Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 187

187 – ปรากฏออกมาทั้งหมด

เลือดซึมออกจากศีรษะของครูเวรคนนั้นอย่างช้าๆ เขายืนอยู่ที่เดิมประมาณสองสามวินาที จากนั้นก็เดินเซไปสองสามก้าว แล้วทรุดตัวลงด้วยเสียงกรีดร้องของคนรอบข้าง

โจวเจ๋อเคยอ่านบันทึกความทรงจําของอาชญากรสงครามและทหารญี่ปุ่นบางคน ซึ่งมีคนเคยเขียนว่าร่างกายที่ไม่มีศีรษะดูเหมือนจะชักกระตุกได้ครู่หนึ่งหลังจากตัดศีรษะออก

ในขณะเดียวกันศีรษะที่ตกลงพื้นก็สามารถกระพริบตาได้ 2-3 ครั้ง บางทีความตายก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหันหรือง่ายเกินไป

ไม่เพียงแต่จิตใจจะล้มเหลวในการตอบสนองเท่านั้น แต่ร่างกายของคนก็ยังไม่สามารถตอบสนองได้ทันด้วยซ้ํา

ชั้นล่างหอพักเกิดความปั่นป่วนเป็นอย่างมาก โจวเจ๋อเอามือจับราวบันได ถอนหายใจ แล้วมองไปที่เหล่าเต๋า

เหล่าเต๋าอยู่ในสภาพตื่นตระหนก ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความกลัว

“เจ้านาย”

“อ๋อ คนดีมักจะตายง่ายๆแบบนี้แหละ”

“…………” เหล่าเต๋า

เหล่าเต๋าหวาดกลัวมาก ในใจของเขาต้องการให้ครูเวรคนนั้นมีชีวิตอยู่ไปอีก 180 ปีด้วยซ้ํา

แต่เมื่อเขาตาย ตายกระทันหัน จึงเหลือเพียงภาพเดียวเท่านั้นที่ยังไม่เป็นความจริง

เคยมีหนังเรื่อง “Final destination (7 ต้องตายโกงความตาย)” เหล่าเต๋ารู้สึกว่าตนเองได้กลายเป็นพระเอกของหนังเรื่องนั้น ชีวิตของเขาถูกกําหนดให้ตายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อันที่จริงหากว่าเขาจะตายไปเลยโดยไม่ต้องรับรู้นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องแย่ เหล่าเต๋าอิจฉาครูเวรคนนั้นที่จากไปโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้เขาต้องทนทรมานโดยไม่รู้ว่าเขาจะตายเมื่อไหร่ เขาไม่รู้ว่าจะเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์นี้อย่างไร ในเวลานี้ความหวังเดียวของเขาคือเจ้านายซึ่งกําลังสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ

“ไปกันเถอะ”

โจวเจ๋อบอกว่าเขาเป็นผู้นําในการออกจากหอพัก ในเวลานี้เหล่าเต๋าไม่กล้าอยู่ห่างจากโจวเจ๋อ เขาตัดสินใจแล้วไม่ว่าโจวเจ๋อจะไปที่ไหนเขาจะอยู่ที่นั่นตลอดต่อให้เป็นในห้องน้ําก็ตาม

ที่ประตูชั้น 1 ของอาคารหอพัก กลุ่มนักเรียนรายล้อมร่างของครูเวรคนนั้นและอาจารย์คนอื่นๆก็เข้ามารักษาความสงบเรียบร้อยในพื้นที่

ความรู้สึกนี้มันแปลกมากเพราะการตายของอาจารย์คนหนึ่งนั้นถึงจะเกิดความวุ่นวายในบริเวณนี้แต่แท้ที่จริงแล้วคนที่มามุงดูก็ไม่มากเท่าไหร่ ในขณะที่คนอื่นยังคงทํากิจกรรมของตัวเองต่อไป

มีนักเรียนหลายคนเดินผ่านไปมาโดยไม่สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าแปลกมาก

โจวเจ๋อเขียขี้บุหรี่และมองขึ้นไปที่อาคารหอพัก เหล่าเต๋ากําลังตัวสั่นอยู่ข้างๆเขา เขาลอบมองดูร่างกายของครูเวรคนนั้น จากนั้นจึงรีบถอยห่างจากศพอย่างรวดเร็ว

เมื่อคิดว่าในไม่ช้าเขาจะตกเป็นเหยื่อรายต่อไป เหล่าเต๋าก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง โจวเจ๋อนั่งลงบนขั้นบันได และมองไปรอบๆเพื่อสังเกตหาคนที่ควบคุมสถานการณ์นี้อยู่

“เจ้านายผมว่าพวกเราน่าจะกลับกันก่อน” ชายชราแนะนํา

เขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาอยากกลับไปร้านหนังสือ อย่างน้อยร้านหนังสือก็สามารถทําให้เขารู้สึกปลอดภัยได้

แต่โจวเจ๋อส่ายหัว “ผมกลับไม่ได้”

ไม่ใช่การพูดว่า “ไม่กลับ” แต่เป็นการพูดว่า “กลับไม่ได้”

เหล่าเต๋าตกตะลึงชั่วขณะหนึ่ง และเขาสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

โจวเจ๋อหันหลังกลับและเดินเข้าไปในหอพัก เขานั่งลงในสํานักงานหอพักและนําชาของครูเวรออกมาชงดื่ม

เหล่าเต๋ายืนอยู่ข้างๆตัวสั่นเหมือนนกกระทา

เขาไม่รู้ว่าโจวเจ๋อกําลังจะทําอะไร แต่ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาจะมีข้อมูลบางอย่าง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าโจวเจ๋อแสร้งทําเป็นสงบหรือสงบจริงๆ แต่อย่างน้อยเขาก็ดูเหมือนจะมีความคาดหวังบางอย่างในใจ

นักเรียนทุกคนเริ่มไปที่โรงอาหารแล้ว

ครูเวรพวกนั้นยังไม่กลับมาที่สํานักงาน บางทีพวกเขาอาจจะยุ่งอยู่กับเรื่องของซากศพของคนที่เพิ่งเสียชีวิตไป

ตํารวจยังมาไม่ถึงที่นี่และรถพยาบาลก็เช่นเดียวกัน

หลังจากนั่งดื่มชาไปประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว โจวเจ๋อก็เดินออกจากสํานักงาน

บนทางเดินมีตู้กดน้ําร้อนอยู่ด้วย นักเรียนนํากระติกน้ําร้อนออกมาวางไว้ข้างนอกก่อนออกจากหอพักไปโรงเรียนในตอนเช้า จากนั้นแม่บ้านคนหนึ่งก็นําถังน้ําขนาดใหญ่มาเปลี่ยนอยู่ตรงทางเดินด้วย

เธอเดินช้าๆจากปลายอีกด้านของทางเดินมาทางด้านนี้

โจวเจ๋อยืนอยู่ตรงนั้นเหล่าเต๋ายืนอยู่ข้างๆ และป้าแม่บ้านคนนั้นก็เดินเข้ามาเปลี่ยนถังน้ําโดยทําเหมือนกับว่า โจวเจ๋อไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น

“เหล่าเต๋าคุณว่าแปลกไหม ที่นี่มีสิ่งแปลกปลอมมากมายเหลือเกิน” โจวเจ๋อรําพึงออกมาแล้วเสริมว่า

“อย่างแรกซุนชิวเสียชีวิตไปแล้ว แต่ก็ยังอาศัยอยู่กับคนทั่วไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขาตาย จากนั้นก็เกิดอุบัติเหตุตามภาพวาดที่ละเหตุการณ์

อาคารหอพักแห่งนี้คือที่ที่สามารถสร้างสิ่งแปลกปลอมได้มากมายถึงขนาดนั้นเลยหรือ?”

“แล้วเจ้านายคิดว่าไง?”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง โจวเจ๋อคิดและพูดว่า

“ผมว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า”

“ดีเลยครับ”

ชายชราคนนี้เต็มใจที่จะตายในร้านหนังสือต่อให้สุดท้ายเขาไม่อาจหลีกเลี่ยงความตายได้แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะตายอยู่ที่นี่

ทั้งสองเดินไปที่ประตูอาคารหอพักด้วยกัน และศพของครูเวรคนนั้นก็ถูกเก็บออกไปแล้ว

โจวเจ๋อยืนอยู่ที่หน้าประตูแต่ไม่ได้เดินออกไปจากอาคาร เขาเฝ้าดูเหล่าเต๋าเดินออกไปข้างนอก

เมื่อเหล่าเต๋ากําลังจะออกจากอาคารหอพัก โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าอาคารกําลังก้มลงราวกับว่ามันกําลังจะพังทลาย

อย่างไรก็ตามเหล่าเต๋าไม่ได้ตระหนักถึงมันและยังคงเดินไปเรื่อยๆ

“อย่าขยับ” โจวเจ๋อเตือน

“อะไร?”

เหล่าเต๋าก้าวออกไปอีกก้าวแล้วหันกลับมา

ในชั่วพริบตาก็มีเลือดไหลออกมาจากอาคารก่อนที่จะกวาดไปทางร่างกายของเหล่าเต๋า

ในเวลานี้อาคารหอพักมีลักษณะแปลกๆ มันเปลี่ยนร่างกายของตัวเองให้กลายเป็นปากขนาดใหญ่และ พยายามกลืนเหล่าเต๋าเข้าไป

“ไอ้เวร…”

นี่เป็นคําสุดท้ายที่เหล่าเต๋าสามารถพูดได้

เขารู้ว่าที่นี่มีผี เขามองเห็นมันด้วยซ้ํา แต่การที่อาคารสามารถกินคนได้มันจะไม่เหลือเชื่อเกินไปเหรอ?

อย่าเล่นแบบนี้!

โจวเจ๋อหันกลับมามองผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาซึ่งยังคงเปลี่ยนถังน้ํายังไม่เสร็จ

อย่างไรก็ตามที่ด้านข้างของเธอมีกระติกน้ําร้อนอยู่กระติกหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่ามีตัวอะไรอยู่ข้างในเพราะเวลานี้ กระติกน้ําร้อนกําลังดิ้นรนไปมา

“ขอโทษนะครับมีอะไรแปลกๆกับขวดของคุณ”

โจวเจ๋อชี้ไปที่กระติกน้ําร้อนและเตือนผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงเล็กน้อย เธอหันศีรษะและมองไปที่โจวเจ๋อ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยตะปุ่มตะป่าเหมือนกับลมพิษ หรือไม่ก็เม็ดข้าวโพดที่เรียงตัวไม่ดี

เป็นภาพน่าสยดสยองอย่างถึงที่สุด

จากนั้นเธอก็หันกลับไปสนใจงานของตัวเอง ในขณะที่เหล่าเต๋านอกหอพักกําลังดิ้นรนอยู่ด้านนอก ในขณะเดียวกันร่างสีดําสองสามตัวก็วิ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว

โจวเจ๋อเดินเข้าหาผู้หญิงคนนั้นใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มแปลกๆ ขณะนั้นเองที่ตู้กดน้ําเปลี่ยนเป็นงูเหลือม ขนาดใหญ่!

เล็บทั้งสิบของโจวเจ๋อวิ่งออกมา แต่เขาไม่ได้ต่อสู้กับงูเขาปล่อยให้มันรัดตัวของเขาแม้กระทั่งได้ยินเสียงกระดูกหักจากการรัดของงูเหลือมตัวนั้น

พูดตามตรงในเวลานี้สีหน้าของโจวเจ๋อเต็มไปด้วยความพอใจ แม้ว่าเขากําลังจะตายก็ตาม

ที่ทางเข้าของทางเดินที่อยู่ไกลออกไป เด็กชายครึ่งตัวเริ่มขึ้นมาทางนี้อีกครั้ง เขาดิ้นไปมาราวกับสุนัขบ้ารวมทั้งยังตะโกนอะไรบางอย่าง

อีกด้านหนึ่งซุนชิวซึ่งกลายเป็นศพไปแล้วก็เดินมาทางนี้เหมือนกัน

ครูเวรคนที่เพิ่งตายไปก็เดินมาทางนี้ในขณะที่กระจกซึ่งแทงทะลุศีรษะของเขาก็ยังปักคาอยู่ตรงนั้น

แม้แต่รองเท้าหนังคู่นั้นซึ่งไม่รู้ว่ามาจากไหนก็มาถึงแล้วเช่นกัน เหตุการณ์ทุกอย่างที่อยู่ในภาพวาดในเวลานี้รวมตัวกันที่นี่แล้ว