การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 156

ตอนที่ 156

 

“อย่างแรก นายต้องเข้าใจก่อนว่าฉันไม่ได้ตั้งใจขัดจังหวะการปราศรัยของนายฉันแค่อยากมาดูว่าขยะอย่างนายจะใส่ร้ายป้ายสีอะไรฉัน แค่นั้นเอง….”

 

คําว่า “ขยะ” ทําให้หัวคิ้วของกวอนโฮย็องกระตุกขึ้นลงอย่างหนัก

 

ซูฮยอนไม่สนใจการตอบสนองของอีกฝ่าย เขารีบพูดต่อ “อย่างที่สองฉันมาที่นี่เพื่อแยกมิตรและศัตรู

 

“แยกมิตรและศัตรู?”

 

“ฉันอยากรู้ว่าระหว่างศัตรูและมิตร ฝ่ายไหนจะมีจํานวนมากกว่ากัน หากจะให้ฉันพูดเจาะลึกลงไปมากกว่านี้…”ซูฮยอนหรี่ดวงตาลง กวาดมองฝูงชนในห้องประชุม

 

“ฉันอยากรู้ว่าเศษเนื้อร้ายที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันมีมากแค่ไหน….”

 

คําพูดของซูฮยอนทําให้หลายคนในห้องประชุมสะดุ้งเฮือกพวกเขาเริ่มก้มหน้ามองพื้นพยายามหลบสายตาซูฮยอนให้ได้มากที่สุด

 

ต่อให้คุณโง่แค่ไหน คุณก็สามารถทําความเข้าใจคําพูดของซูฮยอนได้ ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมเข้าใจเป็นอย่างดีคําว่า “ศัตรูและมิตรและเนื้อร้าย” ที่ซูฮยอนพูดออกมาหมายถึงอะไร..

 

นักข่าวที่นั่งอยู่ในห้องประชุมก็สามารถเข้าใจความหมายคําพูดซูฮยอนด้วยเช่นกัน ห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบมีแต่เสียงสูดลมหายใจจากกลุ่มนักข่าวเท่านั้นที่ดังออกมา

 

<<ซูฮยอนบอกว่ามาที่นี่เพื่อแยกมิตรและศัตรู พร้อมทั้งตรวจสอบจํานวนเนื้อร้ายที่กล้าเป็นศัตรูกับเขา…>>

 

<<หมายความว่า ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับกิลด์ฮาโฮตาล พวกเขาจะกลายเป็นศัตรูกับซูฮยอนโดยไม่มีข้อยกเว้นต่อให้มีสมาคมคุ้มกะลาหัวก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะซูฮยอนไม่มีทีท่าเกรงกลัวอํานาจสมาคมเลย>>

 

คําพูดของซูฮยอนเหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่โจมตีจิตใจผู้คน

 

ซูฮยอนบอกเป็นกลายๆว่าเขาจะเป็นมิตรกับคนที่มีความชอบธรรม แต่หากเป็นคนที่มีนิสัยคิดร้ายกับคนอื่นเขาจะลงมือจัดการกับคนผู้นั้นอย่างไม่ลังเล

 

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีการกระทําที่เลวทรามมากมายหยั่งรากลึกอยู่ในสังคม ยกตัวอย่างเช่นการกระทําของกิลด์ฮาโฮตาล

 

โลกมนุษย์จะก้าวหน้าไปได้ไกลกว่านี้ หากผู้คนบนโลกปฏิบัติตามกฎ ในเมื่อรู้ว่าตัวเองกระทําผิดควรได้รับโทษเช่นเดียวกับอาชญากร

 

แต่น่าเสียดายที่โลกมนุษย์ขับเคลื่อนไปข้างหน้าโดยใช้แนวทางปลาใหญ่กินปลาเล็ก การทํางานภายในโลกของผู้ตื่นขึ้น ไม่ได้สวยหรูเหมือนเปลือกนอก

 

เหตุผลที่สํานักงานผู้ตื่นขึ้นไม่อยากปะทะกับสมาคม เพราะไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างสมาคมและสํานักงานเกิดรอยร้าว แม้ทางสมาคมจะแสดงกิริยาหยาบคายต่อสํานักงานแต่สํานักงานก็ทําอะไรมากไม่ได้นอกจากหลับตาลงข้างหนึ่งแล้วปล่อยให้เรื่องมันผ่านไป

 

สําหรับสมาคม หากประชาชนเกิดความไม่พอใจในกิลด์ฮาโฮตาล พวกเขาสามารถเตะกิลด์ฮาโฮตาลออกจากสังกัดได้ทว่าทางสมาคมคงไม่มีความกล้าลงโทษผู้กระทําผิดอย่างกิลด์ฮาโฮตาลแน่

 

นี่แหละความไม่ยุติธรรมของโลกมนุษย์ แต่ก็เข้าใจได้ว่าทําไมถึงเป็นแบบนี้

 

ทุกประเทศบนโลกมีความเน มลําเหมือนกันหมด กฎหมายใช้กับคนรวยไม่ได้ผล ไม่ต้องเอ่ยถึงผู้มีอํานาจล้นมือพวกเขาแทบจะลอยตัวจากความผิดได้เลย

 

ก็เปรียบเสมือนเหรียญที่มีสองด้าน สังคมมนุษย์ก็เช่นกัน

 

ซูฮยอนที่เงียบไปได้สักพัก เริ่มเปิดปากพูดคุยอีกหน…

“ฉันจะถามอีกครั้ง”

 

ซูฮยอนพูดด้วยน้ําเสียงแผ่วเบาพร้อมทั้งแสดงสีหน้าขึงขัง

 

“ใครบ้างที่เป็นศัตรูกับฉัน?”

 

อีก…

 

ฝูงชนในห้องประชุมต่างพากันกลืนน้ําลายลงคอ น้ําเสียงซูฮยอนที่เปล่งออกมา ทําเอาจิตใจของทุกคนเกิดความปั่นป่วน

 

สถานการณ์เกินกว่าขอบเขตที่กวอนโฮยองเคยคิดไว้มาก ตัวเขาเองก็ตกอยู่ใครความปั่นป่วนไม่ต่างจากคนอื่น

 

<<สถานการณ์แบบนี้ ฉันต้องคิดก่อนพูด ไม่เช่นนั้นอาจนําภัยมาสู่ตัว>>

 

ตอนแรกก็อนโฮยองวางแผนเอาไว้ว่า ในการประชุมครั้งนี้ เขาจะพยายามทําให้สมาคมมองซูฮยอนเป็นศัตรูที่ควรกําจัดและรวบรวมความแข็งแกร่งสมาชิกที่สังกัดอยู่ในสมาคมให้มาอยู่ใต้ผืนธงเดียวกัน

 

เหตุผลที่กวอนโฮย็องเชิญนักข่าวมาในวันนี้ มีด้วยกัน 2 เหตุผล

 

เหตุผลที่ 1 เขาต้องการให้ทั่วโลกได้เห็นความสามัคคีของสมาคมที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

 

เหตุผลที่ 2 เขาต้องการแจ้งให้คนทั่วไปทราบว่าความผิดทั้งหมดและการกระทําที่ไม่คิดหน้าคิดหลังคนผิดคือวอนแจฮุน เพียงคนเดียว แผนการทั้งหมดกิลด์มาสเตอร์เป็นตัวต้นคิดสมาชิกที่สังกัดอยู่ในกิลด์ฮาโฮตาลไม่มีส่วนรู้เห็นและกิลด์ฮาโฮตาลยังคงอยู่บนจุดสูงสุดแม้จะสูญเสียกิลด์มาสเตอร์ไปแล้วก็ตาม

 

ถ้าวันนี้แผนการเป็นไปได้ด้วยดี นอกจากซูฮยอนจะเป็นศัตรูกับกิลด์ฮาโฮตาลแล้ว เขายังเป็นศัตรูกับทางสมาคมด้วย

 

แต่การปรากฏตัวของซูฮยอน ทําให้แผนการของกวอนโฮย็องพังหมด

 

-หากสมาคมเข้าข้างกิลด์ฮาโฮตาล สมาคมจะกลายเป็นศัตรูของซูฮยอนทันที

 

ความคิดในลักษณะเดียวกันผุดขึ้นในหัวของทุกคนที่อยู่ในห้องประชุม แต่ก็มีความคิดอย่างอื่นปรากฏขึ้นมาด้วยเช่นกัน…

 

<<พวกเราต้องต่อสู้กับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ํานมอย่างซูฮยอนจริงๆเหรอเนี่ย?>>

 

<<แม้ว่าหมอนั้นจะเป็นผู้ชนะในสงครามแก่งแย่งอันดับ แต่เขากล้าท้าทายสมาชิกที่สังกัดอยู่ในสมาคมจริงเหรอ? แถมยังตัวคนเดียวอีกต่างหาก…>>

 

พวกเขาทุกคนยอมรับจากใจว่าการกระทําของซูฮยอน มันน่าเหลือเชื่ออย่างแท้จริง

 

แต่สําหรับพวกเขาสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่สนุกเลยสักนิด พวกเขาส่วนใหญ่เกรงกลัวซูฮยอนถึงขั้นพูดไม่ออก…

 

“ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ การที่นายบุกเข้ามาในห้องประชุมของพวกเราโดยไม่ได้รับอนุญาตถือว่านายไม่ให้เกียรติพวกเรา”

 

“ฟังจากคําพูดที่นายสื่อออกมา นายกําลังจะบอกกับพวกเราว่า นายพร้อมที่จะเป็นศัตรูกับทางสมาคมงั้นเหรอ?”

 

กิลด์มาสเตอร์คนหนึ่งที่รู้จักโดยทั่วกันว่าควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่เก่ง จ้องมองไปที่ซูฮยอนด้วยสายตาดุดันฝูงชนที่ไม่กล้าเปิดปากพูดเริ่มเงยหน้าขึ้นที่ละคน เพื่อชมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้

 

“เป็นศัตรูกับทางสมาคมเหรอ…”ซูฮยอนทําท่าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับ

 

“อาจจะใช่ ถ้าภายในสมาคมมีเนื้อร้ายอยู่เยอะอ่ะนะ”

 

“ไอ้เด็กอวดดี….!!”

 

“นายจะเป็นศัตรูกับพวกเราด้วยตัวคนเดียวเนี่ยนะ? นายคิดว่าตัวเองมีความสามารถมากพอเหรอ?”

 

“แกมันหยิ่งยโสจนฉันหมั่นไส้เลยว่ะ นายต้องการทําสงครามกับสมาคมจริงๆใช่ไหม?”

 

ความสนใจของฝูงชนทั้งหมดมุ่งตรงไปที่กิลด์มาสเตอร์คนหนึ่งที่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับซูฮยอนท่ามกลางความวุ่นวายที่เกิดขึ้น มีเพียงกวอนโฮย็องคนเดียวที่เผยรอยยิ้มร่าออกมา

 

<<ใช่!! แบบนี้แหละที่ฉันต้องการ ทําได้ดีมาก>>

 

การปรากฏตัวของซูฮยอน ส่งผลให้แผนการที่กวอนโฮยองวางเอาไว้จบสิ้น แต่จากสถานการณ์ในห้องประชุมตอนนี้ ยังพอมีความหวังที่แผนการจะดําเนินต่อไปได้ แม้ความหวังจะน้อยนิดก็ตาม

 

การที่ซูฮยอนบุกเข้ามาให้ห้องประชุมโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็ไม่ต่างอะไรกับการกระตุกหนวดเสือ

 

<<หากรูปการณ์ยังดําเนินต่อไปแบบนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะเป็นศัตรูกับกิลด์ของฉันเท่านั้นเขาจะกลายเป็นศัตรูกับสมาคมด้วย>>

 

ถ้าเหตการณ์เป็นอย่างที่กวอนโฮยองจินตนาการภายในหัว เขามั่นใจว่าการต่อสู้กับซฮยอนพวกเขาสามารถเอาชนะได้ ไม่ว่าซูฮยอนจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่มีทางสังหารสมาชิกทุกคนในสมาคมได้หมด

 

เผลอๆบางที่ซูฮยอนอาจไม่กล้าเป็นศัตรูกับสมาคมก็ได้ เพราะในปัจจุบันมีดันเจี้ยนแห่งใหม่โผล่ขึ้นมาบนประเทศเกาหลีตลอดเวลา หากกองกําลังโจมตีที่เรียกว่าสมาคมหายไปอาจเกิดปัญหาใหญ่ตามมา

 

สํานักงานรู้ถึงความจริงข้อนั้นดี จึงเป็นสาเหตุให้พวกเขาทําอะไรกับสมาคมมากไม่ได้

 

“นายรู้ไหม ฉันโคตรเกลียดองค์กรที่รู้ว่าตัวเองทําผิด แต่ไม่ยอมรับ แถมยังเก็บเงียบไว้”ซูฮยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้สายตามองไปที่กวอนโฮยอง

 

“องค์กรแบบนั้นไม่สมควรมีอยู่บนโลกนี้…”

 

กิลด์ฮาโฮตาล…

 

กิลด์มาสเตอร์ก็อนแจฮุนต้องการฆ่าซูฮยอน จึงทําการวางแผนก่อวินาศกรรม หากแผนการของเขาสําเร็จอาจทําให้ดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินเกิดการระบาดขึ้นได้

 

การกระทําโดยพลการของกิลด์ฮาโฮตาลเป็นเรื่องที่ทางสมาคมไม่ควรออกหน้าแก้ต่างให้หากดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินเกิดการระบาดขึ้นโดยสมบูรณ์ภัยพิบัติและความเสียหายที่ประเทศเกาหลีจะได้รับไม่อาจจินตนาการได้

 

เหตุผลที่ซูฮยอนบุกมาที่นี่ เพื่อยืนยันด้วยตาตัวเองว่าทางสมาคมจะตัดสินใจอย่างไร

 

ซูฮยอนกล่าวต่อ “การประชุมครั้งนี้ มีกิลด์ฮาโฮตาลเข้าร่วมด้วย ยิ่งไปกว่านั้นน้องชายของก็อนแจฮุนที่กําลังยืนอยู่ตรงหน้า มีโอกาสเป็นประธานคนต่อไปของสมาคม…”

 

“พล่ามอะไรของแก?”

 

ชายวัยกลางคนที่อารมณ์ร้อนถูกคําพูดของซูฮยอนกระตุ้น เขาจึงรีบตอบโต้คําพูดซูฮยอนกลับไปทว่าคําพูดของเขาไม่สามารถสร้างความโกรธให้แก่ซูฮยอนได้เลย แถมยังโดนซูฮยอนพูดจาเหยียดหยันกลับมาอีก

 

“ถ้าคุณยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่ายื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องของฉันจะดีกว่า”

 

คําพูดของซูฮยอนเปรียบเสมือนการเปิดประตูระบายน้ํา…

 

“ไอ้เด็กบ้า…!!”

 

“เด็กน้อยปากไม่สิ้นกลิ่นน้ํานมอย่างแก ช่างไม่เข้าใจอะไรเลยเสียจริง คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งที่สุดในโลก หรือไง ประสบการณ์การมีชีวิตของแกน้อยกว่าฉันด้วยซ้ํา ยังกล้าปากดีต่อหน้าฉันอีกฉันเตือนด้วยความหวังดี แกเก็บปากไว้กินข้าวดีกว่า”

 

ฝูงชนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะชื่อเสียงความเก่งกาจของซูฮยอนและนั่งหลบอยู่ตรงมุมที่ห่างไกลออกไปเริ่มปลุกพลังเวทย์ในตัวของพวกเขา

 

สถานการณ์โดยรวมในห้องประชุมตึงเครียดทันตาเห็นฝูงชนมากกว่าครึ่งหนึ่งของห้องปล่อยออร่าความเป็นศัตรูใส่ซูฮยอน

 

แต่ซูฮยอนดูไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ตรงหน้าเลย เขาเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยราวกับคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าตัวเขาจะต้องเจอกับอะไร

 

“กะแล้วเชียว อย่าที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด”ซูฮยอนพูดกับฝูงชนที่แสดงความเป็นศัตรูใส่เขา

 

[เนตรที่สาม – ผู้ล่า]

 

ตาดวงที่ 3 แย้มเปิดขึ้นกลางหน้าผากซูฮยอน มวลสารพลังเวทย์ที่หนาแน่นเข้าปกคลุมทั่วห้องประชุม

 

ผลของสกิล [เนตรที่สาม – ผู้ล่า] ท่าให้อากาศในห้องประชุมลดต่ําลง การหายใจของฝูงชนเริ่มติดขัด

 

อุณหภูมิความร้อนภายในห้องที่เกิดจากอารมณ์โกรธเกรี้ยวของฝูงชน ลดลงจนเกือบเป็นศูนย์ในชั่วพริบตา

 

<< นี่มันอะไรกัน??>>

 

<<ทําไมอยู่ดีๆร่างกายของฉันถึงขยับไม่ได้….>>

 

ร่างกายของพวกเขาเหมือนโดนแช่แข็ง ขยับเขยื้อนไม่ได้ ประหนึ่งลูกหนูตัวน้อยๆกําลังสันกลัวเพราะเผชิญหน้ากับงูยักษ์

 

ช่วงเวลาที่ซูฮยอนปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของตัวเองออกมา ร่างกายและจิตใจของพวกเขาได้รับผลกระทบอย่างหนัก สัญชาตญาณการเอาตัวรอดสั่นแจ้งเตือนพวกเขาว่า การดํารงอยู่ของบุคคลตรงหน้าไม่ใช่ตัวตนที่พวกเขาสามารถเอาชนะได้

 

ฝูงชนที่ปลดปล่อยความโกรธเกรี้ยวใส่ซูฮยอนค่อยๆหายไปที่ละคน

 

ซูฮยอนใช้สายตากวาดมองพวกเขาทุกคนอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะพูดต่อว่า..

 

“เหรียญย่อมมีสองด้าน โลกเราก็มีคนอยู่ 2 ประเภท นั่นก็คือ คนดี และ คนชั่ว อยู่ที่ว่าคนผู้นั้นเลือกที่จะเป็นในสภาพสังคมปัจจุบันที่เกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมากมาย ความสูญเสียอีกนับไม่ถ้วน พวกเราควรพึ่งพาอาศัยกันและกันเพื่อความอยู่รอด ไม่ควรหันคมดาบเข้าหากันแต่ก็มีคนบางประเภทที่โดนความโลภเข้าครอบงําจนทําให้ดวงตามืดบอด…”ซูฮยอนก้าวเท้าเดินไปที่เวที

 

“และเหมือนในวันนี้ จะมีคนสายตามืดบอดเยอะพอสมควร

 

ตัดภาพไปที่หน้าเวที…

 

กวอนโฮย็องตรึงสายตาไว้ที่ตัวซูฮยอน ซึ่งกําลังเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆขาทั้ง 2 ข้างของเขาสันไหวจนยืนทรงตัวแทบไม่ได้ในบรรดาทุกคนที่โดนอํานาจของสกิล [เนตรที่สาม – ผู้ล่า] เข้าโจมตีกวอนโฮย็องเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับผลอํานาจสกิลมากกว่าคนอื่นๆ

 

“ยะ ยะ อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!!!”กวอนโฮย็องตะโกนเสียงดัง

 

ทุกครั้งที่เห็นร่างกายซูฮยอนก้าวไปข้างหน้า กวอนโฮยองจะตอบสนองโดยการก้าวถอยหลังเสมอ

 

ขณะที่กวอนโฮยองกําลังตกอยู่หัวงแห่งความสิ้นหวัง จู่ๆเขาก็กลายเป็นเสือสิ้นตวัก ฮึดสู้ขึ้นมา

 

กวอนโฮยองรวบรวมพลังเวทในร่างกาย เพื่อขจัดความกลัวที่กําลังเกาะกินจิตใจของเขาให้หมดอํานาจไป

 

“ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าเข้ามาใกล้ฉัน!!”

 

หอกยาวหลายสิบเล่มปรากฏขึ้นรอบตัวกวอนโฮย็อง หอกทั้งหมดสร้างขึ้นมาจากพลังเวทของเขาความหวาดกลัวบังคับให้เขาหาวิธีป้องกันตัว หากยืนอยู่เฉยๆไม่ทําอะไรเลยคงหนีความตายไม่พ้น

 

ทันใดนั้นเนตรที่สามกลางหน้าผากซูฮยอนก็เปล่งแสงสว่างเจิดจ้า…

 

กวอนโฮยองที่เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขารีบสั่งการให้หอกพุ่งเข้าโจมตีใส่ซูฮยอนทันที เพราะความหวาดกลัวทําให้เขาตัดสินใจเริ่มเปิดฉากโจมตีซูฮยอนก่อน

 

กวอนโฮยองเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ A แม้สภาพจิตใจของเขาในปัจจุบันจะกระสับกระส่าย แต่การโจมตีที่เพิ่งปล่อยออกไป พุ่งตรงไปหาซูฮยอนอย่างแม่นยํา

 

[เนตรที่สาม – ลบล้าง]

 

หอกที่กําลังบินอยู่กลางอากาศ จู่ๆก็อันตรธานหายไป นักข่าวที่หลับตาลงเพราะแรงกดดัน ค่อยๆลืมตาขึ้นที่ ละคน ภาพคมหอกที่หายไปกลางอากาศอย่างกะทันหัน ทําให้นักข่าวเกิดความสับสนมึนงง

 

กลุ่มคนที่ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้ามากที่สุดไม่ใช่นักข่าว แต่เป็นผู้ตื่นขึ้นที่นั่งอยู่ในห้องประชุม

 

สกิลการโจมตีของกวอนโฮยองหายไปอย่างไร้ร่องรอย ปรากฏการณ์เช่นนี้ต้องเป็นฝีมือซูฮยอนไม่ผิดแน่สายตาที่อธิบายไม่ได้ของผู้ตื่นขึ้นจ้องมองไปที่ร่างกายซูฮยอนโดยพร้อมเพรียงกัน

 

“เกิดอะไรขึ้น หอกที่ลอยอยู่เต็มอากาศหายไปไหนหมด?”

 

“ต้องเป็นฝีมือซูฮยอนแน่ เขาสามารถยกเลิกสกิลของผู้อื่นได้!!”

 

“ยกเลิกสกิลผู้อื่น? จะเป็นไปได้ไง? คงไม่หรอกมั้ง…”

 

“ฉันก็ไม่มั่นใจ แต่คนอย่างกวอนโฮยอง ที่อยากฆ่าซูฮยอนใจจะขาด คงไม่ยกเลิกสกิลของตัวเองหรอกเหตุผลที่สกิลของกวอนโฮยองหายไป น่าจะเป็นเพราะ….”

 

ความคิดเห็นของผู้คนแตกต่างกันออกไป ตามมุมมองและการวิเคราะห์ของตัวเอง

 

เป็นหนึ่งในทักษะขั้นพื้นฐานที่ผู้ตื่นขึ้นทุกคนต้องรู้ ทักษะการยกเลิกสกิลถูกสร้างขึ้นมาเพื่อยกเลิกสกิลที่ผู้ใช้ปล่อยออกไป ในหมู่ผู้ตื่นขึ้นด้วยกัน ทักษะการยกเลิกสกิล ไม่ค่อยนิยมใช้เท่าไหร่นัก

 

หากถามว่าทักษะการยกเลิกสกิลจําเป็นไหม ต้องบอกว่ามีความจําเป็นมาก โดยเฉพาะตอนที่บุกโจมตีดันเจี้ยนเพื่อความปลอดภัยของเพื่อนร่วมกลุ่ม คนในกลุ่มต้องเรียนรู้ทักษะการยกเลิกสกิลทุกคน

 

แต่ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าต่างออกไป ถ้ากวอนโฮยองยกเลิกสกิลด้วยความประสงค์ของตัวเองเขาคงไม่แสดงสีหน้าตกใจขนาดนั้นออกมาแน่…

 

“จังหวะที่สกิลของกวอนโฮย็องหายไป ฉันสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังเวทจํานวนมาก ปล่อยออกมาจากร่างกายซูฮยอน”จองยุนโฮที่เงียบมาตลอดหลังจากซูฮยอนปรากฏตัวในที่สุดก็เปิดปากพูด

 

“คนที่ทําให้สกิลของกวอนโฮย์องหายไป ต้องเป็นซูฮยอนไม่ผิดแน่ แต่ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าซูฮยอนยกเลิกสกิลของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างไง เป็นไปได้ไหมว่าซูฮยอนมีสกิลพิสดารที่สามารถยกเลิกสกิลคนอื่นได้?”

 

จองยุนโฮเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S เขาครอบครองสกิลหลายประเภทและใช้พวกมันได้อย่างชํานาญสกิลที่เขาครอบครองมีมากมายจนนับไม่ถ้วน จนเขาได้รับฉายาว่า ชายมากความสามารถ

 

ขนาดคนที่ครอบครองสกิลหลายประเภทอย่างจองยุนโฮ ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าสกิลที่ซูฮยอนใช้คืออะไร

 

[เนตรที่สาม – ลบล้าง] มีการทํางานคล้ายๆกับทักษะการยกเลิกสกิล แต่มีจุดแตกต่างอยู่เล็กน้อยทักษะการยกเลิกสกิล มีไว้สําหรับยกเลิกสกิลที่ตัวเองปล่อยออกไป แต่ความสามารถของ [เนตรที่สาม – ลบล้าง] คือการทําให้สกิลของคู่ต่อสู้หายไป

 

หากการใช้ [เนตรที่สาม – ลบล้าง] ในแต่ละรอบไม่กินพลังเวทในร่างกายของผู้ใช้จํานวนมากล่ะก็มันจะเป็นสกิลที่สมบูรณ์แบบจนไม่มีสกิลไหนทัดเทียม

 

การที่ซูฮยอนครอบครองสกิล [เนตรที่สาม – ลบล้าง] ทําให้เขามีข้อได้เปรียบผู้ตื่นขึ้นคนอื่นถ้าผู้ตื่นขึ้นทุกคนไม่สามารถปล่อยสกิลออกมาได้ พวกเขาคงเกิดความกระสับกระส่ายทําอะไรไม่ถูกหากอยากจัดการซูฮยอนให้ได้สิ่งที่พวกเขาทําได้ มีแค่อย่างเดียว นั้นก็คือการใช้ความสามารถทางกายภาพเท่านั้น

 

“เฮ้อ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนทําให้ฉันยกมือขึ้นเหนือหัวได้แบบนี้” จองยุนโฮยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้นเหนือหัวพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้

 

“ฉันขอยอมแพ้ หากพวกนายอยากตายก็เชิญสู้กับสัตว์ประหลาดตัวนั้นต่อไปเถอะ อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย”

 

“อะไรกัน?”

 

“คุณจองยุนโฮอย่าพึ่งด่วนตัดสินใจสิครับ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้…”

 

ผู้ตื่นขึ้นจํานวนหนึ่งพยายามโน้มน้าวจองยุนโฮ แต่จากสถานการณ์ในปัจจุบัน การโน้มน้าวคงไม่มีประโยชน์เพราะการต่อสู้หน้าเวทีเหมือนจะเริ่มได้บทสรุป

 

ซูฮยอนเดินเข้าใกล้กวอนโฮยองมากขึ้นเรื่อยๆ กวอนโฮยองถอยหลังหนี จนแผ่นหลังของเขาชิดกําแพง

 

เมื่อรู้ว่าหมดทางหนี เขาโจมตีซูฮยอนด้วยสกิลทุกอย่างที่มี

 

น่าเสียดายที่ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิม ทุกสกิลที่กวอนโฮยองปล่อยออกไป หายไปกลางอากาศอย่างไร้ร่องรอย

 

“เจ้าบ้า อย่าเข้ามาใกล้ฉัน ออกไป!!…”

 

ความรู้สึกไร้พลังที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน หลังจากได้รับพลังผู้ตื่นขึ้น พุ่งโจมตีจิตใจของเขาดั่งคลื่นลูกยักษ์

 

ไม่นานระยะห่างระหว่างพวกเขาก็สั้นลง เมื่อสายตาของทั้งคู่สบกันความไร้พลังแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกล้ว…

 

ความหวาดกลัวที่เกิดขึ้น ไม่ได้เป็นผลมาจาก [เนตรที่สาม – ผู้ล่า] แต่มันเป็นสัญชาตญาณความหวาดกลัวขั้นพื้นฐานของมนุษย์ เมื่อรู้ว่าความตายกําลังคืบคลานเข้ามา

 

“ไม่.. อย่าฆ่าฉัน ไว้ชีวิตฉันเถอะ คนผิดตัวจริงคือพี่ชายของฉัน ไม่ใช่ฉัน…”

 

“อีก….”

 

ซูฮยอนเข้าประชิดตัวกวอนโฮย็องแล้วเอื้อมมือคว้าลําคออีกฝ่าย ดวงตาของกวอนโฮยองเบิกโพลงมือทั้ง 2 ข้างของกวอนโฮย็องพยายามทุบข้อมือซูฮยอนที่คว้าลําคอ แต่เรี่ยวแรงของเขาเริ่มทดถอยลงเรื่อยๆ เพราะขาดอากาศหายใจ

 

“รู้ไหม แผนการที่นายวางไว้ใช้กับฉัน ไม่ต่างอะไรกับการกระทําของพี่ชายนายเลย”

 

<<ฉันกําลังจะตายงั้นเหรอ…>>

 

หนังตาของกวอนโฮย็องเริ่มปิดลงอย่างช้าๆ ความคิดภายในคิดถึงแต่เรื่องที่ตัวเองใกล้จะตายเพียงอย่างเดียว…

 

ตุบ!!

 

“แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก”

 

ซูฮยอนคลายมือออกจากลําคอของกวอนโฮยอง ทําให้ร่างกายของกวอนโฮยองล้มลงไปนอนกับพื้น

 

“ฉันจะไม่ฆ่านายให้ตายทันที แต่ฉันจะปล่อยให้นายมีชีวิตอยู่อย่างทรมาน เพื่อชดใช้ความผิดที่เคยก่อไว้ในอดีตทั้งหมด”

 

ทุบ ทุบ ทุบ

 

กวอนโฮยองลูบลําคอของตัวเองและรีบยันตัวลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องประชุมโดยไม่หันหลังกลับมามอง

 

ซฮยอนเลิกสนใจกวอนโฮย็อง เขาก้าวเท้าเดินไปบริเวณด้านหน้าเวที

 

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป…”

 

ฝูงชนที่อยู่ในห้องประชุมจ้องมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าต่อไปโดยไร้เสียงพูดคุย ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้องสายตาของทุกคนเพ่งมองไปที่ซูฮยอน สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

 

“กิลด์ฮาโฮตาลจําเป็นต้องยุติบทบาทกับทางสมาคม”

 

ตําแหน่งที่ซูฮยอนยืนอยู่ปัจจุบัน คือหลังโพเดียมที่กวอนโฮย็องเคยใช้กล่าวปราศรัย เขากวาดตามองฝูงชนที่ยังเหลืออยู่ในห้องประชุมอย่างละเอียด ก่อนที่จะถามพวกเขาว่า…

 

“มีใครจะคัดค้านไหม?”