God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1021

ตอนที่ 1021

“เถ้าแก่ ลัทธิแห่งการทำลายล้างนั่นใช่ที่กล่าวถึงเมื่อวานหรือเปล่า?” เหยาซือหยานเอ่ยถาม

นางยังคงไม่ทราบว่าลั่วฉวนได้ทำอะไรลงไป

“น่าจะใช่” ลั่วฉวนพยักหน้ารับก่อนจะบอกเล่าโดยคร่าว

“ใช้พลังงานความว่างเปล่าที่นี่ได้ด้วย?” เหยาซือหยานเล็งเห็นถึงรายละเอียดที่ลั่วฉวนมองว่าเกินคาด

“ใช่” ลั่วฉวนรับคำ “อย่างไรแล้วที่นี่ก็เป็นโลกจริงอีกแห่ง”

เหยาซือหยานพยักหน้ารับและครุ่นคิด “เอลวิสเข้าหาพวกเราถือว่าตัดสินใจได้ดีเยี่ยมนัก เถ้าแก่คงไม่อยากโด่งดังที่นี่ด้วยกระมัง?”

จบคำแล้วเหยาซือหยานจึงเผยยิ้มให้ลั่วฉวน

สำหรับลั่วฉวน เหยาซือหยานสมควรเป็นคนที่รู้ใจเขาดีที่สุดในโลกแล้ว

ลั่วฉวนยิ้มตอบรับ “ใช่”

“หือ? เถ้าแก่ยิ้ม?” เหยาซือหยานนึกเสียดายที่ไม่อาจถ่ายภาพเอาไว้ได้

“เปล่า”

“ไม่จริง ข้าเห็น…”

ดวงจันทราด้านบนเปรียบดังห้วงน้ำเย็นเยือก สายลมเย็นโชยพัดผ่านมา

เสียงค่อยเลือนหายไปจนกระทั่งไม่มี

……

ภายนอกหน้าต่างตอนนี้มืดสนิท

เมฆสีดำคล้ำปกคลุมบดบังทั้งแสงดาวและแสงเดือนซึ่งควรปรากฏบนฟากฟ้ายามราตรี ที่จะเห็นตอนนี้คงมีแต่สายฟ้าที่เคลื่อนตัวไปมาในหมู่เมฆสีดำ

อาคารสิ่งปลูกสร้างน้อยใหญ่ที่สุดปลายสายตา เหล่านั้นจะเลือนรางเพราะแสงไฟส่องทางที่ฟุ้งกระจายจากน้ำฝน

ลั่วฉวนนั่งบนเตียงขณะมองหน้าต่างข้อมูล

“คิดว่าต้องขยายร้าน” เขากล่าวพึมพำ

“เถ้าแก่สามารถเปลี่ยนแปลงด้วยตนเองได้” เสียงระบบตอบกลับมา

“เหมือนดังหมู่บ้านซากุระ?”

“ถูกต้อง”

จากนั้นจึงเป็นการสิ้นสุดบทสนทนากับระบบ

ภาพจำลองเสมือนจริงของร้านต้นตำรับปรากฏให้เห็นตรงหน้า

ลั่วฉวนค่อนข้างคุ้นเคยตั้งแต่การสร้างหมู่บ้านซากุระแล้ว

ตอนนี้เขากำลังครุ่นคิดว่าจะปรับเปลี่ยนร้านไปในแนวทางไหนดี

ขยายเช่นเดิมให้กว้างขึ้น?

ความคิดนี้เมื่อปรากฏเขาก็ตีมันกลับอย่างรวดเร็ว

มิติภายในร้านใหญ่มากพอแล้ว หากขยายอีกคงดูไม่ดีเท่าไหร่

ลั่วฉวนมองไปทางหมู่บ้านซากุระ

ภาพของหมู่บ้านซากุระที่ปรากฏบนภาพเสมือนจริง มันคือส่วนหนึ่งของร้านต้นตำรับ

บางทีนี่อาจจะดีกว่า

หลังครุ่นคิดโดยคร่าว ลั่วฉวนจึงตัดสินใจเลือกวิธีการขยับขยาย

เหมือนดังหมู่บ้านซากุระ เป็นการเปิดมิติใหม่ขึ้นมาเชื่อมต่อกับร้านต้นตำรับผ่านทางประตู

ตามความคิดของลั่วฉวน ภาพเริ่มแปรเปลี่ยนไปทีละน้อย

บางทีมันอาจต้องมีการตกแต่งเพิ่มในภายหลัง

ตอนนี้เอาแค่การแยกพื้นที่กับควรมีสภาพเช่นไรก่อน

ลั่วฉวนนึกภาพร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่มาเป็นแบบอ้างอิง

สิบนาทีให้หลังเขาจึงมองผลงานที่เสร็จสิ้นตรงหน้าพร้อมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

โดยภาพรวมผ่านทางแบบจำลองเสมือนจริงถือว่าใหญ่กว่าเดิมราวสองเท่า

ที่ตั้งนั้นจะเป็นเหมือนหมู่บ้านซากุระที่เชื่อมต่อกับร้านต้นตำรับผ่านทางประตูโดยอยู่อีกฟากหนึ่ง

มันเป็นส่วนที่เปิดแยกเพิ่มออกไปต่างหาก เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงภายในร้านเดิมก็ยังคงมีอยู่

สภาพแวดล้อมของในร้านเดิมจึงไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก

ทั้งหมดทั้งมวลนี้คือการเพิ่มเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงจากห้าร้อยสู่หนึ่งพัน

น่าจะพอแล้ว

หลังครุ่นคิด ลั่วฉวนจึงปรับเพิ่มระยะเวลาเล่นเกมไปอีกหนึ่งชั่วโมง

จากเดิมสาม ตอนนี้เป็นสี่ชั่วโมง

ถึงตรงนี้ลั่วฉวนพลันนึกถึงคำถามสำคัญขึ้นมาได้

“โลกนี้ทำไมใช้หน่วยชั่วโมงในการบอกเวลาเหมือนกัน?”

“ส่วนเสริมระบบภาษามีการทำงานด้วยตัวของมันเอง ข้อมูลในการรับรู้ความเข้าใจพื้นฐานจะทำงานด้วยตัวเอง” ระบบตอบกลับมา

“ส่วนเสริมระบบภาษา? ฟังดูแปลกชอบกล” ครั้งนี้เขาไม่ได้ถาม แต่คำตอบนั้นมาเอง

ตอนนี้ที่เขาคาดหวังคืออาการตอบสนองของบรรดาลูกค้าที่จะมาในวันพรุ่งนี้ ทว่าตอนนี้คงต้องนอนก่อนจึงค่อยได้เห็นในวันรุ่งขึ้น

โทรศัพท์วิเศษพลันปรากฏข้อความแจ้งเตือน

หน้าจอสว่างขึ้น

“เถ้าแก่ พรุ่งนี้ข้าจะไปยังร้านต้นตำรับแล้ว ได้ทราบมาว่ามีเครื่องเล่นห้าร้อยเครื่อง นั่นจะพอหรือไม่?”

ผู้ส่งข้อความมาคือเด็กสาวเส้นผมดำและดวงตาสีดำ

โนริเอลคล้ายไม่ใส่ใจเรื่องเก่าก่อนที่เคยเกิดขึ้น ลั่วฉวนตอนนี้จึงค่อยมีความมั่นใจกลับคืนมาบ้าง

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น” ลั่วฉวนตอบกลับไป

โทรศัพท์วิเศษถูกโยนเก็บไปพร้อมกับดึงผ้าขึ้นมาห่ม

หากเทียบกับเวลาพักในวันอื่น วันนี้ก็ยังไม่ใช่ดึกแต่อย่างใด แต่นอนเร็วก็ไม่ใช่เรื่องแย่

“?” โนริเอลส่งเครื่องหมายคำถามกลับมา

“เป็นยังไงบ้าง เถ้าแก่ร้านต้นตำรับกล่าวว่าอะไร?” เอวานน่าเข้ามาถาม

“เอ้า ลองรับชมด้วยตนเอง” โนริเอลส่งโทรศัพท์วิเศษให้

“ไม่ต้องห่วง? เถ้าแก่ตอบกลับมาเช่นนี้?” เอวานน่าเกิดสงสัย

“ตามที่รู้จักเถ้าแก่ ตอนนี้คงนอนไปแล้ว” ยี่ลาเดินมาพร้อมพบเห็นข้อความบนหน้าจอ

การติดตั้งประตูมิติเกือบเสร็จสมบูรณ์ พวกเขาตอนนี้ค่อยได้เห็นถึงวิทยาการอันก้าวหน้าของชาวไซเรนปรากฏในสถานที่ของตนเอง

วงแหวนขนาดใหญ่สีเงินขัดเงา ทั้งหมดทั้งมวลมันมีเพียงเท่านี้ ภายนอกไม่มีความซับซ้อนใดปรากฏให้เห็น

บางส่วนที่เป็นรอบนอกยังติดตั้งไม่เรียบร้อย ดังนั้นจึงจะได้เห็นท่อส่งพลังงานและอุปกรณ์อื่นที่อยู่ภายใน ซึ่งเหล่านี้ชาวไซเรนกำลังทำงานกันอยู่

อุปกรณ์ต่อต้านแรงโน้มถ่วงเริ่มทำงาน แสงสีขาวปรากฏจากรอบวงแหวนพร้อมเผยหมอกแสงลอยตัวขึ้นมาหลายเมตรจากพื้นสมุทร

“หลับแล้ว?” เอวานน่าเกิดประหลาดใจ “ผู้แข็งแกร่งเพียงนั้นยังต้องนอนด้วยหรือ?”

“บางทีนั่นอาจเป็นการใช้ชีวิตที่เถ้าแก่เลือกจะทำ” ยี่ลาเผยยิ้ม “ประตูมิติน่าจะเสร็จสิ้นช่วงเช้า คิดใช้งานมันเลยหรือไม่?”

การก่อสร้างประตูมิติภายใต้เอวานน่าควบคุมดูแล รวมถึงข่าวคราวร้านต้นตำรับตอนนี้เริ่มแพร่กระจายไปในหมู่ชาวทะเลแล้ว

กล่าวได้ว่าชาวทะเลส่วนใหญ่ที่อาศัยในเมืองใต้สมุทรต่างคาดหวังจะได้ไปเยือนร้านต้นตำรับ

“ให้ชาวทะเลจำนวนหนึ่งลองใช้งานดูก่อน ข้าหาผู้อาสาสมัครไว้แล้ว” เอวานน่ากล่าวบอก

“ดี” ยี่ลาพยักหน้ารับ

…..

เมื่อลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือเพดานอันว่างเปล่า

หลังหาววอดใหญ่ ลั่วฉวนค่อยลุกขึ้นมาพร้อมเกาเส้นผม

จากนั้นจึงค่อยเดินไปเปิดหน้าต่างและสูดเอากลิ่นฝนเข้าไป

อากาศเย็นส่งเข้าปอด จิตวิญญาณราวกับถูกยกขึ้นจากการหลับใหล

เขาออกไปล้างหน้าและลงไปยังชั้นล่าง

จากนั้นจึงเปิดประตูร้าน

ภายนอกร้านวันนี้ไม่มีปิงชวง

ด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาเดินกลับมายังชั้นวางสินค้าพร้อมเริ่มหยิบพวกมันมา

จากนั้นจึงไปตรงหน้าต้นไม้โลกและเริ่มกิจกรรมรดน้ำประจำวัน

“กล่าวไปแล้ว เมื่อวานลืมรดน้ำให้นี่นะ?” ลั่วฉวนเอ่ยคำขึ้น

ต้นไม้โลกสั่นกิ่งและใบเป็นการตอบสนอง

“แต่ไม่มีชดเชยให้หรอกนะ” ลั่วฉวนกล่าวบอก

กิ่งและใบของต้นไม้โลกจึงหยุดสั่น

ลั่วฉวนพบเห็นก้อนดำน้อยบนกิ่งของต้นไม้โลก บริเวณนั้นกิ่งและใบค่อนข้างหนาตากว่าที่อื่น

นี่คือการเตรียมสร้างรัง?

เหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างก้อนดำน้อยกับต้นไม้โลกจะไปกันได้ด้วยดี

หลังรดน้ำเรียบร้อย เขาไม่ลืมที่จะเด็ดใบไม้กลับมาด้วย