Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 259
Chapter 259: โชคร้ายและดี
“ซ่า!”
หลังจากสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์กลุ่มเมฆก็สลายไป ฝนห่าใหญ่ก็เริ่มโปรยปรายลงสู่ผิวทะเลสาบ
แสงสีแดงสายหนึ่งพุ่งขึ้นฟ้าส่องไปทั่วทั้งทะเลสาบ
มันเปล่งรัศมีอันเย้ายวนให้สิ่งมีชีวิตรอบ ๆ ดินแดนดอกบัวเริ่มหันไปสนใจ โดยเฉพาะจระเข้
“อ๊ะ… ดูเหมือนว่าเทพวารีจะจากไปแล้วนี่คือเลือดมังกรที่ไหลลงสู่ทะเลสาบ!”
แม้ว่าเทพวารีของทะเลสาบฉีจะไม่สามารถเปลี่ยนไปเป็นมังกรที่แท้จริงได้มันก็ยังมีเลือดมังกรแม้ว่าจะห่างไกลจากการเป็นมังกรความล้มเหลวของมันนั้นก็เป็นการบอกว่ามันยากยิ่งนักกับการที่สักชีวิตหนึ่งจะเปลี่ยนร่างไปเป็นมังกรได้
“ฝบ!”
ราวกับกระสุนพุ่งออกไปเมื่อปลาหลายตัวว่ายน้ำตรงไปยังกลางทะเลสาบอย่างบ้าคลั่ง
“วัตถุนั่น… พวกท่านทั้งคู่อย่าได้แย่งมันกับข้า!”
จระเข้คํารามก้องและหายวับกลายเป็นประกายแสงไปในน้ำ
จระเข้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้นั้นร่างกายปกคลุมด้วยเกราะหนาที่ทําให้มันตรงไปยังใจกลางทะเลสาบ อย่างงุ่มงาม
“พี่กุย เหตุใดท่านจึงไม่ตามไปเล่า?”
ฟางหยวนมองกุยจงแล้วยิ้ม
“การแข่งขันนั้นจริงจังมากและยังมีปิศาจอันทรงพลังหลายตนในหมู่พวกนั้น ข้าก็แค่กระดูกแก่ ๆ ข้าจะทําอะไรได้เล่า? นอกจากนี้… ข้ายังเชื่องช้าเกินไป… เหตุใดเจ้าจึงไม่ลองดูเล่าน้องชาย?”
กุยจงตอบขณะเหลือบมองฟางหยวนอย่างสงสัย
“กระแสน้ำที่นั่นแรงเกินไป และข้าเกรงว่าจะสู้ไม่ไหว!”
ฟางหยวนยิ้ม
อันที่จริง ทั้งปลาหลีและเต่านั้นก็มีความเกี่ยวพันกับมังกรและย่อมมีคุณสมบัติของมังกรอยู่โดยธรรมชาติดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องรับมันมาจากแหล่งภายนอก
ดังนั้น เขาจึงว่ายน้ำไปรอบ ๆ อย่างใจเย็นพร้อมกุยจง
เดิมฟางหยวนนั้นก็คิดจะฉวยเอารางวัลจากเทพวารีเช่นกัน แต่หลังจากเห็นทัณฑ์สวรรค์และการแข่งขันอย่างจริงจังระหว่างเหล่าปิศาจ เขาก็ยอมแพ้ความคิดนั้น
ด้วยระดับการฝึกตนตอนนี้ของเขา มันก็เหมือนการฆ่าตัวตายหากเขายังพยายามชิงปราณมังกรที่กลางทะเลสาบ
จระเข้นั่นที่มีการรับรู้ทางจิตวิญญาณ ก็ถูกดึงดูดสู่กลางทะเลสาบด้วยสัญชาตญาณ มันไม่รู้ว่าสัญชาตญาณ ของมันนี้ดีหรือไม่ดีกันแน่
“หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าก็จะไปฝึกตนแล้ว!”
หลังจากพูดจบ ฟางหยวนก็ส่งพลังหยินของตัวเองกลับเข้าร่างและสะบัดหาง โบกลาวจูแล้วเขาก็หายลับไปใต้น้ำลึก
กุยจงยังคงพูดไม่ออก “เขาทั้งถ่อมตนทั้งใจเย็น และยังสามารถต้านทานความเย้ายวนร้ายกายได้ปลาหลีดําตัวนี้ช่างลึกลับ…”
มองที่ใจกลางทะเลสาบ เขาก็หัวเราะ “เลือดมังกร? เหอเหอ… พวกมันคิดจริง ๆ หรือว่าเลือดของเทพวารีนั้นเป็นเลือดมังกรจริง ๆ? คุณสมบัติมังกรจะได้รับมาง่าย ๆ เช่นนั้นได้อย่างไร?”
ที่ด้านล่างตัวเขา เงาขนาดยักษ์เงาหนึ่งปรากฏขึ้น มันเป็นเต่าขนเขียวตัวมหึมาที่มีเส้นสายสีทองแทรกอยู่บนกระดอง
“ด้วยการตายของเทพวารี ทะเลสาบฉีก็คืนกลับสู่ความวุ่นวายตามปกติของมันแน่แล้ว เหตุใดข้าจึงจะเข้าไปพัวพันในเรื่องเหล่านี้? ข้าขอพักดีกว่า! และคอยดูกันว่าจะเป็นอย่างไรหลังจากความฝันยาวนานร้อยปี…
แค่พริบตาเดียว พลังหยินของเขาก็เข้าสู่ร่างและหายลับไป
“โพละ โพละ!”
ฟองอากาศลอยออกมาขณะที่เต่าสีเขียวเริ่มจมลงราวกับก้อนหินหนัก ๆ สักก้อน
“พวกเขาคิดว่าจะได้รับคุณสมบัติมังกรมาง่าย ๆ ได้อย่างไร?
หลังจากปลอบลั่วจสงบแล้ว ฟางหยวนก็ว่ายน้ำออกมาขณะพลังหยินของเขาก็หัวเราะคิกคัก
แม้ว่าจะมีโอกาสที่ร่างปลาหลีของเขาจะเปิดคุณสมบัติของมังกรได้ โอกาสนั้นก็ต่ําเป็นอย่างยิ่งหากเขาได้รับเลือดมังกรของจริง เขาย่อมสามารถเปลี่ยนรูปได้อย่างแน่นอนและหนทางเบื้องหน้านั้นก็ได้จํากัด
“แต่ว่า เลือดมังกรน้ำธรรมดานั้นเป็นพิษ มันยากเย็นเหลือแสนที่จะได้รับเลือดมังกรของจริงจากการแข่งขันกันนี้!”
ขณะที่เขาว่ายน้ำไปอย่างสง่า เขาก็กลืนปลาเล็ก ๆ หลายตัวลงไปด้วย “ข้าควรจะไปดูการละเล่นนั่นจากไกล ๆ…”
เพียงแค่พริบตา เจ็ดวันก็ผ่านพ้นไป
จระเข้ตัวนั้นไม่กลับมาจริง ๆ ที่กลับมาเป็นปลากลายพันธุ์ไม่กี่ตัว แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้คุณสมบัติของมังกรพวกมันก็ยังโชคดีพอที่จะไม่ถูกพิษเลือดมังกรน้ำ พวกมันล้วนดูอวบอ้วนและเต็มไปด้วยพลังธาตุ
เห็นเช่นนี้ ฟางหยวนก็ปลาบปลื้มนัก เขาตัดสินใจว่า ตั้งแต่วันนี้ไป เขาจะเล็งเป้าหมายเป็นปลากลายพันธุ์เหล่านี้
“ฝบ!”
ที่ใต้น้ำ กระแสน้ำสองสายหมุนเป็นเกลียวเกิดหอกน้ำแทงทะลุปลาสีขาวตัวหนึ่ง
ปลาสีขาวตัวนี้นั้นยาวหลายฉือและยังใหญ่กว่าฟางหยวนด้วย ที่สําคัญ เกล็ดของมันเป็นสีทองที่ทําให้มันดู ไม่ธรรมดา
ฟางหยวนนั้นอาศัยค่าสถานะที่แข็งแกร่งและเคล็ดควบคุมวารีสังหารปลาตัวอื่น ๆ
“แม้ว่าปลาเหล่านี้จะไม่ได้รับเลือดมังกรที่แท้จริงจนได้รับคุณสมบัติมังกร พวกมันก็ยังได้รับรัศมีพลังของมังกรน้ำที่เป็นประโยชน์แก่มัน… กินมันลงไป ข้าก็จะได้รัศมีพลังของมังกรน้ำและยังเพิ่มความเป็นไปได้ที่ข้าจะกระโดดลอดประตูมังกร…”
เขามองร่างกายของตน
เดิมที่เขาตัวยาวแปดฉ่อ แต่ตอนนี้ เขายาวเพียงแค่สามสื่อเท่านั้น เกล็ดของเขานั้นเป็นประกายแฝงสีทองเข้ม ๆ และหนวดยังยาวมาก ทุก ๆ นิ้วของร่างของเขานั้นสมบูรณ์แบบ
“ในที่สุดข้าก็มาถึงระดับนี้?”
ฟางหยวนรู้สึกว่าตนเองนั้นถึงขีดจํากัดแล้ว และกวาดตามองหน้าต่างสถานะเร็ว ๆ ครั้งหนึ่ง
“ชื่อ: ฟางหยวน
เผ่าพันธุ์: ปลาหลีดํา (99 ปี)
พลังกาย: 17.0
พลังลมปราณ: 17.0
พลังเวทย์: 17.0
สายวิชา: ???
การฝึกตน: ???
วิทยายุทธ์: [เก้าขั้นมังกรกลาย (เปลี่ยนรูปขั้นที่ 3)], [วิชาควบคุมวารี (ระดับ 2)]
ทักษะ: [การรักษา(ระดับ 3)], [การดูแลพืช (ระดับ 5)]”
“ไม่ว่าในอาณาจักรนี้จะมีพลังวิญญาณเข้มข้นเพียงใด ขีดจํากัดของปลาหลีก็คือหนึ่งร้อยปี และข้าก็มาถึงระดับนี้แล้ว… ข้าต้องทุ่มทั้งหมดที่มีและกระโดดลอดประตูมังกร หรือไม่อย่างนั้นก็กลายเป็นสวะ!”
“แล้วสิ่งที่ข้าจะสามารถเก็บเกี่ยวได้จากอาณาจักรนี้ที่จะเป็นโยชน์แก่ตัวเองคืออะไรกันนะ? หรือข้าควรพูดว่า สิ่งที่ข้าจะนําไปจากอาณาจักรนี้ได้…”
ฟางหยวนทดสอบความคิดนั้นดูแล้ว กฎที่ควบคุมอาณาจักรนี้นั้นเข้มงวดกว่ากฎแห่งความจริงของอาณาจักรหย
การเชื่อมต่อระหว่างเขาและโลกแห่งความฝันอันแท้จริงของเขานั้นจํากัดและยังลําบากกับเขามากกระทั่งจะควบคุมปราณดาบ และยังยากยิ่งกว่าที่จะส่งอะไรเข้าไปในโลกแห่งความฝันอันแท้จริงของเขา
“ไข่มุกมังกร คุณสมบัติมังกร… หรือว่าชีพจรธรรมชาติ… และยังตําแหน่งของเทพวารี ทุกอย่างล้วนลึกลับ…”
หลังจากคิดดูแล้วก็มีสองสามอย่างที่เขาสามารถลองส่งเข้าไปในโลกแห่งความฝันอันแท้จริงของเขาได้ แต่ว่า เขาก็ได้เรียนรู้มาก่อนแล้วว่าเขายังคงต้องเรียกคืนความสามารถของตน
เมื่อไม่มีความสามารถเหล่านั้น เขาก็ไม่สามารถกระทั่งปกป้องตนเอง!
ขณะที่เขาคิดกับตัวเองอยู่ ก็มีกระแสน้ำที่จู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามาและยังมีสิ่งมีชีวิตมากมายเริ่มพุ่งตัวมาทางดินแดนดอกบัว
“น้องชาย ช่วยข้าด้วย!”
ตรงหน้าสุดก็คือจุถง จระเข้ตัวนั้น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลที่ย้อมน้ำรอบตัวเป็นสีแดง
เห็นฟางหยวน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขณะรีบพุ่งตัวมาหา
“เจ้าสมควรตาย!”
เจตจํานงเวทย์ของฟางหยวนเกรี้ยวกราด “จูถง! เจ้ากล้านําปัญหามาสู่ข้าได้อย่างไร!”
“หอกน้ำ!”
ภายในไม่กี่วินาที หอกน้ำหกหรือเจ็ดเล่มก็ยิงเข้าใส่จระเข้ตัวนั้น
ด้วยพลังของเจตจํานงเวทย์ของเขาและวิชาควบคุมวารี หอกน้ำที่เขายิงออกไปนั้นเปรียบได้กับลูกศรหรือกระสุนปืนจากเรือใหญ่
“ปุ! ป!”
กระทั่งเกล็ดของจระเข้ก็ไม่สามารถสะท้อนหอกน้ำออกมาได้ เมื่อหอกน้ำแทงผ่านเข้าไปเลือดก็สาดกระจายออกจากตัวเขา
พลังหยินของจูถงปรากฏขึ้น “ใครจะคิดว่า… ข้าจะตายตกลงในมือของพี่น้องตัวเอง…”
ในเมื่อกายเนื้อของเขาตายไปแล้ว จิตวิญญาณย่อมไม่สามารถคงอยู่ได้นาน เงาร่างของชายร่างใหญ่หายไปช้า ๆ ในเสียงถอนหายใจ แสงสีทองก็พุ่งออกจากร่างจระเข้และพุ่งมาที่หัวของฟางหยวน
“นี่คือ…”
ด้วยเจตจํานงเวทย์ที่ป้องกันไว้ของฟางหยวนสามารถรับมือกับแสงนั่นได้หากมันต้องการทําร้ายเขา
แต่ว่า หลังจากตรวจสอบดู เขาก็พบว่ามันเป็นแผนที่แผ่นหนึ่ง
“นั่น… ปลาดํานั่น ส่งแผนที่เคหาสน์ลับของเทพวารีมานะ หรือจะให้ข้ากินเจ้าลงไป!”
ปลาหลายตัวที่ไล่ตามมาด้านหลังผู้พิทักษ์วารีบนเปลือกหอยก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง สีหน้าเกรี้ยวกราดเหมือนกับที่ฟางหยวนเคยเห็นก่อนหน้านี้
“เคหาสน์ลับของเทพวารี?”
ฟางหยวนยังเงียบขณะมองซากศพจระเข้
ดูเหมือนว่าเจ้าจระเข้าจะโชคดีพอที่จะได้รับแผนที่มา แต่ว่า เขาไม่ได้มีชีวิตยืนยาวพอที่จะได้ชื่นชมกับรางวัล
แน่นอนว่า การส่งแผนที่สมบัติให้ฟางหยวนนั้น ก็คือเขาต้องการนําปัญหามาสู่ฟางหยวนนั่นเอง!
เห็นใบหน้าของผู้พิทักษ์วารีแล้ว ฟางหยวนก็รู้ว่าต่อให้เขาส่งแผนที่ออกไป เขาก็ยังคงถูกสังหารอยู่ดี
อย่างไร ทุกคนที่เคยเห็นแผนที่แล้วก็อาจจะจํามันเอาไว้ในเจตจํานงเวทย์ได้
“ไป!”
ด้วยความกดดันจากผู้พิทักษ์วารีและผู้ช่วยที่เขาได้จากวิญญาณสัตว์น้ำอื่น ๆ ฟางหยวนถูกกดดันให้ตัดสิน
เมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็สะบัดหางอย่างรวดเร็วแล้วว่ายน้ำหนีไป
“เฮ้ย! เจ้าจะไปไหน!”
วิญญาณเหล่านั้นนั้นไร้ประสบการณ์มาก จนเมื่อฟางหยวนว่ายน้ำออกไปไกลระยะหนึ่งแล้วพวกมันถึงได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น พวกมันคลั่งขึ้นมา “หยุดนะ!”
ลําแสงสีฟ้าถูกยิงมาทางฟางหยวนและกระจายไปใต้น้ำ
มีประกายสีทองบนร่างของฟางหยวน เพียงแค่สะบัดหาง หอกน้ำมากมายก็ระเบิดออกที่เบื้องหลังเขาขณะที่เขาหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
เขาอยู่ในดินแดนดอกบัวต่อไปไม่ได้แล้ว
“ปลาหลีดําตัวนี้…”
ผู้พิทักษ์วารีอึ้งงันไป หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็มีประกายในดวงตาของเขา “ปลานี่ดูไม่ธรรมดาไปจับมันมา!”
“แล้วก็ สืบดูเบื้องหลังของมัน สมบัติของปิศาจอาวุโสของพวกเราจะไปตกอยู่ในมือผู้อื่นได้อย่างไร? ข้าต้องการให้มันถูกจับในทะเลสาบฉีนี่!”
“โชคดีนักนะ! ข้าไม่ได้ไปหาเรื่อง แต่เรื่องก็ยังมาหาข้าเอง!”
เขาไม่ได้ทําอะไรที่สร้างปัญหาเลย ขณะที่เขาว่ายน้ำออกมา เขาก็รู้สึกกดดันนิดหน่อย
เขาอยู่ในขั้นที่สามของเก้าขั้นมังกรกลาย และยังฟื้นฟูค่าสถานะของตนเองได้เพียงกึ่งเดียวภายใต้การไล่ล่าเขาเร็วกว่าปลาธรรมดาและปลาวิญญาณอย่างแน่นอนอยู่แล้ว
อย่างไรเสีย ต่อให้เป็นผู้พิทักษ์วารีก็ยังไม่ใช่คู่มือเขา
“มันจะไม่จบลงที่นี่..”
ฟางหยวนนั้นรู้ล่วงหน้าแล้วว่าทุกอย่างยังไม่จบ
เขาแน่ใจว่าต้องถูกตามรอยและไล่ตามหลังมา อย่างไรนี่ก็เป็นสิ่งที่
ดขึ้นกับเจ้าจระเข้และเขาก็ไม่ต่างกัน
“ข้าต้องออกไปจากที่นี่!”
เขาตัดสินใจ “นอกจากนี้ ในเมื่อพวกมันกระวนกระวายกับแผนที่สมบัติ ก็ให้ข้าได้ดูหน่อยแล้วกันข้าอาจจะโชคดีหรือว่าเจอเรื่องประหลาดใจก็ได้!”
สวรรค์ไม่มอบมันให้เขา แต่สุดท้ายมันก็ยังมาตกอยู่ในมือเขา!
แม้ว่าจระเข้นั่นจะต้องการทําร้ายฟางหยวนด้วยการส่งมอบแผนที่ให้เขา เขาก็แข็งแกร่งพอที่จะหนีออกมาและใช้ประโยชน์จากมันเปลี่ยนมันเป็นสมบัติของเขาเอง
เรื่องดีเปลี่ยนเป็นเลวร้ายได้และเรื่องเลวร้ายก็กลายเป็นดีได้!