MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 202
Chapter 202: นิกายซวนเฉินว่องไว
สำนักงานกิลด์นั้นเหมือนกับออฟฟิศกิลด์ พวกมันนั้นต่างเป็นพื้นที่ปลอดภัยที่ถูกออกแบบมาโดยระบบ
ความแตกต่างหลักของพวกมันนั้นก็คือ คุณจะต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับออฟฟิศกิลด์ แต่สำนักงานกิลด์นั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัว เมื่อผู้เล่นท้าทายสงครามกิลด์ สำนักงานกิลด์นั้นจะเปลี่ยนกลายเป็นสถานที่ที่ถูกโจมตีได้
มันมีสมาชิกน้อยมากในนิกายซวนเฉิน ดังนั้นมันจึงไม่สมเหตุสมผลที่จะต้องเช่าออฟฟิศ พวกเขาจึงชอบมารวมตัวกันในโรงเตี๊ยม ซึ่งมันเป็นพื้นที่ปลอดภัยส่วนตัวเพียงที่เดียวที่พวกเขามีนั้นก็คือสำนักงานกิลด์ของพวกเขา
แต่เนื่องจากว่าพวกเขานั้นขี้เกียจ สมาชิกของนิกายซวนเฉินนั้นแทบจะไม่เข้าไปด้านในของสำนักงานกิลด์สักเท่าไหร่ ถ้ามันไม่ใช่เพราะว่ารัศมีฤดูใบไม้ผลิเตือนแล้วละก็ พวกเขานั้นก็คงลืมไปเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว
มันมีสองทางที่จะเข้าไปในสำนักงานกิลด์ อย่างแรกจะต้องผ่านไปยังรูปแบบเทเลพอร์ตและอย่างที่สองนั้นก็คือวิ่งไปที่นั่น
ทุกคนในเกมนั้นรู้ว่านิกายซวนเฉินนั้นมีสำนักงานกิลด์อยู่นอกเมือง ดังนั้นกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์จึงได้สั่งให้คนของเขานั้นไปเฝ้ายามหน้าประตูเมือง
เมืองรัตติกาลนั้นไม่สามารถที่จะถูกพิจารณาว่าเป็นเมืองใหญ่ได้ และก็มีจุดเกิดเพียงเจ็ดจุด รูปแบบเทเลพอร์ตเพียงสิบแห่งและประตูเมืองสี่ด้าน บุปผาอันโดดเดี่ยวนั้นก็ได้คาดการณ์ว่านิกายซวนเฉินนั้นจะไม่พยายามามใช้รูปแบบเทเลพอร์ต และด้วยเหตุนี้นี่เอง เขาจึงสั่งให้กองกำลังของเขาไปเฝ้าประตูเมืองทั้งสี่แห่ง
กิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นได้เดินทางมาที่นี่เมืองนี้กันทั้งหมดและได้ตรวจสอบเส้นทางเบื้องต้นของนิกายซวนเฉินไว้แล้ว บุปผาอันโดดเดี่ยวนั้นก็ส่งทีมออกล่าเขาในทันที
บุปผาอันโดดเดี่ยวนั้นก็เชื่อว่ามันไม่มีทางที่นิกายซวนเฉินนั้นจะหลบหนีไปได้
แต่นิกายซวนเฉินนั้นกล้าที่จะใช้สำนักงานกิลด์พร้อมกับคนแค่แปดคนและท้าทายดันเจี้ยนนรกระดับ 20 มันเป็นเรื่องง่ายงั้นเหรอ? แล้วเขาจะหลบหนีไปอย่างเงียบๆแบบนี้น่ะ?
ดาบน้ำแข็งและดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์นั้นต่างใช้ [หลบซ่อน] เพื่อไปยังจุดเกิดหรือรูปแบบเทเลพอร์ต
แต่เมื่อพวกเขาเห็นการป้องกันอย่างหนาแน่นสำหรับสถานที่พวกนั้น พวกเขานั้นก็ใช้ประโยชน์จาก [หลบซ่อน] และไปยังมุมเงียบๆในเมืองและออกจากเกมไป
ไม่เพียงแต่รัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นสามารถบินได้ เขานั้นก็มีสกิลควบคุมระดับดีเยี่ยมหลายสกิล เขานั้นก็ล่อผู้เล่นหลายคนจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ไล่ล่าเขา และโยนสกิลควบคุมในตอนที่เขากำลังบินอยู่ แม้ว่าพวกเขานั้นจะสามารถผลักดันเข้าไปในซอยเล็กๆได้ รัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นก็เปลี่ยนกลายเป็นหมอกสีดำและบินออกนอกเมืองไป
ความทระนงตัวนั้นหาตึกที่เตี้ยพอที่เขาจีนขึ้นไปได้และทำให้เขานั้นสะบัดคนที่ไล่ตามเขาหลุด แล้วเขาก็กระโดดข้ามตึกไปเรื่อยๆและวิ่งหนีออกไปจากเมือง
แต่หมิงตู่และคนที่เหลือนั้นไม่ได้มีสกิลแบบที่ความทระนงตัวและรัศมีฤดูใบไม้ผลิมี
หมิงตู่เป็นแค่นักเวทย์สายฟ้าที่มีพลังโจมตีที่สูงเป็นอย่างมาก เขานั้นก็ล่าผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์มายังซอย ก่อนที่เขาจะใช้สกิลหมู่ทั้งสองสกิลของเขาพร้อมกัน และส่งพวกเขาทั้งหมดนั้นกลับไปยังจุดเกิด และมีเพียงคนเดียวที่สามารถเอาชีวิตรอดจากการโจมตีของเขานั้นได้ก็คือแท็งค์ แต่ผู้เล่นช้าๆพวกนั้นก็ไม่สามารถที่จะล่าหมิงตู่ลงได้ เขาก็ช้สกิลเคลื่อนที่และปรากฏขึ้นบนกำแพงเตี้ยๆและก็ร่ายเวทย์สายฟ้าโจมตีพวกเขา
โบซอนและขุนนางครอทนั้นรู้ถึงขีดจำกัดของความสามารถของพวกเขา และก็รีบร่วมมือกัน เมื่อพวกเขาเห็นไร้ความกลัวออกจากเกมไป
พวกเขานั้นร่วมมือกันและกัน หนึ่งคนนั้นมีพลังโจมตีที่สูงและอีกคนมีพลังป้องกันที่สูง และเมื่อสวมอุปกรณ์ใหม่ของพวกเขา ผู้เล่นจากิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ก็แทบจะทำร้ายเขาไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
พวกเขานั้นใช้ [พุ่งเข้าชน] แบบไม่คิดและผลักคู่ต่อสู้ของเขาออกไป แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถฆ่าคนที่ไล่ตามเขาได้ แต่ผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ก็ไม่สามารถที่จะทำร้ายเขาได้ด้วยเช่นกัน
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไป…
บุปผาอันโดดเดี่ยวที่ยืนเฝ้ายามที่จุดเกิดนั้นก็กังวลมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาตระหนักได้ว่าสมาชิกกิลด์ของเขานั้นยังจับใครไม่ได้เลย
“พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่? นายมีคนหลายร้อยคน แต่นายก็ไม่สามารถที่จะฆ่าพวกเขาเจ็ดคนได้ หลังจากผ่านไปนานนับชั่วโมงแล้วเนี่ยนะ?”บุปผาอันโดดเดี่ยวถามอย่างโกรธเคืองในช่องแชทกิลด์
“โจรสองคนนั้นมี [หลบซ่อน]….พวกเราไม่สามารถที่จะหาพวกเขาเจอได้…”ผู้เล่นหลายคนตอกลับมา
“แล้วหมอผีละ? พวกนายไม่สามารถที่จะจับผู้เล่นที่ไร้ประโยชน์แบบเขาได้งั้นเหรอ?”บุปผาอันโดดเดี่ยวถามต่อ
“สกิลของเขานั้นน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก…และเขานั้นก็มีการควบคุมอันยอดเยี่ยม! แต่พวกเราก็สามารถที่จะผลักดันเขาไปยังในซอยได้!”
“ดังนั้นเขาอยู่ไหนแล้วในตอนนี้?”
“เขาบินหนีไปแล้ว…”ผู้เล่นที่ไล่ตามรัศมีฤดูใบไม้ผลิตอบกลับอย่างซื่อสัตย์
“บินหนีไปแล้วเนี่ยนะ…นายล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม?”บุปผาอันโดดเดี่ยวตะโกนอย่างโกรธเคือง
“ผมจริงจังนะ เขานั้นเปลี่ยนกลายเป็นหมอกสีดำและบินหนีไป…”
“เหี้… ถ้างั้นแล้วคนที่เหลือละ?”บุปผาอันโดดเดี่ยวเริ่มที่จะกังวล
“นักเวทย์นั้นอยู่บนดาดฟ้าด้วยเช่นกัน…เขานั้นฆ่าพวกเราไปหลายคนแล้ว… พวกเราต้องการกำลังเสริม!”
“นักรบทั้งสองคนนั้นทนทานมากเกินไป! พวกเรานั้นไม่สามารถที่จะฆ่าพวกเขาได้เลย! ขอกำลังเสริม!”
“ส่งที่อยู่พวกนาย!”บุปผาอันโดดเดี่ยวออกคำสั่ง
พวกเขานั้นสูญเสียเป้าหมายไปครึ่งนึง แม้ว่าจะมีผู้เล่นหลายร้อยคนกำลังไล่ล่าพวกเขา..และพวกเขานั้นก็ไม่สามารถที่จะจัดการกับสามคนที่เหลือได้
“ซอยที่สองของทิศใต้ของเมือง ที่นั่นเป็นที่ที่นักเวทย์อยู่!”
“นักรบนั้นอยู่ในถนนทางตะวันตก!”
“ล่อพวกเขาไว้และอย่าปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้!”บุปผาอันโดดเดี่ยวออกคำสั่งแล้วเขาก็พาคนของเขาไปยังทิศตะวันตกของเมือง
“ครอทชี้ โบซอน พวกเขานั้นจะพากำลังเสริมมาจัดการกับพวกเราแน่ๆ พวกเราไม่สามารถที่จะเสียเวลาได้แล้ว มิฉะนั้นพวกเขานั้นจะเอาคนจำนวนมารุมพวกเรา! พวกเราต้องร่วมมือกัน!”หมิงตู่ส่งข้อความให้กับนักรบอีกสองคน
ผู้เล่นที่ชาญฉลาดที่สุดในนิกายซวนเฉินนั้นก็คือไร้ความกลัวและรัศมีฤดูใบไม้ผลิ แต่ตั้งแต่ที่พวกเขาทั้งคู่นั้นออกจากเกมไปแล้ว มันก็ขึ้นอยู่กับหมิงตู่ที่จะกลายเป็นคนวางแผนแทน
“มาพบฉันที่ซอยที่สองของทิศใต้ของเมือง ฉันเจอสถานที่ดีๆ”
“พวกเราควรที่จะทำยังไงดี?”