God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1012

ตอนที่ 1012

หากเทียบกับโลกภายนอก มิติย่อยนั้นออกจะเงียบงันจนเกินไป

ความคิดเช่นนี้ปรากฏขึ้นในใจของอานเหวยหยาอย่างไร้สาเหตุ

รับชมร้านต้นตำรับที่อยู่ตรงหน้า ความคิดของนางจึงปล่อยทิ้งไว้

เรื่องราวผิดคาดเมื่อวันก่อน คือค่าประสบการณ์ที่ใช้สู่ระดับสี่สิบนั้นมากเกินกว่าที่คิด และวันนี้นางจะต้องเพิ่มระดับให้สำเร็จ!

“เถ้าแก่ ในร้านมีอะไรใหม่บ้างไหม?” อานเหวยหยาถามไปเรื่อยขณะเดินเข้ามาในร้าน

“ไม่มี” ลั่วฉวนตอบกลับโดยไม่เงยหน้ามอง

“ข้ารอสินค้าใหม่ของทางร้านอยู่นะ” อานเหวยหยาเผยยิ้ม

หางตานางตอนนี้ฉับพลันพบเห็นบางอย่างจนต้องหันมองทางบริเวณชั้นวางสินค้า

รอยยิ้มที่ใบหน้าค่อยเลือนหาย ความซับซ้อนปรากฏในดวงตา

ลั่วฉวนตระหนักทราบอาการแปลกไปของอานเหวยหยาจึงประหลาดใจ

ครั้งนางพบเจอราชินีไซเรนก่อนหน้านี้ ก็มีอาการเช่นเดียวกันนี้เกิดขึ้น

หรือว่าปิงชวงจะเป็นเหมือนดังชาวไซเรน?

“เถ้าแก่ นางมาถึงที่นี่เมื่อไหร่กัน?” อานเหวยหยาชี้ไปทางปิงชวง

“เมื่อคืนที่ผ่านมา แต่ตอนนั้นร้านปิดทำการแล้ว ดังนั้นจึงมาอีกครั้งตอนเช้าวันนี้” ลั่วฉวนกล่าวบอก

อานเหวยหยาพยักหน้ารับโดยไม่กล่าวอะไรตอบ

“รู้จักกันหรือ?” เหยาซือหยานทราบตัวตนของอานเหวยหยา ตอนนี้จึงเกิดสงสัย

อานเหวยหยาส่ายศีรษะ จากน้ำเสียงนั้นคล้ายมีความรู้สึกอันซับซ้อนคงอยู่ “ข้าเพียงเห็นนางเมื่อวานนี้”

เหยาซือหยานทราบว่าอานเหวยหยาไม่คิดกล่าวต่อ ดังนั้นจึงเลือกจบบทสนทนา

ขณะมองที่ปิงชวง อานเหวยหยาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เถ้าแก่ คล้ายนางจะแตกต่างไปจากเมื่อวานนะ”

“ใช่ ทางเราใช้วิธีการเดียวกับที่เคยช่วยยี่ลา” ลั่วฉวนกล่าวบอก

อานเหวยหยามีสัมพันธ์อันดีกับชาวไซเรน ได้ทราบว่ามีผลไม้ที่ชำระล้างวิญญาณได้ก็ใช่ แต่รสชาตินั้นเกินบรรยายกว่ามนุษย์ทั่วไปจะคาดคิดถึงได้

สำหรับลูกค้าที่ไม่ทราบเรื่องของล้ำค่าดังกล่าว ถือว่าเป็นความเมตตาจากเถ้าแก่แล้ว

และไม่ทราบว่าทำไม ใจลั่วฉวนพลันเกิดความรู้สึกประหลาดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เขาจึงต้องหันมองรอบด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

ทางด้านปิงชวงตอนนี้เลือกซื้อสินค้าเรียบร้อย นางกำลังถือโทรศัพท์วิเศษในมือพร้อมเผยสีหน้ายุ่งยากใจ

หลังลังเลอยู่พักหนึ่ง นางคล้ายตัดสินใจได้ เป้าหมายคือเหยาซือหยานที่โต๊ะรับเงิน

เมื่อมาถึงโต๊ะ ดวงตาสีแดงนั้นจึงจับจ้อง

เหยาซือหยานตระหนักถึงสายตาพร้อมโทรศัพท์วิเศษในมือ นางจึงทราบว่าเรื่องราวเป็นมายังไง

“ให้ข้าสอนให้เอง” อานเหวยหยากล่าวคำเสนอตัวมองทางปิงชวง

ปิงชวงหันมองทางเหยาซือหยาน จากนั้นจึงเป็นอานเหวยหยา ราวกำลังชั่งใจ แต่หลังผ่านความเงียบงันไปหลายวินาที นางค่อยพยักหน้ารับ

“มากับข้า” อานเหวยหยาคว้ามือปิงชวงเอาไว้เดินไปทางเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง

เหยาซือหยานถอนสายตากลับหันมองทางลั่วฉวน “เถ้าแก่ อานเหวยหยาเหมือนจะรู้จักปิงชวงนะ”

“ใช่” ลั่วฉวนรับคำ “แต่นางไม่อยากพูด”

อานเหวยหยาคล้ายรู้เรื่องราวมากมาย แต่นางไม่เคยบอกลั่วฉวน ราวกับกำลังหวาดเกรงอะไรบางอย่าง

แม้ลั่วฉวนสงสัยระดับหนึ่ง แต่เขาก็ไม่คิดบีบบังคับให้นางบอกกล่าว เพราะนั่นไม่ใชนิสัยของเขา

“ทราบแล้ว” เหยาซือหยานถอนหายใจอับจน จากนั้นจึงนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมาคิดเนื้อหางานต่อ

ปิงชวงรับรู้ได้ถึงพลังอันแปลกแตกต่างระหว่างหญิงสาวตรงหน้ากับผู้อื่น และมันเป็นออร่าที่ทำให้นางรู้สึกสบายใจ

ปฏิกิริยาตอบสนองมีไม่มาก แต่ภายใต้คำอธิบายของอานเหวยหยา นางจึงเริ่มเข้าใจการใช้งานโทรศัพท์วิเศษขึ้นมา

ทางด้านเหวินเทียนจี หลังกลับจากร้านของหยวนก่วยเมื่อวานนี้ก็เดินทางกลับตำหนักจักรกลสวรรค์ผ่านทางค่ายอาคมเคลื่อนย้ายศูนย์กลาง

“ทำไมจ้าวตำหนักกลับมาอย่างกะทันหันเช่นนี้? ทั้งยังเก็บตัวในหอตำราอยู่หลายวัน”

“ไม่ทราบ แล้วก็ไม่ควรทราบด้วย”

“พวกเราจะเข้าใจอะไรจ้าวตำหนักได้? หากเข้าใจไม่งั้นก็เป็นจ้าวตำหนักแล้วไหม?”

“ไม่เอาน่า…”

หอตำราที่ตำหนักจักรกลสวรรค์คือสถานที่รวมแหล่งความรู้อันสูงสุดของทวีปเทียนหลัน

กระนั้นก็มีเพียงบันทึกส่วนน้อยที่กล่าวถึงเรื่องราวจากยุคโบราณอันไกลโพ้น

และเหมือนว่าบันทึกของช่วงเวลาโบราณทั้งหลายจะถูกลบเลือนไปโดยพลังอำนาจที่เปรียบดังเทพ

ตอนนี้หากจะมีเหลือ ก็คงเป็นเพียงความหวาดกลัวต่อเภทภัยที่บอกเล่าสืบต่อกันมา

“อยู่ไหนกันนะ?”

เหวินเทียนจีขมวดคิ้วพร้อมพลิกหน้าตำรา

ทั้งหอตำราแห่งนี้มีค่ายอาคมคุ้มกัน ดังนั้นจึงไม่มีฝุ่นเกาะตำราแต่อย่างใด

ตำราส่วนใหญ่ที่บันทึกประวัติศาสตร์โบราณเอาไว้จะใช้วัสดุพิเศษในการจัดทำ กาลเวลาจะส่งผลต่อพวกมันก็เพียงน้อยนิด

สุดท้ายแล้วเหวินเทียนจีจึงมาหยุดตรงหน้าชั้นตำรา

ในมือนั้นถือตำราปกสีดำเอาไว้ ริมฝีปากกำลังอ่านตัวอักษรด้วยเสียงอันเบาค่อย

“…ลืมเลือนตัวตน ไม่มีผู้ใดทราบต้นตอการลืมเลือน รวมถึงการเร่ร่อนในโลกประหนึ่งภูตผี…”

“…ในทุกช่วงเวลาหนึ่ง มันจะเกิดเหตุการณ์ปกติอันร้ายแรง บ่อยครั้งจะทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ จากนั้นจึงหายไป และเมื่อกลับมาปรากฏอีกครั้ง พลังอำนาจของมันจะลดทอนลง ถึงกระนั้นก็ยังคงเร่ร่อนหลอกหลอนวนซ้ำไป…”

บันทึกโบราณมีเพียงไม่กี่คำที่เขียนเอาไว้ หลังได้อ่าน ข้อสงสัยในใจของเหวินเทียนจีก็ยังไม่ได้รับคำตอบ แต่ยิ่งมีคำถามผุดมากขึ้น

“นี่มันอะไรกัน?” เขาพึมพำกับตนเอง “หลังการปรากฏตัวครั้งทัณฑ์พิบัติบรรพกาล มันมีสาเหตุอะไรจึงหายไปและกลับมาใหม่อีกครั้ง…”

คำถามของเขานี้ไม่มีผู้ใดตอบได้

ณ ร้านต้นตำรับ

อานเหวยหยาและปิงชวงนั่งใกล้กัน และตอนนี้ในร้านก็ยังมีคนไม่มาก

ปิงชวงถือโทรศัพท์วิเศษพลางเรียนรู้การใช้งานแอพพลิเคชั่นทั้งหลายโดยอานเหวยหยา

เวลาผันผ่าน ลูกค้าเริ่มมาเยือนร้านคนแล้วคนเล่า

และก็เป็นดังลั่วฉวนคาด ทั้งสองกลายเป็นจุดดึงดูดความสนใจของบรรดาลูกค้า

ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นปิงชวง

ดวงตาสีแดง เส้นผมสีเงิน ใบหน้างดงามหมดจด สิ่งสำคัญอื่น่ใดคือชุดคลุมสีดำตัวใหญ่

และที่อยู่เคียงข้างคืออานเหวยหยา ลูกค้าส่วนใหญ่ต่างรู้จักนางดี

นั่นคือผู้ชนะเลิศศึกชิงสิทธิ์การซื้อไวน์หยกครั้งสุดท้าย

ตอนนี้ลูกค้าหลายคนจึงเริ่มคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างสตรีโฉมงามในชุดดำและอานเหวยหยา

ตอนนี้กระแสพี่น้องมาแรงเป็นอันดับหนึ่ง

อย่างไรแล้วร่างของทั้งสองฝ่ายก็ไม่ใช่แตกต่างกันมากนัก

แน่นอนว่าเหล่านี้เป็นเพียงข้อสงสัยของลูกค้าคนอื่น

“เถ้าแก่เล่นโกะกันไหม?” อู๋เทียนเดินเข้ามาสอบถาม

โกะนั้นไม่ค่อยได้รับความนิยมในหมู่รุ่นเยาว์ ขณะที่ในหมู่รุ่นอาวุโสนั้นได้รับความนิยมอย่างยิ่งใหญ่

ผู้อื่นต่างประหลาดใจที่ได้พบ ว่าเพียงหมากสีขาวและหมากสีดำบนกระดานจะทำให้เกิดความลึกลับอันมากมาย มันเทียบได้กับการสร้างโลกของตนเองขึ้นมาใบหนึ่งก็ไม่ผิด

ท่ามกลางเสียงของลูกค้ามากมาย บางคนกระทั่งเชื่อ ว่าผู้ใดควบคุมการเล่นโกะได้โดยสมบูรณ์ เช่นนั้นจะมีโอกาสก้าวไปสู่ขอบเขตนักบุญ

แน่นอนว่าส่วนใหญ่ก็เพียงกล่าวกันไปเรื่อย อย่างไรแล้วก็แค่เกมชนิดหนึ่ง มีหรือที่จะเชื่อมโยงถึงการก้าวหน้าสู่ขอบเขตนักบุญไปได้