God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1020
ตอนที่ 1020
“งานที่เขียนอยู่เป็นยังไงบ้าง?” ลั่วฉวนกล่าวถาม
ระหว่างช่วงเวลานี้เหยาซือหยานมักจะถือโทรศัพท์วิเศษอยู่โดยตลอด เหล่านั้นคือการเขียนเรื่องราวของกลอรี่
นางส่ายศีรษะตอบกลับราวเผชิญปัญหา “การสร้างโลกขึ้นใหม่นี้ยากยิ่งกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก”
ลั่วฉวนเข้าใจถึงอาการตันที่เกิดขึ้น
“บางทีควรไปปรับเปลี่ยนอารมณ์ดูบ้าง” ลั่วฉวนเสนอแนะ
“ทราบแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ จากนั้นจึงคิดอะไรขึ้นได้ “กล่าวไปแล้ว เถ้าแก่ ลูกค้าหลายคนฝากข้ามาสอบถาม ว่าพวกเขาสามารถนำผลงานของตนเองใส่เข้าแอพนักอ่านได้หรือไม่?”
“ได้สิ” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ
แอพนักอ่านก็ตามชื่อ มันมีไว้สำหรับนักอ่าน คงจะแปลกหากมีเพียงแต่ผลงานของลั่วฉวน
“ทราบแล้ว ข้าจะแจ้งให้พวกเขาทราบ” เหยาซือหยานคว้าโทรศัพท์วิเศษขึ้นมาส่งข้อความเข้ากลุ่มแชท
“แอพนักอ่านรองรับให้ทุกคนนำผลงานมาลงได้”
หลังจากที่เหยาซือหยานส่งข้อความออกไป บรรดาลูกค้าในกลุ่มแชทจึงตอบรับโดยการหารือ
“สวัสดียามเย็นพี่ซือหยาน”
“คาดหวังจะได้เห็นผลงานใหม่ปรากฏแล้วสิ”
“อันที่จริงตอนแอพนักอ่านเพิ่งเปิดตัว ข้าก็คิดอยากเขียนงานอยู่บ้าง”
“แล้วยังไงต่อ? เอามาให้อ่านสิ!”
“ข้าทนมองไม่ได้ก็เลยลบลิ้งไปแล้ว”
ข้อความอันหลากหลายปราฏกบนหน้าจอต่อเนื่อง
ยุคใหม่ของผู้สร้างสรรค์ผลงานในต่างโลกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
“ไปเดินเล่นที่ออรันกันหน่อยไหม?” ลั่วฉวนเอ่ยถาม
“ข้าไปด้วย” เหยาซือหยานยิ้มตอบรับ
ในมิติที่มืดมิดและเงียบงัน มันราวกับแม้กาลเวลาในที่แห่งนี้ก็หยุดนิ่ง
ทันใดนี้เองที่มันเกิดแรงกระเพื่อมคล้ายคลื่นวงน้ำกระจายตัวออก มันคือความผันแปรทางมิติ
สองร่างปรากฏผ่าน “ผืนน้ำ” และเข้ามายังมิติแห่งนี้
“ข้าตั้งใจกำหนดให้เส้นทางมิติมีความเสถียรมากขึ้น ไม่รู้สึกพะอืดพะอมหรืออะไรใช่ไหม?” อานเหวยหยาเผยยิ้มกล่าวคำถาม
ใบหน้าของปิงชวงไม่มีใดเปลี่ยน นางสำรวจมองรอบไปยังมิติที่ไม่คุ้นเคย “ที่นี่…”
“เป็นที่ที่ข้าใช้อยู่อาศัย ดีไหม?” อานเหวยหยาเผยความภูมิใจระดับหนึ่ง ราวกับนางกำลังอวดบ้านต่อแขกที่เพิ่งมาเยือน
ปิงชวงไม่ตอบ มิติแห่งนี้ว่างเปล่า มันไม่มีสิ่งใด นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดอานเหวยหยาจึงภาคภูมิใจนำเสนอ
“เกือบลืมไป เจ้าไม่เหมือนข้านี่นะ” อานเหวยหยาตระหนักถึงท่าทีของปิงชวงได้
แสงสีทองปรากฏในมือนางพร้อมร่างเงาเล็กจ้อยที่ลอยออก
แสงนั้นร่วงหล่นลงตรงหน้าพร้อมปรากฏเป็นชุดเครื่องเรือน
มิติแห่งนี้ราวกับมีพื้นโปร่งแสงคงอยู่ ดังนั้นเครื่องเรือนทั้งหลายจึงตั้งอยู่อย่างมั่นคงได้
“ดูดีไม่น้อย” อานเหวยหยาพยักหน้ารับด้วยความพึงพอใจ
ปิงชวงเดินไปยังเตียง นั่งลง และนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา
จากนั้นจึงเปิดแอพนักอ่านพร้อมเริ่มการอ่านเนื้อหาส่วนที่ยังค้างคาอยู่
อานเหวยหยามองทางปิงชวงพร้อมขยับห่างออกมา
จากนั้นนางจึงนำเอาเกล็ดออกมาติดต่อหาประธานพร้อมปรากฏแสงสีทอง
หลังผ่านไปพักหนึ่งอานเหวยหยาค่อยเดินกลับมา
นางหาววอดใหญ่แล้วจึงนอนลงบนเตียง
นางบอกกล่าวกับประธานเรื่องปิงชวงเรียบร้อยแล้ว
การตอบรับก็เหมือนดังครั้งก่อน คือให้นางตัดสินใจเอาเอง
อานเหวยหยารู้สึกว่าหลังได้พบเจอกับชาวไซเรน ประธานในตอนนี้เกิดเชื่อใจเถ้าแก่ร้านต้นตำรับขึ้นมาไม่ใช่น้อย
และตามปกติแล้วเถ้าแก่ก็เป็นคนดีอยู่ทุนเดิม
อานเหวยหยารู้สึกได้ถึงชายเสื้อที่โดนผู้อื่นดึง
“มีอะไรหรือ?” นางกล่าวถาม
ปิงชวงชี้ไปยังหน้าจอของโทรศัพท์วิเศษ
“แอพนักอ่าน ทุกคนสามารถนำผลงานของตนเองมาลงได้?” อานเหวยหยาอ่านคำบนหน้าจอพร้อมเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ “นี่ไม่ใช่หมายความถึงภายหน้าจะมีผลงานมากมายปรากฏให้อ่านหรือยังไง?”
นางเริ่มคาดหวังขึ้นมาแล้ว
“เดี๋ยวนะ หากเป็นผลงานของผู้อื่นจะได้รับการดื่มด่ำเหมือนของเถ้าแก่หรือเปล่า?”
อานเหวยหยาฉุกใจคิดนึกย้อนถึงประสบการณ์ที่ได้ดื่มด่ำไปกับโลกแห่งจินตนาการ
ข้อคาดเดานี้ส่งไปถามตรงกับลั่วฉวน
“หือ? จากอานเหวยหยา?” ลั่วฉวนพบเห็นข้อความแจ้งเตือนแอพแชทขณะเพิ่งมาถึงออรัน
ม่านแสงปรากฏตรงหน้าเผยเนื้อหาของข้อความ
“เถ้าแก่ทำอะไรอยู่หรือ?” เหยาซือหยานกล่าวถาม นางไม่อาจได้เห็นม่านแสง
“อานเหวยหยาส่งข้อความมา สอบถามว่าหากเป็นผลงานของผู้อื่นจะมีความสามารถดื่มด่ำหรือไม่”
“นั่นไม่ใช่มีแต่ของเถ้าแก่หรอกหรือ?” เหยาซือหยานกล่าวถาม
“ใช่” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ
“เป็นเช่นนี้” เหยาซือหยานเกิดผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย
ลั่วฉวนค่อยนึกขึ้นได้ว่าเหยาซือหยานก็กำลังเขียนผลงาน
ช่างมันก่อน เอาไว้ปรับแก้ภายหลังแล้วกัน
“ปรับเปลี่ยนแอพนักอ่านไม่ใช่เรื่องยากอะไร” ลั่วฉวนกล่าวบอกพร้อมกับตอบคำถามของอานเหวยหยากลับไป
“ไม่มีปัญหา”
ความผิดหวังในดวงตาเหยาซือหยานเลือนหาย นางเผยยิ้มบางตอบรับผ่านใบหน้า “ขอบคุณเถ้าแก่”
นางคาเดาความคิดลั่วฉวนได้ ว่าที่ทำให้เช่นนี้ก็เพื่อนาง
“ไปกันดีกว่า” ลั่วฉวนออกเดินนำพร้อมโบกมือเรียก
“ไปแล้ว” เหยาซือหยานตอบรับพร้อมเดินตาม
“ไม่มีปัญหา?!” อานเหวยหยามองข้อความที่ได้รับการตอบกลับด้วยการตื่นเต้นยินดี “รีบบอกทุกคน พวกนั้นยังไม่รู้กันแน่!”
ในกลุ่มแชทตอนนี้มีคนเกิดคำถามเหมือนดังอานเหวยหยา และตอนนี้กำลังพูดคุยกันอยู่ว่าจะเป็นอย่างไร
“ผลงานที่ทุกคนนำมาเผยแพร่จะได้รับประสบการณ์เดียวกันหรือไม่?”
“กำลังพูดกล่าวถึงการจมดิ่งเข้าไปยังโลกแห่งจินตนาการงั้นหรือ?”
“ถูกต้องแล้ว ตอนนี้มันทำข้าอ่านตำราอื่นไม่ได้เลย”
“นั่นสินะ ควรไปสอบถามเถ้าแก่ดีไหม?”
“…”
อานเหวยหยาเผยแพร่ข่าวคราวที่เพิ่งได้รับจากลั่วฉวน รวมถึงแนบภาพบันทึกหน้าจอไปด้วย
“เถ้าแก่กล่าวแล้ว ว่าเรื่องนี้ไม่มีปัญหา! แนบภาพ.jpg”
หลังเงียบไปครู่ อัตราการตอบสนองต่อข้อมูลจึงพุ่งทะยาน
ลูกค้าหลายคนกระทั่งเริ่มไปนึกคิดผลงานของตัวเองกันแล้ว
อานเหวยหยาฉับพลันรู้สึกได้ ว่านอกจากการเป็นนักถ่ายทอดสดผ่านแอพถ่ายทอดสดแล้ว มันก็ยังมีงานใหม่ให้ลูกค้าของร้านต้นตำรับได้เปิดเส้นทาง
“ข้าคิดมาเสมอ ว่าวันหนึ่งที่นี่จะเหนือล้ำไปได้ยิ่งกว่าบ้านของพวกเราชาวมังกร” อานเหวยหยากล่าวคำเบากับตนเอง…
ลั่วฉวนกับเหยาซือหยานตอนนี้เดินเล่นไปตามถนนในออรัน
ผู้สัญจรหลายคนรอบด้านต่างพูดคุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน
“ลัทธิแห่งการทำลายจ้าง จ้าวเมืองจับตัวพวกมันเอาไว้ได้แล้ว!”
“ได้ยินมาว่าพวกมันยอมตายดีกว่ายอมจำนน ตอนพวกนั้นทราบว่าไร้พลังต่อต้านไม่อาจหลบหนีเลยสังเวยชีวิตตัวเอง”
“ไม่ใช่ท่านจ้าวเมืองกล่าวหรอกหรือ ว่าครั้งนี้มีการนำคริสตัลเวทมนตร์ที่พัฒนาขึ้นใหม่มาใช้งานด้วย”
“สมแล้วที่เป็นหนึ่งในสามกองกำลังใหญ่ ช่างทรงอำนาจยิ่งนัก”
เนื้อหาบทสนทนายังคงข้องเกี่ยวกับลัทธิผู้ทำลายล้าง
สาเหตุหลักว่าทำไมจึงจับตัวได้สำเร็จ นั่นก็เพราะมีวัตถุที่พัฒนาขึ้นใหม่มาใช้งาน