God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1020

ตอนที่ 1020

“งานที่เขียนอยู่เป็นยังไงบ้าง?” ลั่วฉวนกล่าวถาม

ระหว่างช่วงเวลานี้เหยาซือหยานมักจะถือโทรศัพท์วิเศษอยู่โดยตลอด เหล่านั้นคือการเขียนเรื่องราวของกลอรี่

นางส่ายศีรษะตอบกลับราวเผชิญปัญหา “การสร้างโลกขึ้นใหม่นี้ยากยิ่งกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก”

ลั่วฉวนเข้าใจถึงอาการตันที่เกิดขึ้น

“บางทีควรไปปรับเปลี่ยนอารมณ์ดูบ้าง” ลั่วฉวนเสนอแนะ

“ทราบแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ จากนั้นจึงคิดอะไรขึ้นได้ “กล่าวไปแล้ว เถ้าแก่ ลูกค้าหลายคนฝากข้ามาสอบถาม ว่าพวกเขาสามารถนำผลงานของตนเองใส่เข้าแอพนักอ่านได้หรือไม่?”

“ได้สิ” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ

แอพนักอ่านก็ตามชื่อ มันมีไว้สำหรับนักอ่าน คงจะแปลกหากมีเพียงแต่ผลงานของลั่วฉวน

“ทราบแล้ว ข้าจะแจ้งให้พวกเขาทราบ” เหยาซือหยานคว้าโทรศัพท์วิเศษขึ้นมาส่งข้อความเข้ากลุ่มแชท

“แอพนักอ่านรองรับให้ทุกคนนำผลงานมาลงได้”

หลังจากที่เหยาซือหยานส่งข้อความออกไป บรรดาลูกค้าในกลุ่มแชทจึงตอบรับโดยการหารือ

“สวัสดียามเย็นพี่ซือหยาน”

“คาดหวังจะได้เห็นผลงานใหม่ปรากฏแล้วสิ”

“อันที่จริงตอนแอพนักอ่านเพิ่งเปิดตัว ข้าก็คิดอยากเขียนงานอยู่บ้าง”

“แล้วยังไงต่อ? เอามาให้อ่านสิ!”

“ข้าทนมองไม่ได้ก็เลยลบลิ้งไปแล้ว”

ข้อความอันหลากหลายปราฏกบนหน้าจอต่อเนื่อง

ยุคใหม่ของผู้สร้างสรรค์ผลงานในต่างโลกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

“ไปเดินเล่นที่ออรันกันหน่อยไหม?” ลั่วฉวนเอ่ยถาม

“ข้าไปด้วย” เหยาซือหยานยิ้มตอบรับ

ในมิติที่มืดมิดและเงียบงัน มันราวกับแม้กาลเวลาในที่แห่งนี้ก็หยุดนิ่ง

ทันใดนี้เองที่มันเกิดแรงกระเพื่อมคล้ายคลื่นวงน้ำกระจายตัวออก มันคือความผันแปรทางมิติ

สองร่างปรากฏผ่าน “ผืนน้ำ” และเข้ามายังมิติแห่งนี้

“ข้าตั้งใจกำหนดให้เส้นทางมิติมีความเสถียรมากขึ้น ไม่รู้สึกพะอืดพะอมหรืออะไรใช่ไหม?” อานเหวยหยาเผยยิ้มกล่าวคำถาม

ใบหน้าของปิงชวงไม่มีใดเปลี่ยน นางสำรวจมองรอบไปยังมิติที่ไม่คุ้นเคย “ที่นี่…”

“เป็นที่ที่ข้าใช้อยู่อาศัย ดีไหม?” อานเหวยหยาเผยความภูมิใจระดับหนึ่ง ราวกับนางกำลังอวดบ้านต่อแขกที่เพิ่งมาเยือน

ปิงชวงไม่ตอบ มิติแห่งนี้ว่างเปล่า มันไม่มีสิ่งใด นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดอานเหวยหยาจึงภาคภูมิใจนำเสนอ

“เกือบลืมไป เจ้าไม่เหมือนข้านี่นะ” อานเหวยหยาตระหนักถึงท่าทีของปิงชวงได้

แสงสีทองปรากฏในมือนางพร้อมร่างเงาเล็กจ้อยที่ลอยออก

แสงนั้นร่วงหล่นลงตรงหน้าพร้อมปรากฏเป็นชุดเครื่องเรือน

มิติแห่งนี้ราวกับมีพื้นโปร่งแสงคงอยู่ ดังนั้นเครื่องเรือนทั้งหลายจึงตั้งอยู่อย่างมั่นคงได้

“ดูดีไม่น้อย” อานเหวยหยาพยักหน้ารับด้วยความพึงพอใจ

ปิงชวงเดินไปยังเตียง นั่งลง และนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา

จากนั้นจึงเปิดแอพนักอ่านพร้อมเริ่มการอ่านเนื้อหาส่วนที่ยังค้างคาอยู่

อานเหวยหยามองทางปิงชวงพร้อมขยับห่างออกมา

จากนั้นนางจึงนำเอาเกล็ดออกมาติดต่อหาประธานพร้อมปรากฏแสงสีทอง

หลังผ่านไปพักหนึ่งอานเหวยหยาค่อยเดินกลับมา

นางหาววอดใหญ่แล้วจึงนอนลงบนเตียง

นางบอกกล่าวกับประธานเรื่องปิงชวงเรียบร้อยแล้ว

การตอบรับก็เหมือนดังครั้งก่อน คือให้นางตัดสินใจเอาเอง

อานเหวยหยารู้สึกว่าหลังได้พบเจอกับชาวไซเรน ประธานในตอนนี้เกิดเชื่อใจเถ้าแก่ร้านต้นตำรับขึ้นมาไม่ใช่น้อย

และตามปกติแล้วเถ้าแก่ก็เป็นคนดีอยู่ทุนเดิม

อานเหวยหยารู้สึกได้ถึงชายเสื้อที่โดนผู้อื่นดึง

“มีอะไรหรือ?” นางกล่าวถาม

ปิงชวงชี้ไปยังหน้าจอของโทรศัพท์วิเศษ

“แอพนักอ่าน ทุกคนสามารถนำผลงานของตนเองมาลงได้?” อานเหวยหยาอ่านคำบนหน้าจอพร้อมเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ “นี่ไม่ใช่หมายความถึงภายหน้าจะมีผลงานมากมายปรากฏให้อ่านหรือยังไง?”

นางเริ่มคาดหวังขึ้นมาแล้ว

“เดี๋ยวนะ หากเป็นผลงานของผู้อื่นจะได้รับการดื่มด่ำเหมือนของเถ้าแก่หรือเปล่า?”

อานเหวยหยาฉุกใจคิดนึกย้อนถึงประสบการณ์ที่ได้ดื่มด่ำไปกับโลกแห่งจินตนาการ

ข้อคาดเดานี้ส่งไปถามตรงกับลั่วฉวน

“หือ? จากอานเหวยหยา?” ลั่วฉวนพบเห็นข้อความแจ้งเตือนแอพแชทขณะเพิ่งมาถึงออรัน

ม่านแสงปรากฏตรงหน้าเผยเนื้อหาของข้อความ

“เถ้าแก่ทำอะไรอยู่หรือ?” เหยาซือหยานกล่าวถาม นางไม่อาจได้เห็นม่านแสง

“อานเหวยหยาส่งข้อความมา สอบถามว่าหากเป็นผลงานของผู้อื่นจะมีความสามารถดื่มด่ำหรือไม่”

“นั่นไม่ใช่มีแต่ของเถ้าแก่หรอกหรือ?” เหยาซือหยานกล่าวถาม

“ใช่” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ

“เป็นเช่นนี้” เหยาซือหยานเกิดผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย

ลั่วฉวนค่อยนึกขึ้นได้ว่าเหยาซือหยานก็กำลังเขียนผลงาน

ช่างมันก่อน เอาไว้ปรับแก้ภายหลังแล้วกัน

“ปรับเปลี่ยนแอพนักอ่านไม่ใช่เรื่องยากอะไร” ลั่วฉวนกล่าวบอกพร้อมกับตอบคำถามของอานเหวยหยากลับไป

“ไม่มีปัญหา”

ความผิดหวังในดวงตาเหยาซือหยานเลือนหาย นางเผยยิ้มบางตอบรับผ่านใบหน้า “ขอบคุณเถ้าแก่”

นางคาเดาความคิดลั่วฉวนได้ ว่าที่ทำให้เช่นนี้ก็เพื่อนาง

“ไปกันดีกว่า” ลั่วฉวนออกเดินนำพร้อมโบกมือเรียก

“ไปแล้ว” เหยาซือหยานตอบรับพร้อมเดินตาม

“ไม่มีปัญหา?!” อานเหวยหยามองข้อความที่ได้รับการตอบกลับด้วยการตื่นเต้นยินดี “รีบบอกทุกคน พวกนั้นยังไม่รู้กันแน่!”

ในกลุ่มแชทตอนนี้มีคนเกิดคำถามเหมือนดังอานเหวยหยา และตอนนี้กำลังพูดคุยกันอยู่ว่าจะเป็นอย่างไร

“ผลงานที่ทุกคนนำมาเผยแพร่จะได้รับประสบการณ์เดียวกันหรือไม่?”

“กำลังพูดกล่าวถึงการจมดิ่งเข้าไปยังโลกแห่งจินตนาการงั้นหรือ?”

“ถูกต้องแล้ว ตอนนี้มันทำข้าอ่านตำราอื่นไม่ได้เลย”

“นั่นสินะ ควรไปสอบถามเถ้าแก่ดีไหม?”

“…”

อานเหวยหยาเผยแพร่ข่าวคราวที่เพิ่งได้รับจากลั่วฉวน รวมถึงแนบภาพบันทึกหน้าจอไปด้วย

“เถ้าแก่กล่าวแล้ว ว่าเรื่องนี้ไม่มีปัญหา! แนบภาพ.jpg”

หลังเงียบไปครู่ อัตราการตอบสนองต่อข้อมูลจึงพุ่งทะยาน

ลูกค้าหลายคนกระทั่งเริ่มไปนึกคิดผลงานของตัวเองกันแล้ว

อานเหวยหยาฉับพลันรู้สึกได้ ว่านอกจากการเป็นนักถ่ายทอดสดผ่านแอพถ่ายทอดสดแล้ว มันก็ยังมีงานใหม่ให้ลูกค้าของร้านต้นตำรับได้เปิดเส้นทาง

“ข้าคิดมาเสมอ ว่าวันหนึ่งที่นี่จะเหนือล้ำไปได้ยิ่งกว่าบ้านของพวกเราชาวมังกร” อานเหวยหยากล่าวคำเบากับตนเอง…

ลั่วฉวนกับเหยาซือหยานตอนนี้เดินเล่นไปตามถนนในออรัน

ผู้สัญจรหลายคนรอบด้านต่างพูดคุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน

“ลัทธิแห่งการทำลายจ้าง จ้าวเมืองจับตัวพวกมันเอาไว้ได้แล้ว!”

“ได้ยินมาว่าพวกมันยอมตายดีกว่ายอมจำนน ตอนพวกนั้นทราบว่าไร้พลังต่อต้านไม่อาจหลบหนีเลยสังเวยชีวิตตัวเอง”

“ไม่ใช่ท่านจ้าวเมืองกล่าวหรอกหรือ ว่าครั้งนี้มีการนำคริสตัลเวทมนตร์ที่พัฒนาขึ้นใหม่มาใช้งานด้วย”

“สมแล้วที่เป็นหนึ่งในสามกองกำลังใหญ่ ช่างทรงอำนาจยิ่งนัก”

เนื้อหาบทสนทนายังคงข้องเกี่ยวกับลัทธิผู้ทำลายล้าง

สาเหตุหลักว่าทำไมจึงจับตัวได้สำเร็จ นั่นก็เพราะมีวัตถุที่พัฒนาขึ้นใหม่มาใช้งาน