My MCV and Doomsday - ตอนที่ 441
Chapter 441: สงครามแตน
“หน้าด้าน! นั่นมันเป็นการลอบโจมตี!”บนชั้นที่ถูกสร้างขึ้นบนภูเขา ลู่ฉางหยางด่าออกมาอย่างโกรธเคือง เขาจะไม่หงุดหงิดได้อย่างไร เมื่อคนที่อยู่ภายใต้คำสั่งของเขาถูกต่อยกระเด็นออกไปต่อหน้าลี่หยินฉิงและเสือดาวได้ยังไงกัน? มันเหมือนกับการที่เขาโดนตบหน้ากลางที่สาธารณะ เขาผิดหวังมาก คำด่าของเขานั้นไร้ประโยชน์ เมื่อลี่หยินฉิงและเสือดาวยังสังเกตการณ์พร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของพวกเขาและกระตือรือร้นว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป มีเพียงเสือดาวที่เหลือบมามองเขาแวบหนึ่งเพื่อที่จะเยาะเย้ยเขา
ลู่ฉางหยางไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปมองสนามรังแตนอีกครั้งหนึ่ง
“เหี้..! นายกล้าที่จะลอบโจมตีฉันได้ยังไงกัน?”ชายหนุ่มด่าออกมา ในขณะที่พยายามอย่างมากในการลุกขึ้นยืน เขานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากท้องของเขาและก็ถุยน้ำลายออกมาและด่าอย่างกราดเกรี้ยว
หมัดของเจียงลู่ฉีที่ซัดเข้าใส่ท้องของชายหนุ่มไม่ได้แตกต่างไปจากเทคนิคการต่อยมวยธรรมดาทั่วไป พูดตามปกติแล้วเมื่อท้องถูกต่อย เส้นประสาทลับจำนวนมากก็จะส่งปฏิกิริยาไปยังสมองและทำให้เกิดอาการสับสนระหว่างสัญญาณของเส้นประสาท ด้วยเหตุนี้นี่เองสมองจึงไม่สามารถที่จะควบคุมร่างกายได้และหลังจากนั้นก็จะทำให้คนผู้นั้นล้มลงกับพื้นในทันที มันเป็นการโจมตีที่โหดร้ายและรุนแรง แม้กระทั่งชายหนุ่มที่เป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ เขาก็ไม่สามารถที่จะทนการโจมตีได้เลยแม้แต่น้อย
ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกสับสนอย่างมาก ‘เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมแตนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของฉันไม่โจมตีเขากัน? มันสายเกินไปงั้นเหรอ? หรือว่าชายหนุ่มธรรมดาอาจจะมีวิธีหลีกเลี่ยงพวกมันงั้นเหรอ? เป็นไปไมได้หน่า!’
ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มกลายเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ เขาก็เริ่มที่จะดูถูกต่อคนธรรมดาทั่วไป ดังนั้นเขาจะยอมรับได้อย่างไรกันกับการที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถแข็งแกร่งกว่าเขาในเรื่องของการต่อสู้?
“เฮ้ เมื่อไหร่กันที่องค์กรหายนะต่อซอมบี้ให้ขยะนี่มาเข้าร่วมกับพวกเขา? พวกเขากล้าที่จะสู้กับเอเฉิงในสนามกัน?”
“ทำตัวเหมือนพวกขี้ขลาดต่อไปซะและระวังกลุ่มของพวกเราไว้ให้ดี!”สมาชิกขององค์กรน้ำดำเริ่มที่จะยั่วยุพวกเขา
ผู้คนมั่วซั่วก็เริ่มที่จะมาร่วมสนุกด้วย เมื่อหมัดของเจียงลู่ฉีทำให้เขารู้สึกสนใจ ที่จริงแล้วพวกเขาไม่ต้องการที่จะข้องเกี่ยวกับการต่อสู้ขององค์กรน้ำดำและองค์กรหายนะต่อซอมบี้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่ามันจะเป็นการต่อสู้ฝั่งเดียวที่แสนน่าเบื่อ ตั้งแต่ที่สมาชิกขององค์กรหายนะต่อซอมบี้นั้นถูกกดดันและถูกรังแกมาโดยตลอด อย่างไรก็ตามสถานการณ์ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปในครั้งนี้ มันเป็นเหตุการณ์ที่หาได้ยากที่คนธรมดาที่จะเท่าเทียมกับผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ
“โอ้? เอาสิ! นายคิดเหรอว่าพวกเราจะกลัวนายหน่ะ? มาดิ! ใครกันแน่ที่หน้าด้านกัน? เอเฉิงสามารถที่จะควบคุมแตนเหล่านั้นได้! ชายคนนั้นถูกอนุญาตให้เข้ามาในสนามได้ยังไงกัน? ช่างกล้านะ!”ฉี่เหลียงเยาะเย้ย
“ลอบโจมตี? นายมีคุณสมบัติพองั้นเหรอ? เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ฉันจะสู้กับนายได้ทุกเมื่อ หรือนายวางแผนที่จะสู้กับฉันโดยใช้ปากของนายแทนกัน?”เจียงลู่ฉีพูดออกมาเบา
ถ้าเจียงลู่ฉีสู้กับสัตว์ป่ากลายพันธุ์หรือซอมบี้แล้วละก็เขาก็จะใช้ประโยชน์จากการลอบโจมตี อย่างไรก็ตามในสายตาของเขาแล้ว เอเฉิงนั้นอ่อนแอเกินไป
“ไร้สาระให้น้อยหน่อย! นายกล้าที่จะสู้กับฉันในสนามรังแตนไหมละ?”เอเฉิงจ้องไปที่เจียงลู่ฉีและถามออกมาอย่างดุร้าย
เอเฉิงรู้สึกกังวลเล็กน้อย ลู่ฉางหยางสั่งเขาทำให้องค์กรหายนะต่อซอมบี้เสียหน้า เขาโดนบังคับให้ทำแบบนี้และเขาก็สามารถทำได้เพียงยั่วยุเจียงลู่ฉี ซึ่งมันจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ สำหรับการต่อสู้กับเขาแล้ว ถ้าเจียงลู่ฉีจากไปได้แล้วละก็ ลู่ฉางหยากง็จะไม่มีวันยกโทษให้กับเขา
ถึงแม้ว่าการต่อสู้จะอนุญาตให้สู้กันในสนามปัจจุบันนี้ พวกเขาก็จะแหกกฏทั้งหมดอยู่ดี ลู่ฉางเฟยสั่งให้พวกเขาไม่สร้างปัญหาที่จะยั่วยุต่อกองทัพ
“ถ้านายต้องการที่จะตายอย่างน่าอนาถแล้วละก็ เชิญเลย”เจียงลู่ฉีกระโดดขึ้นยังสนามรังแตนอย่างกับลูกกระสุน
เอเฉิงเต็มไปด้วยความดีใจ ไม่สำคัญว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาที่จะทรงพลังมากแค่ไหน ตราบเท่าที่เขาเข้าไปในสนามรังแตน เอเฉิงก็มั่นใจมากที่จะชนะเขา เขาตั้งใจที่จะทำให้เจียงลู่ฉีตายอย่างน่าอนาถ ดังนั้นเขาจึงตามเจียงลู่ฉีขึ้นไปบนสนาทม
สิ่งที่เรียกว่าสนามนั้นเป็นกรงที่ถูกปิดกั้นพร้อมถูกล้อมรอบโดยชั้นเหล็กขนาดใหญ่ หลังจากที่เข้าไปด้านใน นอกจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะอ้อนวอนขอความเมตตาหรือหลังจากที่กรงเหล็กถูกปิดแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเปิดมันออก แต่เอเฉิงจะให้โอกาสเจียงลู่ฉีในการอ้อนวอนได้ยังไงกัน? เขาก็จะปล่อยแตนให้ไปต่อยที่ปากของเจียงลู่ฉีก่อนเป็นอันดับแรก
‘ปัง!’
เมื่อเจียงลู่ฉียืนตั้งท่าเสร็จ ประตูของกรงเหล็กก็ถูกปิดลงอย่างรุนแรง ทันทีที่ประตูเหล็กถูกปิดลง สมาชิกขององค์กรหายนะต่อซอมบี้ก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขาเชียร์ให้เอเฉิงสังหารเจียงลู่ฉีทิ้งซะ
ฝูงชนก็ส่ายหัวรัวๆ หลังจากที่เห็นฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้าพวกเขา พวกเขาต่างรู้สึกว่าชายหนุ่มขององค์กรหายนะต่อซอมบี้ใสซื่อเกินไป ทำไมเขาถึงไม่ได้เรียนรู้จากบทเรียนของหวังฉวนฟู่และหลิงเฟิงกัน?
“นายรู้หรือเปล่า? เมื่ออยู่ที่นี่แล้ว ฉันมั่นใจ 100%ว่าฉันจะชนะ ฉันจะทำให้นายได้รับประสบการณ์ว่าความเจ็บปวดที่แท้จริงคืออะไร”เอเฉิงจ้องไปที่เจียงลู่ฉีและพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ฉันรีบ”เจียงลู่ฉีขมวดคิ้ว เขาไม่อยากที่จะเสียเวลาที่มีค่าสู้กับเอเฉิง เขามาที่นี่ก็เพื่อที่จะล้างแค้นให้กับเพื่อนร่วมทีมของเขาเท่านั้น
“เหี้..!”เอเฉิงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเจียงลู่ฉีพูดขัดเขาและก็ด้วยน้ำเสียงที่ไม่รีรอ
“เจ้าหน้าที่ปกครอง ปล่อยแตนออกมาสิบรังครับ!”เอเฉิงตะโกนใส่เจ้าหน้าที่ปกครองที่อยู่ข้างพวกเขา
หนึ่งรังนั้นมีแตนประมาณ 500ตัว พวกเขาใช้ประโยชน์จากหนึ่งรังในการฝึกฝน สำหรับรังแตนสิบรังแล้วงั้นเหรอ? พวกมันอันตรายอย่างมาก
“คู่ต่อสู้ตกลงที่จะให้ปล่อยสิบรังใช่ไหม?”เจ้าหน้าที่มองไปที่เจียงลู่ฉีและถามออกมา
“ไม่มีปัญหา ทำมันเร็วๆเถอะ”เจียงลู่ฉีตอบ
หลังจากที่ได้ยินคำตอบของเขา ใบหน้าของเอเฉิงกระตุก
‘วู้วววว’
เจ้าหน้าที่ของรังแตนก็รีบปล่อยรังแตนออกมาสิบรัง แตนจำนวนมหาศาลก็บินเข้ามาด้านในกรงเหล็กพร้อมกับเสียงที่ดังก้อง
เอเฉิงยิ้มออกมาและทันใดนั้นแตนนับไม่ถ้วนก็ล้อมรอบเขาและปกคลุมพื้นที่ด้านหลังของเขาและสร้างทะเลจุดสีดำที่แนนหนาขึ้น เสียงพั่บๆที่เกิดขึ้นจากปีกของมันที่กำลังขยับอยู่นั้นทำให้เกิดเสียงที่แสบหูมาก
“ไป!”เอเฉิงโบกมือของเขาและแตนจำนวนนับไม่ถ้วนก็บินเข้าใส่เจียงลู่ฉีในทันที
ทุกคนด้านนอกสนามต่างตื่นเต้น หลังจากที่เห็นภาพที่เกิดขึ้น ในสายตาของเขา เอเฉิงเหมือนกับนักเวทย์ที่สามารถควบคุมแตนได้
เจ็ดน้อยและฉี่เหลียงต่างรู้สึกกังวลใจและสงสัยว่าเจียงลู่ฉีจะสามารถหลบหลีกแตนจำนวนมากด้วยความเร็วสูงเช่นนั้นได้หรือไม่
มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดที่เจียงลู่ฉียังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งเฉยและจะขยับตัวก็ต่อเมื่อแตนนั้นพุ่งมาหาเขา เขาก็ยืดมือออกมาอย่างรวดเร็วและหลังจากนั้นมันก็เหมือนกับว่าเขากำลังถืออะไรบางอย่างอยู่ หลังจากนั้นฝูงรังแตนก็กระจายตัวไป พวกมันบางส่วนก็บินเข้าใส่เจียงลู่ฉี ในขณะที่ตัวอื่นนั้นมุ่งหน้ามายังทิศทางของเอเฉิง!
เจียงลู่ฉีก็ยืนอยู่ตรงนั้นและหลบหลีก ความเร็วของเขานั้นรวดเร็วมาก!
คนดูที่อยู่ด้านนอกที่เห็นเจียงลู่ฉีจากด้านข้างและเห็นภาพติดต่อที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไรก็ตามมันก็ไม่มีแตนตัวไหนที่ต่อยเจียงลู่ฉีโดนเลยแม้แต่น้อย
“เร็วขนาดไหนกันเนี่ย!”ผู้ชมบางคนมึนงง
“อะไร? เกิดอะไรขึ้นกัน?”เอเฉิงตกตะลึงกับฉากที่เกิดขึ้น เขาสงสัยว่าทำไมแตนถึงหลุดออกมาจากการควบคุมของเขาและกระจัดกระจายไปทั่วทิศทาง
‘โอ้ ไม่นะ! มันหายไปแล้ว!’เอเฉิงคิดออกมาอย่างฉับพลัน ในที่สุดเขาก็รู้เหตุผลของมัน
“นายกำลังมองหานี่อยู่ใช่ไหม?”ในขณะที่กำลังมองหาอยู่นั้นเอง เสียงก็ดังขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบได้ เขาก็มองไปที่ด้านหน้าและเห็นเจียงลู่ฉียืนอยู่ด้านหน้าเขาพร้อมกับแตนในมือของเขา แตนตัวนี้นั้นแตกต่างไปจากตัวอื่น เมื่อมันทั้งเล็กกว่าและมีพลังงานมากกว่า
“มึง!”เมื่อเห็นแตนตัวนี้ เอเฉิงก็หวาดกลัวอย่างมาก
“โอ้ มันเหมือนกับว่านายมีแตนแบบนี้หลายตัวในกระเป๋าของนายสินะ”เจียงลู่ฉีพูดออกมาอย่างมีความสุข
ก่อนที่เอเฉิงจะทำอะไรได้ทัน เขาก็รู้สึกว่ากระเป๋าหลายใบของเขาถูกสัมผัสไปโดยทันที เมื่อเขาพยายามที่จะตรวจสอบกระเป๋าเหล่านั้น เขาก็สังเกตเห็นว่าแตนหลายสิบตัวนั้นนอนอยู่ตรงฝ่าเท้าของเจียงลู่ฉี เขานั้นบดขยี้พวกมันทิ้งไปทั้งหมดแล้ว!
“โอเค มันเท่าเทียมกันแล้ว เจ้าหน้าที่ เพิ่มรังแตนอีกสิบรัง!”เจียงลู่ฉีตะโกนหาเจ้าหน้าที่ในทันที
“ไม่! ฉันไม่ตกลง!”เอเฉิงกรีดร้องออกมา