Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 240

Chapter 240: เจ้าคงคา

 

มีเสียงลิงร้องอยู่สองฝั่งแม่น้ำ ขณะที่เรือแล่นผ่านภูเขาไป

 

มันใช้เวลาเพียงวันเดียวก่อนที่สภาพแวดล้อมรอบ ๆ เรือจะเริ่มเปลี่ยนไปอย่างมาก

 

สันเขาเริ่มเตี้ยลงเรื่อย ๆ และในที่สุดก็กลายเป็นพื้นราบ

 

แม่น้ำชางหลิงกว้างขึ้นและกว้างขึ้นและไม่สามารถเรียกเป็นแม่น้ำได้อีกต่อไป มันกลายเป็นเหมือนปากแม่น้ำมากกว่า

 

“ที่นี่คือ?”

 

มองสองข้างทางแล้วฟางหยวนก็ถาม

 

“นี่คือเมืองจินหยาง และแม่น้ำที่เราอยู่ตอนนี้ก็เรียกเป็นแม่น้ำมังกรทอง พวกเราอยู่ห่างจากทะเลสาบมังกรทองไม่ไกลแล้ว…”

 

อวต้าหัวเราะ

 

“พื้นที่นี้ดูไม่ค่อยสงบสุขนัก…”

 

ฟางหยวนชี้ไปที่ริมฝั่งน้ำ

 

“นั่นคือ…”

 

เมื่ออวต้ามองไป สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

 

มีคนกลุ่มหนึ่งจับกลุ่มกันอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ พวกเขาดูเหมือนกำลังขอพรและบางครั้งยังมีเสียงร้องไห้ดังมา

 

แม่นางน้อยผู้หนึ่งถูกจับแต่งเนื้อแต่งตัวแล้วกำลังจะถูกส่งลงไปในแม่น้ำบนแพไม้

 

แพไม้ไม่ค่อยมั่นคง หากมันไหลไปจนถึงกลางแม่น้ำ ภายใต้กระแสน้ำของแม่น้ำที่ไหลอยู่ มันต้องแตกออกอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น แม่นางน้อยบนแพย่อมกลายไปเป็นอาหารให้ฝูงปลา

 

แน่อนว่า ดวงวิญญาณของนางย่อมถูกกักเอาไว้ระหว่างกระบวนการ นั่นแย่กว่าเดิมอีก

 

“ภาวนาต่อเจ้าคงคา?”

 

อวตาใบหน้าเผือดลง “บาปนัก… หากข้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ข้าคงไม่แล่นเรือออกมา หากพวกเราทำให้ราชามังกรโกรธขึ้นมาเล่า?”

 

เขาพึมพำคำ “บาป” เบา ๆ หากไม่เพราะฟางหยวนมีการได้ยินที่ดีมาก เขาคงพลาดไปเช่นกัน

 

“ภาวนาต่อเจ้าคงคา?”

 

ฟางหยวนมีสีหน้าตะลึง “ไม่ใช่ว่าเจ้าคงคาก็คือเทพเจ้าหรือ? เหตุใดพวกเขายังต้องมีสิ่งบัดพลีด้วย? แล้วที่แย่กว่านั้น ยังเป็นการบูชายัญที่เลวร้ายที่สุด คือใช้ชีวิตมนุษย์เป็น ๆ?”

 

“นี่เป็นการจำลองพิธีแต่งงานของเจ้าคงคาเมื่อนานมาแล้ว แต่ว่า พิธีของปีนี้จบลงไปแล้ว ดูท่าคงจะมีเรื่อง ไม่ดีเกิดขึ้นกับแม่น้ำสายนี้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่เลือกทำเช่นนี้…”

 

อวต้าถอนหายใจ

 

เรือของพวกเขาลอยเข้าไปใกล้ฝั่งแม่น้ำอย่างช่วยไม่ได้ ทำให้พวกเขาเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน

 

ที่บนฝั่ง ธูปถูกจุด กระดาษเงินลอยอยู่เต็มท้องฟ้า พ่อหมอหลายคนกำลังทำพิธี

 

เมื่อถึงเวลา แม่นางน้อยที่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนแพก็ถูกผลักลงมาในแม่น้ำ

 

“รอก่อนก็แล้วกัน หากพวกเรายังเดินทางต่อ อาจจะเป็นการไม่เคารพท่านเจ้าคงคาได้!”

 

เห็นภาพนี้แล้ว อวต้าก็ปฏิเสธที่จะเดินทางต่อ

 

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเริ่มโค้งกายคารวะซ้ำ ๆ อยู่บนเรือ “ท่านราชามังกร พวกเราไม่ได้มีจิตมุ่งร้ายใด ได้โปรดให้อภัยพวกเราด้วย! ได้โปรดให้อภัยพวกเรา!”

 

“จริง ๆ เลย…”

 

ฟางหยวนส่ายหน้าและรู้สึกหมดคำพูด มองไปตามผิวน้ำแล้วเขาก็เห็นเงาร่างของแม่นางน้อยบนแพได้ชัดเจน

 

นางอายุราวสิบแปดปี แม้จะแต่งหน้าเอาไว้ แต่นางก็ยังมีร่องรอยของความเป็นเด็กอยู่บนใบหน้า แม้ว่านางจะไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่ดวงตาก็ยังมีน้ำตาคลอขณะมองมาที่พวกเขาสองคนอย่างสิ้นหวัง

 

“เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!”

 

แพถูกสร้างมาให้พังลงเมื่อถูกน้ำซัดแรง ตอนนี้มันไปเกือบถึงกลางแม่น้ำแล้ว และเริ่มแตกออกเป็นส่วน ๆ

 

เงาดำ ๆ เงาหนึ่งก่อตัวอยู่ใต้แม่น้ำ มันมีรูปร่างประหลาดที่ทำให้แม่นางน้อยตัวสั่นอย่างหวาดกลัว

 

“พิธีบูชายัญนี้จัดขึ้นทุกปีไหม?”

 

เห็นภาพตรงหน้า ฟางหยวนก็มีสีหน้าไม่พอใจนัก

 

“ปีละครั้งเป็นอย่างน้อย แต่หากมีภัยธรรมชาติใด ก็อาจจะจัดอีกครั้ง… เจ้าจะทำอะไร?”

 

อวต้ากำลังอธิบายเรื่องพิธี แต่ว่า ทันทีที่เขาเห็นฟางหยวนกระโดดลงไปในน้ำ เขาก็อึ้ง

 

“ข้าจะทำอะไร?”

 

ฟางหยวนยิ้ม

 

ขาของฟางหยวนนั้นยืนอยู่บนผิวน้ำอย่างมั่นคงและไม่ขยับแม้ว่าคลื่นจะซัดผ่านไป “ก็ต้องไปช่วยคนน่ะสิ!”

 

แม้ว่าเขาจะวางแผนไปหาเรื่องเทพมังกรทองอยู่แล้ว แต่มันก็เป็นเรื่องดีที่จะได้ช่วยคน

 

“ช่วย…ช่วย…คน!”

 

ตั้งแต่ที่อวต้าเห็นฟางหยวนยืนบนผิวน้ำ เขาก็รู้แล้วว่านั่นเป็นบุคคลพิเศษ ขณะที่เขายังอึ้งอยู่ เขาก็พึมพำไม่เป็นภาษา

 

เขารู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง! เพียงแค่เพราะต้องการเงิน เขากลับทำให้เทพแห่งสายน้ำกริ้วแล้ว! เขาจะยังคิดประกอบอาชีพที่นี่ต่อไปได้อย่างไร?

 

หากสวรรค์มอบโอกาสให้เขาอีกครั้ง เขาย่อมไม่ทำการค้ากับฟางหยวนเป็นแน่!

 

โชคร้าย ไม่มีโอกาสครั้งที่สองอะไรนั่นหรอก

 

เมื่ออวี่ตามองข้ามน้ำไป เขาก็เห็นฟางหยวนเดินอาด ๆ ไปทางแพ “แม่นางน้อย…เจ้าชื่ออะไร?”

 

“ข้า…”

 

แม่นางน้อยอึ้งไป “ข้าชื่อหลิงเอ๋อร์!”

 

ขณะที่คลื่นลูกสุดท้ายกระแทกเข้ากับแพ มันก็แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

“มา! จับมือข้าไว้?”

 

ฟางหยวนยื่นมือออกไป “เจ้าอยากไปเป็นอาหารปลาหรืออย่างไร?”

 

“ฝูบ!”

 

ในตอนนี้เอง คลื่นอีกลูกก็ซัดมา

 

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของแม่นางน้อย ฟางหยวนสัมผัสได้ถึงมือเย็น ๆ ข้างหนึ่งจับแขนเขาเอาไว้

 

“ดีมาก ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังอยากมีชีวิตอยู่นะ!”

 

ฟางหยวนไม่ได้พาแม่นางผู้นั้นกลับไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ

 

อย่างไรเสีย ด้วยความโง่เง่าของคนพวกนั้น ต่อให้แม่นางน้อยผู้นี้กลับไป นางย่อมถูกส่งลงมาเป็นเหยื่อ บูชายัญอีกครั้งเป็นแน่

 

นอกจากนี้ เมื่อช่วยชีวิตของแม่นางผู้นี้แล้ว ฟางหยวนย่อมทำให้จิตวิญญาณในแม่น้ำนี่โกรธ

 

“ฝบ!”

 

เห็นบัดพลีของพวกตนถูกฉวยไปต่อหน้าต่อตา เงาร่างใต้น้ำก็เกรี้ยวกราดขึ้น พวกมันเริ่มส่งคลื่นใหญ่ขึ้นไป บนผิวน้ำ ทันใดนั้น ก็เกิดวังน้ำวนอยู่ที่กลางแม่น้ำที่ค่อย ๆ ขยายขนาดขึ้น ดูดฟางหยวนลงไป

 

“เจ้ามันก็แค่เมล็ดข้าวไร้ความสำคัญ และยังกล้าเปล่งประกายแบบไข่มุก?”

 

ฟางหยวนแค่นเสียงและดีดนิ้วออกไป

 

“ผลัวะ!”

 

ปราณดาบสีแดงปรากฏขึ้นที่ก้นแม่น้ำ

 

แม้ว่าปราณดาบธาตุไฟจ

 

ควบคุมเอาไว้ แต่มันก็ยังมีประสิทธิภาพในการทำลายล้าง

 

“โผละ! โผละ!”

 

เงาร่างด้านใต้ของพวกเขาสั่นไหว ฟองอากาศเริ่มผุดพรายขึ้นจากด้านล่างอย่างช้า ๆ ตามมาด้วยปลาสีดำตัวใหญ่ยาวราวแปดนิ้ว มันหงายท้องขึ้นฟ้า มีรูขนาดใหญ่ที่ยังมีเลือดไหลออกมาอยู่ใต้ลำตัวของมัน

 

“จิตวิญญาณสินะ… แต่ว่า ตามมุมมองของคนในอาณาจักรนี้ นี่น่าจะเป็นสัตว์วิญญาณใช่หรือไม่?!”

 

ฟางหยวนเหลือบมองอวีต้าเร็ว ๆ ครั้งหนึ่ง

 

หากเขาไม่โกหก เช่นนั้นระดับการฝึกตนของเขาก็เริ่มจากวินาทีที่เขาดูดซับเกล็ดจากปลาหลีดำนั่น

 

แต่ว่า หลังจากเห็นปลาตัวนี้แล้ว อวต้าก็ดูไม่สบายใจ

 

จากภายนอก เขาอาจจะนับได้ว่ามีจิตแข็งทีเดียวเพราะไม่หมดสติไปหลังจากเห็นปลาตายตัวนี้

 

“มัน… ตายแล้ว? นี่คือ… เจ้าคงคา?”

 

หลิงเอ๋อร์พูดตะกุกตะกักแต่ยังพอเข้าใจได้

 

“เจ้าคงคา? แม่นาง… เจ้าคิดมากไปแล้ว! นี่ก็แค่สัตว์ตัวหนึ่งเท่านั้น!”

 

ฟางหยวนกลอกตาและโบกมือ

 

“!”

 

บนผิวน้ำ ราวกับมีพระอาทิตย์อีกดวงโผล่ขึ้นมา

 

ปราณดาบธาตุไฟที่ยังคงลุกโพลงต่อเนื่องนั้นพุ่งลงไปในน้ำราวกับลูกศร

 

เลือดสาดกระจายไปทั่วผิวน้ำขณะที่ปลาและสัตว์น้ำมากมายลอยตายอยู่

 

“อุบ…”

 

เห็นปลาตายเหล่านี้ หลิงเอ๋อร์ก็ใบหน้าซีดเผือดรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา

 

บนฝั่ง ผู้คนหลายคนที่จัดตั้งพิธีนั้นนิ่งงันไป พวกเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

 

เจ้าคงคาที่บีบคั้นพวกเขามานานหลายปี ทำให้พวกเขาต้องบูชายัญหญิงสาวมากมายตายตกลงเช่นนั้น?

 

“เขาตายแล้ว! เจ้าคงคาไม่ปล่อยเขาไปแน่!”

 

พ่อหมอพ่นคำพูดไร้สาระออกมาขณะเริ่มสาปแช่งฟางหยวน

 

“ฝบ!”

 

วินาทีต่อมา รัศมีพลังวงใหญ่ปรากฏขึ้นจากแม่น้ำ

 

“นั่นใคร?”

 

“ผู้ใดกล้าลบหลู่พลังของเจ้าคงคาและแม่น้ำมังกรทอง?”

 

“นั่นใคร?”

 

“ใครกลสังหารกองทัพกระดองแข็งของข้า?”

 

ขณะที่พลังรุนแรงพุ่งผ่านรอบ ๆ ไปวังน้ำวนก็ระเบิดออก เผยให้เห็นประกายสีทองที่ค่อย ๆ ก่อตัวเป็นรูปมนุษย์ในชุดเกราะสีทองผู้หนึ่ง

 

“มนุษย์ เจ้าจะละเมิดดข้อตกลงระหว่างประเทศเลี่ยและคนของข้างั้นรึ?”

 

คนผู้นี้เป็นภาพมายาและยังสวมเกราะทองคำ มีเกล็ดสีทองอยู่บนใบหน้า มีเครายาวสองสาย ทั้งหมดนี้แผ่อำนาจอย่างราชาออกมา

 

เมื่อมันโบกมือ ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดมหาศาล

 

แรงกดที่แผ่ออกมานั้นแทรกไว้ด้วยแรงลึกลับที่ดูเหมือนจะแผ่ออกมาจากด้านใน ก่อให้เกิดความหวาดกลัวในทุกชีวิตที่อยู่ในบริเวณนั้น

 

“เจ้าคือเจ้าคงคาของน้ำนี่? เจ้าคือราชามังกรในตำนาน…?”

 

ฟางหยวนมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย

 

“ถูกต้อง!”

 

เจ้าคงคาเกราะทองย้ำด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “เจ้ารบกวนงานมงคลของข้าและยังสังหารกองทัพกระดองแข็งของข้า ข้าจะลอกหนักเจ้าแล้วใช้เป็นน้ำมันตะเกียงสักสามปี!”

 

“คิคิ…”

 

ฟางหยวนหัวเราะ

 

มองเจ้าคงคาเกราะทองแล้ว เขาก็มีแววเย็นชาในดวงตา “ดูเหมือนว่าทะเลสาบมังกรทองจะให้การปกป้องท่านมากทีเดียว ท่านถึงกับกล้าปรากฏตัวต่อหน้าข้า?”

 

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?

 

เจ้าคงคารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เพียงแค่โบกมือ แม่น้ำก็ขยับ ลูกศรน้ำนับพัน ๆ พุ่งใส่ฟางหยวน

 

ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีกำแพงป้องกันตรงหน้าเขาทำจากธาตุน้ำ

 

คาถามเวทย์ธาตุน้ำระดับนี้นั้นเทียบได้กับนักรบศักดิ์สิทธิ์ระดับต้น

 

แต่สำหรับฟางหยวน ตอบโต้ศรน้ำพวกนั้น เขาแค่โบกมือขวาครั้งหนึ่ง ดาบมายาสีแดงปรากฏขึ้นในมือเขาขณะมันตวัดผ่านอากาศ

 

“ฝุ่บ!”

 

ศรนระเบิดออกที่กลางอากาศ

 

ภายใต้ประกายสีแดงสว่าง น้ำร่วงพรูลงมาราวกับฝน มันเหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา

 

ดาบที่ต่อกรได้กับทุกสรรพสิ่ง!

 

แม้ว่าวิชาดาบของฟางหยวนนั้นจะเป็นแค่ขั้นต้นเท่านั้น เขาก็สามารถเสริมความแข็งแกร่งให้มันได้ด้วยพลังธาตุฝัน ด้วยทหารสวรรค์ ปราณดาบและวิทยายุทธ์ของเขาเอง มันก็เทียบได้กับนักดาบระดับสูงสุดในตำนาน

 

“เทพแห่งขุนเขาโฉวปีก่อนหน้านี้ยังไม่กล้าเผยตัวเองออกมาให้ข้าเห็นเหมือนเจ้า!”

 

หลังจากพูดแล้ว เขาก็ตวัดดาบออกไป

 

“วูบ!”

 

มีประกายสีแดงวูบไหว

 

ประกายสีแดงพุ่งฝ่ากำแพงป้องกันของธาตุน้ำและตรงเข้าไปที่หน้าอกของชายเกราะทองผู้นั้น

 

“เจ้ากล้าดีอย่างไร…”

 

ชายเกราะทองมองลงไปอย่างไม่อยากเชื่อ “บิดาของข้าต้องแก้แค้นให้ข้า…”

 

“เจ้าโง่!”

 

โดยไม่ยั้งมือ ฟางหยวนดึงดาบกลับออกมา ไม่ชำ ภาพของชายเกราะทองก็หายไปและกลายไปเป็นปลาห ลีสีทองตัวหนึ่ง

 

ปลาหลีนั้นยาวเพียงสามนิ้วแต่เกล็ดทั่วตัวนั้นเป็นสีทอง และที่พิเศษไปกว่านั้น มันยังมีหนวดยาวสองเส้นที่ปาก ทำให้มันดูแตกต่างออกไป

 

ฟางหยวนไม่สนใจนัก ในตอนที่เจ้าคงคากำลังจะตาย เขาก็ปล่อยเจตจำนงเวทย์ออกมาและหุ้มตัวปลาหลีสีทองด้วยพลังธาตฝัน

 

“แหล่งกำเนิดพลังแห่งอาณาจักรอยู่ที่ใด?”