Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 167

ตอนที่ 167 การเปลี่ยนแปลง

“โอ้ แสงศักดิ์สิทธิ์! แม่ชีเชอรี่ นี่มันฝีมือเทพเหรอ!”

ในเวลาเพียงสิบนาที ความไม่สบายใจของเทเรซาก็ถูกแทนที่ด้วยเด็กน้อยสองคนที่กระโดดโลดเต้นบนเครือข่ายเวทมนตร์

สีหน้าวิตกกังวลของเทเรซาหายไป และถูกแทนที่ด้วยท่าทางร่าเริง นิ้วของนางแตะอยู่กลางอากาศ

“คงจะดีมากถ้าเหล่าทวยเทพสามารถสร้างสิ่งที่น่าสนใจได้…”

เชอรี่ไม่สามารถปฏิเสธคําขอความช่วยเหลือจากรุ่นน้องและเพื่อนสนิทของนาง นี่เป็นครั้งแรกที่นางยอมให้เทเรซาฟังบันทึกดนตรีที่นางนํากลับมาจากนอร์แลนด์

แม้ว่าแม่ชีจะตื่นเต้นมากกับเพลงเหล่านั้น แต่บันทึกดนตรีก็ไม่สามารถขจัดเสียงพึมพําออกจากจิตใจของนางได้

ด้วยเหตุนี้เชอรี่จึงตัดสินใจเปิด ตัวควบคุมเกมของกระทูจอมเวทย์เพื่อทดสอบ นางต้องการดูว่าเกมต่างๆ ในนั้นสามารถเบี่ยงเบนความสนใจของเทเรซาไปจากเสียงพึมพําได้หรือไม่

เมื่อพิจารณาจากการตอบสนองในปัจจุบัน เชอรี่ก็พบว่ามันประสบความสําเร็จ แม่ชีคนนี้ที่ไม่เคยออกจากเมืองแสงศักดิ์สิทธิ์มาก่อนเลยตลอดทั้งชีวิต และแทบไม่เคยออกจากโบสถ์เลย ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีนางก็รัก เกมเกี่ยวกับคนแคระช่วยเจ้าหญิง

“ถ้าอย่างนั้น… ใครคือผู้สร้าง? แม่ชีเชอรี่ ท่านเคยไปนอร์แลนด์มาก่อน สิ่งนี้จะต้องสร้างขึ้นโดยนักปราชญ์ที่มีชื่อเสียงแห่งนอร์แลนด์ใช่ไหม?”

สําหรับแม่ชีผู้นี้เวทมนตร์ “มหัศจรรย์” นี้เป็นเพียงผลงานของเทพเจ้า… หรือหนึ่งในจอมปราชญ์ผู้มีพลังทุกอย่างของนอร์แลนด์

“ปราชญ์? ชายชราที่น่าเบื่ออย่างดีไซเลสจะสามารถสร้างสิ่งนี้ได้… เดี๋ยวก่อน! เทเรซา เจ้าพลาดเห็ดที่สามารถทําให้เจ้าใช้เวทมนตร์คืนชีพได้อีกแล้ว”

เชอรี่ไม่ได้เปิดเผยความจริงแก่เทเรซา หากแม่ชีคนนี้พบว่าเกมที่นางเชื่อว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของเหล่าทวยเทพสร้างโดย “ปีศาจ จริงๆ นางจะเข้าสู่สภาวะตื่นตระหนกอีกครั้งอย่างแน่นอน นางจะถอนมือออกจากแป้นพิมพ์เสมือนจริงและตะโกนว่า นี่เป็นกับดักของปีศาจ!” หรืออะไรที่คล้ายๆแบบนี้

แต่ถึงแม้ว่านี่จะเป็นกับดักของปีศาจจริงๆ แม่ชีก็สนุกกับเกมอย่างเต็มที่

บางครั้งความไม่รู้ก็คือความสุข

“เห็ดที่มีเวทมนตร์คืนชีพ?” หลังจากได้รับการเตือนจากเชอรี่ เทเรซาต้องการหันหลังกลับไปค้นหาเห็ด

โชคไม่ดีที่การควบคุมของนางไม่มีทักษะมากนัก การเปลี่ยนทิศทางอย่างกะทันหันของนางทําให้ลุงคนแคระที่สวมหมวกสีแดงวิ่งเข้าหาสัตว์ประหลาด

แม่ชีเสียชีวิตแรกในเกม

“เป็นไปได้ยังไง… เขาตายแล้ว?”

การตายของตัวละครในเกมทําให้เทเรซารู้สึกสํานึกผิดอย่างมาก

“เจ้าตัวเล็กนั้นได้รับพรจากเหล่าทวยเทพ เมื่อเขาตาย เขาจะได้รับพรของการฟื้นคืนชีวิตนับไม่ถ้วน ดังนั้น เจ้าไม่ต้องกังวล ภารกิจของเราคือนําทางพวกเขาไปช่วยเหลือเจ้าหญิง”

เชอรี่หลอกล่อแม่ชีไร้เดียงสา ด้วยธรรมชาติของแม่ชีนี้ นางไม่ควรอยู่ในสถานที่ที่โหดร้ายและโหดเหี้ยมอย่างศาลนอกรีต

น่าเสียดายที่เทเรซาป่วยด้วยอาการแปลกๆ ตอนอายุสิบสี่ปี

เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป นางเลือกที่จะมอบตัวของนางให้กับสิ่งที่เรียกว่าพระเจ้า ให้แก่ศาลนอกรีต

แต่ในช่วงห้าปีที่นางได้เข้าร่วมศาสนอกรีต นางไม่เคยถูกส่งไปปฏิบัติภารกิจเลย

“ถ้าเส้นทางนั้นอันตราย ข้าคิดว่าเป็นการดีกว่าที่เจ้าตัวเล็กสองตัวจะอยู่ด้วยกันแทนที่จะพยายามไปช่วยเจ้าหญิงนิรนามคนนั้น”

เทเรซาแสดงความคิดเห็นของนางเองต่อเค้าโครงของเกม

เชอรี่ตกตะลึงชั่วขณะว่าจะตอบคําพูดของแม่ชีอย่างไร ในที่สุดนางก็มองไปที่เทเรซาด้วยสีหน้าตกตะลึง

“ ไปกันต่อเถอะ”

เทเรซาดูเหมือนจะต้องการปกปิดอะไรบางอย่าง ยิ่งไปกว่านั้น นางมีความปรารถนาที่จะเคลียร์เกม ด้วยเหตุนี้นางจึงกระตุ้นให้ดําเนินการต่อและควบคุมมิสเตอร์มาริโอ เจ้าตัวเล็กหมวกแดง ให้ก้าวเท้าเข้าสู่การเดินทางเพื่อช่วยเหลือเจ้าหญิงอีกครั้ง

ความสุขที่เกิดจากเกมค่อยๆ ทําให้เทเรซาลืมเรื่องเสียงพึมพําในหัวของนาง แต่เชอรี่เข้าสู่สภาวะกังวลใจในการรอ

นางยังไม่สามารถเขียนรายการล่าสุดของนางสําหรับ ‘บันทึกของผู้สอบสวน’ ได้ เมื่อนึกถึงผู้วิเศษที่รออ่านการอัพเดทล่าสุด เชอรี่ก็กังวลอย่างมาก

เชอรี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกผิดของนางมาจากไหน นี่เป็นครั้งแรกที่นางแสดงสิ่งที่นางเขียนให้คนอื่นได้เห็น แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ งานเขียนของนางได้รับความสนใจจากผู้วิเศษมากมาย

แรงจูงใจที่จะ ให้คนอ่านมากขึ้น ให้คนอื่นชื่นชมมันมากขึ้น กระตุ้นให้เชอรี่อยากเขียนต่อ

แต่ถ้านางหยุดอัพเดทรายการใหม่ในวันนี้ ผู้วิเศษเหล่านั้นจะเลิกสนใจใน ‘ไดอารี่ของผู้สอบสวน’ ไหม?!

เชอรี่กังวล คืนนี้น่าจะเป็นคืนที่นอนไม่หลับ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกฝั่งของประตู

“ใคร?”

เชอรี่ลุกขึ้นจากเตียงของนางทันทีและถามตัวตนของคนที่เคาะประตูห้องนางเสียงดังถึง

“เชอรี่ เทเรซาอยู่ในห้องของเจ้าหรือไม่?”

เสียงผู้ชายดังมาจากข้างนอก เป็นนักบุญที่มีตําแหน่งหัวหน้าผู้สอบสวน เขายังเป็นผู้รับผิดชอบในการจัดการ ‘ข้อบกพร่อง’ ในตอนกลางคืน

เมื่อได้ยินเสียงของเขา เทเรซาที่ควบคุมเจ้าตัวเล็กและไล่ตามเห็ดก็ตัวสั่น มือของนางละออจากแป้นพิมพ์เสมือนในทันที และวางไว้บนต้นขาของนาง

“นางอยู่ในห้องของข้า… มีอะไรที่เจ้าต้องการหรือไม่?”

เชอรี่ไม่เปิดประตู นางไม่สามารถยืนยันจุดประสงค์ของนักบุญผู้นี้ที่จะมาที่ห้องของนางได้ เป็นไปได้มากที่ เขาค้นพบว่าเทเรซาเป็นข้อบกพร่อง

“เด็กคนนั้นเทเรซาทําตัวแปลกๆมื่อไม่นานนี้ ข้าเป็นห่วงนาง นอกจากนี้แม่ชีเชอรี่ ข้ามีภารกิจจะมอบให้เจ้า โปรดเปิดประตู”

เสียงของนักบุญนุ่มนวลและอ่อนโยนมาก มันเป็นทักษะที่นักบุญจําเป็นต้องเชี่ยวชาญ

เชอรี่ไม่ได้ถูกหลอกโดยคําพูดของเขา แต่น่าเสียดายที่นักบุญเป็นผู้นําการสอบสวน ตําแหน่งในศาลนอกรีตนั้นเหนือกว่านางมาก นางไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดประตูให้เขา

นักบุญเดินเข้ามาในห้อง สายตาของเขาจดจ่ออยู่ที่เทเรซา จากนั้นการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าความสับสนในใจของเจ้าได้หายไปแล้ว เทเรซา” นักบุญกล่าว

“คุณพ่อ..”

“อาจเป็นเพราะนางได้ยินเสียงของนักบุญหญิงที่ร้องเพลงคืนนี้” เชอรี่กล่าวเสริม ท้ายที่สุด แม่ชีไร้เดียงสาคนนี้ไม่รู้ว่าจะต้องโกหกอย่างไร

“ดีมาก ข้าหวังว่าพระเจ้าจะอวยพรเจ้าสองคนตลอดไป แม่ชีเชอรี่ คนนอกรีตอีกคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ศาสนจักรต้องการพึ่งพาความแข็งแกร่งของเจ้าอีกครั้ง”

นักบุญนําคําสอนออกมาจากแขนเสื้อและส่งให้เชอรี่ คําสอนนั้นว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ มีเพียงเชอรี่เท่านั้นที่สามารถมองเห็นสิ่งที่เขียนไว้ได้

“มังกรยักษ์ที่ปักหลักอยู่ที่ฐานของต้นไม้โบราณได้เข้าสู่ความสงบชั่วนิรันดร์ จงสรรเสริญการฟื้นฟูของพระองค์…”

เป็นชุดคําศัพท์ที่เข้าใจยากเชอรี่ถอดรหัสเนื้อหา… นางได้รับมอบหมายให้ไปยังอาณาจักรแห่งป่าดําของฟารัคซี่ในอีกสามวัน