God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1001

ตอนที่ 1001

จอมเวทแอนโธนี่ที่ลั่วฉวนเลือกเล่น มันแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าจุดสูงสุดของจอมเวทเป็นยังไง

หลังผ่านไปเพียงสิบนาที เขาก็ดึงดันทะลวงผ่านเลนกลางของศัตรูมาได้ สุดท้ายหอคอยเวทมนตร์ล้มทลายพังครืน ฐานคริสตัลระเบิดออกกลายเป็นละอองแสงฟุ้งกระจายเป็นการจบเกม

“ต่อกันเลย” ลั่วฉวนกล่าวบอก

บรรดาลูกค้าตอนนี้ยังตั้งตัวรับรอบใหม่ไม่ทัน กระนั้นพวกเขาก็ไม่คิดเสียเวลาแม้เพียงนาทีเดียวที่จะได้ลั่วฉวนเป็นเพื่อนร่วมทีม

“เถ้าแก่ เหมือนพวกเราไม่ได้ร่วมสู้ศึกด้วยกันนานมากแล้ว” กู่หยุนซีเผยยิ้มมองทางลั่วฉวน

“นานแล้วจริง” ลั่วฉวนนึกถึงครั้งที่เหยาซือหยานเลือกเก้าคนมาทดลองเล่นกลอรี่เป็นครั้งแรก ใบหน้าเขาเผยยิ้มตอบรับยามนึกย้อนเรื่องราว

ลั่วฉวนออกจากโลกเสมือนจริง หลังเล่นกลอรี่อยู่หลายรอบ มันไม่ได้ทำเขาเหนื่อยล้าทางจิตใจ แต่เป็นเกียจคร้านจะเล่นแล้ว

“เถ้าแก่หยุดเล่นแล้วหรือ?” ลูกค้าคนหนึ่งกล่าวถาม

“ใช่” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ เวลาทำการช่วงเช้าของที่ร้านเหลืออีกไม่มากแล้ว

“เถ้าแก่ กลอรี่จะมีบทบาทใหม่ให้เล่นใช่หรือไม่?” ปู้หลี่เกื๋อไปยังโทรศัพท์วิเศษ หน้าจอแสดงให้เห็นถึงโพสต์สอบถามของลั่วฉวน

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ ฝากข้อความเอาไว้แล้วจะนำไปปรับใช้ตามความเหมาะสม” ลั่วฉวนตอบกลับไป

“ตอนนี้ลูกค้ามาแสดงความเห็นกันไม่น้อยเลย” เหว่ยอี้กล่าบอกลั่วฉวนขณะรับชมเหวินเทียนจีและอู๋เทียนกำลังเล่นเดินหมาก

ลั่วฉวนเกือบลืมเลือนไปว่าลูกค้าทั้งหลายของร้านคึกคักกันเพียงใด ตอนนี้จึงนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา ไม่ช้าจึงได้ทราบ ว่าด้านล่างโพสต์มันมีความคิดเห็นมากมายปรากฏ

เขาค่อยเห็นว่าความคิดเห็นด้านบนสุดเป็นของผู้ใช้นาม “ผู้ถูกเนรเทศ”

“ผู้ถูกเนรเทศ?” ลั่วฉวนอ่านทวน

“นั่นน่าจะเป็นตัวตนแห่งตำนานของทวีปเทียนหลัน เพื่อหาหนทางสู่นิพพาน ผู้ถูกเนรเทศคนนั้นเหมือนจะต่อสู้กับกองกำลังแข็งแกร่งมากมายเลยทีเดียว” จักรพรรดิปีศาจที่ไม่ทราบว่ามาเมื่อใด ตอนนี้กำลังเผยสายตามองอู๋เทียนที่เล่นหมากกระดาน “ผู้ฝึกตนหลายคนต่างมีเขาเป็นเป้าหมาย”

บุคคลผู้ละทิ้งทุกอย่างเพื่อแสวงกำลัง ลั่วฉวนพอเข้าใจอยู่

หลังอ่านความเห็นไปพักหนึ่ง เขาค่อยก่อเกิดรูปร่างขึ้นในใจ

เวลาทำการช่วงเช้าอีกไม่ช้าจะจบลง ลูกค้าภายในร้านต่างกลับกันออกไป

ตอนนี้จึงมีแต่ลั่วฉวนกับเหยาซือหยานที่อยู่ภายในร้าน

“เถ้าแก่ ทำไมถึงมอบรางวัลเป็นผลึกวิญญาณมากมายให้วิดีโอนั้นกัน?” เหยาซือหยานหยุดยืนตรงขั้นบันไดก่อนจะหันมาถาม

“คิดว่าดีก็เลยต้องมีรางวัล” ลั่วฉวนคิดไปครู่ก่อนจะตอบกลับมาอย่างจริงจัง

เหยาซือหยานถึงกับพูดกล่าวต่อไม่ถูก

เหมือนว่าสาเหตุคือมันไม่มีสาเหตุอะไร

“ทราบแล้ว ข้าไปทำอาหารก่อน” เหยาซือหยานมองตอบอย่างอับจนก่อนจะขึ้นบันไดไป

เมืองใต้สมุทร

หลังพักผ่อนกันเรียบร้อย ยี่ลาจึงนำชาวไซเรนมุ่งหน้าไปยังจัตุรัสกลางของเมือง

ความแตกต่างจากผู้ฝึกตนมนุษย์ คือพวกนางไม่จำเป็นต้องมีแหวนมิติเก็บของ

ชาวไซเรนต่างก็เชี่ยวชาญมิติ พวกนางสามารถเก็บของเอาไว้ในมิติพกพาส่วนตัวได้โดยตรง

มันจะคล้ายดังระบบมิติเก็บของที่ลั่วฉวนถือครอง

ชาวทะเลหลายคนต่างรับชมอยู่ไกลห่างด้วยความสงสัย

“นั่นคือ?” โนริเอลเอ่ยถาม สายตานั้นมองทางเอเลน่าที่นำเอาวัตถุมิติออกมา

รูปทรงคือสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาดราวฝ่ามือ พื้นผิวปกคลุมด้วยโลหะสีขาวเงิน หากมองบางมุมจะเหมือนดังกระจก มันน่าจะต้องนำมาใช้เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง

“เป็นอุปกรณ์คำนวณมิติของชาวไซเรน” เอเลน่าตอบกลับโดยสั้นกระชับ

พลังงานที่ชาวไซเรนถือครองนั้นแตกต่างไปจากชาวทะเลในทวีปเทียนหลัน ไม่เกินเลยหากจะกล่าวว่าแม้อยู่ในท้องทะเลเหมือนกัน แต่นอกเหนือจากนั้นล้วนแตกต่าง

“คำนวณตำแหน่งมิติเพื่อสร้างประตูมิติ จากนั้นจึงเชื่อมโยงสองตำแหน่งเข้าด้วยกัน” ยี่ลามองทางเอเลน่าและไซเรนผู้อื่น “ตำแหน่งมิติได้รับการบันทึกแล้ว สร้างประตูมิติได้”

“ให้พวกเราช่วยอะไรไหม?” เอวานน่ามองทางเหล่าไซเรนที่กำลังลงมือ

“ไม่เป็นไร” ยี่ลายิ้มตอบ “ประตูมิติค่อนข้างยากสร้างขึ้น มันจะยากขึ้นไปอีกหากมีส่วนร่วมโดยไม่มีความเข้าใจ”

หลังทานมื้อเที่ยง ก็เป็นเวลาทำการของร้านต้นตำรับรอบบ่าย

หลังนอนงีบอยู่พักหนึ่ง ลั่วฉวนจึงเข้าไปยังมิติพัฒนาเกมที่ไม่ได้เข้าไปเสียนาน

จากความคิดเห็นมากมายที่ได้อ่าน เขาเริ่มเกิดตัวต้นแบบปรากฏขึ้นในใจทีละน้อย…

เมื่อดึงสติกลับคืน ลั่วฉวนค่อยพบว่าแสงภายนอกร้านค่อนข้างสลัวแล้ว

การดื่มด่ำกับมิติพัฒนาเกม มันทำเวลาผันผ่านไปเร็วเสมอ

บรรดาลูกค้าภายในร้านต่างเริ่มกลับกันไปคนแล้วคนเล่าเพราะเวลาทำการที่ใกล้จบลง

“กล่าวไปแล้ว มีเรื่องอยากบอกเถ้าแก่” ปู้หลี่เกื๋อขณะกำลังจะเดินออกจากร้าน ร่างนั้นหันกลับมากล่าวคำ

“ว่าอะไรหรือ?” ลั่วฉวนพอจะคาดเดาอะไรได้ “หยวนก่วยรับเป็นศิษย์แล้ว?”

“เถ้าแก่ทราบได้ยังไง?!” ปู้หลี่เกื๋อเผยสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นจึงค่อยถอนหายใจออก “ก็ไม่ได้คิดปิดบังอะไร เถ้าแก่ก็น่าจะพอคาดเดาได้ อาจารย์กล่าวว่าจะจัดพิธีรับศิษย์ในอีกสองวัน ก็เลยให้ข้ามาเชิญท่านกับพี่ซือหยานไปเข้าร่วม”

“จะไปอย่างแน่นอน” ลั่วฉวนตอบรับ

ภาพฉากการรับศิษย์ของเทพแห่งอาหารหยวนก่วยสมควรยิ่งใหญ่ เขาถึงกับคาดหวังอยู่ในใจด้วยซ้ำ

“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวลาก่อนจะฝ่าสายฝนกลับไป

“เติบโตกว่าตอนนั้นมากมายนัก” เหยาซือหยานถอนสายตากลับก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา

“ไม่คิดว่าเปลี่ยนสักเท่าไหร่” ลั่วฉวนคิดอยู่ครู่ ความเห็นของเขาก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

เหยาซือหยานยิ้มตอบโดยไม่โต้แย้งคำใด

อีกสองวันถัดมา เรื่องราวก็ดำเนินตามปกติ ไม่มีใดพิเศษให้ควรค่ากล่าวถึง

หลังครุ่นคิดอยู่นาน เหวินเทียนจีจึงวางหมากของตนลง ก่อนจะกลายเป็นฝ่ายเหยาฮุยเฉินที่เผยสีหน้าคร่ำเคร่งคิ้วขมวด

เกมโกะของลั่วฉวนกลายเป็นที่นิยมในบรรดาลูกค้าสูงวัยเช่นเหวินเทียนจี

ตอนนี้จึงได้เห็นภาพฉากการเล่นเกมตั้งแต่เข้ามาในร้าน ที่สองฝั่งจะเผยความแตกต่างทางอายุ

ลั่วฉวนรู้สึกว่าร้านตอนนี้กำลังมีความคืบหน้าในการเป็นศูนย์กลางกิจกรรมของผู้สูงวัยร่วมด้วย!

ขณะนี้เขาเข้าไปยังมิติพัฒนาเกม

ร่างสูงยืนปรากฏตรงหน้าลอยกลางอากาศ

ชุดเกราะสีดำปกคลุมทั้งร่างพร้อมร่องรอยศึกสงครามที่ผ่านพ้น ใบหน้ามีหน้ากากปิดบังเผยเพียงดวงตาที่ค่อนข้างหม่นหมอง

มือหนึ่งถือดาบหักเอาไว้ พื้นผิวของตัวดาบราบเรียบเหมือนดังกระจก และดูเหมือนว่ามันจะถูกตัดมาอย่างเฉียบคม!

ไม่ไกลห่างคือตัวละครกลอรี่ทั้งสิบที่เป็นเสมือนผู้รับชม

ลั่วฉวนมองตัวละครใหม่ที่สร้างขึ้นในช่วงสองวันนี้มาด้วยสีหน้าพึงพอใจ

หากเทียบกับตอนแรก ความเร็วการสร้างตัวละครของเขาก้าวหน้าขึ้นมาก

สองวันหลังการปลุกปั้น ตัวละครใหม่จึงเกือบเสร็จเรียบร้อย ที่เหลือก็เพียงจัดการรายละเอียดและกำหนดเรื่องของทักษะความสามารถ

เรื่องราวเหล่านี้ค่อยไว้ภายหลัง ลั่วฉวนตรวจสอบเวลาก่อนจะพบว่าใกล้เที่ยงแล้ว