Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 194

194 – ถ้าคุณอยู่ที่นี่คุณจะตาย

ในตอนนี้หัวหน้ากองพลน้อยคนนั้นชี้ไปที่กู้ภัยหนุ่มตัวเล็กๆที่ยืนอยู่ข้างโจวเจ๋อ

“เหอลี่ คุณกับสหายน้อยคนนี้ลงไปข้างล่างด้วยกัน”

“ตกลงครับหัวหน้า

“ไม่ ผมจะลงไปคนเดียวสหายคนนี้จะทําให้ผมรู้สึกเกะกะเปล่าๆ” โจวโจวหยิบเชือกมามัดเอวของตัวเอง

“ผมไม่ขวางทางคุณอย่างแน่นอน!”

เหอหลี่ผูกเชือกนิรภัยแล้วเดินตรงไปที่ปากทางเข้า ก่อนจะลงไปข้างล่างเขาหันมาเหลือบมองโจวเจ๋อด้วยสายตาดุดัน

เห็นได้ชัดว่าคําพูดของโจวเจ๋อมันเป็นการดูถูกเขาทําให้เขารู้สึกโกรธมาก

เล่าจื๊อเสียสละตนเองอย่างไม่เห็นแก่ตัว แต่ใครจะมองเห็นคุณความดีของเขา?

โจวเจ๋อผูกเชือกนิรภัยได้อย่างรวดเร็วและลงไปพร้อมกัน พื้นที่ด้านล่างคับแคบจริงๆ โจวเจ๋อและกู้ภัยหนุ่มอยู่ห่างกันประมาณสองเมตร ทั้งคู่พยายามตะโกนเรียกคนที่อยู่ข้างล่าง

“ว้าว…”

เพียงแค่ลงไปไม่นานโจวเจ๋อก็ได้ยินเสียงทารกร้องอยู่ด้านล่าง

“เป็นอะไรหรือเปล่า!”

โจวเจ๋อตะโกน “พวกเราอยู่ข้างล่าง” มีเสียงดังออกมาจากด้านล่าง

“อย่าขยับ เราจะลงไปช่วยเหลือคุณทันที…” เหอหลีก็ตะโกนเช่นกัน

“ขาฉันหัก ลูกสะใภ้และหลานชายของฉันอยู่ที่นี่รีบมาช่วยพวกเขาก่อน” คนที่พูดน่าจะเป็นชายชราคนหนึ่ง

“คุณลุงไม่ต้องห่วง พวกเรากําลังดําเนินการช่วยเหลือแล้ว…”

“ปัง……”

มีเสียงบางอย่างถูกผลักออกไป

ดูเหมือนว่าชายชราด้านล่างได้ยินเสียงร้องไห้ของหลานชายดังนั้นเขาจึงผลักข้าวของเพื่อช่วยเหลือลูกสะใภ้และหลานชายของเขาก่อน

แต่บ้านสามชั้นที่เห็นได้ชัดว่าสร้างผิดกฎนั้นกําลังจะพังทลาย โจวเจ๋อรู้สึกได้ว่าตัวอาคารกําลังสั่นสะเทือน

“คุณลุงอย่าขยับตัวนะครับเดี๋ยวเราจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้!”

แต่ชายชรายังคงดิ้นรนอยู่อย่างนั้น

“แ***เอ้ยอย่าขยับตัวสิวะ!”

โจวเจ๋อตะโกนด่าออกไปโดยตรง แน่นอนว่าเสียงด่าของเขาได้ผลเพราะชายชราเลิกขยับตัวแล้ว

โจวเจ๋อใช้เล็บของเขาทุบเหล็กเส้นหลายเส้นที่ขวางทางและไม่นานเขาก็ลงไปข้างล่างได้สําเร็จ มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ที่นั่นพร้อมกับลูกในอ้อมแขนของเธอ ศีรษะของหญิงสาวมีเลือดออกเธอยังไม่ตายแต่เห็นได้ชัดว่าเธอสลบไปแล้ว

“ส่งลูกของคุณออกมาก่อน!”

โจวเจ๋อตะโกนบอกผู้หญิงคนนั้น

หญิงสาวตื่นขึ้นมาแต่ยังมีอาการสะลึมสะลือ เธอพยายามยัดลูกของเธอใส่มือของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อรับช่วงต่อเด็กและมอบเขาให้เหอลี่แล้วบอกว่า

“พาเด็กขึ้นก่อน!”

“คุณต่างหากที่ต้องขึ้นไปก่อน!” เหอลี่กล่าว

“ไม่ คุณขึ้นไปก่อน!”

ทัศนคติของโจวเจ๋อมั่นคงมาก ในครั้งนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องช่วยเหลือกู้ภัยหนุ่มคนนี้ให้ได้

เหอลี่มองเห็นทัศนคติที่มั่นคงของโจวเจ๋อดังนั้นเขาได้แต่พยักหน้าแล้วปืนกลับขึ้นไป

โจวเจ๋อยังคงฉีกแนวกั้นด้วยเล็บของเขา ดึงผู้หญิงคนนั้นออกมา จากนั้นจึงปลดเชือกนิรภัยที่อยู่บนตัวของเขาและมัดไว้กับเธอ หลังจากนั้นจึงตะโกนขึ้นไปข้างบนว่า

“ดึงเธอขึ้นไปข้างบน!”

“พายมาอีกแล้วระวังด้วย” หมอหลินส่งเสียงมาจากข้างบนด้วยความเป็นห่วง

แม้จะใกล้จะหย่ากันแล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของเธอมันทําให้โจวเจ๋อมีกําลังใจกลับขึ้นมาอีกครั้ง

โจวเจ๋อส่งผู้หญิงคนนั้นกลับขึ้นไปข้างบนแล้วเหลือเพียงชายชราคนเดียวที่อยู่ที่นี่

โจวเจ๋อเริ่มลงมือขุดอีกครั้งและเห็นชายชรานั่งอยู่บนพื้นโดยที่มีก้อนอิฐก้อนใหญ่ทับขาของเขาอยู่

“หนุ่มน้อยออกไปเถอะบ้านกําลังจะพังแล้ว”

โจวเจ๋อมองไปที่ชายชราเขาไม่พูดอะไรและพยายามยกก้อนอิฐพวกนั้นออก

โจวเจ๋อใช้เล็บฉีกรอยแตกบนก้อนอิฐ ในเวลานี้ความเจ็บปวดแล่นอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา เล็บของเขาหักไปนานแล้ว

แม้ว่าเล็บจะมีมนต์ขลัง แต่ก็ไม่ใช่สว่านไฟฟ้ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะทนกับซีเมนต์และเหล็กเส้นจํานวนมาก

“ผมจะยกก้อนอิฐไว้คุณลุงก็ดึงขาของตัวเองออก!”

โจวเจ๋อยกก้อนอิฐอย่างรวดเร็ว

“ขาของฉันออกมาแล้ว”

ชายชราร้องไห้

“ขยับได้ไหม”

“ใช่ ขาไม่หัก ฉันขยับได้

“ตกลง คุณปืนขึ้นไปก่อนแล้วค่อยโยนเชือกลงมาให้ผม”

“คุณได้รับบาดเจ็บเดี๋ยวฉันจะช่วยทําแผลก่อน”

พยาบาลหญิงรักษาบาดแผลให้เหอหลี่

เหอหลี่มีบาดแผลอยู่ตามตัวไม่น้อยเนื่องจากการช่วยค้นหาผู้ที่ติดอยู่ในซากปรักหักพัง

“ค่อยทําทีหลังก็ได้ครับเดี๋ยวผมต้องลงไปช่วยคนก่อน” เหอหลี่ปฏิเสธ

“แต่แผลคุณใหญ่มากถ้าปล่อยไว้มันจะติดเชื้อ”

พยาบาลสาวมีความตั้งใจมาก

เหอหลี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอให้อีกฝ่ายหนึ่งช่วยเขาทําแผล

แต่ทันใดนั้นพายุอีกลูกก็พัดเข้ามาและเต็นท์ก็ “ส่งเสียงกรอบแกรบ” ราวกับว่ามันจะถูกพัดถล่มได้ทุกเมื่อ

ทันใดนั้น เหอหลี่ก็เห็นว่าต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าเริ่มโอนเอนเหมือนกับจะล้มลง เขาผลักพยาบาลหญิงที่รักษาบาดแผลออกไปทันที แล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอก

“คุณทําอะไร!” พยาบาลหญิงคนนั้นตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

บ้านที่อยู่ข้างล่างพังไปแล้ว ถ้าต้นไม้ต้นนี้ล้มทับลงมาอีกบ้านหลังนั้นจะพังอย่างสมบูรณ์แล้วคนที่อยู่ด้านล่างจะตายอย่างแน่นอน

“เอี้ยด…”

ต้นไม่ใหญ่เริ่มเอียงมันรองรับน้ําหนักของตัวเองไม่ได้

คนอื่นๆรอบๆก็สังเกตเห็นสิ่งนี้ แต่พวกเขาไม่มีเวลาตอบสนอง พวกเขาทําได้เพียงมองดูต้นไม้ล้มลงอย่างช้าๆ

ในเวลานี้ร่างเล็กๆ วิ่งออกไปและวิ่งไปยังทิศทางที่ต้นไม้ล้มลง

“ปัง!”

ลําต้นของต้นไม้กระทบไหล่เขา ทันใดนั้นเขาก็อาเจียนเป็นเลือดเต็มปากและคุกเข่าลง เข่าของเขากระแทกพื้นโดยตรง และพื้นก็จมลง แต่ต้นไม้ถูกผลักออกไปจากบ้านเพียงเล็กน้อยจากความทุ่มเทของเขา

หน่วยกู้ภัยคนอื่นและชาวบ้านมาดึงต้นไม้ออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว แต่ร่างเล็กๆที่คุกเข่าอยู่บนพื้นไม่สามารถยืนขึ้นได้อีกต่อไป

หลังจากนั้นโจวเจ๋อก็กลับขึ้นมาด้านบน

หมอหลินร้องไห้และกอดโจวเจ๋อ ในเวลานี้โจวเจ๋อปกคลุมไปด้วยฝุ่นและโคลน แต่หมอหลินไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย

หลังจากตบหลังหมอหลินโจวเจ๋อก็บอกว่าเขาไม่เป็นไร

หมอหลินเริ่มตรวจดูร่างกายของโจวเจ๋อว่ามีบาดแผลหรือไม่

โจวเจ๋อหยิบบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อออกมาแล้วถามว่า

“กู้ภัยที่ตัวเล็กๆคนนั้นไปไหน”

เขาขึ้นมาข้างบนนานแล้ว เขาน่าจะปลอดภัย

เมื่อหมอหลินได้ยินสิ่งนี้ ร่างกายของเธอก็แข็งค้างทันที โจวเจ๋อขมวดคิ้วอย่างช้าๆและถามว่า

“เขาไปไหนแล้ว?”

แต่แล้วสายตาของโจวเจ๋อก็เหลือบไปเห็นเต็นท์ที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับร่างร่างหนึ่งที่นอนอยู่ใต้ผ้าคลุมสีขาว

โจวเจ๋อทิ้งบุหรี่ของเขาลงไปบนพื้นพร้อมกับคว้าข้อมือของหมอหลินแล้วลากเธอออกจากที่นี่โดยตรง

“คุณทําอะไร…”

“ไปกับผม ออกไปจากที่นี่กับผมเดี๋ยวนี้!”

“ฉันต้องทํางาน ยังมีคนอีกมากที่รอให้ฉันช่วย” หมอหลินโต้กลับ

โจวเจ๋อเหลือบมองหมอหลินด้วยสายตาแดงฉาน เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมอกแล้วปลอบโยนเบาๆพร้อมกับบอกว่า

“ไปกับผมถ้าคุณอยู่ที่นี่คุณจะตาย”