Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 263

Chapter 263: กลายร่าง

 

หลังจากเขาถูกพาไป ฟางหยวนก็รู้ตัวตนของทั้งคู่จากข้อมูลที่เขาเก็บได้ระหว่างทาง

 

เจ้าหน้าที่ชุดเชียวนั้นแซ่ซูและมีชื่อตัวว่า เหริน เขาเป็นบัณฑิตจากเขตชิงเหอและเป็นเด็กหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ตอนอายุสิบสอง เขาได้รับคัดเลือกและผ่านการสอบของทางการกลายมาเป็นเจ้าหน้าที่ทางการหลังจากนั้นเขาก็พาเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาไต่เต้ามาถึงตําแหน่งนี้ส่วนหญิงสาวว่านเอ๋อร์ คือภรรยาของเขาตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว

 

การนั่งรถม้าในสมัยนี้นั้นกระทบกระเทือนและไม่เหมาะกับหญิงสาวตั้งครรภ์ นอกจากนี้ ระบบขนส่งของอาณาจักรนี้ยังพัฒนาแล้ว ดังนั้น ซูเหรินจึงเลือกนั่งเรือ

 

ที่ท่าเรือ เขาเช่าเรือเล็กลําหนึ่งและลงเรือล่องไปตามกระแสน้ํา

 

ส่วนฟางหยวนและปลาอีกสองตัว ย่อมถูกนําไปไว้ที่ครัว

 

ปลาหลีสีทองก็ยังอยู่ที่นี่ ดูเหมือนว่าซูเหรินอาจจะกําลังหาที่ปล่อยมันหรือกินมันก็ได้ อย่างไรเสีย มันก็นับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตกึ่งวิเศษซึ่งมีประโยชน์ต่อทารกในครรภ์

 

ท้องฟ้าที่ด้านนอกมีดลง และครัวก็เริ่มวุ่นวายขึ้น ปลาหลีสีทองแกมแดงมองฟางหยวนและปลาอีกตัวด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

 

“ตาย ตาย ตายแน่…”

 

ปลาสีเขียวตัวใหญ่นั้นกลัวจนไร้สติและทําได้เพียงพึมพําคําซ้ํา ๆ

 

“จริง ๆ เลยนะ… พอคิดจะพึ่งพิงภูเขา ภูเขาก็ถล่ม และพอคิดจะอาศัยในน้ํา น้ําก็แห้งเหือด สุดท้ายแล้ว ข้าก็ยังคงต้องพึ่งพาตนเอง!”

 

ฟางหยวนรวมพลังอยู่เงียบ ๆ และไม่เคลื่อนไหว

 

ผลของเคล็ดเบี้ยวมังกรของเขานั้นกําลังจะหมดลงแล้ว ดังนั้น เขาก็สามารถเผชิญหน้ากับความตายโดยไร้ความหวาดกลัวได้ นอกจากนี้ หากเขาสามารถแก้ไขภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ได้ด้วยแค่ร้องไห้ก็คงมีโอกาสกว่าแปดส่วนที่เขาจะทําแม้ปากจะบอกว่าไม่ยินยอมก็ตาม

 

“มังกรสามารถเปลี่ยนขนาดตัวของมันได้ และยังสามารถทะยานขึ้นฟ้าหรือซ่อนตัวก็ได้ เมื่อมันอยู่ในร่างขนาดใหญ่ มันก็สามารถกลืนเมฆพ่นหมอกได้ เมื่อมันอยู่ในร่างขนาดเล็ก มันก็สามารถแอบซ่อนได้มันสามารถโผทะยานสู่ห้วงนภาหรือว่าซ่อนตัวในคลื่นยักษ์…”

 

เคล็ดเบี้ยวมังกรนี้เป็นวิชาอันน่าอัศจรรย์ของเผ่าพันธุ์มังกรและยังจําเป็นในการรักษาชีวิต

 

ฟางหยวนร่ายเคล็ดวิชาอยู่เงียบ ๆ และรู้สึกถึงเส้นสายของพลังธาตุเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในร่างกายที่แห้งเหือดของเขา

 

“มันไม่ใช่เพียงขั้นตอนเดียวที่ปลาหลีจะเปลี่ยนไปเป็นมังกรได้ ตรงกันข้าม มันต้องกระตุ้นรัศมีมังกรภายในร่างและสร้างโอกาสที่จะแปลงกายไปเป็นมังกร!”

 

ดวงตาของฟางหยวนสุกสว่างขึ้นด้วยความเข้าใจขณะคิดถึงเนื้อหาวิชาเก้าขั้นมังกรกลาย

 

“เอาอย่างไร? พวกเราจะลงมือหรือไม่?”

 

ในตอนนี้เอง เสียงอวดดีของชายคนหนึ่งดังมา

 

“คุณชายน้อยของตระกูลร่ํารวยผู้นี้พกเงินมามากนัก เจ้าเห็นเงินที่เขามีตอนที่เขาจ่ายค่าปลาหรือไม่?นั่นน่าจะเป็นเหรียญทองหลายสิบเลย นอกจากนี้ หยกที่ข้างเอวเขาก็ไม่ใช่ของธรรมดาทั่วไป!”

 

เสียงนั่นฟังคุ้นเคยมาก ฟางหยวนพบว่านั่นก็คือชาวประมงก่อนหน้านี้

 

ถึงตอนนี้ คนผู้นั้นที่ประกอบอาชีพเสริมและผู้ที่เห็นด้วยก็เริ่มรวมตัวกัน ทั้งหมดมีราวหกหรือเจ็ดคนซึ่งทําให้ฟางหยวนต้องถอนหายใจ

 

ซเหรินช่างดวงตามืดบอดเลือกเอาเรือของพวกโจรเข้าแล้ว!

 

ผู้ที่อาศัยอยู่บนเขาย่อมหากินบนเขา ผู้ที่อาศัยในทะเลย่อมหากินในทะเล เมื่อชาวประมงผู้นี้ดํารงชีวิตยากเข็ญย่อมต้องมีความสามารถในการหาเลี้ยงตัวเองเมื่อพวกเขาเดินทางมาได้ครึ่งทางพวกเขาก็หยุดเรือและถามเจ้าหน้าที่ผู้นั้นว่าต้องการกินบะหมีพื้นบ้านหรือว่าบะหมี่เกี้ยว

 

พวกเขาเป็นชาวบ้านบนเขาตอนกลางวันและเป็นโจรตอนกลางคืน

 

ชาวประมงผู้นั้นไม่มีเวลาพูดจาสุภาพแล้ว

 

“รอประเดี๋ยวนะ ข้ารู้สึกว่าภูมิหลังของแม่นางผู้นี้จะไม่ธรรมดา ข้าเกรงว่านางจะมีเส้นสายใด!”

 

“เหล่าเจีย เจ้าก็กลัวตายตลอดน่ะแหละ อย่าลืมว่าครั้งก่อนหน้านี้ พวกเราก็สังหารเจ้าหน้าที่ระดับ 7 และยังโยนผนึกของเขาทิ้งลงน้ํา ใครจะไปหาเขาเจอกัน?”

 

“ไป๋หลี่หลาง อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากําลังคิดอะไรอยู่ เจ้าคิดจะกระตุ้นให้พวกเรายอมให้เจ้าฉวยโอกาสกับแม่นางผู้นั้นใช่หรือไม่?”

 

กลุ่มโจรสลัดมืออาชีพพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน สุดท้ายแล้ว ข้อเสนอของไป๋หลี่หลางก็ได้รับความเห็นชอบจากเหล่าโจรละโมบ

 

“ลงมือกันเถอะ! พวกเราไม่ได้พบเจอแพะอ้วนอย่างนี้บ่อย ๆ !”

 

“ชิงสมบัติของมัน และฉุดเมียของมันมาซะ!”

 

“พรรคพวก รอบนี้ข้าไม่ต้องการเงินและทองพวกนั้น ข้าเพียงอยากได้ภรรยาคนงามของเขาและข้าก็หวังว่าพวกเจ้าจะไม่แย่งนางกับข้า…”

 

ชาวประมงที่จับฟางหยวนมา ไป๋หลี่หลาง ยกมือขึ้นประสานหมัดและยิ้มอยู่ในหน้า

 

“ในเมื่อเจ้าพูดขนาดนี้แล้ว พวกเราก็จะปล่อยให้เจ้าได้แม่นางผู้นั้น เงินและทองของเจ้าแพะอ้วนนั่นน่าจะเป็นสิ่งชดเชยเพียงพอ… ฮ่าฮ่า… พวกเราสามารถไปสํานักโคมเขียวและหาใครสักคนที่เทียบเท่าแม่นางผู้นั้นได้!”

 

“ข้าอยากได้หยกของเขา!”

 

“ดี เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ พวกเราจะไม่รั้งรอนานไป พวกเราควรจู่โจมในตอนนี้และกลับมาดื่มน้ําแกงปลาฉลองด้วยกัน!”

 

ไปหลหลางพูดอย่างยินดี

 

ยากที่จะโทษเขาได้ที่วางแผนการเช่นนี้ เรือลํานี้ตอนนี้นั้นอยู่กลางแม่น้ําซึ่งเป็นพื้นที่อันตรายสูงสุดต่อให้เรื่องนี้รั่วไหลออกไป แล้วคนคู่นั้นจะทําอะไรได้?

 

“นายท่านของข้ากับฮูหยินกําลังรอรับประทานปลา พวกเจ้ามายืนอยู่ตรงนี้ทําอะไรกัน?”

 

ในตอนนี้เอง คนรับใช้ผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาในครัว เขาบ่นพึมพําเมื่อเห็นด้วยความสงสัยขึ้นมา

 

“ฉวะ!”

 

เพียงพริบตาเดียว ไป๋หลี่หลางก็พุ่งขึ้นหน้ามา ดึงเอามีดสั้นออกมาแทงใส่เขาอย่างเหี้ยมโหด

 

ดวงตาของคนรับใช้ผู้นั้นเบิกกว้าง ขณะโซเซถอยไป

 

“กินปลา? ฮ่าฮ่า… ไปกินดื่มในนรกแล้วกัน!”

 

ไปหลี่หลางหัวเราะเสียงดังขณะเลียเลือดที่ตรงมุมปาก เขานัดแนะกับโจรคนอื่น ๆ ก่อนที่จะรีบร้อนออกจากครัวไปเสียงร้องแผ่วเบาดังก้องอยู่ในห้องครัวเงียบ ๆ

 

“ฮ่าฮ่า… นี่คือกรรมสนองแล้ว!”

 

ฟางหยวนมองปลาหลีสีทองแกมแดงที่เริ่มวิตกและก็รู้สึกยินดี “โจรนั่นไม่ได้สนใจว่าเจ้าจะมีการรับรู้ทางวิญญาณเจ้าได้กลายเป็นน้ําแกงให้พวกเขาแน่ ๆ!”

 

ปลาหลีสีทองมองมาทางเขาแต่ไม่พูด

 

“ตาย ตาย ตายแน่!”

 

ที่ด้านข้าง ปลาสีเขียวว่ายน้ําเป็นวงกลม ทําให้ฟางหยวนรู้สึกมึนงงขึ้นมา

 

“นี่น่าเบื่อนัก!”

 

ในใจเขา เขาส่ายหน้า เกล็ดสีดําเงาปรากฏขึ้นบนร่างของเขา

 

ท่ามกลางประกายแสงสีดํา ร่างของฟางหยวนเริ่มยาวขึ้น หนวดของเขาหายไปและเขาก็เปลี่ยนไปเป็นงูสีดํายาวสามสื่อ

 

ถึงตอนนี้ หน้าต่างสถานะของเขาก็ปรากฏขึ้นและแสดงค่าสถานะใหม่

 

“ชื่อ: ฟางหยวน

 

เผ่าพันธุ์: งูดํา (10 ปี)

 

พลังกาย: 18.0

 

พลังลมปราณ: 18.0

 

พลังเวทย์: 18.0

 

สายวิชา: ???

 

การฝึกตน: ???

 

วิทยายุทธ์: [เก้าขั้นมังกรกลาย (เปลี่ยนรูปขั้นที่ 4)], [วิชาควบคุมวารี (ระดับ 3)]

 

ทักษะ: [การรักษา (ระดับ 3)], [การดูแลพืช (ระดับ 5)]”

 

ฟางหยวนจดจําเอาไว้เงียบ ๆ และปรับตัวเข้ากับร่างกายใหม่

 

“โครม!”

 

เขาพลิกตัวอย่างคล่องแคล่วและเลื้อยออกไปจากถังสู่พื้น

 

“การเปลี่ยนร่างขั้นที่สี่ในเก้าขั้นมังกรกลายนั้นคือการกลายร่างงูดํา รังสีมังกรถูกกระตุ้นและย่อมไม่ถูกจํากัดให้อยู่แต่ในน้ําเพียงอย่างเดียวแล้ว!”

 

เลือดเนื้อของสิ่งมีชีวิตธรรมดาที่เกิดอยู่ในน้ํากลับหนักราวกับหินเมื่อขึ้นฝั่ง

 

แต่ว่า หลังจากถึงขั้นกลายร่างงูดํา สถานการณ์ก็ต่างไปแล้ว

 

สีดําคือสีของธาตุน้ํา งูดํานั้นย่อมต้องเป็นงูน้ํา ดังนั้น มันจึงสามารถว่ายน้ําและเลื้อยไปบนพื้นดิน หากปลาห ลีธรรมดาสักตัวสามารถบรรลุระดับการฝึกตนเช่นนี้ เส้นทางเต๋ของมันย่อมขยายกว้าง

 

“ตาย ตาย ตายแน่…”

 

ปลาสีเขียวยังคงหวาดกลัวอย่างไร้สติหลังจากเห็นการกลายร่างของปลาสีดําเป็นงูดําแทน มันดูราวกับว่ามันกลัวแทบตายเมื่อฟางหยวนเผยตัวตนออกมา

 

กระทั่งปลาหลีสีทองยังตะลึงงันไป ดวงตากลมโตของมันเผยความตกใจและหวาดกลัวออกมา

 

“กระตุ้นรังสีมังกร กลายร่างเป็นงูดํา นอกจากเคล็ดควบคุมวารี ยังมีอย่างอื่น… แต่ว่า ข้าค่อยตรวจดูเรื่องนี้ด้วยตนเองที่หลัง!”

 

ฟางหยวนเลื้อยไปข้าง ๆ ถึงอย่างเกียจคร้าน ดันเจ้าปลาตัวใหญ่สีเขียวขึ้นและโยนมันออกนอกหน้าต่างไป

 

“ซ่า!”

 

แม่น้ําที่ด้านนอกหน้าต่างมีเสียงดังทึบขึ้น ปลาสีเขียวถูกโยนลงไปในน้ําและว่ายหนีไปอย่างรวดเร็ว

 

ที่บนเรือ เสียงร้องไห้ยังดังมา ท่ามกลางความโหดร้าย ไม่มีใครสังเกตเห็นห้องครัวที่ว่างเปล่าและทิศทางที่ปลาหนีไป

 

“ดี เขาหนีไปแล้ว ได้เวลาข้าหนีแล้วเช่นกัน”

 

ฟางหยวนพูดเสียงดังอย่างจงใจและเริ่มเลื้อยไปทางประตู

 

“สหายผู้ฝึกตน รอก่อน!”

 

และก็จริง ปลาหลีสีทองแกมแดงอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปและยอมพูดออกมาเอง

 

เสียงของนางเบาและนุ่มเป็นเด็กหญิง… ไม่สิ ผู้หญิง

 

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้วิธีการพูดด้วย…”

 

ฟางหยวนยังไม่ได้จากไป ตรงกันข้าม เขานอนอยู่ข้าง ๆ ถึงแล้วมองเข้าไป “ข้าเริ่มคิดว่าเจ้าเป็นใบ้เสียแล้

 

ปลาหลีสีทองแกมแดงอึ้งไป แต่ว่า ฟางหยวนก็คิดเอาไว้แล้วว่านางคงต้องทําใจก่อน

 

“ข้าทําเช่นนั้นก่อนหน้านี้เพราะมีความจําเป็น ข้าแบกรับภาระใหญ่หลวงเอาไว้… ได้โปรดอภัยให้และช่วยข้าด้วยเถิด!”

 

ปลาหลีสีทองแกมแดงเริ่มขอร้อง

 

นางตระหนักดีถึงสถานการณ์ตอนนี้ หากยังเป็นการตัดสินใจของแม่นางน้อยหว่านเอ๋อร์ นางย่อมมีโอกาสที่จะรอดไปได้หากเป็นซูเหรินตัดสินใจ ก็ยังมีโอกาสกึ่งหนึ่งที่นางจะถูกเอาไปทําอาหารตอนนี้ผู้ที่ตัดสินใจคือกลุ่มโจรสลัดนั่นย่อมไม่มีทางที่นางจะรอดไปได้ดังนั้นนางจึงไม่สามารถนิ่งเฉยและจําต้องร้องขอความช่วยเหลือจากงดําที่ลึกลับตัวนี้

 

“เจ้ายังไม่บอกชื่อเจ้าเลยแม้กําลังขอความช่วยเหลือไม่จริงใจเอาเสียเลย!”

 

ฟางหยวนพูด

 

“ข้าชื่อ… หลี่หลวน…”

 

“เจ้าทําอะไรมา? เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่?”

 

ฟางหยวนสังเกตว่าปลาหลีไม่ยอมตอบ

 

“ไม่เป็นไร…ข้าจะช่วยเจ้าก็ได้ในเมื่อพวกเราก็ล้วนเป็นสัตว์น้ํา!”

 

ฟางหยวนยกปลาหลีสีทองแกมแดงขึ้นและเตรียมโยนนางออกไปทางหน้าต่าง

 

อย่างไรเขาก็ได้ค่าสถานะกลับมาถึงกึ่งหนึ่งแล้ว แม้ว่าจะเป็นงูดํายาวเพียงสามอ เขาก็สามารถจัดการกับคู่จงคนหนึ่งได้หากต้องสู้กัน

 

“เดี๋ยวก่อน!”

 

ปลาหลีสีทองแกมแดงพูดต่อ “ข้า… ข้านับเป็นผู้ร้ายหลบหนีของพื้นที่แม่น้ําอัน ข้าเกรงว่าข้าจะไม่สามารถเผยตัวตนได้ในแม่น้ํา!นอกจากนี้.. ข้ายังติดหนี้คนคู่นั้น…”

 

“เจ้าหนี้ของเจ้า.. ซูเหรินผู้นั้นจะต้มข้ากิน!”

 

ฟางหยวนกลอกตา

 

ปลาหลีสีทองแกมแดงนั้นพอจะเข้าใจนิสัยของฟางหยวนโดยคร่าวและพูดทันที “หากเจ้าช่วยข้า ข้าจะมอบประโยชน์บางอย่างให้เจ้า!”

 

“บอกมาให้ชัดเจนก่อน!”

 

ถึงตอนนี้ เสียงตะโกนบนเรือเริ่มเงียบลง ชัดเจนว่าสถานการณ์กําลังวิกฤติ

หลี่หลวนไม่มีทางเลือกและทําได้เผยสิ่งที่นางคิดเอาไว้“ข้ารู้จักเคหาสน์ใต้น้ําที่มีมุกยี่สิบเม็ดหยกงามอีกสามสิบชิ้นและยังยาวิเศษอีกขวดหนึ่งซึ่งเป็นประโยชน์ต่อปลาเช่นพวกเราอย่างยิ่ง!”

 

“เหอเหอ…เจ้าไม่ใช่ปลาหลีธรรมดาถึงได้รู้เรื่องพวกนี้!”

 

ฟางหยวนหัวเราะเสียงเย็นแต่ไม่ดึงดันซักถามเรื่องนี้ต่อ กลับกัน เขากลายเป็นสายฟ้าสีดําสายหนึ่งมุ่งหน้าไปทางดาดฟ้าเรือ

 

“แม้ว่าข้าจะไม่ได้ติดหนี้อะไรซูเหริน แต่ข้ามีความแค้นกับไป๋หลี่หลางและข้าจะแก้แค้น!”

 

บนพื้น มีรอยเลือดอยู่ทุกหนแห่ง สาวใช้และคนรับใช้ล้วนนอนจมกองเลือด ในห้องนอนใหญ่ ชั้นวางของล้มคว่ําและมีเสียงดังออกมา

 

“เจ้า… เจ้ากล้าดีอย่างไร ข้าเป็นคนของราชสํานัก!”

 

เสียงของซูเหรินดังมา และยังมีเสียงร้องไห้ด้วยความตกใจของฮูหยินของเขา

 

“เหอเหอ! เป็นเจ้าหน้าที่ทางการแล้วอย่างไร ก็ใช่ว่าข้าจะไม่เคยสังหารเจ้าหน้าที่ทางการมาก่อน…”

 

ไป๋หลี่หลางหัวเราะน่ารังเกียจ เขาปรารถนาในตัวแม่นางงดงามผู้นั้นและแทบรอสังหารซูเหรินเพื่อแย่งชิงภรรยาของเขาไม่ได้