My MCV and Doomsday - ตอนที่ 440
Chapter 440: สนามรังแตน
ดวงตาของลู่ฉางหยางสว่างวาบขึ้น เมื่อเขาเห็นเจียงลู่ฉีที่พึ่งเข้าไปพร้อมกับผู้มีพลังเหนือธรรมชาติหลายต่อหลายคน ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นว่าลี่หยินฉิงกำลังจ้องไปที่เจียงลู่ฉีอย่างเต็มไปด้วยความสนใจ ที่จริงแล้ว ลู่ฉางหยางนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเคือง เมื่อกองทัพและรัฐบาลให้ความสนใจกับเจียงลู่ฉีอย่างมาก มันหมายความว่าพี่ชายของเขาก็จะข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน เขาจะอดทนต่อมันได้อย่างไรกัน?
“เกิดอะไรขึ้น?”ลี่หยินฉิงถาม เนื่องจากว่าเขาเห็นเจียงลู่ฉีมุ่งตรงไปยังสนามรังแตน
ในตอนนี้ ในสนามรังแตนมีกลุ่มสองกลุ่มกำลังต่อสู้กันและกันอยู่ สถานการณ์ในตอนนี้มันค่อนข้างซับซ้อน เมื่อกลุ่มหนึ่งมีนักต่อสู้ที่น้อยกว่าและส่วนมากของพวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บ เพียงเวลาไม่นานที่เจียงลู่ฉีเข้าไป เขาก็เข้าร่วมกับกลุ่มที่ได้รับบาดเจ็บ
“มันมีข้อขัดแย้งกันเกิดขึ้น”ผู้จัดการวัยกลางคนพูดออกมาพร้อมกับการแสดงออกที่ซับซ้อน ที่จริงแล้วความขัดแย้งในคลับร็อคก็เหมือนกับเป็นสิ่งที่อยู่คู่กันมาโดยตลอด “ผมควรที่จะไปจัดการกับมันไหมครับ?”เขามองไปที่ลี่หยินฉิงและถามออกมาอย่างระมัดระวัง
“ไม่ละ”ลี่หยินฉิงตอบกลับพร้อกมับรอยยิ้ม “ให้พวกเขาสู้กันเถอะ”
ผู้จัดการอ้วนตกตะลึงกับการตอบกลับของลี่หยินฉิง แต่เขาก็ใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว
ลู่ฉางหยางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและเขาก็ยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ยและกระตือรือร้นที่จะดูว่าสถานการณ์มันจะเป็นยังไงต่อไป
เสือดาวก็ยิ้มออกมา เมื่อเขาคิดว่ากัปตันลี่เป็นคนที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการ ความคิดของลู่ฉางเฟยก็ได้รับอิทธิพลมาจากลี่หยินฉิง พวกเขาทั้งคู่เชื่อว่าผู้รอดชีวิตจะสามารถวิวัฒนาการได้อย่างรวดเร็วจากสภาพแวดล้อมที่อันตรายที่สุดเท่านั้น
“โอ้ อีกกลุ่มดูเหมือนจะเป็นสมาชิกขององค์กรน้ำดำใช่ไหมนะ?”ลี่หยินฉางถามลู่ฉางหยางออกมาอย่างฉับพลัน
ลู่ฉางหยางทั้งตกตะลึงและหวาดกลัว “เอ่อ..ครับ กัปตันลี่ มันเป็นความผิดพลาดของผมเอง….ผมจะเข้มงวดกับพวกเขาให้มากขึ้นในอนาคต…”
“เลิกแสร้งทำได้แล้ว! ฉันรู้ว่านายเป็นคนวางแผน”ลี่หยินฉิงพูดออกมาอย่างช้าๆ
“ผม..”ลู่ฉางหยางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี เขาไม่สามารถที่จะเดาความคิดของลี่หยินฉิงได้เลยแม้แต่น้อย
“อย่ากลัวไป ฉันได้วางแผนที่จะพาตัวคนหน้าใหม่ๆมาข้าร่วมกับกองกำลังพิเศษของกองทัพ ฉันหวังว่าทีมของนายจะแสดงความสามารถได้ดีนะ”ลี่หยินฉิงพูด
“ครับ กัปตันลี่ คุณวางใจได้เลยครับว่าผมจะปล่อยให้คนของผมจัดการกับเจียงลู่ฉีเองครับ”เมื่อได้ยินคำพูดของลี่หยินฉิง ลู่ฉางหยางก็เต็มไปด้วยความสุข เขาไม่ได้คาดคิดว่าลี่หยินฉิงจะเกลียดชังเจียงลู่ฉี นอกจากนี้ มันก็เป็นสิทธิพิเศษที่ยอดเยี่ยมสำหรับผู้มีพลังเหนือธรรมชาติคนไหนก็ตามที่เข้าร่วมกับกองทัพ เมื่อพวกเขาสามารถที่จะได้รับการแบ่งทรัพยากรที่ล้ำค่าและการฝึกฝนที่สมบูรณ์แบบ
“โอ้ ลู่ฉางหยาง! ฮ่าๆๆๆ! มันเหมือนว่านายจะเข้าใจความตั้งใจของกัปตันลี่ผิดไปนะ สิ่งที่เขาหมายถึงนั่นก็คือกองทัพต้องการที่จะเชิญเจียงลู่ฉีเข้าร่วมกับพวกเขา ถ้าสมาชิกของนายไม่มาท้าทายกับเขาแล้วละก็ ถ้างั้นการต่อสู้ก็จะน่าเบื่อมาก”เสือดาวอธิบายออกมาด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็น
ลู่ฉางหยางก็มองไปที่ลี่หยินฉิงและเขาก็สังเกตเห็นถึงรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
“ไอ้เด็กเวร!”ลู่ฉางหยางด่าออกมาในหัว เขาสงสัยว่าทำไมเจียงลู่ฉีถึงทำให้เขาเสียหน้าได้ทุกครั้งที่พวกเขาเผชิญหน้ากัน
นอกจากสนามกรงแล้ว สนามรังแตนก็เป็นสนามที่จำกัด พืนที่บริเวณนี้เต็มไปด้วยก้อนหินและแตนกลายพันธ์ที่เป็นดั่งนักล่าของสนาม เสียงที่ดังกึกก้องมาจากรังแตนนั้นทำให้เป็นเรื่องยากที่จะสื่อสารกันและทุกคนจะต้องตะโกนออกมาเพื่อที่จะพูดคุยกัน แตนทั้งหมดต่างซ่อนอยู่ด้านในรังหินเทียมของมันและพวกมันส่วนมากก็เคลื่อนที่เข้าๆออกๆอย่างไม่หยุดหย่อน ถ้าคนที่ขี้กลัวเห็นฉากที่น่าหวาดหวั่นนี้แล้วละก็ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาจะเป็นลมล้มไปตรงนั้น
เจียงลู่ฉีก้มลงไปมองและเห็นชายสองคนที่น่าสงสารนอนกองอยู่บน พวกเขาคือหวังฉวนฟู่และหลิงเฟิงตามลำดับ มันเป็นเรื่องยากที่จะจำใบหน้าของพวกเขาได้ เนื่องจากว่าใบหน้าของพวกเขานั้นบิดเบี้ยวและปากของพวกเขาก็บวมเหมือนกับเป็นไส้กรอก เจียงลู่ฉีก็สามารถที่จะจดจำเขาได้ลางๆจากเสื้อผ้าของพวกเขา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ พิษของแตนกลายพันธุ์นั้นน่าหวาดกลัว ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาโดนแทงนับร้อยเข็มเลย พวกเขาก็สามารถที่จะถูกพิจารณาว่าโชคดีได้แล้วที่แค่เป็นลม โชคดีที่เจ้าหน้าที่สนามนั้นป้อนยาให้กับพวกเขาได้ทันท่วงทีหรือไม่อย่างงั้นพวกเขาก็คงจะตายจากการช็อคอย่างรุนแรง
ตลอดทางเจ็ดน้อยและฉี่เหลียงได้ให้ข้อมูลที่สำคัญทั้งหมดกับเจียงลู่ฉี นอกจากนี้แล้วองค์กรน้ำดำก็ใช้วิธีการต่ำช้าในการทำร้ายพวกเขาอีกด้วย ที่จริงแล้วหวังฉวนฟู่และหลิงเฟิงมาที่นี่เพื่อที่จะออกกำลังกาย แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าสมาชิกขององค์กรน้ำดำจะอยู่ที่นี่ด้วยเพื่อที่จะยั่วยุพวกเขาให้ต่อสู้กัน
สนามแต่ละสนามของคลับร็อคถูกสร้างขึ้นมาโดยการพิจารณาถึงความแตกต่างของความสามารถผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ บางสนามเหมาะสมกับผู้มีพลังเหนือธรรมชาติที่ต้องการที่จะเพิ่มปฏิกิริยาความเร็วหรือพัฒนาความแข็งแกร่งของพวกเขาเพื่อที่จะเพิ่มปฏิกิริยาความเร็วหรือพัฒนาความแข็งแกร่งของพวกเขา
ตั้งแต่ที่หวังฉวนฟู่เห็นการต่อสู้ของเจียงลู่ฉีกับลู่ฉางเฟย เขาก็รู้สึกอิจฉากับปฏิกิริยาความเร็วของเจียงลู่ฉี ดังนั้นเขาจึงเข้ามาในสนามรังแตนเพื่อที่จะฝึกฝน เมื่อฝูงรังแตนจำนวนมากถูกปล่อยออกมา มันก็จำเป็นที่จะต้องมีปฏิกิริยาที่เพียงพอ
หลังจากที่หวังฉวนฟู่เข้ามา สมาชิกขององค์กรน้ำก็เข้าร่วมและเริ่มที่จะยั่วยุพวกเขา หวังฉวนฟู่กราดเกรี้ยว ดังนั้นเขาจึงสู้กับพวกเขา อย่างไรก็ตามองค์กรน้ำดำก็บอกให้เจ้าหน้าที่ปลดปล่อยแตนจำนวนมากออกมาและเพียงเวลาไม่นาน หวังฉวนฟู่ก็แพ้การต่อสู้และถูกโยนออกมาจากสนาม
สมาชิกองค์กรน้ำดำก็เหยียดหยามเขาและพวกเขาก็เริ่มที่จะสาปแช่งใส่องค์กรหายนะต่อซอมบี้ มันเป็นเรื่องปกติที่หลิงเฟิงจะโมโหและเข้าร่วมการต่อสู้ ถ้าเขาไม่ทำมันและปล่อยให้มันผ่านไป มันก็จะไม่มีใครต้องการเข้าร่วมกับพวกเขาอีกต่อไป อย่างไรก็ตามสภาพของเขานั้นย่ำแย่ยิ่งกว่าหวังฉวนฟู่ เมื่อแตนโจมตีเขาในทันทีและเขาก็เป็นลมไป
ในตอนสุดท้ายพวกเขาก็เริ่มที่จะยั่วยุเจ็ดน้อยและฉี่เหลียง โชคดีที่พวกเขานั้นชาญฉลาดและพวกเขาก็วิ่งมาขอความช่วยเหลือจากเจียงลู่ฉี
“พี่เจียง พวกเรารู้ว่าพี่สามารถทำมันได้ครับ!”ฉี่เหลียงมองไปที่เจียงลู่ฉีอย่างตั้งความหวัง
เจียงลู่ฉีมองไปที่พวกเขาอย่างพูดไม่ออก
“นายพูดอะไรอยู่กัน? นายปล่อยให้พวกเรารอตั้งนานเพื่อที่จะไปพาขยะนี่มานี่นะ? เขาเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น! ฮ่าๆๆ! ฉันอดกลั้นขำมันไม่ไหวแล้ว! ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติขอความช่วยเหลือจากคนธรรมดานี่นะ!? มันน่าตลกชะมัด!”ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงกันข้ามกับเจียงลู่ฉีหัวเราะใส่เขา
แตนหลายตัวก็บินวนอยู่บนหัวของเขา ดังนั้นไม่มีใครกล้าที่จะอยู่ใกล้กับเขา ดังนั้นพวกเขาจึงดูการต่อสู้นี้จากที่ที่ห่างไกล
“ไม่สำคัญหรอกว่านายเป็นใคร พวกเราจะสู้กับนายตราบเท่าที่นายเป็นสมาชิกขององค์กรหายนะต่อซอมบี้”ชายหนุ่มตะโกนออกมา “รองประธานลู่ฉางหยางสั่งพวกเราให้จัดการกับองค์กรหายนะต่อซอมบี้ที่ยากจนที่ไม่มีคลับเป็นของตัวเองด้วยซ้ำ! พวกเราก็จะไล่พวกนายออกจากคลับนี้ไปด้วยเช่นกัน คนที่ยากจนที่ควรที่จะไปหาซอมบี้ ถ้าพวกเขาต้องการที่จะฝึกฝน…”
“หนวกหู”เจียงลู่ฉีขมวดคิ้วเล็กน้อยและหลังจากนั้นเขาก็หันไปจ้องชายหนุ่ม
ทันใดนั้นเขาก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงที่ไม่น่าเชื่อจนตาเปล่าไม่สามารถที่จะมองตามได้ทัน แตนเหล่านั้นก็ดูจะตามเขาไม่ทันด้วยเช่นกัน
เขาก็ต่อยออกไปอย่างสง่างามใส่ท้องของชายหนุ่มอย่างรุนแรง ชายหนุ่มก็ครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวดและรู้สึกเหมือนกับโดนค้อนทุบ ในเวลาเดียวกัน ร่างของเขาก็ถูกส่งกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตรและกระแทกเข้ากับต้นไม้
เพื่อนร่วมทีมของชายหนุ่มก็ยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น!
มันเป็นเรื่องจริงได้ยังไงกัน!? คนธรรมดาจะต่อยผู้มีพลังเหนือธรรมชาติกระเด็นออกไปได้ยังไงกัน?