ตอนที่ 98 ย้ายห้อง
เมื่อได้ยินเสียงตำรวจ ฝูงชนโดยรอบพลันแยกตัวออกเปิดทางให้ ปล่อยให้เจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงในชุดสีกรมท่าเข้าไป.
เมื่อเห็นเธอ นัยน์ตาของหลิวอวี้พลันสว่างขึ้น และหัวใจของเขาเริ่มอึดอัด.
ทำไมฉันถึงได้บังเอิญพบกับหยวนเจิ้นเยว่อีกแล้ว.
มันอาจจะเป็นว่าเราสองคนมีวาสนาต่อกันเหรอ?.
ฉันไม่ต้องการมัน.
ความโชคร้ายอย่างนี้มันจะดีกว่าตราบเท่าที่ฉันอยู่ให้ห่างเท่าที่เป็นไปได้อ่ะนะ.
เมื่อเห็นตำรวจมาถึง หม่าหยู่ซินตื่นตกใจ แต่เขาขบฟันและกล่าว.
“ดูสิ ตำรวจมาแล้ว เร็วเข้า จ่ายเงินให้ฉัน ถ้ามีคดีความ นายจะต้องจ่ายเพิ่มนะ”
หลิวอวี้ทำตัวไม่ถูก.
“โย่ว หลิวอวี้ ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้ เอ๋? ฉันบังเอิญพบกับนายที่นี่ในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะจริงๆ”
เมื่อเห็นหลิวอวี้ ทันใดนั้นหยวนเจิ้นเยว่อดไม่ได้ที่จะห้ามไม่ให้ยิ้ม ทำให้ฝูงชนผู้ชายโดยรอบหวั่นไหวเล็กน้อย.
“นายเป็นโคนันเหรอ?”
“……”
หลิวอวี้เงียบ.
แต่หม่าหยู่ซินตื่นตระหนก คิดว่าตำรวจหญิงคนนี้ต้องรู้จักไอ้เด็กคนนี้อย่างแน่นอน.
นี่มันยุ่งยากซะแล้ว.
“สหายตำรวจ คุณไม่อาจปกปิดเรื่องนี้ได้”
เขารีบเปิดการจู่โจมก่อน “ผู้ชายคนนี้ทุบตีฉัน ทำให้กาน้ำชาที่จักรพรรดิเฉียนหลงประทานให้ของฉันร่วงและแตก คุณไม่ควรปกป้องเขา เพราะว่าคุณรู้จักเขา”
“หม่าหยู่ซิน คดีมากมายแค่ไหนของนายที่พวกเรามี นายต้องการให้ฉันพูดหรือไม่”
หยวนเจิ้นเยว่ช่วยไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากของเธอ “คุณจ้าวแห่งเครื่องเคลือบ นายมีความกล้างั้นเหรอ? ในพื้นที่ 3 เฮกตาร์ของถนนฮวนเหนี่ยวนี้ มีเจ้าหน้าที่ตำรวจคนไหนบ้างที่ไม่รู้จักนาย?”
“แต่มันเป็นความจริงนิ นี่เป็นกาน้ำชาบรรพบุรุษของฉัน”
หม่าหยู่ซินร้องไห้จนกระทั่งใบหน้าของเขาแดง และเหลือกคอของเขา.
“โอ้ จริงเหรอ? มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?”
หยวนเจิ้วเยว่เดินไปหยิบเศษชิ้นส่วนบนพื้นแล้วชี้ไปยังชิ้นส่วนของรอยแปะด้านบน.
“ผลิตในประเทศจีน จ้าวแห่งเครื่องเคลือบ ไอ้แก่ ‘การบังเอิญพบเข้ากับเครื่องเคลือบ’ นายไม่เห็นฉลากที่แปะบนกาน้ำชานี้งั้นเหรอ?”
“ฉันผิดเอง มันเป็นความผิดพลาด ดูเหมือนว่าฉันเอากาน้ำชามาผิดอัน ใช่แล้วๆ แล้วเจอกันนะ แล้วเจอกันวันหลังนะ”
หม่าหยู่ซินใบหน้าแดงเขินอาย ไม่ต้องการกาน้ำชาที่จักรพรรดิประทานให้ของเขาอีกต่อไป และวิ่งหนีไปพร้อมกับหางที่จุกไว้ระหว่างขา.
ฝูงชนโดยรอบเมื่อเห็นว่ามีคนวิ่งหนีไปแล้ว จึงรู้ว่าการแสดงจบลงแล้ว และพากันแยกย้ายออกไปในทันใด.
“ทำไมคุณถึงไม่จับกุมเขา?”
หลิวอวี้รีบถามขึ้น.
“ฉันจะจับกุมเขาได้อย่างไร? หลักฐานไม่เพียงพอน่ะ”
หยวนเจิ้นเยว่ยักไหล่ของเธอ “ผู้ชายคนนี้ลื่นไหลอย่างกับงูแก่ มันยากที่จะจับกุม. ถึงแม้ฉันจะจับกุมเขาตอนนี้ เขาก็จะถูกปล่อยออกมาภายในไม่กี่วัน แล้วเขาก็จะกลับมาหลอกลวงอีกครั้ง. เมื่อเร็วๆนี้ได้มีการปราบปรามในเมืองเป่ยหลงนี้. ถ้านายโชคดีอาจได้บังเอิญเจอกับพวกเขาอีกครั้งจนถึงฤดูหนาวแน่”
“สิ่งนี้เรียกว่าโชคดีเหรอ?”
หลิวอวี้พูดไม่ออก “แต่ก็ขอบคุณที่ช่วยผมออกมา. ถ้าไม่ได้สายตาที่ยอดเยี่ยมของคุณมองเห็นคำว่า ‘ผลิตในประเทศจีน’ แปะไว้ละก็ เวลานี้ ผมต้องตายเพราะปวดหัวอย่างแน่นอน”
“เฮ้ นายคิดว่าฉันได้รับคำว่า ‘ผลิตในประเทศจีน’ มาจากไหนล่ะ? ฉันทำมันขึ้นมาเอง”
หยวนเจิ้นเยว่ยิ้ม “หม่าหยู่ซินรู้สึกผิดต่อตนเอง บวกกับฉันเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ. ดังนั้น เขาจึงเชื่อที่ฉันพูดและวิ่งหนีไป”
หลิวอวี้ประหลาดใจ ไม่คาดว่าหยวนเจิ้นเยว่จะมีด้านที่มีไหวพริบด้วย.
เธอทำให้จ้าวแห่งเครื่องเคลือบหวาดกลัวเล็กน้อย.
ดูเหมือนว่าตำรวจหญิงคนนี้ไม่ได้เป็นแค่คนเถื่อนบ้าพลังอย่างเดียว.
“ว่าแต่ทำไมคุณถึงมาพื้นที่นี้ได้ล่ะ! ผมคิดว่าคุณไม่ควรโผล่มาที่นี่เสียอีก”
“เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ฉันจึงถูกลดขั้นน่ะ”
หยวนเจิ้นเยว่ยักไหล่ของเธอ “ฉันแต่เดิมอยู่ในหน่วยสืบสวนคดีอาชญากรรม ตอนนี้ฉันเป็นตำรวจประจำพื้นที่. ฉันไม่ต้องการเป็นตำรวจประจำพื้นที่ แต่เพราะคำร้องเรียนของอาจารย์ใหญ่ของนาย พวกเขาจึงตรวจสอบบันทึกรายงานก่อนหน้าของฉัน ก่อนหน้านี้ นายเห็นรุ่นพี่ในหน่วยของฉัน จางเคอหนิง ก็อยู่ในหน่วยสืบสวนคดีอาชญากรรมเช่นกัน แต่ตอนนี้เขาเป็นรองอธิบดีของพวกเราแล้ว และเรียกได้ว่าเป็นหัวหน้าของฉัน”
“มันกลายว่าเป็นอย่างนั้น แต่คดีก่อนหน้ามันไม่ใช่ความผิดของคุณนิ พวกเขาถอดถอนคุณได้อย่างไรกัน?”
“หึ หึ หึ นายก็เข้าใจจุดนั้น แต่..”
หยวนเจิ้นเยว่ยิ้มและกล่าว “ฉันในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมาย แม้ในช่วงที่มีการบังคับใช้กฎหมาย ไม่เพียงแค่ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างหนักกับประชาชน. บวกกับอุบัติเหตุทางถนนในก่อนหน้าบนสะพานหนานเป่ย จึงต้องมีใครสักคนที่ต้องรับผิดชอบ. ไม่ถูกไล่ออกตรงๆ ก็ถือว่าผู้บังคับบัญชาไว้หน้าพ่อที่ล่วงลับของฉันแล้วล่ะ”
หลิวอวี้แปลกใจ “การเป็นตำรวจก็น่าอึดอัดใจเช่นนี้เหรอ?”
“ปราศจากผู้หนุนหลัง ทุกๆคนจะถูกปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน. ดังนั้น เป็นตำรวจแล้วจะยังไง ตำรวจไม่ใช่มนุษย์เหรอ?”
หยวนเจิ้นเยว่ยักไหล่และกล่าว.
“งั้นทำไมคุณถึงอยากเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจล่ะ”
หลิวอวี้รู้สึกว่าหยวนเจิ้นเยว่คนนี้เป็นคนที่เลือดร้อนเหมือนกัน และถ้าไม่มีใครสักคนสนับสนุนเธออยู่เบื้องหลัง. อาชีพตำรวจไม่เหมาะกับเธอจริงๆ.
“พ่อของฉันเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจน่ะ”
หยวนเจิ้นเยว่ยิ้ม นัยน์ตาของเธอมีประกายเศร้าโศกเล็กน้อย.
“ชายชราคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจอาวุโสที่ดื้อรั้นอย่างมาก และสุดท้ายถูกฆ่าตายในการปฏิบัติหน้าที่”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้หมายถึง..”
หลิวอวี้ไม่รู้ว่าหยวนเจิ้นเยว่มีเรื่องราวของครอบครัวในอดีตแบบนี้.
“ไม่เป็นไร ฉันย้ำเตือนตัวเองถึงความทรงจำนั้นเสมอ”
หยวนเจิ้นเยว่กำหมัดของเธอ “จากการสืบสวน คนที่ฆ่าเขาเป็นมือสังหาร. ฉันได้ติดตามนักฆ่าคนนั้นเรื่อยมา. พร้อมด้วยอัตลักษณ์ของตำรวจ มันจึงง่ายที่จะติดตามนักฆ่าคนนั้น นายว่าไม่ใช่เหรอ?”
“มือสังหาร คนพวกนี้มีอยู่จริงเหรอ?”
ที่ผ่านมา หลิวอวี้คิดว่าคนพวกนี้เป็นสิ่งที่ห่างไกลจากเขาอย่างมาก.
เขารู้เพียงว่า “มือสังหาร” ในเกมที่เขาเล่นเท่านั้น. และไม่เคยเห็นสักคนในชีวิตจริง.
ใครมันจะไปลอบสังหารนักเรียนมัธยมปลายแบบเขากัน?.
นักฆ่าคนไหนที่จะเป็นคนหน้าโง่กัน.
“แน่นอน มันมีอยู่จริง”
หยวนเจิ้นเยว่กล่าว “นอกจากนี้ มือสังหารบางพวกได้จัดตั้งกลุ่มขึ้นมา แต่บางพวกไม่. แต่ในโลกของมือสังหาร มีรายชื่อที่เรียกว่า รายชื่ออันดับสวรรค์. รายชื่อนี้เป็นการจัดอันดับของมือสังหาร. หลังจากที่ตรวจสอบเป็นเวลานาน ในที่สุดฉันก็ได้พบข้อมูลบางอย่าง. คนที่ฆ่าพ่อของฉันก่อนหน้า ควรจะเป็นมือสังหารอันดับสามในรายชื่ออันดับสวรรค์ ชื่อ เนตรดำ. วันหนึ่ง ฉันจะจับกุมเนตรดำคนนี้ด้วยตัวฉันเอง ทำให้เขาได้รับบทลงโทษที่ฝ่าฝืนกฏหมาย”
หลิวอวี้พลันคิดว่ารูปร่างของหยวนเจิ้นเยว่คนนี้สูงส่งเล็กน้อย.
“แต่ฉันคิดว่าทักษะของฉันดูเหมือนจะยังไม่เพียงพอน่ะ. หลิวอวี้ มาฝึกซ้อมกับฉัน ช่วยให้ฉันบรรลุความฝันของฉัน นายว่ายังไง?”
“ไม่…..”
หลิวอวี้ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว.
แม่งเอ้ย ผู้หญิงคนนี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเลย.
“อ๊ายยย นายช่างใจร้ายจริงๆเลย”
หยวนเจิ้นเยว่มองไปที่หลิวอวี้อย่างขมขื่น “เมื่อพูดอย่างนั้น ฉันก็เป็นผู้หญิงด้วย. นายจะไม่ปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างสุภาพหน่อยเหรอ?”
“คุณดูคล้ายกับผู้หญิงงั้นเหรอ?”
“เชี่ย แม่เฒ่าคนนี้ดูไม่เหมือนผู้หญิงตรงไหน”
หยวนเจิ้นเยว่ดันหน้าอกของเธอออกมาและกล่าวด้วยความโกรธ.
อืม หน้าอกนี้ช่างน่ามองจริงๆ.
หัวใจของหลิวอวี้เต้นตุบๆ.
“นาย สหายคนนี้ นายกำลังมองไปที่ไหน”
หลังจากที่พบสายตาคดเคี้ยวของหลิวอวี้ นัยน์ตาของหยวนเจิ้นเยว่พลันหรี่ลง ตามด้วยกำปั้นที่พุ่งเข้ามา.
หลิวอวี้ก้าวถอยหลังสองก้าวอย่างรวดเร็ว.
เกือบลืมไป.
“หน้าอกของเสือตัวเมีย มองดูไม่ได้”
“เฮอะ สิ่งที่ฉันเตือนนายในวันนี้นั้น นายอย่าลืมเสียล่ะ”
“สิ่งไหน”
“นายอยากให้แม่เฒ่าคนนี้ทุบตีนายเพื่อเตือนความจำเอามั้ย”
“โอ้ โอ้ ใช่ สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นต้องการที่สุด”
หลิวอวี้ตระหนักขึ้นได้ทันที “อะไรคือสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ต้องการเหรอ? ผมไม่รู้สักอย่างเกี่ยวกับเขาเลย เพราะว่าผมไม่เคยดูข่าว”
“เพราะว่าตำรวจไม่อยากให้เกิดความหวาดกลัว พวกเราจึงไม่ได้ประชาสัมพันธ์ข้อมูลนี้ออกไป”
หยวนเจิ้นเยว่กล่าว “แต่เราจะแจ้งปัญหาเหล่านี้ในสองวัน บอกประชาชนให้ระมัดระวังตัวไว้. นี่เป็นสิ่งที่ผู้ต้องหาต้องการสร้างสถานการณ์ให้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้”
“โอ้ จริงเหรอ? มันคืออะไรล่ะ?”
“คดี 531 นายรู้จักมั้ยล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดจากหยวนเจิ้นเยว่ หลิวอวี้แตกตื่นขึ้นมาทันที.
“คดี 531 คงจะเป็นฆาตกรโรคจิตนั่น”
บนอินเตอร์เน็ต คดี 531เป็นคดีที่โด่งดังอย่างมาก.
หกเดือนก่อน ผู้ชายวิกลจริตคนนี้ได้ฆ่านักเรียนหญิงมัธยมต้นและมัธยมปลายเป็นจำนวนมาก.
แม้ในเวลานี้ เขาก็ได้ทำลายโฉมหน้าของเด็กผู้หญิงและฆ่าพวกเธออย่างเลือดเย็น.
เขาได้ฆ่าเด็กผู้หญิงมากกว่าสิบคนมาแล้ว ถึงแม้เหยื่อบางคนของเขาจะรอดตายอย่างหวุดหวิด ใบหน้าของพวกเธอก็เสียโฉมแล้ว.
คดีนี้ทำให้คนในพื้นที่ตื่นตระหนก. หลังจากที่เจ้าหน้าที่ตำรวจประจำพื้นที่นำกำลังเข้าจับกุม สุดท้ายพวกเขาก็จับกุมผู้ชายคนนี้ได้.
“เขาไม่ถูกตัดสินประหารชีวิตเหรอ? เขามาที่เมืองเป่ยหลงได้อย่างไรกันล่ะ?”
“แหกคุก”
ท่าทางของหยวนเจิ้นเยว่ดูไม่ดีเอาเสียเลย “นักโทษคนนี้ แม้ว่าจะเป็นโรคจิต เขาก็มีธรรมชาติของนักฆ่าอยู่. เขาฆ่าผู้คุมด้วยแปรงสีฟันปลายแหลมและเปลี่ยนชุดของเขาแล้วรอโอกาสหลบหนี”
“นี่…”
หลังจากได้ฟังอย่างนี้ หลิวอวี้รู้สึกขนลุกเช่นกัน.
แล้วยังฆาตกรโรคจิตหลบหนีมายังเมืองเป่ยหลงอีก.
นอกจากนี้ เขายังอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียงด้วย.
“ดูเหมือนมันอันตรายนะ”
“ใช่มั้ย เพราะงั้นฉันถึงได้เดินลาดตระเวนไง”
หยวนเจิ้นเยว่พยักหน้า “ไม่เพียงแค่ฉัน กองกำลังตำรวจทั้งหมดในเมืองเป่ยหลงก็ปฏิบัติเช่นกัน. นักโทษคนนี้ต้องถูกจับกุมโดยเร็วที่สุด. มิเช่นนั้น เขาจะก่อคดีใหญ่อีก”
“อืม ผมจะบอกเพื่อนของผมให้ระวังตัวไว้แล้วกัน”
หลิวอวี้พยักหน้า ชำเลืองมองโทรศัพท์มือถือของเขา พลันกล่าวขึ้น.
“ไม่ดีแล้ว ผมกำลังจะสาย”
“ออกไปจากที่นี่เถอะ ครั้งหน้าฉันจะไปหานาย ถ้านายไม่ตามแม่เฒ่าคนนี้ไปฝึกซ้อมละก็ นายตายแน่”
หยวนเจิ้นเยว่ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งได้เช่นกัน เมื่อเขาขยับตัว และปล่อยหลิวอวี้ไป.
หลิวอวี้ไม่มีเวลาไปร้าน KFC เพื่อดาวน์โหลด และใช้ซิมอินเตอร์เน็ต 3G ของเขาเพื่อดาวน์โหลดแอปที่หลินถงได้บอกไว้.
“มันยากที่จะจินตนาการจริงๆว่า มนุษย์ก็สามารถสร้างสิ่งนี้สำหรับพวกเขาได้เช่นกัน”
หลินถงที่นอนอยู่บนศรีษะของหลิวอวี้ช่วยไม่ได้ที่จะคิดเห็นถึงคำพูดที่หยวนเจิ้นเยว่กล่าว เม้มริมฝีปากของเธอ “นี่มันแย่กว่ามารปีศาจที่อาละวาดอย่างพวกเราเสียอีก”
“ปู่ของผมได้กล่าวไว้ว่า ในป่าใหญ่ย่อมมีนกหลายชนิด. อีกอย่างนะแอปนี้มันใหญ่ขนาดไหนกันเนี่ย?”
“ประมาณ 5 MB”
“แม่ง ใหญ่ชิบ”
หลิวอวี้มองไปที่แถบสถานะดาวน์โหลด หัวใจของหลิวอวี้ซีดลง.
“อย่าขี้เหนียวนักเลยน่า ถ้าเจ้าลองมองดู อาจมีภารกิจที่ต้องการผู้ชายคนนี้อยู่”
“จริงเหรอ?”
“อย่าลืมสิว่า โลกของผู้ฝึกตนอมตะเป็น ‘ผู้กำหราบมารสังหารปีศาจ’ น่ะ. ฆาตกรโรคจิตคนนี้อีกไม่นานหรือหลังจากนี้จะกลายเป็นปีศาจ. อาจบางทีเขาเป็นปีศาจแล้วมั้ง ตอนนี้น่ะ”
“ผมทราบแล้ว”
หลิวอวี้พยักหน้าและกลับมาดาวน์โหลดต่อในขณะที่เขาวิ่งกลับโรงเรียน และในที่สุด ก่อนกริ่งดัง เขาได้กลับมาถึงห้อง.
มู่หรงเตี๋ยและหวังเล่อเล่อยังไม่ได้กลับมา ที่นั่งข้างหลังยังคงว่างเปล่า. ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่คนนี้จะโกรธ.
หลิวอวี้ถอนหายใจ. เขาไม่รู้จริงๆว่าจะทำอย่างไร.
เพียงเมื่อเขานั่งลงบนที่นั่ง หลี่เจียนหัวพลันผลักประตูเปิดเข้ามา แล้วป่าวประกาศ.
“นักเรียนทุกคน นี่คือประกาศ. พวกเราจะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาในห้องของพวกเรา. พวกเราควรกลมเกลียวกัน เรียนร่วมกัน และพัฒนาไปพร้อมกัน”
พร้อมกันนั้น เธอตบมือและกล่าว.
“เข้ามาสิ หวังหยู่เจิ้ง เธอนั่งที่..อืม ข้างหลิวอวี้”
