Almighty Coach – โค้ชอหังการ - ตอนที่ 127
“7.66เมตร! เด็กอัจฉริยะจากทีมเขตนั้นมันห่างกว่าหยางกังตั้ง2เซน!”
“ฉันจำได้ว่าเขาทำได้ประมาณเเค่7.5เมตรเองนะตอนรอบควอริฟาย ฉันว่าเขาพยายามออมมืออยู่”
“มันใช่คนเเล้ว มีน้อยคนมากที่จะกระโดดได้ดีขนาดนี้ตอนอายุ16 ฉันไม่เเปลกใจเลยถ้าเขาจะได้รับเลือกเข้าทีมชาติอะ”
“เขาจะไปเข้าทีมชาติตั้งเเต่อายุ16ได้ยังไง ฉันจำได้ว่าหลินเฟ่ยเหลียงก็เข้าทีมชาติตอนอายุ16เหมือนกัน หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นหลินเฟ่ยเหลียงคนต่อไป?”
ฝางไฮควานตอนนี้กลายเป็นต้นเหตุของการวิจารณ์กันในวงกว้าง เกือบทุกคนนั้นชื่นชมเขาเเล้วก็อิจฉาเขา สำหรับหยางกังที่ได้7.64เมตรนั้น ตอนนี้ไดถูกเมินเป็นที่เรียบร้อย หน้าของเฉาเหลียงฮาวนั้นตอนนี้เเดงก่ำๆ เขาเจออะไรเเบบนี้มาก่อน มันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดที่แล่นเข้ามาในหัวเขา เมื่อ2ปีก่อนในเมืองโหยวฮาว นักเรียนของเขากับของหลี่ไต้เคยเเข่งกันกระโดดไกล เขาส่งนักเรียนที่เก่งที่สุด คนที่กระโดดได้2.17เมตรไป ส่วนหลี่ไต้นั้นส่งนักเรียนที่อ้วนที่สุดมาเเข่ง เเต่มันดันกระโดดได้ถึง2.25เมตรเนี่ยซิ น่าอับอายมาก เฉาเหลียงฮาวไม่เคยลืมวันนั้น เเล้ววันนี้ ประวัติศาสตร์ก็ซ้ำลอย นักเรียนของเขากระโดดได้7.64เมตรเเละในขณะที่เขากำลังภูมิใจในตัวเองอยู่นั้น เด็กของหลี่ไต้ก็สวนกลับด้วยการกระโดด7.66เมตร ในตอนนั้นเขาโดนดูถูกมาก แล้วตอนนี้มันก็เหมือนกับเหตุการณ์นั้นเป๊ะๆ
บ้าจริง! เฉาเหลียงฮาวโกรธจัด แต่เขาระบายกับที่ไหนไม่ได้
“หยางกัง ฟังนะ แก ต้อง ชนะให้ได้!”เฉาเหลียงฮาวพูดกับหยางกังด้วยความโกรธในนัยน์ตาจนหยางกังกลัว
ในรอบนี้มีแค่2คนเท่านั้นที่คะแนนมากกว่า7.6เมตร ซึ่งแสดงให้เห็นว่าคนอื่นๆอาจจะเป็นแค่ตัวประกอบสำหรับการชิงแชมป์ครั้งนี้ แม้กระทั้งฮงเฉิงหลง อยู่ที่3 ก็ยังรู้ตัวเองเลยว่าเขาไม่สามารถไต่ขึ้นไปเป็นที่1หรือที่2ได้ เขาเลยถอนหายใจอย่างหมดหลทางแล้วยอมรับชะตากรรมที่โหดร้ายนี้
ส่วนฝางไฮควานกับหยางกังกำลังแข่งกันเองในศึกครั้งนี้ หลังจากรอบที่4ฝางไฮควานเป็นฝ่ายขึ้นนำ
แล้วในรอบที่5ก็มาถึง หยางกังเดินขึ้นสังเวียน
หยางกังเอาจริงๆแล้วอายุ22ปี แล้วก็อยู่ในอายุที่รุ่งที่สุดในชีวิตแล้ว การต่อสู้กับกลุ่มเด็กที่อายุน้อยกว่าเขา ทำให้เขาไม่อยากแพ้ แม้แต่การเป็นที่2ก็ยังไม่น่ายอมรับได้ในสายตาของเขา แถมยังเป็นที่2ให้กับเด็กอายุ16ปีอีกด้วย
หยางกังสูดหายใจลึกๆแล้วตั้งสมาธิ เขาเริ่มเร่งความเร็วทันที
การฝึกมาตลอดหลายปีนั้นเด่นชัดในหัวของเขา เขาพุ่งไปที่บอร์ดกระโดดแล้วส่งตัวเองลอยขึ้นฟ้า
“นั้นมันสูงมากเลยนะ!”ใครบางคนตกใจ
ในการกระโดดไกลนั้น ความสูงของการกระโดดจะเป็นตัวตัดสินระยะทางสุดท้าย ในกลางอากาศนั้นยิ่งนักกีฬาลอยไปได้สูงเท่าไร ก็ยิ่งอยู่บนอากาศได้นานเท่านั้น แล้วพวกเขาก็สามารถไปได้ไกลขึ้นตามไปด้วย
ในวินาทีต่อมาหยางกังก็ลงจอดทุกคนสนใจไปที่หลุมทราย
“พระเจ้านั้นมันเกิน7.7เมตรอีกนะ!”ใครบางคนตะโกน
วินาทีต่อมา กรรมการประกาศผล “7.72เมตร!”
“7.72เมตร! นี้มันยังใช่กีฬาเยาวชนอยู่ปะวะเนี่ย? นี้มันการแข่งผู้ใหญ่ชัดๆ!”
“โว้วววววว หู้ววว!!”หยางกังกู่ร้องปลดปล่อยอารมณ์ออกมา
เฉาเหลียงฮาวก็ดีใจไม่แพ้กัน มองไปที่หลี่ไต้อย่างอาฆาต
ความกดดันตอนนี้ตกมาอยู่ที่หลี่ไต้และฝางไฮควาน
…
ในแถวหน้าของที่นั่ง ฝางต้าหลูนั่งลงตรงที่นั่ง
นักกีฬาคนนั้นกระโดดได้มากกว่า7.72เมตร หมายความว่าไฮควานกำลังตามหลังอยู่งั้นเหรอ ต้าหลูไม่สบายใจ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนับสนุนให้ลูกชายมาเป็นนักกีฬา แต่เขาก็ไม่อยากเห็นลูกชายของเขาแพ้ใครเหมือนกัน
ฝางไฮควานปรากฏตัวขึ้นมาในรอบที่5นี้ ต้าหลูเริ่มจดจ่อที่สนาม ในตอนนั้น เขาพึ่งรู้สึกตัวว่าเขากำลังกังวลอยู่หรือว่าเขากำลังหวังให้สิ่งดีๆเกิดขึ้น
นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ทำไมฉันถึงรู้สึกเครียดกัน ทำไมฉันต้องหวังว่าให้ไฮควานชนะด้วย ฝางต้าหลูตกใจ ด้วยประสบการณ์ชีวิตของเขา เขามีอะไรเพียบพร้อมมากมาย แม้กระทั้งการจัดการธุรกิจล้านๆของเขาก็ยังถือว่าเป็นเรื่องง่ายๆ แต่เขาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน
และในตอนที่เขาคิดนี้เอง ฝางไฮควานก็เริ่มออกตัววิ่ง ไฮควานกระโดดสูงลอยตัวไปบนอากาศ ต้าหลูรู้สึกได้ว่าใจเขาก็กำลังกระโดดตามไปด้วย แล้วก็เป็นตอนเดียวกันกับที่กรรมการที่นั่งอยู่ข้างๆยกธงสีแดง!
นั้นหมายความว่าฝางไฮควานทำฟาวน์เหยียบเส้นออกตัว ถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดกรรมการจะยกธงขาวแทน
“อ้า!!!”ต้าหลูถอนใจ เขารู้สึกหงุดหงิด
แต่เดี๋ยวนะ ทำไมเขาถึงต้องหงุดหงิดละ เขาเป็นคนที่อยากให้ไฮควานเลิกล้มนี้! เขาควรจะแฮปปี้ที่เขาพลาดนี้ ต้าหลูสับสนมากตอนนี้ กลับกลายเป็นว่าเขาดูถูกความน่าหลงใหลในกีฬามากเกินไป!
…
การผิดพลาดของฝางไฮควานในการกระโดดครั้งที่5นี้ทำให้เฉาเหลียงฮาวก็คึกคักขึ้นมาทันที
“หยางกัง 7.72เมตรไม่ใช่คะแนนที่ดีที่สุดของนายนี้ ! นายต้องทำให้ดีกว่านี้! เหลืออีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น อย่าพลาดละ พยายามเขา ซัดหมอนั้นให้หงายไปเลย!”
“ครับโค้ช!”ตอนนี้เขากลับมาขึ้นนำแล้ว หยางกังกลับมามีกำลังใจเหมือนเดิม เขารอไม่ไหวแล้วที่จะขยี้คู่ต่อสู้
ส่วนทางฝางไฮควานหน้าแดงฉาน เขาตกอยู่ตามหลัง และด้วยความผิดพลาดครั้งล่าสุดของเขา เขาเหลือโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว ครั้งสุดท้ายที่จะทำคะแนนให้นำหยางกัง เขาเริ่มกลับมากังวลอีกครั้ง
หลี่ไต้สังเกตเห็นการเปลี่ยนไปของอารมณ์ฝางไฮควาน ตอนนี้ฝางไฮควานยังใหม่กับการแข่งขัน เขายังเป็นเด็กที่มีประสบการณ์ต่ำเกินกว่าที่จะคงความสามารถตัวเองไว้ให้คงที่ เขาต้องผ่อนคลาย เดี๋ยวนี้เลย ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่เขาคงใช้ความสามารถได้ไม่ถึง70%แน่ๆ อย่าว่าแต่จะไปทำให้ดีขึ้นเลย ทำยังไงดีละ?
หลี่ไต้ตอนนี้กำลังหมดหนทาง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี ในสถานการณ์ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่ภาวนาให้เขาก้าวข้ามมันไปได้ แต่โชคร้ายที่มันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเท่าไร ฝางไฮควานตอนนี้สภาพแย่มาก
นี้เป็นสิ่งที่นักกีฬาหนุ่มๆต้องก้าวข้ามมันไป พวกเขาต้องเรียนรู้จากมัน
…
นี้เป็นการกระโดดครั้งสุดท้ายของหยางกัง เขายืนบนพื้นที่กระโดด มองไปที่หลุมทรายตรงหน้าอย่างราชสีห์ที่เกรี้ยวกราด
เขาเริ่มวิ่ง แล้วออกตัว เขากระโดดลอยไปบนฟ้าแล้วตกลงมา การกระโดดครั้งสุดท้ายของหยางกังไร้ที่ติ
“นั้นมัน7.8เมตร? นั้นรอยเท้าเขาอยู่ตรงเส้น7.8เมตรใช่ไหม นั้นมันคะแนนที่ดีมากๆในการแข่งรุ่นผู่ใหญ่เลยนะ ถ้านี้เป็นการแข่งชิงแชมป์ประเทศเขาคงมีโอกาสได้เหรียญแล้วละ
“หยางกังเก่งมา! การกระโดดครั้งสุดท้ายดีกว่าครั้งที่แล้วอีก เขาต้องได้ไปเข้าแข่งระดับชาติแน่ๆ!”
“คะแนนมาแล้ว! เขาได้7.79 อีกแค่นิดเดียวจะถึง7.8แล้ว”
“ฮ่า ดูเหมือนว่าชะตากรรมได้ถูกกำหนดไว้แล้ว หวยล๊อกว่าต้องเป็นหยางกังได้แชมป์แน่นอน ไม่ว่าอัจฉริยะอายุ16ปีคนนั้นจะพยายามแค่ไหน เขาก็คงทำได้ไม่เกิน7.8เมตรหรอ ใช่ไหม?”
เสียงคนรอบข้างเริ่มวิจารณ์ หยางกังชูมือขึ้นฟ้าเพื่อฉลองความสำเร็จล่วงหน้า เฉาเหลียงฮาวยิ้มออกทันที
ไงละ หลี่ไต้ ยังจะเอาชนะฉันได้อีกไหม?! ฉันชนะแน่ๆแล้วรอบนี้ ฉันจะให้นายรู้สึกถึงคำว่าโดน ขยี้!!
…
ในที่นั่งคนดูนั้นฝางต้าหลูกำลังกัดฟันแน่ แน่นอนละว่าเขาไม่อยากมาเห็นลูกตัวเองแพ้ แต่ดูหน้าชองไฮควานตอนนี้ซีดมาก ความสำเร็จของคู่แข่งกดดันเขาอย่างมาก!
หลี่ไต้ทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดเล็บอย่างกดดันอยู่ข้างๆ เมื่อนักกีฬามีปัญหาทางจิตวิทยาแบบนี้ เขาไม่สามารถแก้ปัญหามันได้ในทันที มันเป็นสิ่งที่นักกีฬาเด็กๆต้องก้าวข้ามมันไปด้วยตัวเอง เมื่อพวกเขามีประสบการณ์แล้ว ปัญหาพวกนี้ก็จะไม่เกิดซ้ำอีก
ทำไงดีวะ? นี้ฉันกำลังจะแพ้การแข่งหรอ! หลี่ไต้ปวดขมับ ตอนที่เขากำลังใช้ความคิด
เฉาเหลียงฮาวยื่นขึ้นฝั่งตรงข้ามกับหลี่ไต้ กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หลี่ไต้เลยทำหน้าตึงใส่ แล้วตอนที่เขากำลังจะเมินหน้าใส่ เขามองเห็นคนที่นั่งอยู่แถวหน้าของที่นั่งคนดู ชายที่หน้าตาคุ้นๆคนนั้น
หลี่ไต้หันหลังกลับไปมอง นั้นมันฝางต้าหลู เขามาดูการแข่งของไฮควานด้วย!
วินาทีนั้นเอง ดูเหมือนว่าอัศวินขี่ม้าขาวจะมาช่วยหลี่ไต้ได้ทันเวลาพอดี