Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 184

Chapter 184 การพักฟื้นและสายลับ

จาวเหยาแทบหมดคําพูดกับคําขอไร้สาระแต่ก็ทําสติกเกอร์ให้กับพวกนั้นแต่โดยดี

อลิซาเบธลอบมองเหตุการณ์ตรงหน้าพลางเดียมุมปาก “จาวเหยา ฉันอยากได้สติกเกอร์บ้าง!

“อยากให้เขียนคําว่าอะไรล่ะ”

“ไม่ได้อ้วน แค่ขนฟูฟอง” อลิซาเบธตอบ

ขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสจวงมองเพดานห้องอย่างไร้จุดหมายก่อนสังเกตเห็นแมงโก้กําลังมองเขาอย่างสนอกสนใจรอยยิ้มพรายบนใบหน้าของเขา “โอ้เจ้าแมวน้อยน่ารัก! มาหาตาเร็ว”เขาตบตกเป็นเชิงเรียกแมงโก้ให้มาหา

ปกติเมื่อแมวเห็นท่าทางแบบนั้นก็จะรีบวิ่งเข้ามาหาทันที เป็นเหตุให้ผู้อาวุโสตบตักตัวเองเป็นสัญญาณ

ทริคนี้ใช้กับแมงโก้ได้เหมือนกัน มันรีบวิ่งเข้ามาบนตักของเขาพลางกูหัวกับแขนของชายแก่ไปมา

“ฮ่าๆ เป็นแมวน้อยที่เชื่อฟังดีจริงๆ” หลังจากว่าดังนั้น รอยยิ้มบนหน้าของเขาก็หายไป เขาสังเกตเห็นบริเวณกันของแมงโก้มีอีติดอยู่ แมงโก้ถูกันเข้ากับแขนของเขาก่อนวิ่งหนีจากไป

อาเว่ยนิ่งไปเพราะช็อคที่เห็นคราบเลอะบนกางเกงของผู้อาวุโส “หัวหน้า! ผมจะไปนํากางเกงตัวใหม่มาให้เดี๋ยวนี้ครับ!”

“ไม่เป็นไร ยังดีอยู่” ผู้อาวุโสจวงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “คงไม่ลืมว่าฉันเป็นทหารเก่าติดดินติดทรายมาก่อนนะ? แค่นี้ไม่เป็นไร” ทันใดเขาหันไปมองอาเว่ยด้วยท่าทางน่าเกรงขาม “เอากางเกงที่นายใส่อยู่มาให้ฉันเป็นไง?”

อาเว่ยสับสนกับคําขอของผู้อาวุโส

ถัดมา อาเว่ยก็ต้องวิ่งไปที่ห้างสรรพสินค้าในสภาพกางเกงเปื้อนคราบแมว มีแต่คนมองเขาอย่างสงสัยถึงที่มาของคราบนั้น แต่อาเว่ยไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาใคร

ตอนแรกจาวเหยาคิดว่ากลุ่มชายชุดดํานั้นดูเป็นกลุ่มที่คุกคามผู้คน แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อได้พูดคุยกับหัวหน้าของพวกเขาอย่างเป็นกันเอง จาวเหยากลับมานั่งที่โต๊ะประจําและสนใจโน้ตบุ๊คของตน

ผลของพลังสวนแห่งความสงบส่งผลต่อร่างกายผู้อาวุโสจวงอย่างมาก จนชายแก่หลับอยู่บนโซฟาร้านโดยไม่รู้ตัว

ร่างกายของเขาสะสมสารพิษมามากมายจากการเป็นทหารและเจ้าหน้าที่รัฐอย่างยาวนานยิ่งเขาแก่ตัวลงเท่าไหร่ปัญหาสุขภาพและโรคก็รุมเร้าเขาเท่านั้น

สวนแห่งความสงบมอบความสงบเงียบที่ร่างกายเขาไม่ได้สัมผัสมานาน

ในเวลานั้น เหล่านักคอสเพลย์ในชุดเต็มยศพร้อมกับวิกหลากสีเริ่มเข้ามาในร้าน

นําโดยซุนเคอเคอ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเธอมาแล้วได้รับประสบการณ์ที่ดีกลับไป พวกเธอก็กลายมาเป็นลูกค้าประจําของทางร้าน และสิ่งนี้ก็ช่วยธุรกิจของจาวเหยาอย่างมาก

ไม่ต้องการการนําทางจากไปชั่วนหรือเสี่ยวฉีอยู่ กลุ่มเด็กสาวเดินไปยังโต๊ะประจําของร้าน บ้างนั่งแล้วก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์บ้างก็เล่นกับแมวในร้าน บางคนมองว่าร้านกาแฟเป็นสถานที่พบปะเพื่อนฝูง ในขณะที่บางคน มองว่าเป็นสถานที่พักผ่อน

กลุ่มชายชุดดําที่นําโดยอาเว่ยสังเกตเห็นลูกค้ากลุ่มใหญ่เข้ามาก็ลุกปฏิบัติการรักษาความปลอดภัยทันทีพวกเขาเข้าไปยืนล้อมรอบผู้อาวุโสดั่งกําแพงมนุษย์ที่จะปกป้องการโจมตีจากทุกด้าน

แต่ผู้อาวุโสยังคงหลับสนิทแม่ในร้านจะมีลูกค้าเข้ามามาก และไม่มีวี่แววว่าเขาจะตื่นในเร็วๆ นี้

อาเว่ยเห็นดังนั้นก็ฉงน เพราะปกติแล้วผู้อาวุโสจวงนั้นเป็นพวกตื่นง่าย รวมทั้งมักมีอาการนอนไม่หลับเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหัวหน้าของเขาหลับลึกถึงเพียงนี้

ในวันต่อๆ มา ผู้อาวุโสจวงก็ยังคงมาที่ร้านอีกสองครั้ง เขาดูสุขภาพดีกว่าเมื่อก่อนที่เดียว ผิวพรรณดูสดใสเปล่งปลั่งเหมือนพลังสวนแห่งความสงบยังป้องกันไม่ให้อาการของเขาแย่ลงอีกด้วยเขายังเชิญชวนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของเขาให้มาที่ร้าน

แม้ว่าผู้อาวุโสจวงจะมาพร้อมผู้ติดตามเป็นกลุ่มชายชุดดํา จาวเหยาก็ยังดูแลเขาเป็นเหมือนลูกค้าทั่วไป

ณ ตึกตรงข้ามร้าน ซุนเหมิงสังเกตสถานการณ์ในร้านอย่างถี่ถ้วนด้วยกล้องส่องทางไกลเธอซ่อนตัวและมองออกมาจากหน้าต่างเล็กๆ ในห้องน้ําชั้นสามของตึก

สายตาของเธอกวาดมองระหว่างอลิซาเบธกับจาวเหยา ก่อนหันไปส่องที่อาเว่ยกับผู้อาวุโสจวง

เธอสัมผัสได้ถึงออร่าผิดปกติจากชายทั้งสอง

นอกจากอาเว่ย การเคลื่อนไหวของพวกชายชุดดําก็แข็งกระด้างสิ้นดี ดูยังไงก็ไม่ใช่ลูกค้าร้านทั่วไป

นี่เป็นเหตุผลให้เธอยั้งมือไม่ให้เข้าไปชิงตัวอลิซาเบธคืนมาแม้ว่าจะพบตําแหน่งร้านแล้ว

“อลิซาเบธรอฉันอยู่ตรงนั้นก่อนนะ! เจ้าพวกนี้ดูเหมือนเจ้าหน้าที่รัฐชอบกล” ซุนเหมิงอยากจะบุกเข้าไปในทันทีแต่ก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจเนื่องจากไม่อยากเป็นจุดสนใจโดยใช่เหตุเธอต้องรอจนกว่าพวกนั้นจะกลับไป

เธอหันมองอลิซาเบธพลางพึมพํา “ใกล้แล้ว ฉันใกล้จะได้เจอเธอแล้ว อลิซาเบธ ฉันจะพาเธอกลับบ้านแน่”

ซุนเหมิงพลาดมาหลายครั้ง เธอไปตั้งหลายร้านก็ยังไม่เจออลิซาเบธเลย เพราะเธอยังด้อยเรื่องการลาดตระเวณรวมถึงการรวบรวมข้อมูล แหล่งข้อมูลของเธอนั้นน้อยเกินไป

ที่เธอเจออลิซาเบธก็เพราะได้รับการช่วยเหลือจาก คู่หู” ที่เธอเพิ่งเจอก่อนหน้านี้

ทันใดมีเสียงฟ้าร้องดังสนั่นในห้องน้ํา ตามมาด้วยเสียงอึกทึก ก่อนชายวัยกลางคนคนหนึ่งจะเดินเข้ามาในห้องเล็กๆแห่งนี้ซุนเหมิงผงะถอยหลังไป

“คุณเป็นใคร? ทําไมมาอยู่ในห้องน้ําหญิง? โรคจิต!”

“ไม่ต้องกลัว นี่ฉันเอง!” ชายวัยกลางคนตอบนิ่งๆ

ซุนเหมิงก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเป็น คู่หู คนใหม่ที่เธอเพิ่งได้พบ ดูเหมือนเขาจะมีพลังครอบครองร่างกายของผู้อื่นได้

“คุณไม่มีสิทธิ์มาบอกไม่ให้ฉันกลัวนะ! และคุณก็ไม่ควรมาอยู่ในห้องน้ําหญิงแบบนี้ด้วย น่าขนลุกชะมัด” ซุนเหมิงบ่นอุบ

ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเคอะเขินเล็กน้อย “ฉันไม่มีทางเลือก แถวนี้มีแต่ร่างกายของผู้ชายให้ฉันนี่นาก็เลยต้องมาในสภาพนี้”

“แล้วทําไมต้องเข้ามาในห้องน้ําหญิงด้วยเล่า?” ซุนเหมิงกรอกตาอย่างรําคาญ “ไว้เราค่อยคุยกันทีหลังได้ไหม?”

“ฉันกลัวว่าเธอจะทําอะไรบ่มบ่าม ชายแก่คนนั้นเป็นคนสําคัญมาก เขาเป็นเหตุผลที่ฉันมาเจียงไฮ้ฉันไม่อยากให้เธอสร้างความวุ่นวายอะไรในร้านนั้นก่อนที่ฉันจะทําภารกิจสําเร็จ”

“ชายแก่?” ซุนเหมิงลอบถาม “คุณจะลอบสังหารหรือลักพาตัวเขาหรือไง”

“ไม่ทั้งคู่” ชายวัยกลางคนยิ้ม “ฉันอยากควบคุมเขา ตราบใดที่ฉันมีเขาก็ไม่มีใครหยุดเราในภารกิจต่อๆไปได้ฉันมองเขามานานแล้ว ปกติเขาจะอยู่แต่ในที่ที่มีการคุ้มกันแน่นหนาทําให้ฉันไม่อาจแทรกซึมและควบคุมเขาได้”

ซุนเหมิงพยักหน้าอย่างเข้าใจสถานการณ์ “แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่ร้านนี่นา ไม่มีการป้องกันอะไรมากมายที่จะหยุดไม่ให้คุณควบคุมเขา”

“ใช่ แต่จากการรวบรวมข้อมูลของฉัน เจ้าของร้านนั้นก็เป็นอะพอสเซิลเหมือนกัน เหมือนว่าเขาจะมีพลังในการรักษา ตั้งแต่เขาร่วมมือกับทางการก็เริ่มเปิดร้านนี้ขึ้นมา” ชายวัยกลางคนหัวเราะน้อยๆก่อนว่าต่อ”ชายแก่ คนนั้นเป็นคนที่มีอํานาจมาก เห็นได้ชัดว่าชีวิตของเขามีค่ามากกว่าคนธรรมดาอย่างเธอกับฉันเสียอีกเขามาที่นี่ ก็เพื่อใช้พลังของอะพอสเซิลคนนั้นรักษาอาการป่วยนี่คือโอกาสของฉัน!”

“แล้วรออะไรอยู่ล่ะ?” ซุนเหมิงถาม ก่อนหันไปมองอลิซาเบธ “ก็เอาเลยสิ…” เธอแทบรอเจออลิซาเบธอีกครั้งไม่ไหวแล้ว