ตอนที่ 101 มู่หรงเตี๋ยผู้ดื้อรั้น
เมื่อได้ยินเขาพูดคำเหล่านั้น หลิวอวี้ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก.
กระแสปราณฉีสีดำภายในร่างกายของเขาเริ่มเพิ่มขึ้นและไหลออกมาข้างนอกอย่างไม่อาจควบคุม.
พลังปราณฉีปีศาจฉีดพุ่งไปในร่างกายของเขา.
นัยน์ตาของหลิวอวี้แผ่เส้นใยสีทองออกมาเล็กน้อย.
“มู่หรงหง คุณกำลังข่มขู่ผมงั้นเหรอ?”
ร่างกายของหลิวอวี้เปล่งรังสีฆ่าฟันอันแข็งแกร่งพุ่งไปยังมู่หรงหงที่อยู่ตรงข้ามทันที.
ปากของมู่หรงหงที่ตอนแรกคาบไปป์ยาสูบไว้ แต่ไปป์ยาสูบที่เขาคาบไว้ไม่แน่นพอ ดังนั้นมันจึงตกลงบนเบาะหนังใกล้ๆ.
“หลิวอวี้”
หวังอันมีความรู้สึกไวพอที่จะจับสัมผัสเจตนาแห่งการฆ่าได้. นิ้วของเขาอยู่ที่ไกปืนขณะที่เขาเล็งปากกระบอกไปบนขมับของหลิวอวี้ “เธอขยับอีกก้าวเดียว ฉันยิ่งแน่”
“ผมไม่ได้คุยกับคุณตอนนี้”
หลิวอวี้กล่าวและกวาดมือขวาของเขาออกไป.
ปืนพกในมือของหวังอันกลายเป็นสีแดงและเดือดขึ้น ทำให้เขาร้องออกมาในทันที. ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคลายมือทำให้ปืนตกลงบนพื้น.
หวังอันมองไปที่มือของเขาด้วยความกลัวขณะที่มันเริ่มแสดงอาการพุพอง.
หลิวอวี้คนนี้ทำแบบนี้ได้อย่างไร.
ด้านหนึ่งรู้จักกังฟู เขายังรู้จักพลังจิตด้วยเหรอ?
นี่ มันไม่น่าเชื่อ.
“หลิวอวี้ เธอต้องการอะไร?”
มู่หรงหงสงบเสงี่ยมลง.
เขาหยิบไปป์ยาสูบขึ้นมาด้วยมือและไม่แสดงอาการสั่น.
เขาสูญเสียการควบคุมสถานการณ์ของคืนนี้อย่างสิ้นเชิง.
เขาควรพบกับหลิวอวี้และพูดคุยกับเขาด้วยท่าทีดูแคลน.
แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลิวอวี้เป็นตรงข้ามกับที่เขาคาดการณ์ไว้ สามารถจัดการและบดขยี้บอร์ดี้การ์ดทั้งหมดของเขาด้วยตัวคนเดียว และเขายังได้แสดงถึงพลังของเขา.
เหตุการณ์กลับเป็นแบบนี้.
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
เขา มู่หรงหงแห่งเมืองเป่ยหลงไม่เคยอับอายแบบนี้.
ในผู้คนทั้งหมด หลิวอวี้คนนี้สามารถทำให้เขาสูญเสียสิ่งที่เขาทำ.
นอกจากนี้ เขายังทำให้เขากลัว.
ผู้ชายคนนี้ เบื้องหลังเขาคืออะไร?
เขาใช่นักเรียนธรรมดาคนหนึ่งจริงๆเหรอ?
แต่นักเรียนธรรมดาคนหนึ่งสามารถทำให้เขา มู่หรงหงสับสนวุ่นวายได้อย่างไร.
“ผมต้องการอะไรงั้นเหรอ? ลุงมู่หรงอย่าได้เป็นคนไร้เหตุผลเลย”
หลิวอวี้ช่วยไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “มันไม่ใช่ว่าคุณต้องการทำอะไรเหรอ? ฟังจากคำพูดของคุณ คุณบ่งบอกว่าคุณกำลังข่มขู่ผมและครอบครัวของผมอยู่”
ร่างกายของหลิวอวี้ตอนนี้เต็มไปด้วยพลังงานความชั่วร้าย และการพูดของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี.
“พวกเราควรนั่งลงคุยกัน”
มู่หรงหงกล่าว.
“ผมยังคงพูดเหมือนประโยคก่อนหน้า. ผมคิดว่าพวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”
หลิวอวี้กล่าว “ยิ่งไปกว่านั้น มู่หรงหงอย่าได้พยายามใช้กำลังกับครอบครัวของผม. มิเช่นนั้น แม้ว่าคุณจะเป็นจักรพรรดิอย่างไม่เป็นทางการของเมืองเป่ยหลงแห่งนี้ ผมก็สามารถทำให้คุณหายไปได้”
เสียงของเขาลดลง มือซ้ายของเขาพลันทำเสียงแหลมตรงไปยังมู่หรงหง.
รูหนึ่งปรากฏบนหลังเบาะนั่ง.
ความหมายของคำขู่นี้ชัดเจนในตัวมันเอง.
มู่หรงหงไม่ได้พูด แต่ใบหน้าของเขากลายเป็นน่าเกลียดอย่างมาก.
นี่เป็นครั้งแรกที่มีบางคนข่มขู่เขา.
นอกจากนี้ แท้จริงแล้วมันถูกทำโดยนักเรียนที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง.
ลูกสาวของเขาไม่คาดว่าจะตกหลุมรักกับคนอันตรายเช่นนี้.
หัวใจของมู่หรงหงสูญเสียความมั่นใจของเขาจนสิ้น.
หลิวอวี้ได้กระทำสิ่งนี้ทั้งหมด ดึงมือของเขากลับหันไปรอบๆและเดินจากไป.
บอร์ดี้การ์ดโดยรอบทั้งหมดนอนอยู่บนพื้น พวกเขาทุกคนถูกเขาทำให้บาดเจ็บ.
หวังอันยืนอยู่ด้านข้าง. เขาไม่กล้าหยุดเขา.
ไม่มีใครกล้าหยุดหลิวอวี้. สำหรับพวกเขาแล้ว หลิวอวี้เป็นเช่นดาวมรณะ.
หลังจากที่ร่างของหลิวอวี้ค่อยๆหายไป หวังอันจึงถอนหายใจโล่งอย่างหนัก.
วันนี้หลิวอวี้แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง.
ดูเหมือนว่าอาจารย์ของเขาได้กระตุ้นเส้นชีพจรของหลิวอวี้ขึ้น.
“นายท่าน พวกเราจะทำยังไงตอนนี้”
หวังอันมองไปที่รถ Lincoln ซึ่งมีประตูพังตรงไปยังมู่หรงหงที่นั่งอยู่ข้างในขณะที่สูบไปป์ยาสูบและถาม.
“หลิวอวี้เป็นคนอันตราย”
มู่หรงหงสูบไปป์ยาสูบเป็นเวลานาน และในที่สุดเขาจึงกล่าวอย่างเศร้าใจ.
“วันนี้ฉันทำผิดไป. ฉันไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเขา. หลายวันนี้ อย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับหลิวอวี้อีกต่อไป. พวกเราควรสังเกตสถานการณ์ก่อนแล้วพวกเราจะได้เห็นกัน”
มู่หรงหงกล่าวอย่างรวบรัด.
“งั้นจะเอายังไงกับคุณหนูครับ”
“พวกเราไม่ควรใส่ใจกับหลิวอวี้. แต่สำหรับเสี่ยวเตี๋ย ฉันคิดว่าฉันจะให้เธอลาออกจากโรงเรียน และฉันจะเตรียมครูสอนพิเศษจากสถาบันชั้นยอดสำหรับเธอ”
มู่หรงหงกล่าว “ฉันไม่สามารถควบคุมหลิวอวี้ แต่ฉันสามารถควบคุมลูกสาวของฉันได้. นี่เป็นแหล่งอันตรายที่ควรตัดทิ้งไป. นอกจากนี้ หลิวอวี้ทำให้ฉันขายหน้าในวันนี้. ฉัน มู่หรงหงจะชดใช้คืนเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า”
“นายท่าน คุณต้องการจะทำอะไร?”
หัวใจของหวังอันค่อนข้างอึดอัด.
เขาคิดว่าหลิวอวี้ดูเหมือนจะประสบกับภัยพิบัติเสียแล้ว.
“ติดต่ออันดับรายชื่อสวรรค์ให้ฉัน”
“สิ่งนี้ นายท่าน นี่มันเป็นความคิดที่ดีเหรอครับ?”
“ฉัน มู่หรงหงต้องการให้นายมาสอนสิ่งที่ฉันจะจัดการงั้นเหรอ?”
ใบหน้าของมู่หรงหงกลายเป็นน่ากลัวขณะที่เขากล่าวอย่างนั้น.
“หวังอันทราบความผิดของเขาแล้วครับ. ผมจะไปจัดการ”
หวังอันถอนหายใจในใจ.
หลิวอวี้ ฉันหวังว่าเธอจะเป็นเด็กที่โชคดีมากๆและมากๆ.
หลังจากที่หลิวอวี้ได้มาถึงบ้านของเขา เขาแผ่ลงบนเตียง. หัวใจของเขาหดหู่ลงอย่างหาใดเปรียบ.
แม่งเอ้ย มู่หรงหง.
ฉันไม่ได้หาเขาเพื่อสร้างปัญหา. แต่เขากลับมาที่บ้านของฉันและยั่วยุฉันแทน.
“อ๊าาาา ชีวิตของฉันมันยุ่งเหยิงชะมัด”
เขาช่วยไม่ได้ที่จะร้องตะโกน.
“จริงๆแล้ว ชีวิตของเจ้าสามารถอยู่เหนือคนเหล่านี้ทั้งหมดได้นะ”
หลินถงดิ่งไปบนโต๊ะและกระตุ้นเตือน “ตราบเท่าที่เจ้ามุ่งมั่นฝึกตนเพื่อเป็นผู้ฝึกตนอมตะกับข้า เจ้าสามารถไปกับข้าและเข้าสู่ความสันโดษ. ในห้าปี เจ้าสามารถเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นยอดได้. ในเวลานั้น เมื่อเจ้ากลับมายังเมืองเป่ยหลงอีกครั้ง มู่หรงหงหรือคนอื่นๆจะไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามกับเจ้าเลย”
“ไม่ นั่นไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการ”
หลิวอวี้ส่ายศรีษะไปมา.
“งั้น ชีวิตแบบไหนที่เจ้าต้องการ?”
“ผมไม่รู้เกี่ยวกับอนาคต แต่ตอนนี้ผมมุ่งเน้นความสนใจไปที่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดี. อาจบางที หลังจากที่เข้ามหาวิทยาลัย ทุกๆสิ่งคงจะแตกต่างออกไป”
หลิวอวี้นึกถึงสิ่งที่อาจารย์และพ่อแม่ของเขาใช้ชักจูงเขา.
เธอต้องเรียนให้หนักในตอนนี้. หลังจากที่เธอเข้ามหาวิทยาลัย เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ.
แท้จริงแล้ว หลิวอวี้ปรารถนาชีวิตในมหาวิทยาลัยเช่นกัน. เขาได้ยินว่าในมหาวิทยาลัยมีสาวสวยจำนวนมาก และเขาจะมีอิสระที่จะเลือกคนรักของเขา.
“แม่งเอ้ย ไอ้คนมักน้อย”
หลินถงช่วยไม่ได้ที่จะมองหลิวอวี้อย่างดูหมิ่นขนานใหญ่.
“ใครบอกเล่า? หน้าอกผมมีไฝเม็ดใหญ่สองอันนะ”
หลิวอวี้เน้นย้ำ.
“เจ้า ไอ้คนสกปรก”
ใบหน้าที่น่ารักของหลินถงช่วยไม่ได้ที่จะเขินอาย. เธอปิดใบหน้าของเธอและไม่มองไปที่หลิวอวี้อยู่นาน.
“ส่วนไหนของผมที่ดูเหมือนคนสกปรกเหรอ?”
“ความคิดของเจ้ามันสกปรก”
“ในทางตรงกันข้าม ผมคิดว่าเป็นคุณ พี่สาวเซียนจิ้งจอก. เป็นไปได้มั้ยว่าความคิดทั้งหมดของคุณมันสกปรก”
“หลิวอวี้ เชื่อหรือไม่ว่าท่านหญิงคนนี้จะใช้ทักษะระเบิดตัวเองต่อหน้าเจ้าน่ะ ลองดู ถ้าเจ้าสามารถต้านทานทักษะเฉพาะนี้ได้”
“โอ๋ ผมจะไม่แกล้งพูดอีกต่อไปแล้ว”
หลังจากที่หยอกล้อกับจิ้งจอกน้อย หลิวอวี้รู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นมาก.
เขารู้สึกว่าบุคลิกของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป.
เขาเคยค่อนข้างเข้มงวด แต่ตอนนี้เขาสามารถหยอกล้อกับสาวสวยได้อย่างเรียบลื่น.
นี่ต้องเป็นเพราะพลังส่วนต่างๆมีการเชื่อมต่อกันในร่างกายของเขา.
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การปะทุขึ้นของปราณมารจากรหัสพระสูตรโลหิตสีชาดซึ่งทำให้เขาปวดศรีษะอย่างมาก.
“เฮ้ย เฮ้ย รีบทำการบ้านเร็วแล้วไปทำภารกิจ. ปีศาจหมาป่าไม่ได้รอเจ้าคนเดียวนะ. ถ้าเจ้ามัวแต่ยืดยาด บางทีคนอื่นอาจจะสำเร็จภารกิจแล้วก็ได้”
“ทำไมผมต้องทำการบ้านหลังจากที่ผมมาถึงบ้านแล้วด้วย? มันน่าหดหู่ใจ”
หลิวอวี้ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ที่จะทำการบ้าน. ทำภารกิจก่อนจะดีกว่า.
มู่หรงหงวุ่นวายกับชีวิตของเขา. และตอนนี้เขาต้องการหาทางจัดการกับมู่หรงหง.
หลิวอวี้ยืนเบื้องหน้าหน้าต่างและหยิบชุดสูทสีดำของเขาออกมา.
เมื่อสวมหน้ากากน้ำแข็งบนใบหน้าแล้ว หลิวอวี้พลันตระหนักรู้.
ถึงคุณจะเป็นจักรพรรดิอย่างไม่เป็นทางการของเมืองเป่ยหลงแล้วยังไง?
เมืองเป่ยหลงในตอนกลางคืนเป็นของฉัน หลิวอวี้.
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลิวอวี้อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย. เขากระโดดออกไปทางหน้าต่าง.
“นายท่าน ผมได้ติดต่อกับอันดับรายชื่อสวรรค์แล้วครับ”
หลังจากที่มู่หรงหงกลับถึงบ้าน หวังอันยืนอยู่ด้านข้างเขาและกระซิบ.
“มีคนที่รับงานแล้วเหรอ?”
“ครับ นี่คืออันดับที่ 47 ในอันดับรายชื่อสวรรค์ พอยซั่นจัสมิน. นอกจากนี้ นายท่าน หลิวอวี้เป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง คุณแน่ใจว่าคุณต้องการที่จะ..”
“เขาข่มขู่ฉัน”
ใบหน้าของมู่หรงหงน่ากลัวขณะที่เขานั่งบนเก้าอี้โซฟาสูบไปป์ยาสูบ.
“คนที่คุกคามเสี่ยวเตี๋ยและฉันต้องไม่อยู่บนโลกนี้”
เมื่อพวกเขายังคงคุยกันอยู่ มู่หรงเตี๋ยพลันเดินมาจากชั้นบนพร้อมด้วยใบหน้าอารมณ์บูดและกล่าว.
“คุณพ่อ ทำไมคนรับใช้ถึงบอกหนูว่าคุณพ่อไม่ต้องการให้หนูไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้?”
“อืม พ่อคิดว่าโรงเรียนของลูกมันวุ่นวาย. หลังจากนี้พ่อจะเตรียมครูสอนพิเศษให้ลูก. พ่ออยากให้ลูกเรียนที่บ้านและนั่นเป็นที่สิ้นสุด”
“ทำไมคะ?”
มู่หรงเตี๋ยโกรธขึ้นมาทันที.
“หนูยังไม่ถึงอายุ 22 ปี. คุณพ่อไม่สามารถควบคุมชีวิตของหนูได้ในตอนนี้”
“พ่อทำสิ่งนี้สำหรับสิ่งที่ดีต่อลูก”
มู่หรงหงมองไปที่ใบหน้าที่โกรธของลูกสาวของเขา และหัวใจของเขากลายเป็นเปรี้ยวเล็กน้อย.
โอ หลิวอวี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เสี่ยวเตี๋ยคงจะไม่กลายเป็นดื้อรั้น.
“อะไรคือสิ่งที่ดีสำหรับหนู? คุณพ่อเข้าใจหนูเหรอคะ? คุณพ่อทราบว่าหนูคิดอะไรเหรอคะ?”
อารมณ์ที่อดกลั้นของมู่หรงเตี๋ยที่ได้สะสมมานานในที่สุดก็ระเบิดออกมา.
“จริงอยู่ที่คุณเป็นพ่อของหนู แต่คุณไม่ควรควบคุมชีวิตของหนู หนูเป็นลูกสาวของคุณ และหนูรักคุณ แต่หนูไม่ต้องการเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ เป็นของเล่นของคุณ สำหรับหลายๆปี คุณได้พยายามควบคุมหนู ดูแลหนูราวกับเป็นนกขมิ้นในกรง. หนูรู้ว่าหนูไม่ใช่เด็กของตระกูลธรรมดา ดังนั้น หนูจึงสัญญากับคุณว่าหลังจากที่หนูถึงอายุ 22 ปี หนูจะเชื่อฟังการควบคุมของคุณอย่างหมดใจ. แต่หนูได้ทำข้อแลกเปลี่ยนสำหรับอิสรภาพที่หนูมีก่อนที่จะถึงอายุนั้น”
“พ่อยังให้ลูกไม่เพียงพอเหรอ? ลูกยังไม่พอใจเหรอ?”
มู่หรงหงค่อนข้างตกใจ.
“หนูไม่ต้องการอะไรอย่างนี้. วัตถุสิ่งของเป็นสิ่งดีเยี่ยม แต่หนู มู่หรงเตี๋ยไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่คุณ มู่หรงหงเลี้ยงดู. สัตว์เลี้ยงที่จะทำอะไรก็ตามที่คุณบอกให้หนูทำ. หนูขอโทษ หนูไม่ใช่เด็กอีกแล้ว หนูมีความคิดของหนู. หนูไม่ใช่ของเล่นของคุณอีกต่อไปแล้ว และหนูจะไม่ฟังการจัดการของคุณ”
“เสี่ยวเตี๋ย อย่าลืมสิว่าลูกเป็นลูกสาวของตระกูลมู่หรง”
“จะให้หนูทำอย่างไร”
นัยน์ตาของมู่หรงเตี๋ยเป็นสีแดงขณะที่เธอกล่าวด้วยความโกรธกับมู่หรงหง “คุณจะให้หนูกลับไปโรงเรียนหรือว่าคุณจะไม่ได้เห็นลูกสาวของคุณอีก คุณเลือกเอา”
พร้อมกันนั้น เธอหันกลับและวิ่งขึ้นไปชั้นบน.
“เหลวไหล เหลวไหลสิ้นดี”
มู่หรงหงโกรธขณะที่เขากำไปป์ยาสูบไว้แน่น.
“หวังอัน นายเห็นนั่นมั้ย? นายได้ยินนั่นมั้ย? นี่คือลูกสาวคนดีของฉัน. ถ้าฉันไม่ได้กำจัดหลิวอวี้คนนี้ ฉันจะขจัดความโกรธนี้ได้อย่างไร เตรียมคำสั่งจัดการให้พอยซั่นจัสมินทันที. ฉันต้องการให้ไอ้เด็กนั่นรู้ว่าฉัน มู่หรงหงไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นด้วยได้”
