My MCV and Doomsday - ตอนที่ 473

Chapter 473: ความต้องการของเจียงลู่ฉี
เจียงลู่ฉีทำให้ทุกคนประหลาดใจกับความแม่นยำในการยิงปืนอันแสนสมบูรณ์แบบของเขา ทหารทั้งหมดต่างนับถือเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่เพียงแต่เขาจะช่วยชีวิตพวกเขาไว้ทั้งหมด แต่ก็ยังลดแรงกดดันที่มีต่อพวกเขาลงไปอีก พวกเขาก็เห็นคนติดเชื้อที่เข้าใส่พวกเขาต่างล้มลงไปทีละคน ทีละคน ในเวลาเดียวกัน รถกองทัพก็ขับไปด้านข้างรถมินิบัสของเจียงลู่ฉี ทหารที่อยู่บนรถกองทัพก็ต่างกระโดดลงจากรถทีละคน ทีละคนและปัดกวาดคนติดเชื้อที่อยู่ไม่ไกลออกไป พวกเขาต่างรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากก่อนหน้านี้และเมื่อพวกเขาไล่ล่าคนติดเชื้อ พวกเขาต่างหวาดกลัวกันอย่างมาก สุดท้ายแล้วมันก็ถึงตาของพวกเขาในการสู้กลับ เสียงปืนที่ดังกันอย่างกึกก้องก็ส่งเสียงดังออกมากลบเสียงของคนติดเชื้อไป

“คุณศาสตราจารย์ครับ ลงรถก่อนนะครับ”ทหารก็เปิดประตูรถออกและพูดกับผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ด้านในรถ

“โอเค โอเค”

ผู้เชี่ยวชาญก็ลงกันมาทีละคน ทีละคน ในความเป็นจริงแล้วรถทุกคนต่างเต็มไปด้วยเศษเนื้อและเลือดที่ติดกับรถอยู่ ดังนั้นกลิ่นเลือดของมันจึงฉุนเข้าจมูกของพวกเขา ผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดต่างหวาดกลัวและพวกเขาต่างช่วยพวกเขาลงกันจากรถ คุณหลี่ก็ลงมาจากรถด้วยเช่นกัน แต่ในครั้งนี้เขาก็ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชนอย่างเงียบสงบและปิดปากโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อผู้เชี่ยวชาญและศาสตราจารย์ต่างเดินอยู่ด้านหลังแนวป้องกัน คุณหลี่ก็เดินตามไปและฉีกเสื้อรอบคอของเขาออกมาอย่างลับๆและเปิดเผยร่องรอยแห่งความสิ้นหวัง ผิดหวังและตื่นตระหนก! มันมีบาดแผลอยู่บนลำคอของเขา!

บนเส้นทางที่มายังโรงพยาบาล เขานั่งอยู่ข้างหน้าต่างและเนื่องจากการโจมตีฉับพลันของคนติดเชื้อ กระจกอันบอบบางไม่สามารถที่จะทนทานแรงกระแทกอันรุนแรงได้และด้วยเหตุนี้นี่เอง เขาจึงได้รับบาดเจ็บซึ่งเขาพึ่งจะพบมันในตอนนี้! ทุกคนต่างรู้ดีว่าตราบเท่าที่ใครก็ตามได้รับบาดเจ็บ มันก็เท่ากับว่าเขาติดเชื้อ

ไม่นานหลังจากนี้ คุณหลี่ก็จะเปลี่ยนกลายเป็นคนติดเชื้อที่ไม่มีสติและทหารก็จะเปิดฉากยิงอย่างไม่ลังเล อย่างไรก็ตามคุณหลี่ก็ไม่ต้องการที่จะตาย เขาต้องการที่จะใช้ผู้เชี่ยวชาญในการปกป้องเขา

การสังหารอันนองเลือดและมากมายก็เกิดขึ้นนานกว่าสิบนาทีเล็กน้อย ปากกระบอกปืนของทุกคนต่างแดงฉานและร้อนมาก รวมทั้งเศษซากปรักหักพักจากตึก ด้านหน้าของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยซากศพของคนติดเชื้อ! ร่างกายที่ไม่สมประกอบของพวกมันบางตัวก็ยังคงกระตกตัวอยู่ เมื่อพวกมันยังต้องการที่จะพยายามเคลื่อนที่ไปยังโรงพยาบาลต่อไป

เมื่อการต่อสู้จบลง ทหารบางคนก็ผ่อนคลายลงจากสภาพการจดจ่ออย่างหนักหน่วง แต่พวกเขาก็รู้สึกว่าร่างกายทั้งร่างของเขาจะพังลงไป เมื่อมองไปยังร่างกายที่นอนอยู่บนผืนดิน แม้ว่าพวกเขาจะผ่านการต่อสู้มามากมายก็ตามที พวกเขาก็ยังคงรู้สึกว่าผิวหนังของเขาเสียววาปอยู่ดี การต่อสู้นี้มันดุเดือดมากเกินไป

“การโจมตีสวนกลับนี่มันน่าประทับใจมาก!”เพิงติงหลงเหวี่ยงหมัดของเขาอย่างหนัหน่วงและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาได้ทำการเข้าร่วมกับการต่อสู้มาหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้พวกเขานั้นหลุดพ้นออกมาจากปากเหวแห่งความตาย เพิงติงหลงก็มองไปที่ชายที่ถือปืนสองกระบอกและดวงตาของเขาก็จดจ้องไปที่เขาอย่างสนอกสนใจ “ลงบันไดด้านล่างกันเถอะ!”

…

ในเวลาเดียวกัน เจียงลู่ฉีก็วางปืนสองกระบอกลงและกระโดดออกมาจากหน้าต่าง เขาก็เห็นทหารหลายต่อหลายคนมองมาที่เขาเหมือนกับว่าเขาเป็นไอดอลของพวกทหาร ไม่ว่าจะเป็นรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีหรือความสามารถในการยิงปืนของเขาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจียงลู่ฉีทำเป็นสิ่งที่น่าดึงดูดใจต่อทหารอย่างมาก

เพิงติงหลงก็เห็นฉากที่เกิดขึ้นนี้ด้วยเช่นกัน ดังนั้นความรู้สึกหลายต่อหลายอย่างโผล่ขึ้นในความคิดของเขา ถึงแม้ว่าเจียงลู่ฉีจะไม่ใช่ทหาร ความประทับใจในหัวใจของเหล่าทหารนั้นก็ถึงระดับที่สูงอย่างมาก เขาเคยคิดว่าเจียงลู่ฉีเป็นชายหนุ่มที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง แต่มันเหมือนกับว่าเขาผิด

“กัปตันเจียง!”เพิงติงหลงเดินมาหาเขาและทำท่าเคารพของทหารกับเจียงลู่ฉี “ขอบคุณมากจริงๆ ครั้งนี้คุณได้ช่วยพวกเราทั้งหมดเลยครับ”

เจียงลู่ฉีก็เห็นเพิงติงหลงด้วยเช่นกัน ถึงแม้ว่าเพิงติงหลงจะไม่ใช่ชายหนุ่ม เขาก็ยังคงเต็มไปด้วยพลังชีวิต เจียงลู่ฉีก็ปฏิเสธคำเชิญของเพิงติงหลงมาก่อนหน้านั้น แต่นั่นไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขาเกลียดผู้บังคับบัญชา

“ลุงเพิงคะ”หลี่ยู่ซินโผล่หัวออกมาจากหน้าต่าง เพิงติงหลงก็มองไปที่หลี่ยู่ซินและเห็นซูกวงฉีและซูตงมาด้วยเช่นกันและหลังจากนั้นเขาก็มองไปที่เจียงลู่ฉีและพูดออกมา “ผมได้ส่งทีมไปปกป้องหลี่ยู่ซิน ผมหวังว่าพวกเขาจะไม่ได้กลายเป็นภาระใช่ไหมครับ? แน่นอนว่ามันเหมือนกับว่าผมคิดมากเกินไป…”

“ไม่ละ พวกเรารู้ดีว่านายทำมันด้วยการพิจารณาที่ดีและความใจกว้างของนาย”เจียงลู่ฉีตอบกลับ

“ยังไงก็ตามคุณได้ช่วยผู้เชี่ยวชาญและศาสตราจารย์เหล่านี้ คุณเป็นดั่งวีรบุรุษที่ยอดเยี่ยมจริงๆครับ!”เพิงติงหลงยืดมือเข้าหาเจียงลู่ฉีและพูดกลับอย่างซื่อตรง เขาก็ไม่ได้เรียกเจียงลู่ฉีว่าเป็นคนรุ่นใหม่แล้ว เขานับถือเจียงลู่ฉีอย่างสุดหัวใจ

เจียงลู่ฉีก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ไม่ดีกับเพิงติงหลง ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปเชคแฮนด์กับเพิงติงหลง

คุณหลี่ก็จ้องไปที่เจียงลู่ฉี แต่ดวงตาของเขานั้นเผยความรู้สึกอันเลวร้ายในดวงตาของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็ก้มหัวของเขาและซ่อนแววตาของเขาไว้ เขาก็มองไปที่ฝ่ามือของเขาที่สั่นเล็กน้อย เขาไม่สามารถที่จะควบคุมพวกมันได้เลย

“ไม่…ฉันไม่ต้องการที่จะตาย…มันเป็นความผิดของเจียงลู่ฉีทั้งนั้น!”คุณหลี่พึมพำ ในครั้งนี้คุณหลี่ก็เห็นจางเกาเฮอด้วยที่เดินตามเพิงติงหลงอย่างใกล้ชิด

จางเกาเฮอมองไปที่เจียงลู่ฉีพร้อมกับการแสดงออกที่ซับซ้อนออกมา “กัปตันเจียงครับ”จางเกาเฮอทักทายเจียงลู่ฉี เขาก็ยังจดจำได้อย่างงชัดเจนว่าเขาปล่อยเจียงลู่ฉีให้รอท่ามกลางหิมะอยู่สองชั่วโมง การที่จะเขาจะประจบกับเจียงลู่ฉีเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

‘นี่มันน่าเศร้าอะไรขนาดนี้กัน!’แม้กระทั่งเพิงติงหลงก็นับถือเจียงลู่ฉี

เจียงลู่ฉีเหลือบมองไปที่จางเกาเฮอ แต่เขาก็พยักหน้าและหลังจากนั้นเขาก็พูดกับเพิงติงหลง “ฉันมาที่โรงพยาบาลที่นี่ เพราะว่าฉันต้องการหาอะไรบางอย่าง”

“มันคืออะไรครับ?”เพิงติงหลงถามอย่างกระตือรือร้น ในตอนนี้ไม่สำคัญว่าเจียงลู่ฉีต้องการอะไร เขาจะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะทำให้เขาพึงพอใจ

“ฉันต้องการเซรุ่มที่สามารถช่วยสนับสนุนการวิวัฒนาการของผู้มีพลังเหนือธรรมชาติระดับ 2 ในเวลาเดียวกันฉันก็หวังว่าหมอที่เกี่ยวข้องกับโครงการนี้จะสามารถช่วยน้องสาวของฉันได้”เจียงลู่ฉีตอบกลับตรงๆ

“เซรุ่ม…โอ้ ฉันรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้”เพิงติงหลงครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง คุณค่าของเซรุ่มนี้สูงมาก แต่ถ้ามันไม่ใช่เพราะเจียงลู่ฉีแล้วละก็พวกเขาก็ยังคงติดอยู่ด้านในนั้นและสถานการณ์ในตอนนี้ก็ไม่ได้ดีแบบนี้…

เพิงติงหลงหันกลับไปมองจางเกาเฮอและพูดออกมา “ตามหาหมอเว่ยและหมอโจ และพวกเขามาที่นี่ที”

“ครับ!”จางเกาเฮอหันกลับไปและเดินขึ้นไปบันไดไป

ในเวลาเดียวกันคุณหลี่ที่อยู่ตรงมุมอับก็มองไปที่จางเกาเฮอและแอบตามไป “เกาเฮอ เกาเฮอ”คุณหลี่พูดเสียงต่ำ