Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 264

Chapter 264: ทางบก

 

ซูเหรินเหวี่ยงดาบยาวและปกป้องภรรยาของตน มองพวกโจรมุ่งหน้าเข้าหา หน้าผากของเขาก็เริ่มมีเหงื่อผุดซึม

 

เขาฝึกวิทยายุทธ์มาเพียงเล็กน้อยและไม่สามารถนับได้ว่าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ แม้ว่าโอกาสที่จะสู้กับพวกโจรนี้ได้นั้นจะต่ํามากเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปกป้องภรรยาของเขาเอาไว้ด้วยชีวิต

 

“ตุบ! ตุบ!”

 

เจ้าโจรสองคนที่ด้านหลังล้มลงพื้นหมดสติไปโดยไม่รู้ตัว

 

โจรคนอื่น ๆ เดินตรงเข้าไปจับลมหายใจของพวกมันแล้วก็ต้องตะลึง “หัวหน้า พวกมันตายแล้ว!”

 

“ฟอ!”

 

เสียงขู่ฟอดังมา แล้วพวกมันอีกคนก็ล้มลงพื้นหลังมีแสงสีดําแวบผ่าน

 

“งู! มีง!”

 

มือสังหารเลื้อยอยู่บนพื้นและพวกมันทุกคนก็มองเห็นได้ชัดเจน

 

“ก็แค่งไม่ใช่หรือ?”

 

ไป๋หลี่หลางนั้นกล้าหาญที่สุด ในตอนแรกเขาอาจจะหวาดกลัว แต่ตอนนี้ เขาเต็มไปด้วยความกล้า “คอยดูข้าสังหารมัน!”

 

แล้วเขาก็ดึงมีดมาแทงออกไป

 

“แกร็ง!”

 

เมื่อใบมีดกรีดผ่านเกล็ดของงู ก็เกิดประกายไฟขึ้นและใบมีดก็หักกระเด็นไป

 

“เป็นไปได้อย่างไร?”

 

ไป๋หลี่หลางตะลึง

 

“ปิศาจ… ปิศาจ!”

 

ชาวประมงที่รอบด้านกรีดร้องและหนีกระเจิงไปทุกทิศทาง

 

“ฝบ! ฝบ!”

 

ในตอนนี้ งดําโก่งตัวและพุ่งเข้าใส่ชาวประมงที่ละคน

 

เลือดสาดไปทุกแห่ง ที่หน้าอกของชาวประมงทั้งหมดมีแผลเปิด พวกมันล้มลงบนพื้น

 

“ปิศาจ… อ๊าก!! ปิศาจ!”

 

ไป๋หลี่หลางตกใจสุดขีด ขาของมันอ่อนยวบและเริ่มปัสสาวะรดกางเกง

 

“ร่างกายนี่ใช้การได้จริง ๆ !”

 

หลังจากทดสอบร่างกายใหม่ของตน ฟางหยวนก็พึงพอใจมาก อย่างไรเสีย มันก็แข็งแกร่งกว่าปลาหลีดํามากนักเห็นไปหลี่หลางนั่งคุกเข่าขอร้องเขา เขาก็หัวเราะ “เจ้าทําร้ายผู้อื่นนั้นไม่เป็นไรแต่กล้าดีอย่างไรทําร้ายข้า? เจ้าควรจะลงนรกไปเสีย!”

 

เขาเลื้อยเข้าไปแล้วจบชีวิตของไปหลหลางลง

 

“อะ… เจ้างูนี่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้?”

 

หว่านเอ่อร์ยังไม่หายตกใจ เมื่อนางทรงตัวได้ นางก็ไม่อยากเชื่อเมื่อมองไปที่งูดําที่มีเกล็ดสะท้อนแสงเทียนเป็นประกาย

 

“ข้าเอง!”

 

ฟางหยวนเปิดปากพูดภาษามนุษย์ออกไป

 

“ปิศาจ… ปิศาจ!”

 

หว่านเอ๋อร์ใบหน้าซีดเผือดและแทบจะหมดสติไป

 

“หว่านเอ๋อร์ ไม่ต้องกลัว คนมีดีมีชั่ว ในเมื่องูตัวนี้ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ มันย่อมต้องเป็นปิศาจที่ดี!”

 

ซูเหรินปัดเสื้อผ้าก่อนที่จะโค้งกายให้ง “ข้าคือซูเหริน ขอบพระคุณที่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้! พวกเราจะสํานึกในความช่วยเหลือของท่านและทดแทนบุญคุณนี้…”

 

“ลืมมันไปเถิด!”

 

งูมองไป แล้วหมอกสีดําก็พุ่งขึ้นจากหัวของมัน เผยร่างพลังหยินของฟางหยวน

 

“ข้าคือฟางหยวน ก็เป็นแค่โชคชะตาที่ข้าได้มาอยู่ที่นี่แล้วช่วยพวกเจ้าไว้ แต่ว่า ข้ามีบางอย่างที่อยากให้เจ้าทํา!”

 

“ตราบใดที่ไม่ผิดกฎหมายและศีลธรรม ข้ารับปาก!”

 

เห็นฟางหยวนเผยร่างพลังหยินออกมา ซูเหรินก็ยิ่งแน่ใจว่าเขาเป็นปิศาจผู้ทรงพลังและเริ่มมีน้ําเสียงเคารพ

 

“อืม ไม่มีอะไรมาก ปลาหลีสีทองแกมแดงตัวนั้นต้องการให้พวกเจ้าปกป้องมันระหว่างการเดินทางต่อไปของมัน!”

 

ฟางหยวนพูดเข้าเรื่อง

 

อันที่จริง เขาก็คิดเพื่อตัวเองไว้

 

อย่างไรปิศาจทั้งสามจากทะเลสาบฉีก็ไล่ตามล่าเขาอยู่ แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกไปแล้วมันก็ยังคงเป็นปัญหาสําหรับเขาที่จะเดินทางไปตามแม่น้ําดังนั้นเขาจึงคิดที่จะเดินทางไปพร้อมกับมนุษย์เพื่อปิดบังตัวเองและให้ได้มีการเดินทางที่ราบรื่น

 

ไม่ว่าปิศาจพวกนั้นจะมีความคิดใด ๆ พวกมันย่อมไม่สามารถคิดถึงวิธีการเดินทางเช่นนี้ได้

 

ซูเหรินต้องการเดินทางไปที่มณฑลทะเลสาบจิน และมันก็อยู่บนชายฝั่งทะเลสาบจนถึง ดังนั้นก็เป็นทางเดียวกัน

 

“เพื่อรับการปกป้อง? ข้ารู้วิทยายุทธ์เพียงเล็กน้อยและยังเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็ก ๆ…”

 

ซูเหรินงุนงงและรู้สึกราวกับเขากําลังจะเผชิญกับปัญหามากมาย

 

แต่ว่า เขารู้ว่าเขาไม่สามารถรับสิ่งที่จะเกิดตามมาได้หากต้องสู้กับคนผู้นี้

 

“หากข้าบอกว่าเจ้ามีความสามารถพอ ย่อมหมายความว่าเจ้ามีความสามารถพอ!”

 

ฟางหยวนหัวเราะคิกคัก “นอกเสียจาก… เจ้ามันเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณ?”

 

ในฐานะปีศาจตนหนึ่ง เขาย่อมมีรังสีของปิศาจ มือของซูเหรินชาหนีบขณะที่ดาบของเขาร่วงลงสู่พื้น

 

“ตอนนี้เขาได้เปรียบอยู่ดังนั้นข้าจําต้องเชื่อฟังเขา… ใครจะคิดว่าข้าจะหนีเสือมาปะจระเข้เช่นนี้…”

 

ซูเหรินถอนหายใจอยู่ในอกแล้วคารวะลงอย่างนอบน้อม “ข้าจะกล้าไม่เชื่อฟังได้อย่างไร?”

 

“ฮ่าฮ่า ดีมาก!”

 

ร่างพลังหยินของฟางหยวนกลับเข้าสู่ร่างงูขณะเขาเลื้อยไปบนเตียง “นําเรือเทียบท่าแล้วจัดเตรียมสิ่งขอให้พร้อม… แล้วก็ นําปลาหลีสีทองแกมแดงนั่นมาหาข้า!”

 

“ขอรับท่าน!”

 

ซูเหรินรับปากอย่างเชื่อฟัง เมื่อเขาเดินออกไปจากห้อง เขาก็เห็นเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชานอนจมกองเลือดอยู่และรู้สึกเศร้าใจ

ภรรยาของเขานั้นก็ตระหนกเมื่อเห็นซากศพทั้งหมดและเกือบจะส่งผลต่อครรภ์ หลังจากปลอบนางอยู่เป็นนานในที่สุดนางก็สงบลง

 

ไม่นานหลังจากนั้น ซูเหรินก็ย้ายหลี่หลวนมาที่ห้องนอนและขอตัวออกไป ส่วนการเทียบท่าและการแจ้งทางการนั้น เขาต้องจัดการมันด้วยตนเอง

 

หลังจากศพถูกนําออกไป ห้องก็ให้ความรู้สึกดีขึ้นมาก

 

ซูเหรินและภรรยาไม่กล้าหลับ พวกเขาย้ายออกจากห้องเพื่อเป็นการเคารพต่องดําตัวนั้น

 

น้ําซัดกระแทกตัวเรือซ้ํา ๆ แสงไฟในห้องหนึ่งสลัวลง

 

“เหตุใดเจ้ายังซ่อนตัวอยู่อีก?”

 

ฟางหยวนปล่อยร่างพลังหยินของตัวเองออกมาแล้วมองไปที่อ่างเล็กที่หลี่หลวนอยู่

 

ปลาหลีสีทองไม่มีทางเลือกและหลับตาลง

 

แสงสว่างสายหนึ่งแวบขึ้น หญิงสาวงดงามราวนางฟ้าผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นในห้อง

 

ที่รอบตัวนาง มีสายน้ําพาดพันทําให้นางดูลึกลับราวกับเทพเซียน

 

“พลังหยินของเจ้า… บาดเจ็บอยู่! หากเป็นเวลากลางวัน ข้าเกรงว่าเจ้าคงไม่สามารถปล่อยร่างพลังหยินออกมาได้ด้วยซ้ํา!”

 

เห็นอย่างนั้นแล้วฟางหยวนก็ส่ายหน้า

 

การฝึกพลังหยินนั้น โดยหลักการก็คือสร้างบางอย่างขึ้นจากความว่างเปล่า ยิ่งดูเหมือนจริง ก็ยิ่งแสดงถึงระดับการฝึกตนสูงส่ง

 

ยกตัวอย่างร่างชายหนุ่มของฟางหยวนตอนนี้ เขาดูมีเลือดและเนื้อคล้ายคนจริง

 

เทียบกับพลังหยินของแม่นางผู้นี้ที่กะพริบไปมา ชวนให้ผู้คนคิดว่านางเป็นเพียงวิญญาณ

 

แต่ว่า ฟางหยวนก็สามารถบอกได้ว่าพลังหยินของนางเป็นเช่นนี้เพราะการบาดเจ็บ มิใช่ระดับการฝึกตนไม่เพียงพอ

 

“ข้าไม่สามารถคงร่างนี้เอาไว้ได้นาน ข้าต้องขออภัยล่วงหน้าด้วย!”

 

หลี่หลวนโค้งกายลงใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ขณะที่นางกําลังขออภัย นางก็กลายเป็นหมอกแล้วเลื่อนไหลกลับสู่กายเนื้อ

 

“อืม เจ้าไปยั่วโทสะผู้ใดมา?”

 

เห็นแล้วฟางหยวนก็เริ่มสนใจและถามออกมาอย่างง่าย ๆ

 

“… เป็นเทพมังกรแห่งลําน้ําอัน!”

 

หลี่หลวนตอบโดยสัตย์จริงและถอนหายใจ

 

อย่างไรเสีย ปิศาจตรงหน้านางก็ฉลาดนักและคงเดาได้คร่าว ๆ จากสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของนางแม้ว่านางจะพยายามปิดบังเอาไว้ ดังนั้น มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังต่อไปและความจริงว่านางต้องการออกไปจากแม่น้ําสายนี้ก็เป็นสิ่งที่นางปิดบังเอาไว้ต่อไปไม่ได้เช่นกัน

 

“ดี! ข้าชอบวิธีการแบบนี้!”

 

ฟางหยวนยิ้ม เขาเพียงแค่ทําให้ปิศาจไม่กี่ตัวและว่าที่เทพวารีโมโห แต่ก็มากตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เสียแล้ว

 

แม่นางผู้นี้นั้นยิ่งกว่าเขาเสียอีกจึงกลายั่วโทสะของเทพมังกร!

 

ได้รับการเรียกขานว่าเทพมังกร เขาย่อมมีร่างมังกรและมีป้ายบัญชาสูงสุด แม้แต่ปิศาจทรงพลังในทะเลสาบฉีก็ยังไม่กล้าทําให้เขาโมโห

 

“เจ้าไปทําเขาโกรธได้อย่างไร?”

 

“นั่นเป็นความลับ ข้าบอกไม่ได้จริง ๆ !”

 

หลี่หลวนยืนกราน “มันไม่มีประโยชน์… อันที่จริง หากท่านรู้เรื่องนั้น มันอาจจะนําปัญหาไปสู่ท่านด้วย!”

 

“เช่นนั้นเจ้าตั้งใจจะทําอย่างไรต่อ?”

 

ฟางหยวนนั้นบอกได้ว่าไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลวนจะเก่งกาจเพียงใด ตอนนี้นางก็ไร้สามารถสิ้นแล้วพลังหยินของนางยังถึงกับกะพริบไปมาแบบที่คงไม่สามารถล่อลวงมนุษย์สักคนได้ด้วยซ้ํา

 

“ในเมื่อท่านก็จัดการไปแล้ว ยังถามข้าอีกทําไม?”

 

หลี่หลวนตอบกลับ “การเดินทางด้วยวิธีการแบบมนุษย์ไปให้ถึงเขตอื่นนั้นเป็นความคิดที่ดีมากจริง ๆ !”

 

“เฮ้ย เจ้าได้ถามความเห็นของข้าก่อนหรือไม่ที่จะมาร่วมเดินทางไปกับข้า? ระวังตัวไว้ ข้าอาจจะโยนเจ้าออกจากเรือก็ได้ใ”

 

ฟางหยวนกลอกตา

 

“ไม่ใช่ว่าท่านบอกซูเหรินว่าข้าต้องการเดินทางด้วยวิธีการของมนุษย์เพื่อหลบเลี่ยงปัญหาหรอกหรือ?”

หลี่หลวนทําท่าน่าสงสาร

 

เห็นฟางหยวนสีหน้าไร้ความรู้สึก นางก็ได้แต่ยอมแพ้ “ท่านต้องการอะไร? ข้ารู้จักขุมทรัพย์หลายแห่งและยังตําราอีกหลายเล่ม…”

 

“แม่นางผู้นี้ไม่ใช่ธรรมดา… น่าเสียดายที่นางไม่มีประสบการณ์มากพอทําให้ถูกเอารัดเอาเปรียบได้โดยง่าย…

 

ฟางหยวนทําสีหน้ายินยอม “เอาละ! วันนี้ข้าช่วยเจ้าก็ได้ แล้วพวกเราค่อย ๆ ตกลงเรื่องค่าตอบแทนของข้าในภายหลัง!”

 

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนจําพวกที่ชอบเสี่ยง แต่ว่า เขาก็ไม่ได้จะตายตกไปจริง ๆ ในอาณาจักรแห่งนี้ดังนั้นมันก็เป็นเหตุเป็นผลดีที่จะเสี่ยงครั้งใหญ่เพื่อคว้าค่าตอบแทนมหาศาล

 

ซูเหรินนั้นฉลาด หลังจากศึกษาอยู่ระยะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็เรียนรู้การบังคับเรือและนําเรือเทียบท่าได้อย่างปลอดภัย

 

หลังจากนั้นเขาก็รีบหาชาวนาผู้หนึ่งให้ไปรายงานแก่ทางการ

 

มันเป็นเรื่องใหญ่ที่บนเรือมีศพมากมาย ในเวลาไม่นาน มือปราบหลายคนก็มาถึงเรือ

 

หากเป็นเรือพ่อค้าทั่วไป เขาย่อมถูกกล่าวหาเป็นฆาตกร

 

แต่ว่า ด้วยชื่อและสถานะของเขา การปฏิบัติที่เขาได้รับนั้นต่างออกไป เขารีบรายงานว่าไปหลี่หลางและพวกนั้นคือคนร้าย และใช้เงินอีกจํานวนหนึ่งฝังศพผู้ติดตามของตัวเองอย่างเหมาะสมทุกอย่างราบรื่นและสามวันให้หลัง พวกเขาก็ขึ้นจากท่าและเดินทางต่อ

 

สําหรับฟางหยวนและหลี่หลวน เรื่องทั้งหมดนี้หาได้สําคัญไม่

 

อันที่จริง อยู่ไกลจากท้องน้ํานั้นหมายความว่าพวกเขาสามารถหลบเลี่ยงการถูกติดตามได้ซึ่งเป็นเรื่องดีของพวกเขา

 

“เมืองนี้ค่อนข้างมีชีวิตชีวามาก…”

 

ในรถม้า มีถังใส่ปลาถังหนึ่ง ในนั้นมีปลาหลีสีทองแกมแดงว่ายอยู่ในนั้นอย่างอิสระ และดูแปลกตาที่ได้เห็น

 

และที่น่าสนใจกว่านั้นก็คือเสียงทึบ ๆ ที่ดังจากข้างตัวซูเหริน หัวงูหัวหนึ่งโผล่ขึ้นจากคอเสื้อของเขาเมื่อเจ้ามองไปรอบ ๆ อย่างสนอกสนใจ

 

“ผู้มีพระคุณ ท่านพูดถูก! ผู้ปกครองเมืองนี้นั้นทําหน้าที่ได้ดียิ่ง!”

 

ซูเหรินใบหน้าซีด

 

ผู้ใดที่มีงูพิษร้ายแรงเลื้อยไปมาบนร่างย่อมต้องไม่ร่าเริงได้

 

นี่คือวิธีการที่ฟางหยวนใช้ควบคุมเขา

 

ไม่อย่างนั้น ฟางหยวนก็เกรงว่าเขาอาจจะกลับคําและจ้างพระหรือนักพรตมาลงมือกับเขาไปแล้ว

 

มนุษย์นั้นมีสัญชาตญาณการเอาตัวรอด หากซูเหรินทําให้ฟางหยวนโกรธ เขาก็คงถูกสังหารระหว่างทางเป็นแน่ดังนั้นเขาจึงได้แต่เชื่อฟังแล้ว

 

ดูเหมือนว่าวิธีการของฟางหยวนนั้นจะใช้การได้

 

ซูเหรินพยายามทําทุกอย่างอย่างดีที่สุดและไม่กล้าทําอะไรที่ผิดไปจากปกติ

 

อย่างไรเสีย เขาก็ไม่อยากเอาชีวิตตนเองไปเสี่ยง

 

“มีวัดและอารามอยู่ระหว่างทางเพียงไม่มาก… ดูเหมือนว่าปิศาจและผีจะเป็นผู้ควบคุมอาณาจักรนี้…”

 

เห็นเช่นนี้ฟางหยวนก็ส่ายหน้า