God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 990

ตอนที่ 990

บทสนทนาระหว่างหยวนก่วยและฟ่านเฉิงเทียนนั้นไม่ได้มีการปิดบังแต่อย่างใด ลูกค้าทั้งหลายในร้านต่างก็ได้ยิน

ถัดจากนั้นหัวข้อจึงกลายเป็น เทพแห่งอาหารคิดรับศิษย์ และปู้หลี่เกื๋อกลายเป็นศิษย์ของเถ้าแก่ร้านน้อยหยวนก่วย ทั้งกระดานสนทนาและกลุ่มแชทกลับกลายเป็นร้อนแรงกันขึ้นมา

ขณะที่คนต้นเรื่องเช่นปู้หลี่เกื๋อนั้นไม่ได้รับผลกระทบใด กระทั่งว่ากำลังร่วมสู้กับมิตรสหายในกลอรี่อยู่ด้วยซ้ำ

ตัวละครที่ใช้คือผู้ตัดสินเฮลรัมที่สวมใส่ชุดสีดำ

สำหรับตอนนี้ ลูกค้าแต่ละคนจะไม่ได้เป็นเหมือนช่วงแรก พวกเขาจะกระจายออกไปยังสามเลน และส่วนใหญ่แล้วจะจัดแจงส่งคนที่น่าจะเหมาะสมรับมือตามแผนที่คาดการณ์ไว้ออกไป

กระทั่งว่ามีการตั้งหน่วยสำรวจป่า โดยการแบ่งสองคนนำทัพไปก่อน หนึ่งคือสังหารสัตว์ในป่า จากนั้นคอยจับตาดูช่วงตอนกลางและตอนบนของเลนเอาไว้เพื่อคอยหาโอกาสจับตัวผู้เล่นอีกฝ่าย

ปู้หลี่เกื๋อตอนนี้เล่นบทดังกล่าว

เมื่อผู้บูชาดวงดาวอวาเนียกำลังเดินไปสนับสนุนคนของตน ตอนนี้เองที่สามร่างเงาสีดำปรากฏตัวจากพงหญ้า

ขณะที่เสียงหัวเราะปรากฏดังขึ้น ความมืดก็เริ่มปกคลุม ลำแสงสีดำถูกยิงออกเป็นการโจมตีอันรุนแรง

ผู้บูชาดวงดาวอวาเนียแถบเลือดลดเลือนกลายเป็นศูนย์ ร่างนั้นล้มลงกับพื้น

ผู้ตัดสินเฮลรัมหายตัวไปในความมืดอีกครั้ง เงาแห่งความตายกำลังซ่อนตัวในความมืดต่อไป

…..

โพ้นทะเล

อสูรกายปลาหมึกและชาวทะเลทั้งหลายกำลังเดินทางผ่านผืนทะเลมายาวนานต่อเนื่อง

หนึ่งในชาวทะเลคล้ายมีพรสวรรค์ทางด้านมิติ ดังนั้นจึงช่วยร่นระยะเวลาที่ต้องใช้ไปได้มาก

ผืนน้ำทะเลสีครามโปร่งใส มันราวกับผลึกแก้วสะท้อนแสงตะวันที่สาดส่องลงมาและปล่อยให้ส่วนหนึ่งส่องผ่านลงไปยังผืนทรายทางด้านล่าง

“เกือบจะถึงแล้ว” อสูรกายปลาหมึกรู้สึกได้ ว่าความเร็วการเคลื่อนทัพกำลังลดทอนลงไป

จากที่เห็นโดยคร่าว สุดปลายสายตา มันปรากฏ… เป็นสิ่งปลูกสร้างเลือนราง

เมื่อเข้าไปใกล้ เมืองชายฝั่งทะเลจึงปรากฏแก่สายตา

เมืองนี้มีอาคารหลากหลาย ส่วนใหญ่จะสร้างเป็นสีเทาขาวและประดับตกแต่งด้วยปะการังกับเปลือกหอย

รูปลักษณ์ของอาคารนั้นค่อนข้างมีเอกลักษณ์ เมื่อมองไปจะเห็นชาวทะเลหลากหลายเดินเข้าออก

เมืองแห่งนี้สร้างขึ้นโดยชาวทะเลและอยู่บนผืนน้ำทะเล

อสูรกายปลาหมึกเผยความสงสัยในดวงตา “ข้าเคยมาก็หลายครั้ง แต่ยามได้เห็นด้วยตนเองอีกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ”

ชาวทะเลส่วนมากไม่พูดกล่าว ตอนนี้เพียงนำทางอสูรกายปลาหมึกมุ่งผ่านเส้นทางเมืองจนถึงศูนย์กลางภายใต้ความสงสัยทั้งหลายของชาวทะเล

มันมีอาคารหลังหนึ่งที่เป็นประหนึ่งพระราชวัง เห็นได้ชัดว่ามีการเลียนแบบโครงสร้างบ้านเรือนของมนุษย์ในทวีปเทียนหลัน

“ท่านราชากำลังรออยู่”

ทหารยามที่ตรงหน้าพระราชวังสวมใส่ชุดเกราะสีดำขลับ ที่บริเวณข้อต่อแขนและขานั้นจะมีหนามแหลมคมยื่นปรากฏน่าอย่างเกรงขาม

อสูรกายปลาหมึกตามทหารยามเข้าไปยังพระราชวัง ที่ซึ่งไม่เคยมีชาวทะเลผู้ใดเคยได้เข้าไป

ภายในของพระราชวังประดับด้วยคริสตัลทะเลหลากหลาย เหล่านี้ล้วนมีสีสันชวนฝัน

หลังผ่านโถงทางเดินยาวจึงค่อยถึงจุดหมายปลายทาง

ทหารยามถอยกลับไป อสูรกายปลาหมึกกลับกลายเป็นรูปลักษณ์มนุษย์

มันสงบใจลงและก้าวเดินเข้าไปยังด้านในห้อง

ภายในห้องมีเด็กสาวสวมใส่ชุดกระโปรงสีฟ้านั่งเก้าอี้พลางพลิกหนังสือบนโต๊ะ

ใบหน้านั้นหมดจด นัยน์ตาสงบประหนึ่งน้ำทะเลเบื้องลึก เส้นผมสีบลอนด์ลากยาวถึงพื้นและพลิ้วไหวประหนึ่งคลื่นทะเล

ราชาแห่งท้องทะเล หรือก็คือจ้าวเมืองแห่งทะเลลึก

เด็กสาวพบเห็นอสูรกายปลาหมึก ตอนนี้จึงเงยหน้าขึ้นพร้อมเผยยิ้มปรากฏที่มุมปาก “มาทางนี้”

“ราชา” อสูรกายปลาหมึกเผยความลำบากใจ

“อย่าเกร็งไป ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะคาดเดาได้ ว่าเหตุใดข้าจึงพาเจ้ามาที่นี่” น้ำเสียงของเด็กสาวกลายเป็นจริงจัง “ตอนนี้บอกกล่าวออกมา ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น เหตุใดไซเรนจึงปรากฏตัวอีกครั้ง?”

ในดวงตานั้นราวกับเผยความคาดหวังออกมา

นอกจากจะเป็นราชาแห่งท้องทะเล นางยังเป็นสหายกับชาวไซเรนด้วย

เพราะหลายส่วนของสไตล์โครงสร้างเมือง มันเหมือนกับนครไซเรน

หลายสิบปีก่อน ชาวไซเรนหายไปอย่างไร้ร่องรอย เรื่องนี้ทำนางกังวลอยู่นาน

ตอนนี้ในที่สุดก็ปรากฏข้อมูลที่เป็นเบาะแส ดังนั้นนางจึงตื่นเต้นคิดอยากได้ทราบ

“ทราบแล้ว” อสูรกายปลาหมึกพยักหน้ารับ

เด็กสาวถอนหายใจโล่งอก “บอกให้ข้าทราบถึงรายละเอียด”

ระหว่างทางมาที่นี่ อสูรกายปลาหมึกก็คาดเดาได้แล้วว่าจะเป็นเรื่องราวเช่นไร ดังนั้นจึงเรียบเรียงเรื่องราวและถ้อยคำในใจมาตลอดทาง

“ต้องกล่าวว่าเรื่องราวเมื่อนานมาแล้ว”

อสูรกายปลาหมึกถูกขัดคำโดยเด็กสาว

“นานมาแล้ว? ไม่มีตัวเลขที่ชัดเจนหรือยังไง?”

“เอ่อ… ข้าลืมไป”

“ก็ได้ กล่าวต่อไป”

เด็กสาวถอนหายใจ

“เป็นช่วงบ่ายวันนั้น ข้ากำลังรอเหยื่อในพื้นที่ แต่แล้วกลับได้พบมนุษย์คนหนึ่งกำลังบินอยู่…”

ความสงสัยปรากฏในดวงตาของเด็กสาว

มนุษย์มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย? เรื่องนี้ถือว่าเกินนางคาดคิด

อสูรกายปลาหมึกบอกเล่าต่อ

หลังได้ทราบว่าอสูรกายปลาหมึกถูกมนุษย์ผู้นั้นโจมตีและโดนเอาหนวดไปเป็นค่าชดใช้ความเสียหาย นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

อสูรกายปลาหมึกหยุดเล่า

“ต่อเลย ต่อเลย” เด็กสาวเผยยิ้มพร้อมโบกมือตอบ

แม้ไม่ยินดีอยู่ภายใน แต่อสูรกายปลาหมึกก็ทำได้เพียงบอกเล่าต่อไป

สีหน้าของเด็กสาวเริ่มกลับกลายเป็นจริงจัง นิ้วขาวเรียวกำลังเคาะกับโต๊ะ

ข้อมูลที่ได้ทราบจากอสูรกายปลาหมึก มันเกินกว่าที่นางคาดเดาเอาไว้

มนุษย์ผู้ฝึกตนลึกลับ ที่กล่าวอ้างว่าเป้นเถ้าแก่ได้นำเอาวัตถุชวนสะพรึงนามว่า “ระเบิดมิติ” ออกมา รวมถึงผลไม้วิญญาณที่ไม่ทราบว่าคืออะไร อีกทั้งยังมีฝีมือทำอาหารที่เกินจะบรรยาย…

แต่เดี๋ยวนะ เหมือนจะมีอะไรผิดแปลก?

เหตุใดจึงมีเรื่องการทำอาหารมาเกี่ยวข้องได้?

“จากนั้นเถ้าแก่และผู้อาวุโสไซเรนท่านนั้นจึงกลับไป” อสูรกายปลาหมึกถอนหายใจ “ผ่านไปนานจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ติดต่ออะไรหาข้าอีกเลย”

ด้วยความสามารถการจดจำเวลาเกิดเหตุอันดีเยี่ยมของอสูรกายปลาหมึก เด็กสาวไม่ทราบเลยว่าควรได้ข้อสรุปยังไงดี

“แต่ข้าก็ได้ทราบข้อมูลของร้านต้นตำรับมากมายผ่านทางโทรศัพท์วิเศษ และยังได้ทราบว่านครไซเรนมีการเชื่อมต่อกับร้านต้นตำรับผ่านทางประตูแสง”

อสูรกายปลาหมึกนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา

ส่วนของอื่นที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ มันกินไปหมดแล้ว

“นี่คือโทรศัพท์วิเศษ?” เด็กสาวมองก้อนสี่เหลี่ยมราวผลึกด้วยความสงสัย “ดูธรรมดา ไม่อาจรับรู้ได้ถึงพลังวิญญาณแต่อย่างใด”

“ตามคำอธิบายของเถ้าแก่ โทรศัพท์วิเศษนี้ไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเป็นพลังงาน แต่เป็นสิ่งที่สร้างโดยอารยธรรมนามว่าวิทยาการ!” อสูรกายปลาหมึกโบกหนวดของมันไปมา

“หนวดนั่นเปลี่ยนเป็นมือไม่ได้หรือยังไง?” เด็กสาวขมวดคิ้วขณะมองหนวดปลาหมึกที่เคลื่อนไหวไปมา “ข้ารู้สึกว่ามันแปลกเกินไป”

“เหตุใดจึงต้องเปลี่ยน ข้าว่าเช่นนี้สะดวกดีอยู่แล้ว” อสูรกายปลาหมึกพึมพำขณะพลังวิญญาณและกระแสน้ำรอบด้านพลุ่งพล่านไปมาตามหนวดที่เคลื่อนไหว