ระบบถามย้ำเป็นการยืนยัน

“ใช่” ลั่วฉวนพูดกล่าวไม่ออก เขารู้สึกว่าระบบจงใจ

“ฮ่า” หลังดื่มน้ำซุปจนหมดถ้วย อานเหวยหยาค่อยผ่อนลมหายใจออกมา จากนั้นจึงโยนถ้วยใส่เข้าไปในมิติส่วนตัวเก็บไว้

นางค่อยตระหนัก ว่าปิงชวงยังคงจับจ้องโทรศัพท์วิเศษไม่วาง

เมื่อมองที่หน้าจอ มันเป็นโพสต์ที่ลั่วฉวนกล่าวถึงคำแนะนำการกำหนดบทบาทเมื่อวันก่อน

“มันคือบทบาทในกลอรี่” อานเหวยหยาบอกกล่าว “เถ้าแก่กล่าวว่าจะนำความเห็นของลูกค้าไปสร้างเป็นตัวละครใหม่ กลอรี่เป็นชื่อของเกมเสมือนจริง”

“เกม… เสมือนจริง?” ปิงชวงทวนคำด้วยน้ำเสียงคล้ายสับสน

“โดยคร่าวแล้วกลอรี่คือการเลือกเล่นสวมบทบาท เป็นการต่อสู้ในพื้นที่ที่กำหนดเอาไว้ โดยใช้เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงเพื่อเข้าไปเล่น” อานเหวยหยาบอกกล่าวโดยคร่าวให้เข้าใจ

ดวงตาสีแดงของปิงชวงมองที่นาง ความหมายนั้นชัดเจนคือ ‘ข้าไม่เข้าใจ’

อานเหวยหยาจึงพยายามอธิบายถึงวิธีการใช้เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงเข้าไปเล่นเกม

“ข้ามองว่าโหมดทั่วไปสนุกที่สุด สนใจลองไหม?” อานเหวยหยากล่าวถาม

หลังลังเลไปหลายวินาที ปิงชวงพยักหน้ารับ

“ไปกัน ข้าใส่หมวกให้” อานเหวยหยาหยิบหมวกขึ้นมาจากโต๊ะวาง “ต้องถอดหมวกเจ้าก่อนหรือเปล่า?”

ปิงชวงจึงถอดหมวกคลุมของชุดยาวเผยเส้นผมสีเงินกระจ่าง รวมเข้ากับใบหน้าอันเฉยชาและดวงตาสีแดง มันกลายเป็นดึงดูดความสนใจของลูกค้าหลายคน

เมื่อสวมใส่หมวกให้ปิงชวงเรียบร้อย อานเหวยหยาจึงไปยังที่นั่งข้างเคียงและใส่หมวกให้ตนเองก่อนจะเข้าสู่โลกเสมือนจริง

สภาพแวดล้อมแปรเปลี่ยน พริบตามันจึงกลายเป็นมิติเริ่มต้นที่เป็นสีขาวโพลน

ใบหน้าของปิงชวงแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย

อานเหวยหยาเข้ามายังมิติแรกเริ่มก่อนจะพบเห็นปิงชวงยืนอยู่ไม่ไกล

อานเหวยหยากดเลือกจำนวนผู้เข้ามายังมิติแรกเริ่มด้วยตนเองไว้ก่อนแล้ว

ขณะอานเหวยหยาคิดพูดกล่าว ปิงชวงพลันตระหนกก่อนจะวิ่งไปและคว้าเอามุมหนึ่งของเสื้อผ้าเอาไว้แน่น

อานเหวยหยาเผยยิ้ม “ไปกัน ตรงนั้นคือที่สำหรับการเลือก”

ทั้งสองจึงค่อยเดินมุ่งหน้าไปยังไอคอนที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศด้วยกัน