MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 214
Chapter 214: แต้มอีเวนต์
“แน่นอนครับ! มันโอเคครับ!”บุปผาอันโดดเดี่ยวขู่แล้วเขาก็จ้องไปที่ไร้ความกลัว…
ในขณะที่ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์และหญิงสาวคนอื่นนั้นแสดงออกถึงความกังวลบนใบหน้าของพวกเขา คนอื่นจากนิกายซวนเฉินนั้นดูเฉยเมย
“ผู้นำไร้ความกลัว บุปผาจะไม่โต้กลับพวกเราใช่ไหม…”ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ถาม
“ไม่สงสัยเลยที่หญิงสาวคนนั้นทิ้งเธอไป เลิกทำตัวขี้กังวลและเล่นเกมไปตามที่นายต้องการเถอะ!”ไร้ความกลัวหัวเราะ
“แต่ถ้าพวกเขาสวนกลับเราละ…”
“ก็สู้เท่าที่พวกเราสามารถและวิ่งหนี เมื่อพวกเราไม่สามารถสู้ได้ไง! ถ้าพวกเราจัดการกับการสังหารของพวกเขาไม่ได้จริงๆแล้วละก็ พวกเราก็ออกจากเกมนี้แค่นั้นเอง…ฉันไม่เข้าใจว่านายกังวลอะไร! พวกเราถูกไล่ล่ามาตลอด ไม่ว่ามันจะเป็นเกมไหนที่พวกเราเคยเล่นมาในอดีต คิดว่ามันเป็นบางสิ่งที่มันคุ้นเคยก็พอ…”หมิงตู่พึมพำ
ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ไม่สามารถที่จะเชื่อหูของเขาได้ สำหรับผู้เล่นที่ซื่อสัตย์อย่างเขานั้นไม่เข้าใจถึงความคิดของพวกอาชญากรในนิกายซวนเฉินเลย
“ก็ได้ เอาเถอะ เลิกพูดเรื่องน่าเศร้าพวกนี้เถอะ! มันเป็นปีใหม่ พูดสิ่งที่ดีๆกว่านี้กัน!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิหัวเราะ
“เรื่องดีๆมากกว่านี้งั้นเหรอ? นายหมายถึง พวกเราจะแบ่งเงินกันยังไงใช่ไหม!”
….
เมื่อกลับไปยังสำนักงานกิลด์ของพวกเขา บุปผาอันโดดเดี่ยวนั้นก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ รู้สึกผิดหวังอย่างมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ แม้ว่าจะเล่นเกมมาเป็ฯเวลาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกสำหรับเขาที่ได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ เขานั้นไม่เคยถอยหลังแม้ว่าจะเจอกับกิลด์ใหญ่ๆ แต่เขานั้นถูกผลักดันให้กลายเป็นสภาพอันน่าอนาถโดยกลุ่มอันธพาลพวกนั้นในวันนี้
“ตั้งแต่ที่พวกเขาจากไปแล้ว ทำไมพวกเราไม่ล่าพวกเขาและฆ่าพวกเขาละ?”อมิตตาบาถาม
“ลืมมันไปซะ…พวกเขานั้นจะพบกับสิ่งที่พวกเขาทำในวันอื่น แต่ไม่ใช่วันนี้!”บุปผาถอนหายใจ
“พวกเราจะยอมรับกับการยั่วยุของพวกเขางั้นเหรอ?”
“นายคิดเหรอว่าพวกเรามีตัวเลือกหน่ะ…แม้ว่าพวกเราจะสามารถจัดการกับพวกโง่นั่นได้ นักต่อสู้คนนั้นก็ไม่ใช่ใครบางคนที่ฉันต้องการที่จะยั่วยุเลย…”บุปผาอันโดดเดี่ยวตอบกลับอย่างทื่อๆ
…
ตามทฤษฏีของรัศมีฤดูใบไม้ผลิ หญิงสาวนั้นจะไม่ยอมรับว่าเธอนั้นผิด
เหมือนกับโรสอันนองเลือด แม้ว่าเธอนั้นจะเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยตัวของเธอ เธอก็ยังคงคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเป็นเพราะพันธมิตรอันนองเลือดและนิกายซวนเฉินนั้นรุมเธอ
โรสอันนองเลือดนั้นออกจากกิลด์ไปด้วยความกราดเกรี้ยวและบล็อคทุกคนจากเมืองรัตติกาลบนรายชื่อเพื่อนและออกไปจากเมือง
ในอีกทางหนึ่ง พริมโรสนั้นก็ไม่ได้หยุดเธอ เธอรู้ดีว่า ไร้ความกลัวนั้นจะจัดฉากกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดและวางกับดักกับโรส ความจริงก็ยังคงมีอยู่ที่โรสนั้นเป็นคนผิดตั้งแต่เริ่ม
แต่พริมโรสนั้นก็ตระหนักได้ว่าเธอนั้นเป็นผู้นำกิลด์ของกองทัพพริมโรส เธอนั้นไม่ได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวของเธอเองเลย แต่ยังคงฟังคำสั่งจากธงสงครามอันนองเลือดเสมอๆ
กิลด์อะไรกันที่เธอเป็นผู้นำอยู่….กิลด์ของเธอเองอย่าง ‘หอกและพริมโรส’นั้นก็ล่มสลายไปแล้ว หลังจากเหตุการณ์นั้นเธอก็ไม่เคยมีความสุขเลย เมื่อเล่นในกิลด์
เมื่อเธอตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ พริมโรสก็ส่งตำแหน่งผู้นำกิลด์ให้กับอาซาเลียอันนองเลือด และก็ออกจากเมืองรัตติกาลและกิลด์ไปอย่างเงียบๆ
ด้านในสำนักงานกิลด์นิกายซวนเฉิน สมาชิกสิบห้าคนกำลังนั่งอยู่รอบโต๊ะ
และมันมีถุงสีแดงใหญ่ๆหลายถุงที่วางไว้บนโต๊ะ ตั้งแต่ที่มันเป็นวันปีใหม่ ระบบก็ได้เก็บเงินที่พวกเขาได้รับจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ไว้ในถุงพวกนี้
ไร้ความกลัวนั้นเป็นคนแบ่งเงิน
“ตั้งแต่ที่รัศมีฤดูใบไม้ผลิ ความทระนงตัว ดาบน้ำแข็งและดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ช่วยฉันไว้ พวกเขาแบ่งกันคนละ 1000เหรียญทอง…”
“โบซอนและขุนนางครอทนั้นต้องได้รับการบำรุงจิตใจ ดังนั้นพวกเขาได้อีกคนละ 1000 เหรียญทอง…”
“หญิงสาวและฉันนั้นโดนฆ่าคนละครั้ง ดังนั้นพวกเราแบ่งกันอีกคนละ 1000เหรียญทอง…”
เมื่อมองเขาแบ่งเงิน มันก็เหมือนกับว่าสมาชิกทุกคนในนิกายซวนเฉินนั้นได้รับคนละ 1000 เหรียญทอง
“เหี้..เอ้ย! นายไม่บอกทุกคนละว่าทุกคนได้คนละ 1000 ทอง? ทำไมนายจะต้องเสียเวลาของพวกเรากันละ!”หมิงตู่ตะโกนอย่างโกรธเคือง
“มันไม่เหมือนเดิม ฉันจดจำได้ว่าจะต้องแบ่งปันให้กับสมาชิกในกิลด์พวกเราที่จะต้องสู้กับกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์!”ไร้ความกลัวโต้กลับ
“พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมนายถึงให้พวกเราคนละ 1000 ทอง มันจะมากเกินไปไหม?”หลี่ซัวถาม
“มันไม่ได้มากสักเท่าไหร่..”โบซอนพูดขัดขึ้นก่อนที่ไร้ความกลัวจะมีโอกาสพูดกลับ
“มันต้องขอบคุณยาของพวกเธอที่ทำให้พวกเรารอดชีวิต…”โบซอนพูดต่อ
“ถูกแล้ว!”หมิงตู่พูดต่อ “อ๊า ฃบางทีมันอาจจะกว่าถ้าตาย พวกเราสามคนนั้นใช้ยาฟื้นฟูไปร้อยแปดสิบขวดเพื่อเอาชีวิต ในขณะที่รอพวกนาย…ไร้ค่าชะมัด”
“ฉัน…”
แต่หลี่ซัวนั้นก็ไม่ใช่คนโง่ เธอเข้าใจถึงคุณค่าของยาฟื้นฟูระดับกลาง แต่แม้จะเป็นแบบนั้น วัตถุดิบของมันก็ไม่ได้มีค่าเท่ากับสี่พันทอง…เมื่อเทียบกับการปฏิบัติของนิกายซวนเฉินต่อคนนอกแล้ว พวกเขาก็ไม่เคยที่จะปฏิบัติตัวแย่ๆกับสมาชิกกิลด์ของพวกเขาเลย เรื่องแบบนี้ทำให้หลี่ซัวและหญิงสาวคนอื่นไม่เคยประสบการณ์แบบนี้มาก่อน
“ซัวน้อย เอาของฉันไปด้วย”มู่จี่เซียนหัวเราะคิกคัก “สิ่งที่ฉันทำก็แค่เปิดประตู ฉันคิดว่า 1000 ทองนั้นมันมากเกินไป บางทีเธอสามารถที่จะเอามันไปใช้ได้…”
“ถ้าพี่สะใภ้นั้นไม่ได้เปิดประตูแล้วละก็ พวกเราก็จะตายอย่างแน่นอน…”คนอื่นโต้กลับ
เมื่อเวลาผ่านไป เงินก็ถูกแบ่งกัน มันก็เลยเที่ยงคืนไปสองชั่วโมงแล้ว ทุกคนนั้นก็ออกจากเกม หลังจากที่โดนไล่ล่ามาทั้งวัน
เมื่อใครบางคนนั้นไม่ได้ไม่ค่อยจะนอนดึก หวังหยู่ก็ไม่ตื่นจนกระทั่งบ่ายของวันต่อมา
หลังจากเข้าไปในเกม เขาก็ตระหนักได้ว่าทุกคนนั้นยังคงเดินเล่นอยู่ในสำนักงานกิลด์
“พวกนายพึ่งจะเข้าเกมกันงั้นเหรอ?”หวังหยู่ถาม
“โอ้ นายยังมีชีวิตรอดอยู่อีกเรอะ?”หมิงตู่หัวเราะ
“เกิดอะไรขึ้น? พวกเราโดนล่าอีกแล้วงั้นเหรอ?”หวังหยู่ถาม
เมื่อคิดถึงตัวตนของพวกเขาแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดใจ ถ้าพวกเขานั้นไปยั่วยุกิลด์ใหญ่อื่น ในขณะที่หวังหยู่หลับอยู่
“พวกเขาจะแจกรางวัลแล้ว!มันเป็นที่เด่นชัดว่าผู้เล่นระดับสูงสิบคนจะได้รับรางวัลพิเศษ…”โบซอนตอบกลับ
“โอ้…”หวังหยู่ก็เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น วันต่อมาหลังจากวันปีใหม่นั้นเป็นวันสุดท้ายของอีเวนต์
“แต่พวกเราไม่ได้ทำอะไรมาก ดังนั้นฉันเดาว่าพวกเรานั้นน่าจะไม่อยู่อันดับท็อปสิบ”หวังหยู่พึมพำกับตัวเอง
“ฮ่าๆๆ! พี่กระทิง พี่มีแต้มเท่าไหร่กัน?”รัศมีฤดูใบไม้ผลิถามหวังหยู่
“40634!”หวังหยู่มองไปที่แต้มอีเวนต์ของเขาและตอบกลับ
“และมีเนียนมากเท่าไหร่กัน?”
“มันมีตัวหนึ่งทุกๆเมืองใช่ไหม…”หวังหยู่ตอบกลับ
มันเป็นความจริงที่มันมีเนียนเจ็ดตัวในแต่ละเมือง เมื่อมีบ้านเมืองสามร้อยแห่ง มันก็มีเนียนรวมกันสองพันหนึ่งร้อยตัว
ก่อนที่พวกเขาจะค้นพบความลับของพลุไฟ มันก็ไม่ได้มีผู้เล่นมากสักเท่าไหร่ที่สามารถฆ่าเนียนได้ แม้แต่กิลด์ใหญ่ที่ใช้จำนวนคนเข้าสู่มัน แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น แต้มก็ถูกแบ่งให้กับทุกคนที่อยู่
เมื่อความลับของพลุไฟถูกเผยแพร่ออกมาบนเว็บบอร์ด จำนวนของผู้คนที่ฆ่าบอสเนียนก็มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อการแข่งขันอันดุเดือดนั้นก็มีแต้มที่จำกัด 40634 แต้มนั้นก็สามารถที่จะพิจารณาว่าเป็นแต้มที่สูงมากแล้ว