God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 989

ตอนที่ 989

การปรากฏของแอพวิดีโอสร้างความฮือฮาได้ระดับหนึ่ง

แต่นี่ก็เป็นเรื่องราวปกติยามมีอะไรใหม่เข้ามา ดังนั้นจึงไม่น่าประหลาดใจแต่อย่างใด

สำหรับตอนนี้ ลูกค้าหลายคนกำลังเรียนรู้วิธีใช้งานกันอยู่

หากเทียบกับแอพพลิเคชั่นก่อนหน้า ระบบการทำงานของแอพวิดีโอจะเข้าใจได้ง่าย

เมื่อวานนี้หลังทำการศึกษาทดลอง เหยาฮุยเฉินและคณะจึงได้ข้อสรุป ว่าโอกาสที่จะย้อนรอยศึกษาไวน์หยกนั้นเป็นไปไม่ได้

ความปรารถนาของพวกเขาในช่วงหลายเดือนได้รับการเติมเต็ม โดยเฉพาะผู้อาวุโสใหญ่ของหุบเขาโอสถ เขานั้นเผยยิ้มจนแก้มแทบปริ

เมื่อมาถึงร้านต้นตำรับและซื้อไวน์หยกเรียบร้อย สิบผู้ยิ่งใหญ่แห่งหุบเขาโอสถจึงเริ่มตั้งวง

“กลุ่มจ้าวสำนักหุบเขาโอสถพูดคุยอะไรกันนั่น?” หลิวลู่อวี่ที่กำลังจะเข้าไปยังหมู่บ้านซากุระเผยความสงสัย

ความยากของบทเพลงเอ็นดิ้งอีนั้นมากล้ำยิ่งกว่าคำโกหกเดือนสี่ ช่วงนี้นางจึงยังต้องเรียนรู้ หนทางให้ก้าวเดินยังอีกไกล

เพราะเปียโนในหมู่บ้านซากุระ หลิวลู่อวี่ หลิวลู่เหม่ย และชิงหยินจึงเป็นลูกค้าขาประจำขลุกตัวกันอยู่แต่ในนั้น

ลั่วฉวนค่อนข้างยินดียามได้ทราบ เพราะทั้งสามถือเป็นนักเปียโนอาสาที่จะช่วยสร้างบรรยากาศให้แก่หมู่บ้านซากุระ

ตอนนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ที่นั่งดื่มด่ำอยู่กับหมู่บ้านซากุระ ก็ล้วนแล้วแต่นั่งเพื่อฟังเพลงพลางจิบกาแฟ

“ไม่ทราบเลย” หลิวลู่เหม่ยตอบคำถามขณะมองตามไป

“เอ็นดิ้งอีเกือบจะเรียนรู้ได้หมดแล้ว ไว้ต้องไปถามเถ้าแก่ว่ามีเพลงเปียโนอะไรใหม่บ้างหรือไม่” ชิงหยินครุ่นคิดถึงอีกเรื่อง

กลุ่มนักปรุงยา แม้ว่าสูงส่งและทรงอำนาจ แต่บ่อยครั้งก็มักทำเรื่องแปลกประหลาด

ด้วยเหตุนี้แม้ว่าการตั้งวงของเหยาฮุยเฉินและคณะจะดึงความสนใจของลูกค้าทั้งหลาย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปสอบถาม

“ข้าบอกรายละเอียดของแผนการไปหมดแล้ว ถึงคราวพวกเจ้าเลือก” เหยาฮุยเฉินหันมองกลุ่มคน

“ข้าเห็นด้วย” ผู้อาวุโสใหญ่เผยการตัดสินใจ

“ข้าด้วย”

“ข้าก็ด้วย…”

อีกแปดคนต่างพยักหน้ารับกันคนแล้วคนเล่า

“จ้าวสำนัก ไม่ใช่ว่าเรื่องราวยืนยันแล้วในกลุ่มแชทหรอกหรือ? เหตุใดยังต้องหารือกันที่นี่อีกครั้งด้วย?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งเผยอากากรลังเลและอดไม่ได้จนต้องถามออกมาเสียงดัง

“ทำเป็นพิธียังไงล่ะ! ครั้งหนึ่งเถ้าแก่เคยกล่าวไว้ ว่าอะไรที่เป็นพิธีการก็ถือเป็นเรื่องสำคัญ!” เหยาฮุยเฉินเผยสีหน้าจริงจัง

เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เหยาฮุยเฉินได้ถามลั่วฉวนเพื่อขอความรู้

ลั่วฉวนจึงอธิบายรายละเอียดตามที่ทราบ จากนั้นจึงกลายเป็นสถานการณ์เช่นตอนนี้

“ทำเป็นพิธี…” อีกฝ่ายทวนคำเพราะไม่ค่อยเข้าใจเหยาฮุยเฉินเท่าใดนัก

ไม่เพียงแต่เขา ผู้อาวุโสอื่นก็คิดเช่นเดียวกัน

“ถัดไป ใครจะรับหน้าที่จัดทำวิดีโอ” เหยาฮุยเฉินเริ่มเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ผู้อาวุโสที่สาม ฝากเรื่องนี้กับเจ้าได้หรือไม่?”

ผู้อาวุโสที่สามครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้ว “ข้าเกรงว่าจะยาก ให้ทุกคนเข้าร่วมจึงดีกว่า อย่างไรแล้วทุกคนต่างก็มีข้อดีของตนเอง”

“นั่นก็จริง” เหยาฮุยเฉินพยักหน้ารับและมองอีกแปดคนที่เหลือ “พวกเจ้ามีความเห็นว่ายังไง?”

“ตามที่ผู้อาวุโสสามกล่าวเลย” ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้ารับ

ผู้อื่นต่างก็เห็นพ้องด้วย

“หุบเขาโอสถจะก้าวไปถึงจุดสูงสุดใหม่ได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว” เหยาฮุยเฉินกวาดสายตามองทุกคน

ดวงตาเขากำลังเผยประกายคาดหวังจะได้เห็นอนาคต

“จ้าวสำนัก แล้วท่านทำอะไร?” คำของผู้อาวุโสใหญ่ราวกับเป็นการขัดบรรยากาศ

“ข้าหรือ ก็ต้องคอยให้คำแนะนำพวกเจ้ายังไงล่ะ” เหยาฮุยเฉินเผยยิ้มบาง

ผู้อาวุโสทั้งหลายต่างพูดกล่าวกันไม่ออก

วงล้อมเริ่มคลายตัว ผู้อาวุโสส่วนหนึ่งของหุบเขาโอสถเดินทางกลับ ขณะที่บางส่วนก็ยังอยู่ต่อ

เหยาฮุยเฉินสำรวจมองในร้านก่อนจะหาที่นั่งว่างเข้าเล่นเกมเสมือนจริง

ที่พวกเขาหารือกันเมื่อครู่นี้ คือแผนการเผยแพร่วิดีโอของยาวิเศษทั้งหลายที่หุบเขาโอสถสกัดขึ้น

เมื่อหลายวันก่อนพวกเขาเพิ่งมีแนวคิดกันได้ ภายหลังแอพวิดีโอปล่อยออกมาให้ใช้งาน ดังนั้นเงื่อนไขจึงพร้อมให้แนวคิดกลายเป็นความจริง

น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่อาจขายยาวิเศษทั้งหลายผ่านทางโทรศัพท์วิเศษ

ก่อนจะเข้าโลกเสมือนจริง เหยาฮุยเฉินเกิดความคิดอันยิ่งใหญ่ขึ้นมาประการหนึ่ง

ทางด้านปู้หลี่เกื๋อที่ทำการทดสอบจนถึงวัตถุดิบสุดท้าย เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก

เพราะวัตถุดิบมีมากมาย เขาจึงรู้สึกว่าเป็นเรื่องเกินตัว

นับตั้งแต่เริ่มจนสิ้นสุดกระบวนการ หยวนก่วยไม่กล่าวอะไรแม้สักคำ

ปู้หลี่เกื๋อจึงรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ในใจ ว่าผลการทดสอบนี้จะผ่านไปได้หรือไม่

“กลับไปก่อน” หยวนก่วยตอบคำเสียงราบเรียบ สีหน้านั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

อีกฝ่ายเหมือนเย็นชา ปู้หลี่เกื๋อถอนหายใจอยู่ภายใน

ใช่แล้ว เขาก็แค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง จะมีพรสวรรค์เป็นศิษย์ของเทพแห่งอาหารได้ยังไง

“คืนนี้ข้าจะไปยังบ้านเจ้าเพื่อพูดคุยเรื่องกระบวนการรับเป็นศิษย์”

ขณะปู้หลี่เกื๋อก้าวเท้าออกไป เสียงของหยวนก่วยก็ดังตามหลัง

ปู้หลี่เกื๋อเดินออกจากร้านหยวนก่วยไปยังร้านต้นตำรับ ความรู้สึกในใจตอนนี้คือสับสน

ง่ายดายเช่นนี้?

เป็นศิษย์ของเทพแห่งอาหาร?

ปู้หลี่เกื๋อรู้สึกราวฝันไป

“ปู้หลี่เกื๋อ ในที่สุดเจ้าก็มา เร่งรีบแล้ว กลอรี่กำลังขาดอยู่หนึ่งตำแหน่งพอดี!”

เจียงเฉิงจวินที่กำลังเบื่อ ตอนนี้พบเห็นปู้หลี่เกื๋อเดินเข้าร้านมาจึงโบกมือเรียกด้วยอาการยินดี

ได้ยินเสียงเรียก ปู้หลี่เกื๋อค่อยดึงสติตนเองกลับคืนมาได้

“ไปแล้ว” เขาตอบรับเหมือนดังเคยก่อนจะเดินเข้าไป

“เจ้าไปทำอะไรอยู่ที่ร้านน้อยหยวนก่วยเสียนาน? ข้าส่งข้อความไปเจ้าก็ไม่ตอบ” ปู้ฉืออีขมวดคิ้วกล่าวคำถาม

ปู้หลี่เกื๋อเรียบเรียงความคิดอันยุ่งเหยิงจนได้ตระหนัก ว่าหลายคนรอบด้านมองมาด้วยความสงสัยใคร่รู้

“กล่าวไปอาจไม่เชื่อ ผู้อาวุโสหยวนก่วยตัดสินใจรับข้าเป็นศิษย์” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวออกอย่างจริงจัง

ทุกคนต่างเงียบเสียงกันไปครู่หนึ่ง

“มุกตลกเจ้าไม่ตลกเท่าไหร่นะ” เจียงเฉิงจวินเผยยิ้มก่อนจะส่ายศีรษะ

“นี่กล่าวเรื่องจริงหรือ?” ปู้ฉืออีรู้สึกได้ ว่าคำกล่าวเหล่านี้เป็นความจริง

“แน่อยู่แล้ว” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ “ผู้อาวุโสหยวนก่วยอีกประเดี๋ยวก็มาที่ร้าน ถึงตอนนั้นลองสอบถามดูก็ได้”

หากกล่าวถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องจริงแล้ว

แต่คำแนะนำของปู้หลี่เกื๋อ ย่อมไม่มีใครกล้าทำตาม

ตอนนี้ปู้หลี่เกื๋อจึงกลายเป็นที่สนใจของภายในร้าน

เทพแห่งอาหาร เป็นศิษย์ของหยวนก่วยผู้อยู่ขอบเขตราชันระดับสูงสุด นั่นหมายความถึงอะไรทุกคนล้วนทราบ มันไม่ต่างอะไรหากจะกล่าวว่าเป็นการก้าวเดินขึ้นทะยานฟ้า

เมื่อหยวนก่วยมาที่ร้าน เสียงสนทนาจึงลดทอนเบาลง

“ตัดสินใจแล้ว?” ฟ่านเฉิงเทียนรอคอยอยู่นาน ตอนนี้เดินเข้ามาสอบถาม

เขากำลังสงสัย ว่าอะไรที่ทำให้เทพแห่งอาหารรับตัวปู้หลี่เกื๋อเป็นศิษย์

แม้ว่าได้ทราบข่าวคราวจากบทสนทนาในร้านเมื่อครู่ แต่เขาก็ยังอยากได้ยินคำตอบจากปากของหยวนก่วย

“ใช่” หยวนก่วยพยักหน้ารับและมองทางปู้หลี่เกื๋อ เขากล่าวออกอย่างไม่ปิดบัง “เจ้าหนูนั่นจะเป็นศิษย์ที่ดีได้”