Marvel : The King ราชาของโลกมาเวล - ตอนที่ 34
ซู่เจินเดินออกมาด้านนอกของวิลล่าและมองไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่บินอยู่บนฟ้าโดยมีเอียนควินน์นั่งอยู่ข้างในนั้น
“ หนีได้ก็หนีไป เพราะถึงยังไงนายก็หนีฉันไม่พ้นอยู่ดี!”
เมื่อมองไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินห่างไปเรื่อย ๆ ซู่เจินก็เม้มริมฝีปากของเขาออกมาและยิ้มเยาะเย้ย หลังจากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไปเพื่อที่จะไปหาโควสันและดร. ฮอลล์ ที่ห้องใต้ดิน
ณ ห้องใต้ดิน
โคลสันและดร. ฮอลล์ ในตอนนี้กำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่ ตอนแรกโคลสันพบตัวของดร. ฮอลล์ เขาต้องการพาดร.ฮอลล์หนีไปทันที แต่ดร. ฮอลล์กับปฏิเสธและไม่ยอมไปกับเขา และเมื่อซู่เจินเดินมาถึงห้องใต้ดินเขาก็เห็นว่าเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงกำลังทำงานอยู่ และเขายังรู้มาอีกว่า ดร. ฮอลล์ กำลังจะทำลายเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงนี้ทิ้ง แต่การทำลายมันทิ้งอาจจะทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงและมีผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมาก
“ คุณไม่ควรที่จะทำแบบนั้น มันอาจทำให้มีผู้บริสุทธิ์จำนวนมากต้องตายและสมาชิกในทีมของผมก็อยู่บริเวณใกล้ ๆ กับตรงนี้ อาจจะทำให้โดนผลกระทบของระเบิดไปด้วยก็ได้!” โคลสันพูดกับดร. ฮอลล์ ด้วยความจริงจัง
ดร. ฮอลล์ พูดขึ้นมาอย่างใจเย็นว่า “ การทดลองของเอียนควินน์มันเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าเรายังปล่อยให้เขาทำการทดลองอยู่ ฉันกลัวว่าเราจะหยุดมันไม่ได้อีกต่อไป และสิ่งที่ฉันกำลังจะทำอยู่ในตอนนี้ก็คือการปกป้องมวลมนุษยชาติ เราก็แค่เสียสละคนหมู่น้อยเพื่อคนหมู่มากก็เท่านั้น!“
หลังจากที่ดร. ฮอลล์ พูดจบเขาก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและรินไวน์ลงไปในแก้วอย่างช้า ๆ แต่มันก็มีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นเพราะตอนนี้แก้วไวน์ของเขามันกำลังเอียงอยู่
พื้นมันเอียง? พวกเขามองไปรอบ ๆ ด้วยความมึนงงและไม่ใช่แค่พื้นเอียงเท่านั้น แต่ยังมีสิ่งของบริเวณโดยรอบลอยอยู่ในอากาศเต็มไปหมด แถมเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงมันก็เริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว มันเริ่มมีกระแสไฟฟ้าสีฟ้าเข้มกระจายตัวอยู่รอบ ๆ บวกกับอุณหภูมิที่ร้อนระอุ ทำให้
เมื่อการสั่นสะเทือนจบลง ทั้งโคลสันและดร. ฮอลล์ ก็ไปยืนกันอยู่แนวขอบกำแพง และเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กันได้ตลอดเวลา!
ตอนนี้ภายในห้องใต้ดิน แรงโน้มถ่วงบริเวณโดยรอบได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
โคลสันไม่อยากพูดไร้สาระกับดร.ฮอลล์อีกต่อไป เขาหยิบปืนขึ้นและชี้ไปทางดร. ฮอลล์ อย่างรวดเร็วเปรียบเสมือนว่าการที่เขาหยิบปืนขึ้นมาแบบนี้คือคำตอบของการเจรจาที่ไม่เป็นผล
แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลยจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นั่นก็คือ ซู่เจิน
ในตอนแรกซู่เจินสามารถรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของแรงโน้มถ่วง ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้ เขาก็เลยใช้พลังจิตของเขามาสร้างเป็นเกราะป้องกันครอบคลุมร่างกายของเขาเอาไว้ ดังนั้นปัญหาเกี่ยวกับแรงโน้มถ่วงที่เปลี่ยนไปจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอีกต่อไป!
ในขณะเดียวกันซู่เจินก็มองไปรอบ ๆ และเห็นว่าโควสันและดร.ฮอลล์กำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่ทางฝั่งด้านซ้าย ส่วนทางด้านขวามีเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงติดตั้งอยู่ แถมในตอนนี้มันกำลังเปลี่ยนแปลงรูปร่างอยู่ตลอดเวลา!
“ซู่เจิน คุณรีบหาทางหยุดเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงให้เร็วที่สุด มันกำลังจะระเบิดและทำให้พวกเราตกอยู่ในอันตราย!” โคลสันรู้ว่าเขาไม่สามารถเกลี้ยกล่อมดร. ฮอลล์ ได้แน่นอน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงตะโกนบอกให้ซู่เจินหาทางจัดการกับมันให้ได้เร็วที่สุด ไม่อย่างงั้นพวกเขาจะต้องตายกันหมดอย่างแน่นอน!
“รับทราบ!”
ซู่เจินตะโกนบอกโควสันและพยายามหาทางปิดเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วง
“อย่าได้หวัง!”
ดร.ฮอลล์ตะโกนขึ้นและยิงปืนไปที่ซู่เจินอย่างรวดเร็ว
แต่ในขณะที่เขากำลังจะยิง มันก็เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นอย่างรุนแรงรอบ ๆ ตัวของเขา
ครั้งนี้มันสั่นสะเทือนรุนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ
ทำให้ดร. ฮอลล์ ที่กำลังยืนอยู่เสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น
ส่วนซู่เจินก็ไม่สามารถควบคุมพลังจิตของเขาได้ และเกือบจะทำให้เขากระเด็นออกไป แต่โชคดีที่เขาสามารถทรงตัวได้ทันและรีบตั้งสติควบคุมพลังจิตของเขาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
การสั่นสะเทือนค่อย ๆ หยุดลง แต่เครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงก็ยังคงทำงานอยู่เหมือนเดิม
ซู่เจินขมวดคิ้วและคิดว่า เขาจำเป็นที่จะต้องเอาตัวดร.ฮอลล์ โยนเข้าไปด้านในเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงจริง ๆ ใช่ไหม?
ในตอนแรกซู่เจินคิดว่าเขาจะสามารถเอาความสามารถแรงโน้มถ่วงนี้มาได้หรือไม่ ? แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ซู่เจินก็ควบคุมพลังจิตของเขาไปห่อหุ้มร่างกายของโควสันเอาไว้ จากนั้นก็ควบคุมพลังจิตของเขาเอาตัวของโควสันออกไปจากที่นี่
“คุณรีบหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เดี๋ยวผมจะหาทางทำอะไรสักอย่างเอง!”
ซู่เจินตะโกนบอกกับโควสัน
โคลสันส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่! ฉันจะทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียวไม่ได้!”
“ไม่มีเวลาแล้ว คุณรีบกลับไปที่ยานและหนีไปให้ไกลที่สุดจากที่นี่ เร็ว!”
ซู่เจินตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง
โคลสันขมวดคิ้วและในที่สุดเขาก็กัดฟันหันหลังวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
“เปล่าประโยชน์ เพราะว่าอีกไม่นานมันก็จะระเบิดแล้ว เสียเวลาหนีไปเปล่า ๆ” ดร. ฮอลล์บ่นพึมพำขึ้นมา
ซู่เจินส่ายหัว “ไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องของคนอื่นหรอกดร. ฮอลล์ คุณควรห่วงเรื่องของตัวเองดีกว่า ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการพบกันครั้งแรกของเรา แต่มันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอน และผมเชื่อว่า … ในอนาคต … เราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งอย่างแน่นอน”
“ไม่ … เราทุกคนจะตายกันหมด … “
ดร. ฮอลล์พูดขึ้นมาพร้อมกับส่ายหัวและทันใดนั้นเขาก็เห็นซู่เจินยกมือขึ้นและชี้มาที่เขา
“ลาก่อน เมื่อเราพบกันครั้งหน้า ผมจะเรียกคุณว่า ว่านลี่หวัง!”
เมื่อซู่เจินพูดจบ เขาก็สบัดมือเบา ๆ ทันใดนั้นดร. ฮอลล์ ก็ถูกพลังจิตของซู่เจินห่อหุ้มไปที่ร่างกายและถูกบังคับให้ลอยไปยังเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วง อย่างขัดขืนไม่ได้
“ไม่!“
ดร.ฮอลล์ตะโกนขึ้นมาด้วยความสิ้นหวัง แต่มันก็เท่านั้นเพราะตัวของดร.ฮอลล์ค่อย ๆ ถูกกลืนเข้าไปหลอมรวมกับอนุภาคแรงโน้มถ่วงสีดำที่อยู่ตรงจุดศูนย์กลางของเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วง และในขณะที่เครื่องมันทำงานอย่างหนักจนรับไม่ไหวก็เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าจะเป็นพลังจิตของซู่เจินก็ไม่สามารถต้านทานพลังของอนุภาคแรงโน้มถ่วงที่เกิดการระเบิดได้ทำให้เขากระเด็นไปกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง และค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างช้า ๆ
“เฮ้อ! ดูเหมือนว่าฉันจะต้องใช้วิธีนี้จริง ๆ สินะถึงแม้ว่ามันจะดูแปลกแหวกแนวไปบ้างก็เหอะ แต่บางที … มันอาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้?”
ซู่เจินยิ้มออกมาและลุกขึ้นมองไปที่ อนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วง ที่อยู่ตรงใจกลางของเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วง และถอนหายใจออกมา เขาพยายามเดินเข้าไปใกล้มันอย่างช้า ๆ และมองดูไปที่อนุภาคแรงโน้มถ่วงที่รวมตัวกันเป็นก้อนพลังงานลูกกลม ๆ สีดำคล้าย ๆ กับก้อนหินอยู่ตรงกลางของเครื่องอนุภาคโปรตอนแรงโน้มถ่วงและซู่เจินก็ถามระบบขึ้นมาในใจว่า “ระบบฉันสามารถเก็บสิ่งนี้เข้าไปในมิติเก็บของได้หรือไม่?“
“ทำได้”
“งั้นก็เก็บมันเข้าไปเลย!”
เมื่อซู่เจินพูดจบ อนุภาคแรงโน้มถ่วงที่รวมกันเป็นก้อนพลังงานลูกกลม ๆ สีดำที่คล้ายกับก้อนหิน ก็หายหวับไปกับตาและไปปรากฏอยู่ในมิติเก็บของของซู่เจินอย่างเงียบ ๆ อย่างกับว่ามันเป็นเพียงก้อนหินสีดำธรรมดา ๆ ที่หาได้ตามข้างถนน!
“ซู่เจินคุณปลอดภัยดีใช่ไหม?”
โควสันเมื่อเห็นซู่เจินที่กำลังเดินมาจากไกล ๆ ก็ตะโกนถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง
ซู่เจินส่ายหัว: “ผมปลอดภัยดี แต่ผมกลัวว่า … จะมีปัญหาตามมาที่หลัง!”
“ไม่ต้องห่วง วันนี้คุณได้ช่วยชีวิตคนบริสุทธิ์ไว้มากมาย มันจะไม่มีปัญหาตามมาที่หลังอย่างแน่นอน!” โควสันพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง