Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 262

Chapter 262: ขาย

 

มันอันตรายเป็นอย่างยิ่งที่ปลาหลีสักตัวจะกระโดดลอดประตูมังกรแม้ว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนร่างไปเป็นมังกร

 

และมันยังอันตรายเป็นพิเศษสําหรับฟางหยวนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้น ฟางหยวนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้เคล็ดเบี้ยวมังกรเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้หลังจากบรรลุผ่านได้

 

มันเรียกว่าเขียวมังกรเพราะว่ามันรับรองโอกาสในการมีชีวิตอยู่ของผู้ใช้ มันจะรักษาพลังชีวิตของผู้ใช้เอาไว้ และในพริบตา เขาก็ใช้พลังธาตุจนหมดแล้วเปลี่ยนตัวเองกลายเป็นปลาหลีสีดํายาวเพียงฉื่อเดียว

 

ในอีกทางหนึ่ง อาการบาดเจ็บทั้งหมดของเขาก็ลดลงไปกว่าครึ่ง

 

“เพราะว่าข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไปในครั้งนี้ ข้าจะต้องคงเคล็ดเบี้ยวมังกรเอาไว้อีกสักระยะหนึ่ง เมื่อมันจบลง ข้าก็จะสามารถทะลวงสู่การเปลี่ยนร่างครั้งที่สี่ได้อย่างราบรื่น…”

 

ผิวของเขาดูเป็นสีเทา ขณะที่หน้าต่างสถานะของเขาถูกผนึกเอาไว้ และได้แต่พึมพํากับตัวเอง

 

หากเป็นปิศาจตนอื่น ๆ ก็คงจะตายตกไปแล้วเมื่อต้องพบกับประสบการณ์เช่นนี้หลังจากบรรลุระดับ ต่อให้พวกเขาโชคดีพอที่จะหนีพ้นความตายได้ ก็ยังต้องอยู่ในสภาพที่สูญเสียความหวังทั้งมวล เป็นป้า หรือกลายร่างไปเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นที่ต่างออกไป

 

ต้องขอบคุณความรู้กว้างขวางของตัวเขาเองและค่าสถานะสูงที่เขาสามารถรอดจากอุปสรรคมาและยังรักษาสภาพจิตใจเอาไว้ได้

 

“แม้ว่าข้าจะรอดพันอันตรายครั้งนี้มาได้…สภาพอ่อนแอเป็นเวลานานก็อาจจะนําไปสู่การตายของข้าก็ได้”

 

เมื่อฟางหยวนเห็นจระเข้ตัวหนึ่งว่ายน้ําผ่านไป เขาก็สะบัดหางว่ายน้ําห่างออกมาอย่างรวดเร็ว

 

หากนี่เป็นก่อนหน้าที่เขาจะอ่อนแรงเช่นนี้ จระเข้อาจจะถูกเขากินลงไปก็ได้ แต่เขาไม่สามารถสู้มันได้จริง ๆ ในตอนนี้

 

มันก็คงน่าตลกเกินไปแล้วหากเขาจะรอดชีวิตมาได้หลังจากล่วงเกินเทพวารีไป แล้วยังสังหารฮาฮาเอ่อร์ กระโดดข้ามประตูมังกร เพียงเพื่อมาถูกจระเข้ธรรมดา ๆ ตัวหนึ่งฆ่าตาย

 

กระแสน้ําในแม่น้ําอันนั้นไหลเร็วและยังแตกต่างจากทะเลสาบฉีอันสงบอย่างมาก โชคดีที่ฟางหยวนสามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

 

นอกจากนี้ มันยังเป็นข้อได้เปรียบในการคงเคล็ดเบี้ยวมังกรเอาไว้

 

เทพวารสั่งให้ตามล่าปลาหลีดําตัวยาวสามดื้อ ที่มีความแข็งแกร่งและยังมีความสามารถในการควบคุมวารี นี่แตกต่างไปจากสภาพของเขาตอนนี้ราวกับหน้ามือและหลังมือ เคล็ดเบี้ยวมังกรทําให้เขาไม่เป็นที่สังเกตแม้แต่กับปีศาจที่มีพลังตัวตนของเขาตอนนี้นั้นดูไร้อันตราย

 

“อืม ข้าควรจะใช้โอกาสนี้ปักหลักอยู่ในแม่น้ําอัน หลังจากนั้น ข้าสามารถเดินทางตามแม่น้ําสู่แหล่งกําเนิดและค้นหาทะเลสาบจนถึง!”

 

ฟางหยวนเตรียมตัวเดินทางต่อ

 

อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าทะเลสาบจนถึงนั้นเชื่อต่อกับแม่น้ําอัน หากเทียบในด้านขนาด ทะเลสาบจนถึงยังใหญ่กว่าทะเลสาบ มันอาจจะเรียกได้ว่าเป็นทะเลในแผ่นดิน!

 

แน่นอนว่า มันยังอยู่ไกลมาก เหมือนกับเขาเดินทางจากดินแดนทางเหนือสู่ดินแดนทางใต้เลย!

 

“ข้าควรจะใช้เวลาสักหลายวันในการฟื้นฟูก่อนที่จะเริ่มเดินทางอีกครั้ง”

 

ฟางหยวนมองรอบ ๆ ตัว จู่ๆ เขาก็สะบัดหางแล้วเข้าไปซ่อนอยู่ในพุ่มสาหร่าย

ครึ่งเดือนให้หลัง

 

“ผลของเคล็ดเบี้ยวมังกรจะหมดไปในเร็ว ๆ นี้ ข้าควรจะฉวยโอกาสที่ข้ายังอยู่ในสภาพนี้ออกเดินทาง!”

 

มีอันตรายซ่อนอยู่รอบตัวเขา นอกจากจะมีปิศาจน้ําผ่านไปมาเป็นประจําแล้ว ฟางหยวนยังได้ยินว่าเทพวารีแห่งทะเลสาบฉีสั่งการให้จับกุมปลาหลีดําตัวยาวสามสื่อและยังร้องขอความช่วยเหลือจากปิศาจในแม่น้ําอันด้วย เขารู้สึกไม่สบายใจและตัดสินใจออกจากที่ซ่อนตอนนี้ของเขาเพื่อหาที่ซ่อนตัวใหม่ที่ข้างหน้า

 

ด้วยสภาพภายนอกของเขาตอนนี้และยังความสามารถในการผนึกรัศมีพลังของตัวเอง เขาย่อมไม่ดูน่าสงสัย ต่อให้ถูกตรวจสอบด้วยเจตจํานงเวทย์

 

“แค่ว่ายน้ําไปเรื่อย ๆ ว่ายน้ําไปเรื่อย ๆ… บัดซบจริง ความเร็วในการว่ายน้ําของปลาหลีธรรมดามันช้าเกินไปแล้ว!!!”

 

ฟางหยวนนั้นหมดแรงเมื่อในที่สุดก็มาถึงปากแม่น้ําอัน มันเป็นพื้นที่กว้างใหญ่ที่กระแสน้ําไหลอย่างช้า ๆ

 

“อืม ตรงนั้นมีใครอยู่”

 

แม่น้ํากว้างมาก มีเบ็ดถูกโยนลงมาในแม่น้ําจากทั้งสองฝั่ง เหมือนมีใครกําลังตกปลาอยู่

 

“เป็นไปได้ไหมว่า… ในที่สุดข้าก็จะได้พบมนุษย์ในโลกแห่งนี้แล้ว? ข้าเกือบจะคิดว่าโลกนี้นั้นมีแต่ปีศาจ และสัตว์วิญญาณ!”

 

ฟางหยวนรู้สึกยินดีจริง ๆ เขาเลาะไประหว่างเบ็ดแต่ละอันและบางครั้งยังหยุดกินปลาเหยื่อที่เบ็ดก่อนที่จะกระตุกเบ็ดอย่างดีใจ

 

“อืม ตอนนี้ข้าอิ่มแล้ว ข้าควรจะออกเดินทางต่อ”

 

เขาเรอออกมาและเตรียมว่ายน้ําจากไป ทันใดนั้น เขาก็นิ่งไป

 

ปลาหลีตัวหนึ่งตัวยาวกว่าสิบฉือที่กําลังออกหาอาหาร เมื่อมันเห็นฟางหยวน มันก็พุ่งเข้าใส่

 

“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ข้าคงจะฆ่าเจ้าด้วยศรน้ําดอกเดียวแล้ว!”

 

ฟางหยวนร้องออกมา ก่อนจะหนีไป

 

ในสภาพอ่อนแอเช่นนี้ เขาก็เป็นแค่ปลาหลีดําธรรมดาตัวหนึ่ง ที่มีความเร็วในการว่ายน้ําปานกลาง เขาแทบจะถูกปลาหลีตัวนั้นจับได้หลายครั้ง ก่อนที่ในที่สุดจะเข้าไปซ่อนในกอสาหร่ายทัน

 

เขาพบอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนที่จะพบน้ําวนซ่อนอยู่ด้านบน และรู้สึกยินดียิ่งนัก “ตัวบัดซบเอ๊ย!”

 

เขาตั้งสมาธิและพุ่งผ่านน้ําวนออกไปทันทีที่เขาเห็นกระแสน้ําหยุดชั่วคราว ปลาหลีที่ตามติดอยู่ด้านหลังเขานั้นหลุดเข้าไปในกระแสน้ําวนและถูกพัดไปที่ใดก็ไม่รู้

 

“โง่ ๆ อย่างเจ้าอยากจะกินข้างั้นรึ?! ไม่ดูเงาหัวตัวเองเลย!”

 

ขณะที่กําลังยินดีอยู่นั้น แหปากใหญ่ก็ครอบลงมาทางเขา

 

“หืม?”

 

ก่อนที่ฟางหยวนจะทันขยับตัว เขาก็ถูกแหจับได้และถูกดึงขึ้นจากน้ํา

 

ซ่า!

 

มีแค่เขา สาหร่ายอีกจํานวนหนึ่ง และกุ้งปู่เหลืออยู่ในแหหลังจากน้ําไหลออกไป

 

“นั่นเรือหาปลารึ?”

 

ฟางหยวนใจตกไปที่ตาตุ่ม “ข้ายินดีเร็วเกินไป”

 

“อ๊ะ… ลากแหได้ไม่ดีอีกแล้ว!”

 

ชาวประมงรูปร่างล่ําสันดึงแหขึ้นบนกราบเรือ โยนสาหร่ายทิ้งไป และเก็บฟางหยวนขึ้นมา “ปลาหลีตัวนี้คือทั้งหมดที่เราจับได้ ก็พอจะขายหรือว่าเอาไปทําน้ําแกงปลาได้…”

 

ฟางหยวนนั้นก็เหมือนปลาธรรมดาอื่น ๆ เขาสะบัดหางอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมีฟองอากาศฟูมปาก เขาทําอะไรไม่ได้เลย

 

อย่างไรก็ไม่ใช่แค่เพราะเขาอยู่ในสภาพขนาดตัวเพียงหนึ่งในสามของขนาดปกติของเขา แต่เขายังถูกนําขึ้นจากน้ํา มันก็เหมือนกับมังกรถูกขังในที่แคบหรือเสือในทุ่งหญ้า

 

ซ่า!

 

เขาถูกโยนลงไปในถังใส่ปลา ชาวประมงยกแหปากอื่นขึ้นมาอีกและโยนปลาตัวใหญ่ ๆ ทั้งหมดเข้ามาในถังเดียวกับเขา ทั้งหมดถูกส่งเข้ามาในถังที่เติมน้ําเอาไว้นี่

 

“อืม… ดูเหมือนปลาในถังนี้จะมีไว้ขาย เขาคงไม่ฆ่าพวกเราตอนนี้ โชคดีอะไรเช่นนี้?”

 

ฟางหยวนกําลังคิด “ข้ากําลังจะถูกกินในแบบไหนกัน ย่างหรือนึ่ง ช่างเป็นสถานการณ์ที่น่าหดหูเสียจริง…”

 

เขามองไปที่ปลาอื่น ๆ รอบตัวและจองพวกมัน “เจ้ามองอะไร? ถอยไป!”

 

“ข้ากําลังจะถูกกิน… ข้ากําลังจะถูกกิน…”

 

มีปลาสีเขียวตัวหนึ่งที่ดูจะมีการรับรู้ทางวิญญาณระดับต้น แต่ก็แค่นั้น เขาดูค่อนข้างขี้ขลาดและว่ายวนไปมาอย่างไร้สติ

 

“หืม?”

 

ถังน้ํานี้ค่อนข้างเล็ก ใส่ได้แค่ฟางหยวน ปลาสีเขียว และปลาจุด ๆ ที่ไม่มีการรับรู้ทางวิญญาณอีกสองตัว

 

ปลาตัวสุดท้ายค่อนข้างน่าสนใจ

 

“เจ้าน่ะ เจ้ามาจากไหน?”

 

ฟางหยวนแหวกปลาตัวอื่น ๆ เข้าไปทักทายปลาชนิดเดียวกันเขา

 

ตรงหน้าเขาเป็นปลาหลีอีกตัว ปลาหลีที่ตัวสั้นกว่าฟางหยวน เขาตัวยาวประมาณครึ่งฉือเท่านั้น มีเนื้อไม่มากนัก เขาดูสวย มีเกล็ดสีทองที่แฝงประกายสีแดง มีหนวดยาว ปลาหลีตัวนั้นดูคล้ายฟางหยวนตอนที่เขายังอยู่ที่ระดับการเปลี่ยนรูปที่สาม ปลาหลีตัวนี้อาจจะแค่โชคดีมีลักษณะสวยงาม หรือเขาอาจจะมีระดับการฝึกตน

 

ปลาหลีสีทองมองฟางหยวนแล้วพ่นฟองอากาศออกมาอย่างใสซื่อ

 

“บัดซบ! เจ้ากล้าแกล้งโง่กับข้าร์… เฮ้ยเฮ้ย พวกเราถูกจับและกําลังจะถูกทําเป็นน้ําแกง ถ้าเจ้ามีลูกไม้อะไรก็ถึงเวลาใช้มันออกมาแล้ว!”

 

ฟางหยวนว่ายเข้าไปชนปลาหลีตัวนั้น

 

ปลาหลีสีทองแกมแดงก็แค่มองตอบเขา ไร้ปฏิกิริยาใด

 

“นี่เขาขี้ขลาดจริง ๆ ใช่ไหม?”

 

ฟางหยวนเองก็ไม่มีทางเลือกเมื่อรู้ว่าวิธีการนี้ไม่ได้ผล

 

ไม่นานหลังจากนั้น เรือก็เทียบท่า น้ําในถังกระฉอก ถังน้ําถูกยกขึ้นและนําขึ้นไปบนท่าเรือ

 

“ขายปลาจ๊ะ!”

 

“ขายปลา!”

 

ท่าเรือไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็มีคนเข้า ๆ ออก ๆ มากมายและค่อนข้างพลุกพล่าน

 

ชาวประมงอยู่ที่ด้านหนึ่งของท่าเรือ เอาปลาออกขาย

 

“ท่านบุรุษและสตรีทั้งหลาย เข้ามาดูมาชมปลาของข้าก่อน! จับมาสดใหม่ ยังเต็มไปด้วยพลังชีวิต!”

 

แม้ว่าคําพูดของชาวประมงจะต่างไปเล็กน้อย ฟางหยวนก็ยังคงฟังออกว่าเขากําลังพูดอะไร

 

ชาวประมงหยิบปลาสีเขียวขึ้น ปลาสีเขียวสะบัดหางอย่างเกรี้ยวกราด หากเป็นเขาละก็ เขาคงจะแกล้งตายเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองถูกขายหรือเอาไปทําอาหาร

 

“ที่รัก เจ้าน่าจะเหนื่อยมากหลังจากเดินทางมาไกล ปลาพวกนี้ดูดีทีเดียว ข้าซื้อสักตัวให้เจ้ากินฟื้นฟูกําลังดีหรือไม่?

 

คนคู่หนึ่งเดินมาหยุดที่หน้าแผง

 

ฟางหยวนมองคนคู่นั้น ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบกว่าปี สวมเสื้อสีเขียวและมีหยกเนื้อดีชิ้นหนึ่งห้อยอยู่ที่เอว ดวงตาสีดําสนิท เขายังแผ่รังสีของเจ้าหน้าที่ทางการออกมาจากสายตา ที่อยู่ข้างหลังเป็นนักศึกษาคนหนึ่ง ที่ข้าง ๆ เป็นหญิงสาวท่าทางอ่อนโยน นางเคลื่อนไหวอย่างยากลําบากและยังมีท้องนูนออกมาน้อย ๆ น่าจะกําลังตั้งครรภ์

 

“นายท่าน! นายท่าน ปลาของข้าชาวประมงผู้นี้ยอดเยี่ยมที่สุด”

 

ชาวประมงเห็นชายหนุ่ม ดวงตาของเขาก็เปล่งแสง “ดูสิว่าปลาพวกนี้สดเพียงใด! โดยเฉพาะปลาหลีสีทองแกมแดงตัวนี้ นี่เป็นปลาหายาก! เอาไปทําน้ําแกงปลาย่อมต้องเป็นประโยชน์แก่แม่นางผู้นี้!”

 

“โอ้ ให้ข้าดูหน่อยสิ!”

 

เจ้าหน้าที่เสื้อเขียวผู้นั้นหยุดและมองไปที่พวกปลา

 

ฟางหยวนมองอย่างเฉยเมย แต่เขาจับสายตาของชาวประมงได้ ชาวประมงจ้องเขม็งอยู่ที่หยกของเจ้าหน้าที่และมองที่แม่นางผู้นั้นด้วยสายตาจาบจ้วง

 

“พวกมันดูดีทีเดียว ข้าเคยอ่านมาจากสักที่หนึ่งว่าปลาหลีสีทองแกมแดงนั้นมีพลังวิญญาณและดีต่อภรรยาของข้า!”

 

เขามองภรรยา “ที่รัก… เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

 

“ข้า?”

 

นางก้มหน้าต่ํา นางไม่ต้องการให้สามีของนางจับจ่ายเงินให้นางมากมายนักและตัดสินใจไม่ได้ นางมองปลาหลีแล้วก็ตกใจ “มัน… มันดูเหมือนกําลังร้องไห้!”

 

“หืม?”

 

เจ้าหน้าที่คนนั้นก็เห็นเช่นกัน “ว้าว มันมีการรับรู้ทางวิญญาณ!”

 

“พวกเราจะสังหารสิ่งที่มีการรับรู้ทางวิญญาณได้อย่างไร? ที่รัก พวกเราซื้อมันไปปล่อยดีหรือไม่?”

 

นางมองสามีของนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความรักใคร่ “คิดเสียว่าพวกเราทําบุญให้ข้าและลูกของพวกเรานะ”

 

“ดะ… ได้”

 

เขาย่อมต้องไม่เห็นด้วย แต่เขาก็มีความรู้สึกอยากจะเอื้อเฟื้อเสียหน่อย “พวกเราจะซื้อปลาหลีตัวนี้!”

 

“ข้าบอกไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าเจ้ามันแสดงเก่งนัก!”

 

เขามองดวงตาน้ําของปลาหลีสีทองแกมแดงแล้วก็พูดไม่ออก “เจ้ายอดเยี่ยมนัก แต่ข้าไม่ได้หนังหนาเช่นนั้น!”

 

“หนึ่งเหรียญเงิน อย่างไรนี่ก็เป็นปลาหลีสีทองเชียวนะ!”

 

ชาวประมงยิ้มร่าและตัดสินใจรีดเงินจากคนทั้งคู่เสียหน่อย

 

“นั่นแพงมาก แต่เพื่อภรรยาและลูกของข้า ข้าตกลง!”

 

เจ้าหน้าที่ผู้นั้นหยิบเงินออกมาจ่าย

 

หลังจากจ่ายเงินแล้ว เขาก็ชี้ไปที่ฟางหยวนและปลาสีเขียว “ปล่อยปลาหลีสีทอง แต่ปลาสองตัวนี้ข้าจะเอาไปด้วย ตัวหนึ่งทําน้ําแกง ตัวหนึ่งเอาไปนึ่ง!”

 

“บัดซบ!!”