God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1000.2
ตอนที่ 1000 (2)
ในห้วงลึกของท้องทะเล ชาวไซเรนที่นำโดยยี่ลากำลังจัดตั้งเส้นทางในผืนน้ำ
เสียงร้องขับขานของไซเรนดังปรากฏ คลื่นสมุทรเริ่มซ้อนทับก้อนเคลื่อนตัวออกราวสะท้อนถึงความต้องการของผู้ขับขาน
ชาวไซเรนเชี่ยวชาญทางด้านมิติ และด้วยเพราะเดินทางตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้จึงเกือบถึงเป้าหมาย หรือก็คือเมืองใต้สมุทร
“จุดหมายปลายทางยังอีกไกลเพียงใด?” ยี่ลาหันไปถามเอเลน่า
ไซเรนสาวเส้นผมสีเทายาวในสภาพนางเงือกมีลวดลายที่หางปลาอันงดงาม
“ตามพิกัดมิติที่เอวานน่าส่งมา กระโดดข้ามมิติอีกครั้งหนึ่งก็ถึงแล้ว” เอเลน่าตอบกลับ
“ทุกคนเตรียมพร้อมกระโดดข้ามมิติครั้งสุดท้าย” ยี่ลาส่งเสียงดังในโสดประสาทของชาวไซเรนที่ติดตามมา
พลังงานซึ่งไม่อาจมองเห็นปรากฏจากมือของยี่ลา มิติตรงหน้าเริ่มเกิดสภาวะแปรเปลี่ยน หากมองแต่ไกลมันจะราวกับเป็นคลื่นวงน้ำในแนวที่ผิดจากที่ควรเป็น
เมื่อโยน “เมล็ด” ในมือออกไป มันจะกระจายตัวออกไกลห่าง คลื่นวงน้ำจะเริ่มแผ่ขยายสู่โดยรอบจนทำให้การมองเห็นเริ่มบิดเบี้ยว
ความเร็วของชาวไซเรนไม่ใช่ลดลงแม้แต่น้อย พวกนางมุ่งหน้าเข้าไปยังเส้นทางมิติโดยตรง
เมื่อชาวไซเรนเลือนหาย ความบิดเบี้ยวเมื่อครู่นี้จึงค่อยกลับคืนสภาพเดิมจนเงียบสงบไป
ไม่ไกลจากเมืองใต้สมุทร คลื่นพลังงานมิติปรากฏ ยี่ลาและคณะปรากฏตัวในห้วงน้ำ
“จุดหมายถูกต้อง การกระโดดข้ามมิติเรียบร้อยดี” พบเห็นเมืองใต้สมุทรอยู่ตรงหน้า ยี่ลาค่อยพยักหน้ารับด้วยความพึงพอใจ
“ตรงนั้น” หนึ่งในชาวไซเรนชี้ไปยังเมืองใต้สมุทร
เหมือนว่าเพราะตระหนักได้ถึงพลังงานผิดปกติไหลเวียนจากตรงนี้ สายธารแสงจึงปรากฏจากเมืองใต้สมุทรมุ่งหน้ามาทางนี้
สายธารนั้นเคลื่อนตัวรวดเร็วก่อนจะมาถึงจุดหมายปลายทางในอึดใจ
ยี่ลามองที่เด็กสาวผมสีบลอนด์ดวงตาสีแดงตรงหน้า รอยยิ้มนางปรากฏ
“ไม่พบกันนาน” นางกล่าวคำออก
“ไม่พบกันนาน” เอวานน่ายิ้มตอบรับ
ที่ตามเอวานน่ามาคือชาวทะเลหลายคนที่อยู่ในรูปลักษณ์มนุษย์
เมื่อคืนก่อนมีการสนทนาทางวิดีโอผ่านแอพแชทพูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว
หลังพูดคุยกันครู่หนึ่ง ทั้งคณะจึงกลับไปยังเมืองใต้สมุทร
ชาวทะเลที่อยู่ภายในเมืองต่างเผยสายตาสงสัยมองทางชาวไซเรนที่เพิ่งมาถึง
ส่วนใหญ่นั้นพวกเขายังคงอยู่ในรูปลักษณ์เดิม เช่นนี้จึงค่อยสมกับคำเรียกขานเมืองใต้สมุทร
“บรรยากาศอันคุ้นเคย” เอเลน่าสำรวจมองรอบก่อนะยื่นมือไปสัมผัสปลาที่แหวกว่ายผ่าน
“แม่นางน้อยมีอะไรหรือ?” เสียงอันชราภาพดังถาม
เอเลน่ารั้งมือกลับอย่างเร่งร้อนพร้อมเผยความเขินอาย “แค่กแค่ก ไม่มีอะไร”
ยี่ลามองนางด้วยความขบขันก่อนจะกล่าว “โครงสร้างของเมืองใต้สมุทรแห่งนี้เดิมก็มีพื้นฐานจากพวกเรานครไซเรน ไม่ได้มานานพอสมควรเลย”
ขณะพูดกล่าว ทั้งคณะก็เดินทางไปด้วย
ไม่ช้าจึงมาถึงใจกลางเมืองใต้สมุทร มันเหมือนดังนครไซเรน ที่ตรงกลางคือจัตุรัสกว้างขวาง
“ที่นี่หรือ?” ยี่ลาหันมองทางเอวานน่า
“ใช่” เอวานน่าพยักหน้ารับ “ตรงนี้จะมีปัญหาใดหรือไม่?”
“ก็ไม่มีปัญหาอะไร” ยี่ลาหันมองสำรวจ “ระยะทางระหว่างเมืองใต้สมุทรกับนครไซเรนค่อนข้างไกลห่าง น่าจะต้องใช้พื้นที่สำหรับสร้างประตูมิติกว้างพอสมควร”
ชาวไซเรนทราบเรื่องมิติเป็นอย่างดีหากเทียบกับเหล่าผู้ฝึกตนของทวีปเทียนหลัน
ยกตัวอย่างก็อุปกรณ์เคลื่อนย้าย ผู้ฝึกตนจะสร้างค่ายอาคมเคลื่อนย้ายด้วยวิธีการของตนเอง ขณะที่ชาวไซเรนก็จะสร้างประตูมิติด้วยวิธีการอื่นตามความเข้าใจที่แตกต่างกันออกไป
“จัตุรัสนี้ก็ไม่ค่อยได้ใช้ประโยชน์สักเท่าไหร่ ใช้ทำเช่นนี้ก็ไม่ผิดอะไร” เอวานน่าโบกมือตอบ
“ได้” ยี่ลาตอบรับ
คำถามอื่น ๆ ของการสร้างประตูมิตินั้นได้ทำการหารือกันตั้งแต่คืนก่อนแล้ว และการก่อสร้างจะเริ่มขึ้นหลังพักผ่อนเรียบร้อย
“เหล่านี้เป็นใครกัน? ราชาสมุทรถึงกับมาต้อนรับด้วยตนเองเลยหรือนี่?” ชาวทะเลที่อยู่ใกล้เคียงลานกว้างต่างมองมาด้วยความตื่นตะลึงเพราะไม่ทราบเรื่อง
“ชาวไซเรน”
“ไซเรน? ชาวไซเรนที่หายไปเมื่อนานมาแล้วนั่นน่ะหรือ?!”
“ใช่ ตอนนี้ไม่ทราบว่าราชาสมุทรขอให้พวกนางมาทำอะไร เพียงรับชมไปก็พอ…”
หัวข้อการสนทนาของชาวทะเลเป็นไปอย่างคึกคักยามได้เห็นชาวไซเรนมาเยือน เอวานน่าตอนนี้เพียงพูดกล่าวว่าชาวไซเรนมาเยือนเมือง ไม่ได้กล่าวถึงรายละเอียดอื่นใด
สาเหตุหลักก็เพราะนางคิดว่าหากบอกแต่แรกเรื่องจะสร้างประตูมิติเชื่อมไปยังนครไซเรน และเชื่อมต่อกับประตูแสงไปยังเมืองมนุษย์ ชาวทะเลบางส่วนอาจตื่นเต้นจนเกินเหตุเอาได้
ก่อนอื่นคือปิดบังเอาไว้ก่อน จากนั้นค่อยแจ้งให้ทราบเรื่องของร้านต้นตำรับเพื่อให้ปรับตัวรับไปทีละน้อย
ณ ร้านต้นตำรับ
ลูกค้ายังคงแวะเวียนไปมาไม่ขาดสายภายใต้สายฝนที่กระหน่ำโปรยปราย ทว่ามันก็ไม่ได้กระทบอันใดกับกิจการ
ลูกค้าบางส่วนมาเพื่อซื้อสินค้า บางส่วนมาเพื่อใช้เครื่องเล่นเกมเสมือนจริง ขณะที่อีกส่วนไปรับฟังเสียงเปียโนในหมู่บ้านซากุระ
แน่นอนว่ายังมีลูกค้าส่วนหนึ่งเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด รวมถึงรับชมผู้อื่นเล่นเกมไปพลางทานของที่ซื้อในร้าน บ้างก็ชี้แนะกันอยู่
“ทำเช่นนี้ไม่ดี อันเดตฮูคาไม่ใช่ดังที่เจ้าเล่น ก่อนอื่นคือเรียกอสูรโครงกระดูกออกมาก่อน จากนั้นค่อยตัดทอนกำลังฝ่ายตรงข้าม เมื่อเห็นจังหวะค่อยใช้ศรพลังงาน พลังอันเดตค่อยเก็บเอาไว้ใช้ตอนจะปิดงาน”
“เงียบน่า ข้าเล่นหรือเจ้าเล่นกันแน่? อย่าได้คิดว่าข้าไม่ทราบ อันเดตผู้สังเวยที่เจ้าเคยเล่นเอาชนะไซเรนยังไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“ข้าเพิ่งได้รับภารกิจใหม่จากคฤหาสน์จ้าวเมืองมา แต่คิดว่าแค่ตนเองไม่น่าไหว สนใจตั้งทีมกันหรือไม่?”
“เล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดกัน ขาดคนหนึ่งพอดีเลย”
“ผ่านระดับฝันร้ายของโหมดท้าทายหอคอยแห่งการทดสอบได้นี่มีฝีมือของแท้…”
บรรยากาศในร้านโดยคร่าวก็ประมาณนี้ แน่นอนว่าลูกค้าอีกหลายส่วนก็ค่อนข้างเงียบกันดี
เหวินเทียนจีกับอู๋เทียนไปนั่งหลบมุมตัดขาดจากโลกภายนอก
หากมองให้ดีจะพบว่าทั้งสองกางม่านพลังปิดกั้นเสียงรบกวน
ทั้งสองต่างกำลังขมวดคิ้วจับจ้องกระดานหมากตรงหน้าที่คล้ายถึงทางตัน
หลังผ่านการครุ่นคิดและวิเคราะห์อยู่นาน อู๋เทียนจึงตัดสินใจวางมาก
ถัดจากนั้นจึงเป็นคราวเหวินเทียนจีหน้านิ่วคิ้วขมวด
ลั่วฉวนมองคนทั้งสองก่อนจะรู้สึก ว่าหากไม่โดนโลกภายนอกรบกวน เช่นนั้นอาจเล่นกันทั้งวันก็เป็นได้
ความคิดของเขากำลังไหลไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย
ไม่ทราบว่าหากทั้งสองยังเล่นต่อไปเรื่อยก็อาจจะได้กลายเป็นผู้เล่นโกะแห่งตำนานในภายหน้าก็เป็นได้
“เถ้าแก่ ข้ามีเรื่องอยากแนะนำ” ปู้หลี่เกื๋อเดินเข้ามา
“ว่าอะไรหรือ?” ลั่วฉวนถามกลับโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“กลอรี่นั้นมีบทบาทให้เล่นน้อยไปหรือไม่?” ปู้หลี่เกื๋อเผยยิ้มกล่าวถาม “เถ้าแก่ ไม่คิดว่าสิบตัวละครนี้ออกจะจำกัดกำหนดเกินไปหรือไม่?”
“ตัวละครใหม่…” ลั่วฉวนครุ่นคิด “เข้าใจแล้ว ไว้จะเพิ่มเข้าไปให้”
“วิเศษแล้ว” ปู้หลี่เกื๋อกลับไปพร้อมสีหน้าว่า ‘ข้ารอรับชมอยู่นะ’ อย่างไม่ปิดบัง
อันที่จริงลั่วฉวนก็คิดถึงปัญหานี้อยู่พอดี ว่าสิบตัวละครนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่พอ
ตัวเลือกบทบาทนั้นหากมีเพียงชุดเดียว เช่นนั้นการแข่งขันระหว่างสองฝ่ายจะค่อนข้างจืดชืด
อีกทั้งยังนำไปสู่อาการเบื่อที่พบเจอแต่ศัตรูเดิมทั้งสองฝ่ายได้ ห้าคนจากสองทีมเลือกสิบบทบาท แค่หลับตาก็ทราบแล้วว่าอีกฝ่ายมีบทบาทอะไรบ้าง
สำหรับตอนนี้ มีบทบาทใหม่ให้เล่นจึงดี
ทว่าลั่วฉวนยังไม่มีแรงบันดาลใจสำหรับตัวละครใหม่
หลังครุ่นคิด เขาจึงนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา
จากนั้นจึงโพสต์สอบถามความเห็นลูกค้า
“รวมความเห็นบทบาทใหม่ในกลอรี่”
“สามารถฝากข้อความไว้ที่ด้านล่างพร้อมชื่อตัวละคร เรื่องราว และทักษะที่เกี่ยวข้องกับบทบาท ภายหลังหากมีการนำไปใช้อาจมีการปรับเปลี่ยน”
ลั่วฉวนเลือกวิธีการอันเรียบง่าย
และมีลูกค้าไม่มากที่จะโพสต์แบบให้เห็นกันทั่วเช่นนี้ได้
ดังนั้นทันทีเมื่อเผยแพร่ออกไป ความคิดเห็นจึงปรากฏมากมายในพริบตา
เรื่องนี้ทำลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ว่าลูกค้าเหล่านี้ถือโทรศัพท์วิเศษจับจ้องรอคอยการแจ้งเตือนกันเลยหรือไม่
“เถ้าแก่มีแผนปล่อยบทบาทใหม่ของกลอรี่งั้นหรือ? ขอข้าไปคิดก่อน!”
“เรื่องนี้ต้องไตร่ตรอง”
“ข้าด้วย”
“…”
หลังมองผ่าน เขาจึงปิดกระดานสนทนาไป
จากนั้นจึงเปิดแอพวิดีโอกดเข้าไป
หน้าหลักยังคงเหมือนดังเมื่อวานที่มีอะไรต่ออะไรปะปนกันเต็มไปหมด
ลั่วฉวนกดไปยังเทียบอันดับ
วิดีโอไม่กี่อันดับแรกทำเขาเกิดประกาย
อันดับหนึ่งคือวิดีโอนามว่า “จันทราสุกสว่าง” ที่ปรากฏเด่นชัด
หน้าปกนั้นสุ่มเลือกจากวิดีโอ แต่มันก็มากพอให้เห็น ว่าเป็นลั่วฉวนที่นั่งตรงหน้าเปียโนและกำลังบรรเลงบทเพลง
มันดูเป็นท่าทีสบายผ่อนคลายราวมีมนต์สะกด
ลั่วฉวนค่อยได้ตระหนักพบเห็น ว่าผู้ถ่ายวิดีโอคือเหยาซือหยาน
สมแล้วที่เป็นนาง
จากนั้นเขาจึงกดเข้าไปยังหน้าหลักของวิดีโอดังกล่าว
จากนั้นจึงกดไอคอนรูปสามเหลี่ยมแนวนอนเพื่อเริ่มเล่น
วิดีโอเริ่มแสดงผล เสียงเปียโนดังปรากฏเข้าโสดประสาท
ลั่วฉวนอ่านความคิดเห็นไปพลางรับฟังไปด้วย
อารมณ์เขาตอนนี้ค่อนข้างดี เพราะลูกค้าทั้งหลายมีความเห็นไปทางเดียวกัน
ระยะเวลาของวิดีโอไม่ใช่นานนัก
หลังสิ้นเสียงลง ลั่วฉวนจึงเกิดคิดอยากฟังซ้ำ จากนั้นจึงค่อยไปรับชมวิดีโออื่นบนเทียบอันดับ
อันดับที่สองคือวิดิโอที่ชื่อว่า “เอาตัวรอดในป่า”
ทันทีที่พบเห็นชื่อ ลั่วฉวนจึงนึกถึงเด็กหนุ่มที่ถ่ายทอดสดอยู่เป็นประจำ
ผู้ส่งวิดีโอเข้ามาก็คงเป็นอีกฝ่าย
นี่จึงเรียกว่าผู้มีพรสวรรค์
ด้วยอารมณ์กำลังดี ลั่วฉวนกดเข้าไปรับชม
ที่ทำเขาประหลาดใจ คือวิดีโอนี้ผ่านการตัดต่อมาเรียบร้อย เป็นการรวบรวมทุกช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นและน่ารับชม
ดูจบแล้วเขาจึงกดถูกใจ และกลับไปยังหน้าเทียบอันดับอีกครั้ง
หลังครุ่นคิด เขาเลือกส่งรางวัลให้ “จันทราสุกสว่าง”
จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนและเดินไปยังบริเวณเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง
“มีใครเล่นกลอรี่ไหม?” ลั่วฉวนกล่าวถาม
เมื่อลั่วฉวนมาหยุดยืนตรงนี้ ลูกค้าหลายคนจึงให้ความสนใจ
ได้ยินคำถาม ทุกคนต่างตื่นเต้นกันขึ้นมา
“ข้า!”
“เถ้าแก่จะเล่นกลอรี่หรือ? ให้ข้าด้วย!”
“บ้าฉิบ เวลาเล่นเกมข้าไม่พอแล้ว…”
ไม่เกินเลยหากจะกล่าว ว่าลั่วฉวนเพียงถามก็มีลูกค้าเสนอตัวนับร้อยคน
อีกเก้าคนคัดเลือกได้รวดเร็ว ลูกค้าส่วนที่ไม่ได้โดนรับเลือกจึงถอนหายใจผิดหวังไปตามกัน
ไม่ช้าทั้งเก้าคนจึงเกิดปัญหา ว่าจะแบ่งทีมกันยังไง
เมื่อมองสีหน้าไม่ยอมกันของสองฝ่าย ลั่วฉวนจึงรู้สึกว่าหากไม่ใช่เพราะที่นี่คือร้านต้นตำรับ เช่นนั้นคงมีเรื่องวิวาทกันไปแล้ว
บทสรุปสุดท้ายไม่เกินคาดคิด นั่นก็คือใช้วิธีการดั้งเดิม
เมื่อลั่วฉวนเลือกเล่นจอมเวทแอนโธนี่ เสียงฮือฮาจึงดังปรากฏจากกลุ่มผู้รับชม
เพราะลั่วฉวนเคยใช้จอมเวทแอนโธนี่เมื่อครั้งก่อน จนถึงตอนนี้มันจึงกลายเป็นตัวละครยอดนิยมไป
“จอมเวทที่เถ้าแก่เคยเล่นให้เห็นนั้นสมกับเป็นจอมเวทตัวจริง พลังอำนาจนั้นมากพอจะปัดเป่าสรรพสิ่ง!”
“นั่นจึงเรียกว่าจอมเวท!”
“จอมเวทจึงแข็งแกร่ง!”
เหยาซือหยานที่กำลังคิดเนื้อหาอยู่ตอนนี้พลันพบเห็นข้อความปรากฏบนหน้าจอ นางจึงกดเข้าไปรับชมด้วยความสงสัย
“ลั่วฉวนมอบรางวัลให้วิดีโอจันทราสุกสว่าง มูลค่าหนึ่งล้านผลึกวิญญาณ”
เหยาซือหยานถึงกับไม่ทราบว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ตอบรับดี…