My Cold and Elegant CEO Wife - ตอนที่ 645

ตอนที่ 645 จิตสังหารแห่งราชันรุ่นก่อน

เมื่อมองเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของหลินเสวี่ย ฉิงเฟิงก็อึ้งจนพูดไม่ออก เขาคิดในใจว่า

“บ้าชิบ พวกเขาประสาทกลับกันหรือไง ใครจะกล้าฆ่าพ่อตาของตัวเอง ? พวกคุณอยากกินอะไรก็กินตามใจแต่ไม่ควรพูดตามใจเช่นนี้”

“ก็ชั้นได้ยินแม่ตะโกนว่าคุณฆ่าพ่อของชั้นนี่นา” หลินเสี่ยชี้ไปที่มู่เสี่ยวหยุนด้วยใบหน้าที่ยังคงดูซีดเซียว

มู่เสี่ยวหยุนที่ยังงดงามดูอ่อนวัยเหมือนลูกสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นครือว่า

“ฉิงเฟิง ฉันรู้ว่ามันเป็นความผิดของเขาที่ทำลายทรัพย์สินในบ้านของพวกเธอ แต่เธอก็ไม่ควรฆ่าแบบนี้ !”

ได้ยินเช่นนี้ฉิงเฟิงก็กลอกตาและกล่าวว่า “แม่ยาย ผมไม่ได้ฆ่าเขา เขาแค่หมดสติไป”

“หมดสติ ? ไม่จริง อย่ามาโกหกฉันเลย” มู่เสี่ยวหยุนยังคงมีสีหน้าสงสัย เธอดูไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินจากปากฉิงเฟิง

“แน่นอน ผมไม่ได้โกหกพวกคุณ ถ้าไม่เชื่อผมปลุกเขาขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยก็ได้นะ”

เพื่อทำให้ทุกคนเชื่อ ฉิงเฟิงจึงไปเอาน้ำใส่อ่างและเททั้งอ่างใส่พ่อตาของเขาท่ามกลางความตกใจของทุกคน

ซ่า !!

หลินไห่ทะลึงพรวดพราดลุกขึ้นมาในทันทีหลังจากโดนน้ำเย็นสาดใส่เต็มตัว ต้องยอมรับว่าน้ำเย็นเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการปลุกคนเมาหรือหมดสติ

“พ่อ !! พ่อยังไม่ตายเหรอ !?” เมื่อหลินไห่เห็นหลินจือตื่นขึ้นมา เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ

เพียะ !

หลินจือตบหัวของหลินไห่และตะโกนออกมาว่า

“ไอ้เด็กบัดซบ! ฉันยังหายใจ แกสาปแช่งพ่อตัวเองได้ไงไอ้ลูกทรพี !”

หลินไห่ดูขมขึ้นเมื่อเห็นหลินจือยังคงคึกคักเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอีกครั้ง เขากล่าวว่า

“ผมก็แค่เป็นห่วงพ่อ เมื่อกี้พ่อดูเหมือนตายแล้วนี่นา”

เมื่อหลินจื่อตื่นขึ้นมาทุกคนก็โล่งใจ มู่เสี่ยวหยุนและหลินเสวี่ยสำนึกได้ว่าพวกเธอมองฉิงเฟิงผิดไป ดังนั้นฉิงเฟิงไม่ได้คิดเล็กน้อยที่ถูกแม่ยายและภรรยาเข้าใจผิด อย่างไรก็ตาม หลินจือดูไม่ค่อยพอใจนักและมีสีหน้าหงุดหงิดกับการถูกน้ำเย็นสาดจนเปียกโชก

“เจ้าลูกชาย ทำไมเธอถึงได้สาดน้ำเย็นใส่ฉันแบบนี้ละ ?” หลินจื่อหันไปมองฉิงเฟิง เขารู้สึกโมโหที่เห็นเขาถืออ่างน้ำอยู่ในมือ

ฉิงเฟิงไม่ได้รู้สึกผิดหรืออยากขอโทษหลินจือกับการกระทำของเขา แม้แต่น้อย เขาอธิบายให้หลินจือฟังว่า “พ่อตา คุณเมามากจนขาดสติ ผมก็แค่ช่วยคุณ ขึ้นผมปล่อยให้คุณอาละวาดบ้านช่องคงพังพินาศมากกว่านี้”

หลินจ่อขมวดคิ้วและอยากจะต่อว่าฉิงเฟิง แต่มู่เสี่ยวหยุนก็มาห้ามไว้และกล่าวว่า

“พอแล้วๆ คุณดูฝีมือคุณก่อนเถอะ คุณฟังทีวี, ขว้างถ้วยชามแม้กระทั่งทุบโต๊ะ ชั้นแน่ใจว่าขืนปล่อยคุณอาละวาดต่อไปคุณคงเผาบ้านไปแล้วถ้ฉิงเฟิงไม่หยุดคุณไว้”

เมื่อได้ยินคำพูดของภรรยา หลินจือก็หันไปมองสภาพห้องนั่งเล่นและเห็นว่ามันพังพินาศเละเทะ

หลินจือรู้ตัวว่าเขามักจะเมาแล้วอาละวาด เขารู้สึกอายที่แสดงกิริยาเช่นนี้ต่อหน้าลูกเขยและทำลายข้าวของภายในบ้าน เขาอายจนอยากจะขุดรูหนี

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าทกอย่างจะเป็นฝีมือเขาแต่เขาก็ไม่เอ่ยปากขอโทษสักคำ เพราะเขารู้สึกเขินอายและกระดากปากที่จะพูด

“ที่รัก คุณเปียกชุ่มไปทั้งตัวแล้ว ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเถอะไม่งั้นจะเป็นหวัดเอา”

มู่เสี่ยวหยุนกล่าว

“อ่า … อืม … ได้ๆงั้นฉันจะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเข้านอนละ” หลินจ่อยิ้มเงื่อนๆให้ฉิงเฟิงและรีบเผ่นไป

“ฉิงเฟิง เดี๋ยวฉันจะจ่ายเงินชดใช้ค่าเสียหายให้นะ” มู่เสี่ยวหยุนกล่าวหลังจากหลินจือเดินจากไป

ฉิงเฟิงส่ายหัวและกล่าวว่า “แม่ยาย ไม่ต้องหรอก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ผมจะเก็บจากคุณได้อย่างไรกัน เดี๋ยวผมไปหาซื้อใหม่ได้”

เป็นที่แน่นอนว่าฉิงเฟิงจะไม่รับเงินค่าเสียหายจากแม่ยายตัวเอง สำหรับเขาเงินแค่นี้เล็กน้อยมาก

“เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะไปดูพ่อตาของเธอก่อน นอนพักผ่อนเถอะ” มู่เสี่ยวหยุนจางไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เธอก็รู้สึกขายหน้าแทนสามีตัวเองเช่นกัน

หลินเสวี่ยมองไปรอบๆห้องนั่งเล่นและรู้สึกหดหู ข้าวของเครื่องใช้ที่เธอรักแหลกเป็นชิ้นและสภาพห้องก็รกเละเทะจนดูไม่ได้

ถ้าเป็นคนอื่นหลินเสวี่ยคงจะตบหน้าคนทำไปแล้ว แต่ในเมื่อเรื่องนี้เป็นฝีมือของพ่อแท้ๆของเธอ เธอจึงไม่อาจทำอะไรได้

“ที่รักอย่าโมโหไปเลย ฉันจะพาคุณไปซื้อของเข้าบ้านใหม่ก็แล้วกัน” ฉิงเฟิงกุมมือเธอไว้และกล่าวปลอบใจ

หลินเสวี่ยพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร

เนื่องจากฝีมือการอาละวาดของหลินจือทำให้ฉิงเฟิงและหลินเสวี่ยที่กลับเข้ามาในห้องรู้สึกหดหูจนลืมความตื่นเต้นบนเตียงที่เพิ่งเกิดขึ้นไปหมดสิ้น

หลินเสวี่ยล้มตัวลงนอนในขณะที่ฉิงเฟิงนอนกอดเธอไว้เฉยๆ เขาไม่ได้ฉวยโอกาสลูบคลำเธออีกเพราะรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี

จากนั้นทั้งคู่ก็พล่อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

พื้นที่อุทยานแห่งชาติเอเวอร์เกลดส์ในทวีปเสือ

กาโตร์คิงอยู่ที่นี่ ครั้งนี้เขาไม่ได้ฆ่าจระเข้ แต่ยืนกอดอกอยู่บนหลังของมันและสั่งให้มันเดินไปข้างหน้า

มันเป็นความประหลาดใจของทุกคนถ้ามีใครได้เห็น เขาออกคำสั่งกับจระเข้ยักษ์ได้ !

จระเข้เป็นสัตว์ที่ดุร้ายมาก มันสามารถฆ่าคนได้อย่างง่ายดายและไม่อาจควบคุมได้

ไม่สิ ไม่ใช่ควบคุม แต่เห็นได้ชัดว่าเขาทำให้มันเชื่อง

ดวงตาสีฟ้าของกาโตร์คิงส่องแสงประกายอย่างคมกริบ เขาดอหังการและไร้เทียมทานเมื่อยืนกอดอกอยู่บนหลังจระเข้ยักษ์

เขาสั่งให้มันเดินไปมารอบๆและกลับไปที่ฝั่ง

เมื่อเข้ากลับมาถึงฝั่งก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาหาเขาทันที

“ท่านกาโตรคิง ราชันมือสังหารหวังชีเค่อถูกวูฟคิงสังหารไปแล้วขอรับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“ไอ้เศษขยะ ! มันยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าราชันมือสังหารแห่งทวีปเสืออีกหรือ ? แค่หมาป่าหนุ่มขี้โรคตัวเดียวยังจัดการไม่ได้ !” กาโตร์คิงแสยะออกมาและกันด่า

ชายหนุ่มชุดดำคนนั้นขยับริมฝีปากเล็กน้อยและกล่าวต่อไปพร้อมกับก้มศีรษะลงว่า

“นายท่าน มีอีกเรื่องหนึ่งนอกจากการตายของหวังชีเค่อขอรับ วูฟคิงได้ส่งสาส์นถึงท่านและป่าวประกาศไปทั่วทั้งโลกใต้ดิน เขาท้าทายท่านที่อารีน่าโลกใต้ดินในอีกสามวันข้างหน้า”

ท้าทายข้า ?

กาโตร์คิงแสยะยิ้มออกมาอย่างหนาวเย็น จิตสังหารที่รุนแรงพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขาจนทำให้จระเข้ยักษ์และฝูงนกแตกฮืออย่างหวาดกลัว

“เจ้าโง่ เป็นแค่คิงแห่งทวีปหมาป่ารอาจมาท้าทายข้างั้นหรือ ? สมัยข้าเป็นราชันเมื่อสิบกว่าปีก่อน มันยังดูดนมแม่อยู่เลย ช่างไม่ประมาทตน !”

“ท่านกาโตรคิง สาส์นท้าประลองได้ถูกป่าวประกาศออกไปแล้ว พวกเราจะรับคำท้าหรือไม่ขอรับ ?”

“แน่นอน เจ้าไปที่อารีน่าโลกใต้ดินและประกาศออกไปว่า ข้า กาโตร์คิง อดีตราชาด้วยมือของข้าเองในอีกสามวันข้างหน้า !”

“ครับนายท่าน” ชายหนุ่มชุดดำโค้งคำนับด้วยความเคารพและจากไป