God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1000.1

ตอนที่ 1000 (1)

กลายเป็นว่าลูกค้าทั้งหลายของร้านต่างเกิดความสงสัย

“อู๋เย่ว์ เจ้าทราบเรื่องที่เกิดขึ้นกับนครไซเรนบ้างหรือไม่?” ทันทีเมื่อหนานกงอู๋เย่ว์มาถึงร้าน ลูกค้าหลายคนจึงเข้ามาล้อมนางเอาไว้

เด็กสาวชาวไซเรนชะงักไปครู่ นางยืนเหม่อมองอย่างไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นและควรตอบอย่างไร

ลูกค้าหลายคนเข้ามาพูดกล่าว หนานกงอู๋เย่ว์ในที่สุดค่อยเข้าใจว่าพวกเขาเหล่านี้ถามถึงอะไร

“น่าจะเป็นเรื่องของชาวทะเลในท้องทะเล” หนานกงอู๋เย่ว์ตอบคำถามทุกคน “ไซเรนและชาวทะเลเกี่ยวข้องกัน เหมือนว่าตอนนี้จะช่วยพวกเขาสร้างค่ายอาคมเคลื่อนย้ายกันอยู่”

ข่าวคราวเหล่านี้นางได้รับจากกลุ่มแชทของชาวไซเรน ซึ่งพวกนางก็กำลังพูดคุยถึงเรื่องนี้กันอย่างคึกคัก

“ชาวทะเลงั้นหรือ? จำนวนลูกค้าร้านเถ้าแก่จะเพิ่มขึ้นอีกแล้วหรือนี่!”

“ทำข้าคิด ว่าอุปกรณ์เล่นเกมเสมือนจริงจะไม่พอเอาเสียแล้ว ชาวทะเลน่าจะสนใจโลกเสมือนจริง ไม่น่าเหมือนชาวไซเรนที่ไม่ค่อยเล่น”

“ชาวทะเลใช้ชีวิตในทะเล ไม่ทราบเลยว่าจะหน้าตาเป็นยังไง…”

คำถามและคำตอบปรากฏขึ้นวนเวียนไปมาในหมู่ลูกค้า

แผนทำให้ประหลาดใจของลั่วฉวนล้มเหลวทันทีตั้งแต่ขั้นตอนเตรียมการ

ช่างมัน ทราบก่อนก็ดี อย่างน้อยคนเหล่านี้จะได้เตรียมใจรับรู้ก่อนการมาถึงของชาวทะเล

ลั่วฉวนถอนสายตากลับ จากนั้นจึงไปหยิบโคล่าจากชั้นวางและกลับมายังที่นั่งประจำตัว

เขาค่อยได้เห็น ว่าแม้เหยาซือหยานถือโทรศัพท์วิเศษอยู่ แต่นางไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว คิ้วนั้นขมวดเล็กน้อยเสียด้วยซ้ำ

คล้ายว่าแรงบันดาลใจจะแห้งเหือดเข้าเสียแล้ว

ลั่วฉวนจึงเดินมานั่งด้านข้าง หลังครุ่นคิดอยู่ครู่จึงกล่าวถาม “ไปเล่นเกมไหม?”

“เล่นเกม?” เหยาซือหยานหลุดพ้นจากห้วงความคิดก่อนจะหันมองลั่วฉวนด้วยความสงสัย “เกมอะไรหรือ? เหมือนดังไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด?”

ไม่ใช่” ลั่วฉวนส่ายศีรษะ “กล่าวไปแล้วน่าจะเป็นเหมือนการทดสอบความคิดต่างหาก”

ในมุมมองของลั่วฉวน ชัยชนะของไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดนั้นอยู่กับผู้เล่นและโชค

ไม่กี่นาทีถัดจากนั้น ลั่วฉวนและเหยาซือหยานค่อยนั่งตรงข้ามกันพร้อมกล่องตัวหมากที่ขัดเงาตั้งไว้ตรงหน้า

ความแตกต่างคือกล่องของลั่วฉวนคือสีขาว ขณะที่ของเหยาซือหยานคือสีดำ

ตรงกลางโต๊ะวางไว้ด้วยกระดานไม้ที่มีเส้นขีดเป็นร่องลายตาราง

“กฎนั้นบอกไปแล้ว สีดำเริ่มก่อนและจึงเป็นสีขาว ก็ตามนี้” ลั่วฉวนมองเหยาซือหยานที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

“ทราบแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ

จากที่ลั่วฉวนกล่าวเมื่อครู่ นางได้เรียนรู้การเล่นโกะ มันแตกต่างไปจากไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด มันคือการทดสอบความอดทน สมาธิ และการครุ่นคิดไตร่ตรอง

ลูกค้าหลายคนตระหนักพบเห็นเรื่องราวผิดแปลกทางด้านนี้จึงมามุงรับชม

“เถ้าแก่ทำอะไรอยู่กัน?” ปู้หลี่เกื๋อถอนตัวจากโลกเสมือนจริงชั่วครู่ เพราะได้ทราบว่าในร้านมีอะไรน่าสนใจ ตอนนี้จึงนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมาบันทึกเตรียมเผยแพร่เรื่องราว

“ได้ยินจากเถ้าแก่ เหมือนจะเรียกว่าโกะ” เหยาซือเย่ว์กล่าวอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “กฎนั้นค่อนข้างมีหลายอย่าง ข้ายังจำไม่ได้เลย”

“อย่าได้มองข้า เพิ่งมาถึงเหมือนกันเลยไม่ทราบ…”

กลุ่มคนเริ่มพูดคุยกัน

ทวีปเทียนหลันก็มีเกมหมากกระดาน ทว่าค่อนข้างแตกต่างจากโกะอยู่พอสมควร

เหยาซือหยานครุ่นคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะวางหมากสีดำลงบนจุดกลางกระดาน

“เริ่มที่จุดดาวกลางเลยงั้นหรือ?” ลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะถาม

“ตรงกลางกระดานนี้เรียกว่าจุดดาวกลางงั้นหรือนี่? ตรงนี้เล่นไม่ได้หรือ?” เหยาซือหยานเกิดสงสัย

ลั่วฉวนเพียงบอกถึงกฎทั่วไปของการเล่นโกะ ส่วนเรื่องอื่นใดไม่ได้กล่าวถึงมากนัก

“ก็เล่นได้…” ลั่วฉวนส่ายศีรษะ “ช่างมัน ไปต่อได้เลย”

ในการเล่นโกะ ตำแหน่งตรงกลางค่อนข้างพิเศษ ยกเว้นจุดดาวกลาง ที่เหลือล้วนเป็นส่วนเชื่อมต่อไปได้ทุกทิศ

ผู้เล่นหมากดำเริ่มที่จุดดาวกลางก่อน เรื่องนี้แม้เป็นผู้เล่นมีประสบการณ์ก็อาจประเมินสถานการณ์โดยรวมพลาดได้

แต่นั่นไม่สำคัญเท่าใดนัก อย่างไรแล้วเหยาซือหยานก็เพิ่งเล่นเป็นครั้งแรก เรื่องนี้ไม่ใส่ใจจะดีกว่า

ลั่วฉวนถือหมากขาวด้วยนิ้วก่อนจะวางลงตรงจุดดาวล่างซ้ายของกระดาน

เหยาซือหยานจึงวางหมากขาวตรงใกล้จุดดาว

โกะคือเกมกระดานหมากที่ห่างไกลคำว่าเรียบง่าย กฎและกลยุทธ์อันหลากหลายจะทำให้เกิดการเรียนรู้ทบทวนซ้ำไปมาเหมือนดังการฝึกฝนวิชายุทธ์

“พอจะเข้าใจหรือไม่?”

“ไม่เข้าใจเลยยสักนิด ไม่ทราบด้วยว่าเถ้าแก่กับพี่ซือหยานกำลังทำอะไรอยู่”

“ดูลึกล้ำอย่างไรชอบกล”

“ไม่เลย ดูน่าปวดศีรษะมากกว่า ข้าว่ากลอรี่เหมาะกับข้ามากกว่า…”

เพียงไม่กี่นาที ลูกค้าที่ล้อมรอบโต๊ะรับเงินจึงกระจายตัวกันออก พวกเขามองว่าสิ่งนี้น่าสนใจน้อยกว่าไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด

เหวินเทียนจีมาถึงร้านต้นตำรับเหมือนดังเคย ขณะนี้กำลังเตรียมไปเลือกกาแฟประจำวัน แต่แล้วกลับตระหนักพบเห็นเรื่องราวตรงโต๊ะรับเงินเสียก่อน

เถ้าแก่กับเหยาซือหยานนั่งตรงกันข้าม ฝ่ายหนึ่งถือวัตถุกลมสีขาว อีกฝ่ายสีดำ สีหน้ากำลังครุ่นคิดอยู่ทั้งครู่

และที่ตรงนี้ก็มีลูกค้าน้อยนิดยืนรับชม

ด้วยความสงสัย เหวินเทียนจีจึงเข้าไปร่วมวง

จากนั้นจึงเริ่มสำรวจมอง

สิบนาทีให้หลัง เหยาซือหยานราวกับเพิ่งรู้สึกตัว

นับตั้งแต่เริ่มเล่นโกะ จนถึงตอนนี้ผ่านมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

มันใช้เวลามากกว่าไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดอย่างเห็นได้ชัด

“นี่… แพ้แล้วหรือ?” เหยาซือหยานพึมพำพร้อมมองหมากตนเองบนกระดานโกะ

อย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางเพิ่งได้เล่น แม้พยายามศึกษาจากลั่วฉวนแล้ว จะแพ้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ในรอบที่สอง นางค่อยได้ตระหนักถึงการเล่นโกะมากขึ้น กระนั้นก็ยังแพ้อยู่ดี

ต้องกล่าวว่านี่เป็นประสบการณ์การเล่นเกมอันย่ำแย่ของนาง

“ตามที่เห็นตอนนี้ เหมือนจะเป็นอย่างนั้น” ลั่วฉวนพยักหน้ารับด้วยอาการผ่อนคลาย

โกะไม่ใช่ขึ้นอยู่กับโชคที่จะตัดสินแพ้หรือชนะ ดังนั้นสำหรับเขาแล้วจึงไม่ใช่เกมที่ยากเกินกว่าจะชนะได้

ระหว่างเล่นโกะ ลูกค้าหลายคนที่เพิ่งเข้ามายังร้านต่างก็แวะเวียนมารับชมด้วยความสงสัย ปฏิกิริยาก็เป็นเหมือนดังผู้อื่น เพียงไม่นานก็ละความสนใจกันไป

“สนใจลองเล่นไหม?” ลั่วฉวนมองทางเหวินเทียนจี อีกฝ่ายเป็นลูกค้าเพียงคนเดียวที่ยังยืนรับชมอยู่

“แน่นอน” เหวินเทียนจีพยักหน้ารับ

จากที่เขาสังเกตการเล่นก่อนหน้านี้ เขาแทบจะเข้าใจกฎของโกะส่วนใหญ่แล้ว

แรกเริ่มนั้นเขาคิดว่าเป็นเกมที่เรียบง่าย อย่างไรแล้วก็เล่นกันเพียงสองคน และตัวหมากก็มีเพียงขาวและดำ

กระนั้นหลังสำรวจพิจารณาอยู่นาน เหวินเทียนจีค่อนได้ตระหนักว่าโกะภายนอกจึงดูเรียบง่าย แต่กลวิธีการคิดและนำมาใช้งานอันหลากหลาย มันไม่มีใดง่ายแม้แต่น้อย

มันกระทั่งทำเขานึกถึงสมัยยังเพิ่งเริ่มศึกษาค่ายอาคม

เหยาซือหยานลุกขึ้นให้เหวินเทียนจีไปนั่งแทน

“หมากดำเริ่มก่อน ขอความกรุณาด้วย” ลั่วฉวนกล่าวบอก

*การเล่นโกะ เป็นมารยาทที่ต้องกล่าวก่อนเริ่มการเล่นว่า ขอความกรุณาด้วย*

เหวินเทียนจีครุ่นคิดไปครู่ก่อนจะเริ่มด้วยหมากแรกที่จุดดาวล่างขวาของตนเอง

“นึกว่าจะเหมือนซือหยานที่วางจุดดาวกลางก่อนเสียอีก” ลั่วฉวนมองหมากขาวที่วางบนจุดดาว

เหยาซือหยานมองลั่วฉวนด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้น

“จุดดาวกลาง? บนกระดานเหล่านี้มีชื่อเรียกจุดเหล่านั้นด้วย?” เหวินเทียนจีเกิดประหลาดใจ

“หลักการพื้นฐานของโกะคือการเริ่มจากตรงกลางกระดาน” ลั่วฉวนตอบกลับ

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” เหวินเทียนจียิ้มตอบรับ “ตอนสังเกตดูรอบก่อนหน้านี้ข้าก็พอได้ข้อสรุปมาบ้าง แม้ว่าจุดดาวกลางเหมือนจะควบคุมทั้งกระดานได้ก่อน ทั้งยังง่ายในการป้องกัน แต่มันไม่มากพอที่จะควบคุมได้จริง”

ระหว่างคนทั้งสองจึงเดินกระดานกันไปกว่าหนึ่งชั่วโมง

เมื่ออู๋เทียนมาถึงร้าน เขาจึงได้พบเห็นเรื่องราวเข้า

ด้วยความสงสัยจึงเดินเข้ามารับชม

สายตานั้นแรกเริ่มสนใจกระดานที่มีหมากขาวและหมากดำวางอยู่

สีขาวและดำที่ตัดกัน มันให้ความรู้สึกลึกลับอย่างบอกไม่ถูก

อู๋เทียนเห็นได้ชัดถึงสีหน้าครุ่นคิดของเหวินเทียนจีที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

สองนิ้วคีบหมากดำและค้างอยู่เช่นนั้นราวกับลังเล

“พวกเถ้าแก่กำลังทำอะไรอยู่หรือ?” อู๋เทียนกล่าวถาม

“เป็นเกมกระดานที่เรียกว่าโกะ” เหยาซือหยานตอบรับพร้อมบอกเล่ากฎของโกะโดยคร่าว

“เป็นเช่นนี้… น่าสนใจ!” อู๋เทียนเกิดความคิดพร้อมจับจ้องหมากบนกระดานอย่างตื่นเต้น

ลั่วฉวนเพียงรอและรับชม จากนั้นเมื่อหมากขาววางลง มุมปากเขาจึงเผยรอยยิ้มปรากฏ

เหวินเทียนจีมองที่หมากดำและขาวบนกระดานาก่อนจะตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

“น่าสนใจจริง ๆ” อู๋เทียนไม่ขัด ทว่าเลือกรับชมไปต่อ

บรรดาลูกค้าภายในร้านต้นตำรับต่างเดินไปมา เรื่องราวที่ลั่วฉวนเล่นโกะถูกนำเสนอผ่านโทรศัพท์วิเศษ มันสร้างความฮือฮาได้ไม่น้อยหากเทียบกับไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด

“แพ้แล้ว” เหวินเทียนจีถอนหายใจขณะมองหมากสีขาวของตนเอง

แม้ทั้งสองฝ่ายรุกและป้องกันที่ตรงกลางกันไปมา แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือไม่อาจพลิกสถานการณ์

เหวินเทียนจีเผยสีหน้าราวกับว่ายังไม่คิดหยุดที่เท่านี้ แต่ลั่วฉวนเกียจคร้านจะเล่นต่อแล้ว

เขาค่อยได้ตระหนักว่าเหยาซือหยานที่อยู่ด้านข้างคล้ายเกิดแรงใจขึ้นมาใหม่ นางกำลังจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์วิเศษพร้อมนิ้วที่ขยับ

“รับไปเล่นต่อก็ได้” ลั่วฉวนกล่าวบอก

“โกะนี่หรือ?” เหวินเทียนจีหันมองอู๋เทียนที่ยืนรับชมอยู่นานแล้ว

“ได้” อู๋เทียนพยักหน้าตอบรับ

โพ้นทะเล

แสงตะวันตกดินที่สุดปลายผืนสมุทร สายลมทะเลที่มีกลิ่นของน้ำทะเลปรากฏพร้อมคลื่นพัดพา แสงที่สะท้อนบนผืนน้ำจึงเคลื่อนที่ไปมาอย่างน่ารับชม