MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 203
Chapter 203: ดาดฟ้าอันน่าอัศจรรย์
โบซอนและขุนนางครอทก็พุ่งไปยังซอยที่สองเมื่อพวกเขาได้รับข้อความจากหมิงตู่
ชายสองคนที่ถึกทนนั้นส่งแรงกดดันออกมาอย่าล้นหลาม เมื่อพวกเขาพุ่งเข้าใส่ศัตรูของพวกเขา นักเวทย์นั้นไม่สามารถที่จะควบคุมพวกเขาได้ นักธนูนั้นก็ไม่สามารถที่จะทำร้ายพวกเขาได้และแม้กระทั่งผู้เล่นที่โจมตีไกลก็ไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้พวกเขา
แต่ก่อนที่กำลังเสริมนั้นจะมาถึง ผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ทั้งสองฟากฝั่งนั้นก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้นักรบทั้งสองคน และก็ยืนอยู่ห่างจากโบซอนและขุนนางครอท ซึ่งพวกเขาทั้งคู่นั้นก็วิ่งหนีไปแล้ว
ในเวลาไม่นาน พวกเขานั้นก็มาถึงจุดที่หมิงตู่นั้นกำลังหลบซ่อนอยู่
ในตอนนี้นั้นมีนักธนูสามคนที่กำลังโจมตีใส่หมิงตู่อย่างบ้าคลั่งด้านบนดาดฟ้าแล้วก็มีนักรบสองคนกำลังปกป้องเขาอยู่
เนื่องจากระยะโจมตีของนักธนูนั้นมากกว่านักเวทย์ หมิงตู่ก็สามารถทำได้เพียงหลบการโจมตีที่มาทางเขา แล้วเขาก็ตะโกนใส่คนที่โจมตีเขา “พ่องมึงตาย! มึงกล้าที่จะก้าวมาข้างหน้าและลิ้มรสความเกรี้ยวกราดของกูไหมละ? เหี้..เอ้ย ยาของกูนี่มัน…ฉันจะให้พวกมึงคนละ 1เหรียญทองต่อก้าว…”
ผู้เล่นจากนิกายซวนเฉินนั้นไม่ได้ขาดแคลนยารักษา ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่พวกมันนั้นเป็นยาฟื้นฟูระดับกลางกันทั้งหมด หมิงตู่นั้นสามารถที่จะฟื้นฟูพลังชีวิตได้อย่างง่ายดายจากความเสียหายที่เขาโดน แต่ทุกขวดนั้นมีค่าเท่ากับ 50เหรียญเงิน…
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว! ยาของนายจะหมด! ทำไมนายไม่เก็บเงินไว้หน่อยแล้วไปตายซะแทนละ!”นักธนูตะโกนใส่เขา
“ฮึ่ม! นิกายซวนเฉินนั้นไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้! ฉันจะตายได้เฉพาะในการต่อสู้เท่านั้น!”หมิงตู่โต้กลับอย่างเย็นชา
“ถ้างั้นทำไมมึงไม่ตายซะละ! ยืนอยู่เฉยๆรอฉันยิงมึง!”นักธนูตะโกนแล้วเขาก็ยิงห่าลูกศรใส่หมิงตู่อีกครั้ง
“หื้ม?”เพียงแค่หมิงตู่จะหลบลูกศรของนักธนู เขาก็สังเกตเห็นโบซอนและขุนนางครอทนั้นลอบมาจากด้านหลังและเตรียมที่จะลอบโจมตีพวกเขา
ผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นก็สังเกตเห็นว่าหมิงตู่นั้นมองไปดูคนด้านหลังเขา
“ครอทชี้! โบซอน! พวกนายมาถึงแล้ว!”หมิงตู่ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
“ฉันรู้ว่าผู้เล่นจากนิกายซวนเฉินนั้นไม่ได้แตกต่างไปจากพวกขี้ขลาด…”นักรบเยาะเย้ย
“ปัง ปัง!”
ก่อนที่เขาจะได้มีโอกาสได้พูดจบ ทั้งคู่นั้นก็พุ่งเข้าใส่เขาด้วย [พุ่งเข้าชน] และผลักเขากระเด็นออกไป
นักรบคนนั้นพยายามที่จะยืนให้มั่นคง และยกหัวขึ้นดูว่าใครนั้นเป็นคนโจมตีเขา แต่เขาเห็นแต่โล่ขนาดใหญ่ที่มาทางเขา
“ตึ้ง!”
นักรบถูกผลักกระเด็นอย่างรุนแรงโดยโล่ และทำให้เขามึนงงอีกด้วย
ขุนนางครอทนั้นก็รีบยกดาบของเขาขึ้นในทันที และก็รีบฟันใส่นักรบอีกครั้งและอีกครั้ง ในขณะที่เขานั้นยังมึนงงอยู่ นักรบนั้นพยายามที่จะยกดาบขึ้นมาต้าน แต่เขานั้นก็มึนงงโดยโล่ของขุนนางครอทอีกครั้งหนึ่งและเปลี่ยนกลายเป็นแสงสีขาว
โบซอนนั้นจัดการกับผู้เล่นอีกสี่คนที่เหลือโดยตัวของเขาเพียงคนเดียวและจัดการพวกเขากลายเป็นแสงสีขาวในทันที
ชุดเซ็ตอุปกรณ์ใหม่ของเขานั้นทำให้โบซอนนั้นทรงพลัง เมื่อเป็นผู้เล่นที่ใช้โหมดอิสระ โบซอนก็ใช้[พุ่งเข้าชน] เพื่อผลักศัตรูของเขากระเด็นก่อนที่จะใช้ [วายุสลาตัน] ฟันพวกเขาลง และเปลี่ยนนักธนูทั้งสามคนนั้นกลายเป็นแสงสีขาวในหนึ่งคอมโบ
“อั๊ยหยา โบซอนนั้นแตกต่างออกไปจริงๆกับชุดเซ็ตเกราะใหม่นี่ มันเพิ่มพลังโจมตีของนายเท่าไหร่กัน? ครอทชี้นั้นไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย เขานั้นใช้เวลาเป็นเวลานานในการฆ่านักรบแค่คนเดียว ถ้าเป็นฉันคงฆ่าเขาตายไปนานแล้วละ…”หมิงตู่ถอนหายใจ
“ไปตายซะ ไอ้ขยะ!”ขุนนางครอทตะโกนใส่แล้วเขาก็กวาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา
“เป็นอะไร? ไม่ใช่ว่านายเรียกพวกเรามาเพื่อช่วยตัวเองใช่ไหม?”โบซอนถามขึ้น
“ขึ้นมานี่ก่อน หลังจากนั้นพวกเราค่อยคุยกัน กำลังเสริมของพวกเขาจะมาแล้ว!”
“เหี้…เอ้ย! วิ่งหนีกันเถอะ!”ขุนนางครอทตะโกนแล้วเขาก็ยกโล่ขึ้นป้องกันโบซอนและตัวของเขาเอง
เขานั้นจะต้องล้อเล่นเป็นแน่แท้ ถามหานักรบที่ถึกทนและอืดอาดอย่างพวกเขาในการปีนขึ้นไปดาดฟ้ากับพวกเขางั้นเหรอ? หมิงตู่คิดว่ามันเป็นเรื่องตลกงั้นเรอะ?
“คิดว่าจะวิ่งหนีไปงั้นเหรอ? พวกนายเชื่อหรือว่าพวกนายจะสามารถจากไปได้หน่ะ?”
เสียงหัวเราะอันเยาะเย้ยนั้นดังขึ้นมาจากทางเข้าของซอยแล้วก็มีกลุ่มของผู้เล่นล้อมรอบทางเข้า บุปผาอันโดดเดี่ยวยืนอยู่ด้านกลุ่มของฝูงชน
“ฆ่าพวกแม่งให้หมด!”บุปผาอันโดดเดี่ยวออกคำสั่ง
ขุนนางครอทและโบซอนนั้นก็ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกเขาจะตายอย่างแน่นอน ถ้าพวกเขาไม่สามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้
“เปิดแชทกิลด์และรีบปีนขึ้นมาบนนี่! เลิกเสียเวลาอยู่ที่นั่นได้แล้ว!”หมิงตู่ตะโกน
ทั้งคู่ก็เปิดแชทกิลด์ในทันทีและโบซอนก็กระโดดขึ้นกลางอากาศและขุนนางครอทก็คุกเข่าลงและใช้โล่ของเขาผลักโบซอนขึ้นกลางอากาศ ในขณะที่โบซอนใช้ [พุ่งเข้าชน] เพื่อย่นระยะ และลงบนดาดฟ้า
“เหี้..อะไรวะ! ฆ่าผู้พิทักษ์คนนั้นซะ!”
ผู้เล่นของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ตัดสินใจที่จะเล็งเป้าไปที่ขุนนางครอทแทน เนื่องจากโบซอนนั้นอยู่ไกลออกไป
“เหี้..อะไรวะ??? นักเวทย์มาได้ยังไงกัน?”ผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นขยี้ตาแล้วพวกเขาก็ถามขึ้น
“นักธนูเล็งเป้าไปที่เขา อย่าปล่อยให้ชายคนนั้นเอาชีวิตรอดได้!”บุปผาอันโดดเดี่ยวออกคำสั่งแล้วเขาก็จ้องไปยังหมิงตู่
หมิงตู่ยิ้มแล้วเขาก็ยกคทาขึ้นแล้วแสงสว่างสีขาวก็ปกคลุมไปทั่วร่างของเขาและก็ปรากฏขึ้นบนดาดฟ้าอีกครั้งหนึ่ง
“โอ้พระเจ้า!!!”ผู้เล่นทุกคนอ้าปากค้าง
ไอ้พวกขยะจากนิกายซวนเฉินนั้นเพลิดเพลินอยู่บนดาดฟ้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ?
“นายนี่ฉลาดจริงๆ ฉันไม่สามารถที่จะเชื่อได้เลยว่านายสามารถที่จะทำให้พวกเรามาอยู่ด้านบนกันหมดทุกคนได้แบบนี้เนี่ย…”ขุนนางครอทชื่นชมแล้วเขาก็มองลงมาจากบนดาดฟ้า
“เฮะ เฮะ เฮะ นายแค่ต้องรู้วิธีใช้สกิลของนาย…ฉันแค่คุ้นเคยกับสกิลของฉันมากกว่าพวกนาย ไม่ต้องพูดถึงว่าฉันนั้นฉลาดมากกว่าไอ้โง่สองคนอย่างพวกนายอีกด้วย”
“เหี้…อะไรวะ น้าย0กล้าที่จะเรียกฉันว่าไอ้โง่งั้นเหรอ นายต้องการให้ฉันขว้างนายลงไปงั้นเหรอ…”
“มาสิ…ฉันท้านายเลย!”หมิงตู่เยาะเย้ย
“ก็ได้ นายชนะ…”ขุนนางครอทพึมพำ เมื่อเขาตระหนักได้ว่าหมิงตู่สามารถที่จะใช้ [การสลับเพื่อปกป้อง] และขว้างเขาสู่ฝูงผู้เล่นของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ได้
“พวกเราควรที่จะออกเกมตรงนี้ไหม?”ขุนนางครอทถาม
“นายโง่หรือเปล่า? พวกเขาไม่สามารถที่จะขึ้นมาที่นี่ได้ ถ้าพวกเราอยู่ที่นี่ แต่เมื่อพวกเราออกจากเกมไป พวกเขาก็จะใช้วิธีการเดียวกับพวกเราขึ้นมาอย่างแน่นอน! พวกเราจะต้องหาพื้นที่ต่อ ไม่สำคัญว่าพวกเรานั้นจะพาคนมามากเท่าไหร่ พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะฆ่าพวกเราได้”หมิงตู่อธิบาย
“ถ้างั้น พวกเราควรที่จะทำยังไงต่อดี? หรือว่าพวกเราควรที่จะฆ่าตัวตายกัน?”ขุนนางครอทถามอย่างผิดหวัง มันจะผิดอะไรกับการตายกัน? สุดท้ายแล้ว มันก็เป็นประสบการณ์แค่ 10% จากค่าประสบการณ์ของพวกเขา
“พวกเราไม่เคยยอมแพ้! พวกเราแค่รอก็พอ!”
“พวกเราจะรอใครกัน?”
“กระทิงเหล็ก!”