จอมเวทอหังการ - ตอนที่ 158
บทที่ 158: การพัฒนาของหมาป่าเวท (2)
หวู่วววววด!!
กรงเล็บที่โหดร้ายได้ตัดผ่านกำแพงวารีออกเป็นสองฝั่ง อุ้งมือที่แสนโหดเหี้ยมได้ประทับลงบนร่างกายของนักเวทธาตุลมอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง
รอยแผลฉกรรจ์ปรากฏขึ้นทันทีบนหน้าอกของนักเวทธาตุลม
“อึก…”
นักเวทธาตุลมล้มลงในทันที โลหิตพุ่งกระจายออกมาจากบาดแผลลึกราวกับน้ำหลาก!
“ปะ-เป็นไปได้อย่างไร!” ดวงตาของหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าตุ่มเบิกโพล่งอย่างไม่เชื่อภาพที่เห็นตรงหน้า ความกลัวปรากฏขึ้นในแววตาและร่างกายของเธอเริ่มสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุมได้
กำแพงวารีของเธอนั้นอยู่ในระดับที่สามแล้ว แต่ทำไมมันจึงไม่สามารถป้องกันการโจมตีของหมาป่าเวทได้ล่ะ?
เธอนั้นผ่านการต่อสู้มามากมายและกำแพงวารีมักจะช่วยเหลือทีมได้เสมอ ไม่เคยมีอสูรตนเองสามารถข้ามผ่านมันไปได้แม้สักครั้ง
“เธอช้าเกินไป เธอควรจะรู้ได้ด้วยตนเองว่าควรจะร่ายเวทเมื่อไหร่ ไม่ใช่ต้องรอให้ฉันคอยบอกอยู่ตลอดเวลา!” ลี่จันเหว่ยหันไปสาปแช่งยัยตุ่มอย่างหงุดหงิด
ซึ่งแท้จริงแล้วสิ่งที่เขาพูดนั้นคือความจริง กำแพงวารีนั้นช้าเกินไปมาก กรงเล็บได้ไปถึงร่างของนักเวทธาตุลมแล้ว กำแพงวารีจึงค่อยปรากฏในภายหลัง เช่นนี้มันจึงไม่สามารถปกป้องเพื่อนร่วมทีมเอาไว้ได้ แต่ถ้าหากมองผ่านๆก็จะรู้สึกว่าเวลามันเฉียดฉิวเพียงเล็กน้อยทั้งที่ความจริงมันช้าเกินไปมาก!
“ไอ้สารเลว ลองชิมสายฟ้าของฉันสักหน่อยแล้วกัน!”
สายฟ้าสีม่วงประทุขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด มันพุ่งตรงไปที่หมาป่าเวทอย่างมั่นเหมาะ!
สายฟ้าเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วราวกับอสรพิษ มันแหวกว่ายผ่านอากาศอย่างคล่องแคล่ว พวกมันทั้งหมดล้วนแต่พุ่งตรงไปหาหมาป่าเวทและเริ่มคุกคามหมาป่าเวทโดยสมบูรณ์
ถ้าหากว่ามันสามารถรัดหมาป่าเวทเอาไว้ได้ แน่นอนว่ากลิ่นไหม้ของหมาถูกย่างจะต้องลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
หมาป่าเวทไม่ยอมแพ้ ขาหลังของมันย่อลงต่ำที่สุดพร้อมกับพุ่งทะยานไปด้านข้างอย่างเร่งรีบ…
ในวินาทีต่อมา สถานที่เดิมที่หมาป่าเวทได้ยืนอยู่ก่อนหน้านี้ถูกฟ้าผ่าลงมาอย่างรุนแรง พื้นดินระเบิดออกเป็นหลุมขนาดใหญ่พร้อมกับรอยไหม้บนเวที
มีเพียงสายฟ้าเล็กน้อยที่เล็ดลอดออกมา มันเพียงแค่สะกิดเข้าที่แผงขนหนานุ่มของหมาป่าเวทเท่านั้น แต่ไม่อาจทำอันตรายใดๆได้เลยแม้แต่น้อย หมาป่าเวทหลุดพ้นจากสายฟ้ามาได้แล้ว สายตาของมันกวาดไปรอบๆและหยุดลงที่นักเวทธาตุสายฟ้าทันที!
อวู่วววววววว!
ศีรษะของมันแหงนหน้าขึ้นสู่ฟ้า ลำคอเหยียดตรงพร้อมกับปล่อยเสียงคำรามออกมา ในตอนนี้กระแสลมกำลังก่อตัวขึ้นอยู่ในลำคอของมัน!
พายุทรายกำลังก่อตัวขึ้นอย่างฉับพลัน ทรายที่อยู่บนพื้นดินค่อยๆลอยขึ้นสู่อากาศพร้อมกับควบแน่นจนกลายเป็นพายุหมุน
“บัดซบ นั่นคือพายุทรายงั้นเหรอ?!” โม่ฝานที่เห็นฉากนี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจพร้อมอุทานออกมาเบาๆ
ในครั้งแรกที่เขาได้เห็นพายุทราย มันเหมือนกับว่าก้อนทรายขนาดใหญ่ราวกับลูกกระสุนได้พุ่งเข้าหาร่างกายของเขา ถ้าหากมันพุ่งเข้าใส่มนุษย์ทั่วไปล่ะก็… แน่นอนว่ามันจะฝากรูไว้มากมายบนร่างกายของคนผู้นั้น!
อย่างไรก็ตามในตอนนี้นั้นเป็นหมาป่าเวทของเขาเองที่กำลังสร้างพายุทรายที่น่าหวั่นสะพรึง…
อีกทั้งขนาดของมันยังใหญ่กว่าที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้หนึ่งเท่าด้วยซ้ำ ราวกับว่ามันมีส่วนผสมของจิตวิญญาณหมาป่าอยู่ในพายุทรายก้อนนี้ด้วย
“แยกย้ายกันหนีเร็ว!” ใบหน้าของลี่จันเหว่ยเปลี่ยนสีทันทีพร้อมกับตะโกนอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าเพียงแค่พายุทรายธรรมดา พวกเขาทั้งหมดสามารถหลบมันได้อย่างแน่นอน นอกจากนี้หมาป่าเวทยังใช้คาถานี้ในขณะที่อยู่ห่างออกไปอย่างมากด้วย
แต่อย่างไรก็ตามเมื่อต้องอยู่ในกรงที่คับแคบเช่นนี้ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะรับความเสียหายเหล่านี้ไว้ ไม่มีที่ให้หลบใดๆทั้งสิ้น!
ลี่จันเหว่ยกระแทกฝ่ามือของตนเองลงบนพื้นอย่างเร่งรีบ แม้ว่าเขาจะตื่นตระหนกอยู่มากแต่ก็ยังถือครองสติเอาไว้ได้อยู่
“คลื่นพสุธา!” จุดที่ลี่จันเหว่ยใช้คาถา พื้นดินโดยรอบนั้นกลายเป็นระลอกคลื่นออกไปโดยมีเขาเป็นจุดศูนย์กลาง
คลื่นพสุธาทำงานอย่างรวดเร็ว มันพาสหายร่วมทีมและตัวของเขาเองแยกออกจากกัน ทั้งหมดนี้อยู่ห่างกันไปคนละฟากของกรงเหล็ก
“ยัยตุ่มมาอยู่ข้างหลังฉัน!” ลี่จันเหว่ยตะโกนออกมา
หลังจากที่ผลักเพื่อนอีกสองคนให้ห่างออกไปอีกฝั่งแล้ว ลี่จันเหว่ยนั้นรู้ดีว่าเขาไม่อาจพึ่งพาสาวธาตุน้ำคนนี้ได้เป็นครั้งที่สองแน่นอน เนื่องจากในตอนนี้ไม่มีเวลาเหลืออยู่แล้ว เขาจำเป็นจะต้องช่วยตัวเอง
หญิงสาวธาตุน้ำวิ่งไปด้านหลังของลี่จันเหว่ยอย่างว่าง่าย แต่อย่างไรก็ตามในเวลานั้นพายุทรายได้ถูกก่อตัวขึ้นมาแล้ว มันเรียกเก็บค่าเสียหายอย่างรวดเร็ว แก้มซ้ายของเขาถูกทรายบาดจนเกิดเป็นแผลถลอก
“กำแพงเถาวัลย์!”
ลี่จันเหว่ยเคลื่อนย้ายตนเองอย่างรวดเร็วพร้อมกับเรียกอุปกรณ์ป้องกันเวทมนตร์ออกมาใช้
สีน้ำเงินสว่างวาบขึ้นมาตรงหน้าของเขาพร้อมกับปรากฏเป็นเส้นเถาวัลย์ลึกลับมากมาย พวกมันเริ่มพันกันยั้วเยี้ยและก่อตัวเป็นแนวป้องกันให้กับลี่จันเหว่ยอย่างเร็วรี่
ขณะนี้พายุทรายได้มาถึงแล้ว เสียงที่ปะทะกันนั้นดังสนั่นบาดแก้วหู!
ถ้าหากว่าไม่มีกำแพงเถาวัลย์กั้นทั้งสองคนไว้จากพายุทราย ร่างกายของพวกเขาก็คงจะถูกพายุทรายหอบไปจนชิดขอบกรงพร้อมด้วยของแถมเป็นบาดแผลทั่วร่างกาย!
……
“นักเรียนคนนี้ไม่เลวเลยจริงๆ” อธิการบดีเซียวเผยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มออกมาในขณะที่ยืนชมการต่อสู้
ใบหน้าของโจวเจียงฮวา ซึ่งเป็นหัวหน้าสาขาธาตุดินก็เปื้อนรอยยิ้มด้วยเช่นกัน
ก่อนหน้านี้หลัวซ่งได้ทำให้สาขาธาตุดินเต็มไปด้วยชื่อเสียง แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่าในบรรดานักเรียนทั้งหมดนี้ จะมีคนอย่างลี่จันเหว่ยที่สามารถใช้งานธาตุทั้งหมดได้อย่างดี เขาสั่งการและประสานทุกคนเข้าด้วยกันได้อย่างยอดเยี่ยม!
เขาใช้คาถาคลื่นพสุธาเพื่อช่วยเหลือนักเวทธาตุสายฟ้าและไฟให้ย้ายตำแหน่งเพื่อความปลอดภัย จากนั้นให้นักเวทธาตุน้ำมาหลบอยู่ด้านหลังพร้อมกับหยิบอุปกรณ์วิเศษของตนเองออกมา…
แน่นอนว่าพายุทรายของหมาป่าเวทตัวนี้สามารถจัดการกับทั้งสี่คนได้อย่างง่ายดาย แต่ทุกคนถูกปกป้องไว้ได้โดยลี่จันเหว่ยนักเวทธาตุดินคนนี้!
นักเวทระดับปฐมภูมิมากมายนั้นยังไม่รู้เลยว่าตนเองควรจะมีบทบาทอย่างไรในการต่อสู้ ซึ่งการแสดงออกของลี่จันเหว่ยสามารถสั่งสอนพวกเขาได้อย่างดีเยี่ยม นักเรียนธาตุดินทั้งหมดควรจะเอาเขาเป็นเยี่ยงอย่าง!
นักเวทธาตุดินนั้นถือได้ว่าเป็นตัวนำทีมที่ยอดเยี่ยม เขาสามารถเคลื่อนย้ายเพื่อนร่วมทีมไปอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้องได้เสมอ อีกทั้งยังเป็นตัวที่คอยประสานงานระหว่างธาตุต่างๆเข้าด้วยกันได้อย่างยืดหยุ่นอีกด้วย
“แต่แย่หน่อยเพราะพวกเขาจะพ่ายแพ้” อธิการบดีเซียวกล่าวออกมาเบาๆ
ใบหน้าของหัวหน้าสาขาธาตุดิน โจวเจียงฮวาผงะเล็กน้อยก่อนที่จะมองเข้าไปในกรงเหล็กที่เต็มไปด้วยฝุ่นมากมาย
ฝุ่นมากมายคละคลุ้งไปทั่วบริเวณอย่างรวดเร็วและหนาแน่นอย่างมาก
แน่นอนว่าการควบคุมทีมของลี่จันเหว่ยนั้นยอดเยี่ยมมาก อย่างไรก็ตามเมื่อได้มาอยู่ต่อหน้าพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ความสามารถของพวกเขากลายเป็นไร้ประโยชน์โดยสมบูรณ์
ภายในฝุ่นที่จับตัวกันอย่างหนาแน่นนี้ เงาหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของลี่จันเหว่ยอย่างมั่นคง ดวงตาสีเขียวเข้มแฝงไปด้วยความดุร้ายกำลังจับจ้องมาที่เขาอย่างมั่นเหมาะ
ลี่จันเหว่ยและหญิงสาวชื่อตุ่มเงยหน้าขึ้นอย่างอดไม่ได้ ทั้งสองคนเพิ่งจะรอดพ้นจากพายุทรายที่น่าเกรงขามมาได้ แต่กลับพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ที่ปากของหุบเหวลึก ร่างกายของพวกเขาหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ หญิงสาวชื่อตุ่มเมื่อได้เห็นร่างใหญ่ตรงหน้า เธอแทบจะควบคุมตนเองไม่ได้พร้อมด้วยสายตาพร่าเลือนและแขนขาอ่อนแรงในทันที
“ระดับสาม…” ลี่จันเหว่ยเงยหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตาเบิกโพลงอย่างไม่ยอมรับกับภาพตรงหน้า
ในตอนแรกเขาไม่เคยเชื่อมาก่อนว่านี่จะเป็นหมาป่าเวทที่กำลังพัฒนาตนเอง แต่อย่างไรก็ตามในตอนนี้คำถามทั้งหมดได้ถูกคลี่คลายแล้ว… ต่อหน้าทุกคน!
หมาป่าเวทได้เข้าสู่ระดับที่สามโดยสมบูรณ์ มันสามารถพัฒนาตนเองมาสู่ขั้นสูงสุดของตนเองได้แล้ว! มันคืออสูรที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย อีกเพียงครึ่งก้าวเท่านั้นมันก็จะเข้าสู่ระดับนักรบ!!!
นักเรียนทั้งห้าคนนี้สามารถจัดการกับอสูรเวทระดับต่ำได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามถ้าหากพวกเขาได้พบเจอกับอสูรเวทที่กำลังอยู่ในขั้นพัฒนาร่างกาย พวกเขาก็เป็นเพียงขยะชิ้นหนึ่งรอให้อสูรกลืนกินเท่านั้น เพียงแค่มันสะบัดกรงเล็บก็สามารถสังหารพวกเขาทั้งหมดได้เพียงพริบตา!
••••••••••••••••••••