God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 994

ตอนที่ 994

เวลามื้อเที่ยงไม่ช้าก็จบลง ช่วงเวลาทำการของร้านจึงเริ่มอีกครั้งขณะลูกค้าเริ่มทยอยมาเยือน

ยี่ลาเดินพ้นจากประตูแสงตระเตรียมไปซื้อสินค้านำกลับนครไซเรนเพื่อเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด

ไวน์หยกที่ปลดเงื่อนไขการซื้อไปเมื่อวาน เหล่าไซเรนต่างชื่นชอบหลังได้ลิ้มลองรสชาติ

“ยี่ลา” ลั่วฉวนเรียกนางเอาไว้ขณะเดินผ่านหน้าโต๊ะรับเงิน

“หือ? เถ้าแก่มีอะไรหรือ?” ยี่ลาหยุดและหันมองลั่วฉวนด้วยความสงสัย

ลั่วฉวนจึงบอกเล่าเรื่องราวของเมืองใต้สมุทรโดยคร่าว ใจความหลักคือเรื่องประตูแสง

อย่างไรแล้วประตูแสงนั้นก็สร้างไว้ที่จัตุรัสของนครไซเรน ดังนั้นคิดใช้ก็ต้องถามความเห็นเจ้าของสถานที่ก่อน

ลั่วฉวนเมื่อครู่สอบถามระบบไปแล้ว ที่ได้ทราบคือหากคิดต้องการสร้างประตูแสง เขาก็ต้องไปยังที่นั่นด้วยตนเอง

และเขาตอนนี้นั้นไม่คิดอยากออกไปไหน

“เอวานน่าหรือ ข้ารู้จัก” ยี่ลาพยักหน้ารับ “ข้าเคยไปบ้านนางเพื่อเล่นด้วย แต่ก็นานมาแล้ว”

ด้วยนิสัยของชาวไซเรน ไม่แปลกหากจะเป็นมิตรกับเผ่าทะเล

หากไม่ใช่เพราะเก็บตัวเงียบ ลั่วฉวนมองว่าชาวไซเรนอาจปกครองได้ทั้งท้องทะเลและทวีปเทียนหลัน

“แต่เรื่องนี้ต้องสอบถามองค์ราชินีเสียก่อน” ยี่ลาใช้ปากกัดไอศกรีมเข้าไปพลางกล่าวเสริม “แต่น่าจะเห็นด้วยนะ”

ลั่วฉวนจึงพยักหน้ารับ “ตอนนี้อยู่ที่ไหนหรือ?”

“ที่นครไซเรน กำลังเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดกับผู้อื่นตอนข้าเดินทางมาที่นี่” กล่าวถึงเรื่องนี้ยี่ลาพลันเผยความสนใจ “เถ้าแก่มีอะไรอื่นที่น่าสนใจให้เล่นอีกไหม?”

“ภายหน้า” ลั่วฉวนลุกขึ้นและมองไปยังเหยาซือหยานที่กำลังคิดเนื้อหาบทนิยาย “ข้าไปยังเมืองไซเรนสักพักหนึ่ง”

“ทราบแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ ดวงตานั้นยังคงจับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์วิเศษ ด้วยเหตุนี้ลั่วฉวนจึงไม่ทราบว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ถือว่ารับทราบแล้ว

หลังครุ่นคิดว่าโลกที่เหยาซือหยานจะบรรยายออกมาเป็นยังไง ทั้งเขาและยี่ลาจึงมาถึงประตูแสง

เมื่อผ่านแสงที่ปิดกั้นการมองเห็นอีกฝั่งมา เขาจึงมาถึงโลกของชาวไซเรน

“เถ้าแก่ไปทำอะไรกัน?” เหยาซือเย่ว์พบเห็นสองคนหายเข้าประตูแสงจึงเกิดความสงสัย

“ไม่ทราบ” หู่ขวงส่ายศีรษะตอบพลางโยนไพ่ออกไปสองใบ “ราชาน้อย ทำไมไม่ลองไปถามพี่หญิงเจ้าดูล่ะ”

“แย่จริง” อวี่เว่ยมองไพ่ในมือนางพลางส่ายศีรษะ

“ต่อเลย” เหยาซือเย่ว์หันมองทางเหยาซือหยานที่ยังคงถือโทรศัพท์วิเศษอยู่ นางตัดสินใจเล่นไพ่ต่อแทน

ลั่วฉวนเดินทางไป เรื่องนี้ย่อมดึงดูดความสนใจของลูกค้าทั้งหลายในร้าน

พวกเขาต่างสงสัยถึงสาเหตุ ว่าทำไมลั่วฉวนจึงไปยังนครไซเรน

สภาพแวดล้อมยังคงมีแต่น้ำกระจ่างใสเหมือนเช่นเคย ทว่าก็ไม่ได้มีแรงดันน้ำที่ทำให้รู้สึกไม่สบายแต่อย่างใด

หลังผ่านไปกว่าสิบวัน ลั่วฉวนได้กลับมาเยือนนครไซเรนอีกครั้ง มันเป็นสถานที่โดดเดี่ยวซึ่งถูกแยกโดยปราการมิติและตั้งอยู่ใต้ท้องทะเลลึก

ตอนนี้มาถึงจัตุรัสกลางเมืองที่ซึ่งประตูแสงตั้งอยู่

สิ่งปลูกสร้างที่เคยถูกทำลายได้รับการซ่อมแซม โดมพลังงานที่ปกคลุมทั้งนครไซเรนยังคงอยู่ ทว่าตอนนี้มันมีเพื่อเป็นแหล่งแสงสว่างสาดส่องให้กับทั้งเมือง

อีกทั้งยังมีคลื่นน้ำที่ไหลผ่านไปมาอย่างงดงาม ชาวไซเรนกำลังเดินบ้างเล่นบ้างไปมาในจัตุรัสแห่งนี้

ในบรรดาชาวไซเรนเหล่านี้ หลายกลุ่มรวมตัวกันเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด เรื่องนี้จึงทำให้ลั่วฉวนมองอย่างนึกอารมณ์ดี

ราชินีไซเรนไม่ได้อยู่ที่พระราชวัง ลั่วฉวนและยี่ลาไม่ช้าจึงได้พบว่านางและชาวไซเรนกำลังเล่นไพ่อยู่มุมหนึ่ง

แน่นอนว่าเป็นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด

ตามที่ลั่วฉวนสังเกต ราชินีไซเรนค่อนข้างมีโชคไม่ใช่น้อย

หากไม่มีอะไรผิดพลาด ไพ่ในมือนั้นมากพอจะชนะได้

ด้วยยังไม่คิดรบกวน ลั่วฉวนรอคอยเงียบงัน อย่างไรแล้วไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดก็ไม่ใช่เล่นนาน

ชาวไซเรนหลายคนเข้ามากล่าวทักทายลั่วฉวน ลั่วฉวนจึงตอบรับพวกนางไปทีละคน

สุดท้ายผลลัพธ์ปรากฏ และก็ไม่ต่างจากที่ลั่วฉวนคาดคิด ราชินีไซเรนได้รับชัยชนะ

ชาวไซเรนอีกสองที่เล่นด้วยถอนหายใจอย่างอับจน “องค์ราชินีโชคดีแทบทุกครั้งเลย”

นี่ก็เป็นเทพีแห่งโชคลาภอีกคนงั้นหรือ?

ไม่ทราบเลยว่าหากเทียบกับเหยาซือหยานจะเป็นยังไง

ลั่วฉวนเกิดความคิดนี้ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“เถ้าแก่มีเรื่องใดหรือ?” ราชินีไซเรนพบเห็นลั่วฉวนมาถึงจึงกล่าวถาม

ยี่ลาจึงบอกเล่าเรื่องราวโดยคร่าวถึงเผ่าทะเลให้ทราบ

“นอกนครไซเรนมีม่านปราการมิติหลายชั้นมาก ออกจะยากหากคิดสร้างค่ายอาคมเคลื่อนย้าย” ราชินีไซเรนพึมพำกับตนเอง

นี่ต้องเดินทางไปจริงหรือนี่?

ลั่วฉวนถอนหายใจขณะครุ่นคิด แต่แล้วคำถัดมากลับทำให้เขาโล่งใจได้

“อย่างไรชาวไซเรนก็เชี่ยวชาญด้านมิติอยู่แล้ว ปัญหานี้แก้ไขได้ แต่อาจต้องใช้เวลาสักหน่อย” ราชินีไซเรนเผยยิ้ม “ไม่ได้พบเอวานน่ามานานแล้วเหมือนกัน”

เหมือนว่าราชาแห่งเมือใต้สมุทรจะมีสัมพันธ์อันดีกับชาวไซเรน นี่คือข้อสรุปในใจของลั่วฉวน

“เช่นนั้นรบกวนฝากเรื่องนี้ไว้ด้วย” ลั่วฉวนคิดอีกเรื่องขึ้นมาได้ “กล่าวไปแล้ว มีชื่อผู้ใช้งานโนริเอลในแอพแชท เป็นเพื่อนของเอวานน่า หากต้องการพูดคุยหารือข้อมูลก็ติดต่อหากันได้”

“ทราบแล้ว” ราชินีไซเรนพยักหน้ารับ

เรื่องราวคลี่คลายเสร็จสมบูรณ์ ลั่วฉวนจึงเดินทางกลับ

แน่นอนว่าราชินีไซเรนคิดอยากเลี้ยงอาหารลั่วฉวนสักมื้อ

แต่สำหรับชาวไซเรนที่พิจารณารสชาติอาหารโดยสัมผัสการเคี้ยว คงเป็นเรื่องยากที่ลั่วฉวนจะจินตนาการถึงอาหารที่พวกนางชอบ

ด้วยเพราะเป็นสิ่งมีชีวิตธาตุ อาหารจึงไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับชาวไซเรน

“เถ้าแก่ เถ้าแก่ ไปยังเมืองของชาวไซเรนทำไมกันหรือ?” เหยาซือเย่ว์เดินเข้ามาสอบถามด้วยความสงสัย

“ไปจัดการบางเรื่องให้เรียบร้อย” ลั่วฉวนยังไม่คิดกล่าวถึงเรื่องเผ่าทะเลและโนริเอลในตอนนี้ สาเหตุหลักก็เพื่อสร้างความประหลาดใจให้กับเหล่าลูกค้า

“เรื่องอะไรกัน?” เหยาซือเย่ว์เกิดสงสัยขึ้นไปอีก

“อีกสักพักคงได้ทราบ” ลั่วฉวนให้คำตอบเหมือนดังเคย

เหยาซือเย่ว์ : …

บทสนทนาระหว่างคนทั้งสองจบลงเท่านี้ แน่นอนว่าลูกค้าหลายคนต่างก็ได้ยิน

“เหมือนว่าตอนนี้จะยังไม่ได้ทราบอะไร” อสูรวานรถอนหายใจอย่างอับจน

“เถ้าแก่ก็ชอบเก็บงำเช่นนี้เป็นปกติไม่ใช่หรือยังไง?” อวี่เว่ยเผยยิ้มตอบ

“นั่นก็จริง” เหยาซือเย่ว์พยักหน้ารับเห็นพ้อง กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะร้องบ่นออกมา “แต่ข้าอยากรู้นี่นา!”

ลั่วฉวนเดินไปหยิบโคล่าจากชั้นวาง จากนั้นจึงกลับไปยังที่นั่งประจำของตน

ฝาขวดบิดเปิดออก แก๊สในขวดเริ่มไหลฟู่ออกมา

หลังดื่นโคล่าแล้วเขาจึงมองออกไปนอกร้าน

ฝนยังคงตกหนักต่อเนื่อง

สายฝนร่วงหล่นกระแทบพื้นเกิดเป็นเม็ดน้ำที่เล็กลงยิ่งกว่ากระจายตัวออกอย่างงดงาม

“เถ้าแก่ เรื่องราวเรียบร้อยดี?” เหยาซือหยานที่กลับจากโลกแฟนตาซีภายในห้วงความคิดเงยหน้าขึ้น

“เรียบร้อยดี ส่งต่อให้ชาวไซเรนแล้ว” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ