God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1006

ตอนที่ 1006

วิธีการที่บุคคลในชุดดำมาเยือนร้านต้นตำรับยามค่ำคืน มันออกจะทำลั่วฉวนกับเหยาซือหยานสะท้านใจ

แม้เหยาซือหยานไม่หัวเราะ แต่ดวตาสีม่วงนั้นเผยยิ้มจนแทบไม่อาจหุบ

ดวงตาลั่วฉวนก็เผยเส้นโค้งออกเล็กน้อยเช่นกัน

หากเขาคาดเดาไม่ผิด บุคคลในชุดดำน่าจะสะดุดเข้ากับหินซุ้มประตู มันเป็นก้อนหินสีดำที่ลั่วฉวนนำกลับมาจากนครไซเรนและมีการเชื่อมต่อไปยังมิติมืดที่เป็นบ้านของก้อนดำน้อย

ลั่วฉวนรับรู้ได้ถึงความสงสัยที่น่าจะปรากฏขึ้นในใจของบุคคลในชุดดำ

เมื่อลุกขึ้น ร่างนั้นมองทาง “ผู้ร้าย” ที่สกัดตนเอาไว้

เป็นก้อนหินสีดำที่เหมือนดังความมืดยามราตรี

มันเป็นอะไรที่สะดุดตาในระยะการมองเห็นจากแสงสว่างที่ส่องออกจากภายในร้าน

แต่พอมาถึง ร่างนั้นกลับไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของมัน!

ความสงสัยปรากฏขึ้นในใจของบุคคลในชุดดำ

ก้อนหินที่… แปลกประหลาด

บุคคลในชุดดำไม่คล้ายจะเขินอายแต่อย่างใด ร่างนั้นมองมันอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าร้านมา

ทั้งร่างนั้นปกคลุมด้วยชุดสีดำ ใบหน้าก็มีหน้ากากสีดำไร้ซึ่งดวงตา หากผู้อื่นพบเห็นคงสงสัยว่าอีกฝ่ายแท้จริงคือใครกันแน่

“มาซื้อสินค้าหรือ?” ลั่วฉวนพบเห็นบุคคลในชุดดำมองไปยังชั้นที่มีไวน์หยกวางอยู่

แม้ไม่อาจมองเห็นหน้าเพราะหน้ากาก อีกทั้งยังราบเรียบเสมือนกระจก แต่กระนั้นสำหรับลั่วฉวนก็เป็นเรื่องไม่ยากที่จะพิจารณาจนทราบ

ร่างในชุดดำตอบสนองค่อนข้างเชื่องช้า ต้องใช้เวลาอยู่หลายชั่วลมหายใจกว่าจะพยักหน้ารับ

เหยาซือหยานตอนนี้กำลังมองลูกค้าพิเศษคนนี้ด้วยความสงสัย

นางตั้งระวังตัวเป็นครั้งแรกให้ได้เห็น

“แต่ร้านต้นตำรับหมดเวลาทำการแล้ว คงต้องมาใหม่วันพรุ่งนี้” ลั่วฉวนกล่าวบอก

ไม่คิดเปลี่ยนกฎของร้านเพราะลูกค้าพิเศษแต่อย่างใด

กฎนี้คงอยู่มาหลายเดือน ลั่วฉวนมองว่าควรรักษามันเอาไว้ต่อไป

แน่นอนว่วาหากมีสถานการณ์พิเศษอื่นใด เช่นนั้นค่อยว่ากล่าวอีกครั้ง

ใครใช้ให้เขาเป็นคนดีขนาดนี้กัน?

“ทราบแล้ว” เสียงตอบรับก็ยังมาค่อนข้างช้า และเป็นเสียงแหบห้าวของสตรี

สตรี?

ลั่วฉวนมองร่างในชุดดำด้วยท่าทีประหลาดใจเล็กน้อย

ชุดสีดำขนาดใหญ่ปกคลุมทั้งร่างกายเอาไว้ ดังนั้นจึงไม่อาจพบเห็นสิ่งใด

ลั่วฉวนกระทั่งรู้สึก ว่าการสวมใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับชุดธรรมดายามอยู่ต่อหน้าตน

ร่างในชุดดำหันกลับและคิดออกไป

ทันใดนี้เองที่ร่างนั้นหยุดชะงักและมองทางต้นไม้โลกตรงมุมหนึ่ง

ตอนนี้เองที่ลั่วฉวนรับรู้ได้ ว่าอารมณ์ของนางเกิดความเปลี่ยนแปลงที่พิเศษขึ้น

“รู้จักท่านบรรพชนพฤกษาด้วยหรือ?” เหยาซือหยานอดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม

ไม่มีคำตอบใดกลับมา

ร่างในชุดดำหยุดอยู่ครู่ก่อนจะเดินออกจากร้านและหายไปในความมืด

“ท่าทีของนางแปลกยิ่งนัก” เหยาซือหยานมองตามร่างในชุดดำที่หายไปพร้อมเกิดความกังวลขึ้น “เช่นนี้ไม่เป็นไรหรือ?”

นางค่อนข้างห่วงหาจากใจ

“ไม่เป็นไร” ลั่วฉวนตอบกลับ

เขารู้สึกได้ว่าท่าทีแปลกประหลาดของอีกฝ่ายสมควรเป็นเช่นนี้มานานแล้ว และจะยังเป็นเช่นนี้ต่อไปโดยไม่มีปัจจัยภายนอกใดมากระทบได้

เพียงหนึ่งคืน มันไม่มีทางเกิดปัญหาใหญ่ใดขึ้น

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” เหยาซือหยานถอนหายใจโล่งอก

มื้อเย็นยังไม่เรียบร้อย ทั้งสองกลับไปทานอาหารต่อ

ไม่ช้าจึงค่อยทานมื้อเย็นเสร็จสิ้น

หลังเหยาซือหยานเก็บของไปล้าง นางจึงเริ่มคิดเนื้อเรื่องจดจ่อหน้าโทรศัพท์วิเศษ

ลั่วฉวนครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจเข้าไปยังโลกเสมือนจริง

หากไม่มีอะไรทำ เช่นนั้นไปเดินเล่นในออรัน

หลังผ่านไปนาน ลั่วฉวนก็ได้เรียนรู้เรื่องราวมากมายของเมืองต่างโลก

อย่างน้อยก็เกือบจะเดินรอบเมืองได้อีกครั้งแล้ว

สองดวงจันทร์สุกสว่างบนฟากฟ้ายามราตรี มันเผยประกายแสงเย็นเยือกพร้อมหมู่ดาวที่สาดส่อง รูปลักษณ์ดาราจักรไม่ใช่ที่คุ้นเคย เรื่องนี้ทำเอาเข้าต้องมองมันราวเป็นสิ่งลึกลับ

ลั่วฉวนเดินไปตามเส้นทางต่าง ๆ ภายในเมืองพร้อมถืออาหารทานไปด้วย ระหว่างทางยังคอยชมหมู่ดาวบนฟากฟ้าอันกว้างใหญ่ของต่างโลก

มันคงดีกว่านี้หากคนสัญจรที่นี่ไม่แออัดจนเกินไป

ลั่วฉวนค่อยได้ตระหนักพบ ว่าเส้นทางตรงหน้าคล้ายจะโดนคนสัญจรหลายคนขวางเอาไว้

หรือก็คือ พวกเขากำลังรุมล้อมอะไรสักอย่าง

“จับตัวมันเอาไว้! อย่าให้หนีรอดได้!”

“เจ้าพวกนอกรีตถึงกับกล้าปรากฏตัวในออรัน!”

“ระวังด้วย เจ้านี่น่าจะเป็นนักเวทระดับสูง…”

ฝูงชนที่กราดเกรี้ยวเผยเสียงคำรามดังปรากฏ

ลั่วฉวนตระหนักพบเห็น ว่าใจกลางของฝูงชนมันมีเสียงเวทมนตร์ระเบิดดังปรากฏ

ที่ตรงหน้าฝูงชนคือกลุ่มนักเวทจากคฤหาสน์จ้าวเมือง พวกเขาตั้งผนึกพื้นที่เอาไว้เพื่อยับยั้งพลังเวท

นอกรีต?

เหมือนว่าเรื่องราวเช่นนี้จะพบเห็นได้ไม่ว่าที่ใด

ด้วยความสนใจรับชม ลั่วฉวนจึงกัดขนมที่ถืออยู่จนหมดก่อนจะเดินเข้าไป

“พวกปุถุชนเช่นเจ้าไม่มีทางเข้าใจถึงความยิ่งใหญ่ของเทพเจ้า! ท่านคือผู้ควบคุมสรรพสิ่งในโลก! การทำลายล้างคือชะตากรรมของทุกสรรพสิ่ง!”

เสียงคำรามดังปรากฏจากภายในวงล้อม ส่วนเนื้อหาที่ได้ฟัง ในความเห็นของลั่วฉวน เหมือนจะเป็นลัทธิที่มีอีกความเชื่อหนึ่ง

มนุษย์ยามตระหนักได้ถึงอันตรายจะเสาะแสวงหาที่พึ่งทางใจ แน่นอนว่าช่วงเวลาอันสงบย่อมเคยเกิดขึ้น ทว่ามันก็มีเพียงน้อยนิด

บางครั้งลัทธิเช่นนี้ก็ถือกำเนิดขึ้นจากลัทธิใหญ่ดั้งเดิมเพื่อหาทางโค่นล้มกันไปมา

“ไม่นึกเลยว่าจะยังมีพวกนอกรีตอยู่ในเมืองของข้าด้วย” เสียงอันเย็นเยือกของเอลวิสดังปรากฏ “ข้าคิด ว่าแนวคิดของพวกเจ้านั้นออกจะอหังการเกินไป เจ้าพวกหนูโสโครก”

ลั่วฉวนตระหนักพบเห็นว่าจ้าวเมืองออรันอยู่ใกล้เคียง

“มันโผล่มาแล้ว!” เสียงคำรามดังปรากฏ บรรดากลุ่มคนลัทธิอื่นตอนนี้เผยความโกรธเกรี้ยวต่อถ้อยคำของเอลวิส “เมื่อใดวันสิ้นโลกมาถึง เมื่อนั้นคือการที่สรรพสิ่งถูกกลืนกิน!”

“น่าเสียดายที่ข้าไม่เชื่อเรื่องเช่นนั้น” เอลวิสมาถึงตั้งแต่แรก ตอนนี้เขาส่ายศีรษะมองกลุ่มลัทธิตรงหน้าอย่างนึกรังเกียจ… และเดียดฉันท์

ฝูงชนที่รับชมมีทั้งมนุษย์ ครึ่งออร์ค เอลฟ์ และเผ่าพันธุ์อื่นหลากหลาย แต่ท่าทีของพวกเขาแทบจะไปในทางเดียวกัน นั่นก็คือเย้ยหยันต่อคำของอีกฝ่าย

การทำลายล้าง สมควรเป็นคำพูดติดปากของลัทธิดังกล่าว

ลั่วฉวนพบเห็นสิ่งที่เรียกว่าผู้ทำลายซึ่งดูเหมือนชายวัยกลางคนธรรมดา หากจะพิเศษศก็คงเป็นที่ดวงตานั้นเผยความคลุ้มคลั่ง ร่างยังมีความเปลี่ยนแปลงแปลกประหลาด แขนนั้นค่อนข้างผิดรูป ผิวหนังส่วนหนึ่งกลับกลายเป็นวัตถุประหลาดสีดำ

เพียงไม่กี่คำเขาแทบพอจะคาดเดาได้ ว่าลัทธินี้คือการที่ปล่อยให้โลกถูกทำลาย เพราะความเห็นของพวกเขา จุดสิ้นสุดของโลกคือการทำลายล้าง

ในโลกที่ค่อนข้างคลุ้มคลั่งและยากหาคำอธิบายเช่นเก๋อหลัว ไม่แปลกหากจะมีลัทธิเช่นนี้ปรากฏขึ้น