Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 128

Chapter 128 อุบัติเหตุ 

“หมอนั่น…” เถียนเจี้ยนมองไปทางจาวเหยาอีกครั้งก่อนผงะไป เถียนเจี้ยนมองต่ำลงมาบริเวณอกของจาวเหยาก่อนจะกลับขึ้นไปมองหน้าอีกครั้ง

“อะไรน่ะ? เมื่อกี้ยังเห็นเป็นผู้ชายอยู่เลย”

ในสายตาเถียนเจี้ยน หน้าอกของจาวเหยาเป็นสรีระของผู้หญิง! กลับไปมองหน้าจาวเหยาอีกทีก็เริ่มหน้าแดง แม้ตอนแรกจะบอกว่าจาวเหยามีใบหน้าเหมือนคริสวู แต่ตอนนี้มองยังไงก็เป็นใบหน้าของผู้หญิง

ภรรยาของเถียนเจี้ยนเริ่มชี้นิ้วจิ้มไปที่อกของเขา “พูดสิ! ทำไมไม่พูดล่ะ? ฉันใช้เวลาแทบทั้งหมดไปกับการทำงานบ้านให้คุณ! ดูมือฉันสิ! ดูหน้าฉันสิ! ไม่รู้สึกว่าฉันแก่ไปเยอะเหรอคะ? ฉันอุทิศความสาวของฉันให้คุณไปแล้วนะ! แค่ฉันออกมาดื่มกาแฟสักแก้วสองแก้วไม่ได้เลยใช่ไหม?”

เถียนเจี้ยนคอตกเพราะรู้สึกผิด “ที่รัก ผมขอโทษ เป็นความผิดของผมเอง สงสัยสายตาผมจะไม่ค่อยดี ผมนึกว่าเขาคือคริสวู”

“คริสวูอะไร? ถึงเธอจะคล้ายเขาแต่ก็ไม่ใช่คริสวู!”

เถียนเจี้ยนไม่ตอบโต้จนภรรยาของเขาเริ่มใจเย็นลงและเล่าเกี่ยวกับร้านให้ฟัง เถียนเจี้ยนแทบไม่เชื่อ เขาอุ้มแมวขึ้นมาตัวหนึ่งก่อนกอดมันไว้แนบอก ทันใดนั้นก็เขาก็ค่อยๆ เอนหลังลงบนโซฟาและไม่ขยับเขยื้อนร่างกายอีกต่อไป

จาวเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอกเสียที “ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันเปลี่ยนร่างเป็นผู้หญิงทัน ช้ากว่านี้อีกนิดเรื่องใหญ่แน่ๆ”

…

หลายชั่วโมงต่อมา

“อ่าาาาาาา… ทำไมสบายอย่างนี้?”

พอลูกค้าเข้ามาในร้านมากๆ เข้า อัตราส่วนแมวในร้านกับลูกค้าก็เริ่มไม่สัมพันธ์กัน มีเด็กหญิงน่ารักคนหนึ่งเดินมาหยุดหน้าเถียนเจี้ยนและถาม “คุณลุงคะ หนูขอจับแมวที่คุณลุงอุ้มอยู่หน่อยได้ไหมคะ? ได้โปรด!”

“โอ้” เถียนเจี้ยนผุดลุกนั่งก่อนส่งแมวให้เด็กสาวอย่างระวัง “เอาไปสิ ฉันอุ้มเขามาสักพักแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ!” เด็กสาวยิ้มกว้างมองแมวน้อยในมือก่อนจะกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อน

“ทุกคนดูสิ แมวไทย!”

“ว้าว ดูขนสีเทาแสนสวยนี่สิ!”

“เหมือนไปคลุกถ่านมาเลย น่ารักจริงๆ!”

เถียนเจี้ยนมองเด็กสาวท่าทางดีใจก็ยิ้มออกมา “อยากย้อนกลับไปอยู่วัยนั้นอีกจัง”

ภรรยาของเถียนเจี้ยนเขยิบมานั่งข้างเขาก่อนเอ่ยถาม “เป็นยังไงบ้างคะ? ฉันบอกแล้วว่าร้านนี้ดี แถมยังสะดวกสบายอีกต่างหาก”

เถียนเจี้ยนได้แต่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย เขาใช้เวลาเพียงไม่นาน อาการปวดเมื่อยล้าก็ทุเลาลงไปเยอะ เถียนเจี้ยนเข้าไปกระซิบข้างหูภรรยา “คืนนี้มาหาอะไรสนุกทำกันเถอะจ้ะ”

ภรรยาหน้าขึ้นสีก่อนตอบ “ไม่ เดี๋ยวลูกได้ยิน”

“ถ้างั้นตอนกลางวันแล้วกัน” เถียนเจี้ยนวางมือบนสะโพกของภรรยา “ผมรู้สึกดีแล้วก็มีแรงขึ้นมากเลย!”

ภรรยาของเขาดีใจเมื่อได้ยิน “ถ้างั้นสักสองสามครั้งต่ออาทิตย์เป็นยังไงคะ”

เถียนเจี้ยนหรี่นัยน์ตาลงก่อนเอนหลังอย่างสบายใจ ดูเหมือนเขาจะลืมจุดประสงค์ที่มาที่นี่ไปแล้ว

ขณะที่ทั้งสองสนทนากัน มัจฉะที่สวมหมวกสีเขียวตอนแรกไม่ได้สนใจอะไรก็เงยหน้าขึ้นมอง “มนุษย์ที่แต่งงานแล้วน่าสงสารแบบนี้เลยเหรอ? พวกเขาไม่มีแม้แต่เวลาจะสนุกด้วยกัน” ทันใดก็มีไอเดียหนึ่งผุดขึ้น “ฮึ่ม หรือจะถึงเวลาหาแฟนให้จาวเหยาแล้วนะ?”

ขณะนั้นหากมีแมวในร้านเดินไปไหนมาไหนตัวเดียวจะถูกลูกค้าคว้าตัวไปเสมอ

หลังจากเดินไปรอบๆ ร้านสักพัก เหยียนเสี่ยวฉิงก็อุ้มมัจฉะมาไว้ในอ้อมแขน “ว้าว เจ้าสก็อตติชโฟลด์ตัวนี้น่ารักจังเลย! อันซิน! ดูสิ! หัวโตมาก!”

มัจฉะทำหน้าเซ็ง “ชิ! ถ้าเธอมาใส่หมวกแบบนี้ก็หัวโตเหมือนกันนั่นแหละ”

ฉับพลันมัจฉะตัวสั่นราวกับใบไม้เพราะเหยียนเสี่ยวฉิงลูบนิ้วไปมาบนหัวของมัน “บ้าจริง! เจ็บนะ! ทำไมผู้หญิงคนนี้แรงเยอะแบบนี้?”

“ไม่ ฉันต้องทำตัวเป็นโปรเข้าไว้ ฉันต้องเป็นดาวเด่นของเดือนนี้ ต้องได้เงิน 500 หยวนมาซื้อเกม PUBG, Mobile Legends และสกิน!” มัจฉะร้องเหมียวเบาๆ ให้เหยียนเสี่ยวฉิง ยิ่งมันเห็นจาวเหยาเล่นเกม PUBG เท่าไหร่มันยิ่งอยากเล่นมากขึ้นเท่านั้น

และไม่ใช่ความผิดเหยียนเสี่ยวฉิงซะทีเดียว ที่มันเจ็บเพราะว่าเธอลูบขนตรงที่โดนอลิซาเบธกัดเมื่อเช้าต่างหาก

ข้างๆ กันเป็นอันซินที่กำลังอ่านชีตเรียนและพยายามยัดความรู้ทุกอย่างเข้าไปในหัว เธอเพียงปรายตามองมัจฉะเป็นระยะ “นี่เป็นพันธุ์ที่ต้องได้รับการปกป้องเลี้ยงดูจากมนุษย์ตลอดเวลา ลองเอาไปปล่อยในป่าดูสิ อยู่ได้ไม่เกิน 3 วันหรอก”

“ยัยโง่! ถ้าไม่ควักเงินให้นี่ไม่ยอมให้จับหรอกนะเนี่ย!” มัจฉะตอบกลับไปอย่างเคืองๆ

แม้ในใจจะคิดอย่างนั้น แต่มันก็พยายามทำท่าทางน่ารักๆ แล้วรองเหมียวเบาๆ ให้เหยียนเสี่ยวฉิง หลังจากนั้นมันก็เอียงหัวแนบอกของเธอ

“ฮ่าๆ อันซิน! ดูนี่สิ! แมวตัวนี้อ้อนฉันด้วย!”

อีกด้าน จ้าวเหล่ยที่มาในชุดบอดี้สูทแขนยาวของแชแนลกับซุนเคอเคอเดินตรงมายังที่ร้านทันทีที่เดินออกมาจากลานจอดรถชั้นใต้ดิน

“เร็วเข้าเคอเคอ! งานเริ่มแล้วนะ! เดี๋ยวก็ไม่มีแมวเหลือให้เราเล่นหรอก!”

ซุนเคอเคอมาในชุดเครื่องแบบนักเรียนญี่ปุ่น เธอยังเลือกเลนส์คู่พิเศษเพื่อทำให้หน้าดูเหมือนตัวการ์ตูน เมื่อถูกจ้าวเหล่ยเร่งเธอจึงเบะริมฝีปากพลางบ่น “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอก็มาถึงตั้งนานแล้วแหละ”

“คริสวูเจียงไฮ่คนนั้นหล่อมากเลย!” เจ้าเหล่ยดวงตาเปล่งประกายอย่างตื่นเต้น “คิดว่าฉันจะใช่สเปคเขาไหม”

“ฤดูใบไม้ผลิมาแล้ว!” ซุนเคอเคอกรอกตากลับไป

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงร้านที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คนจนซุนเคอเคอต้องอ้าปากค้าง “เพราะเธอเลย!” ซุนเคอเคอมองหาอลิซาเบธที่กำลังโดนเด็กสาวกว่าสิบคนรุมยื่นไม้ยื่นมือลูบขนของมัน

อลิซาเบธพยายามนิ่งกับมือที่ยื่นมาลูบคลำตัวเองไม่หยุด สุดท้ายมันก็ตบไปที่มือของเด็กผู้หญิงคนนึงเพราะมือมาโดนก้นของมัน มันหันไปมองเด็กคนนั้นและร้องเหมียวเบาๆ

“อลิซาเบธเขินหรอ! น่ารักจังเลย!” เด็กสาวพูด

“ยัยเด็กโง่!” อลิซาเบธหลับตาอย่างต้องการสงบสติไม่ให้ตัวเองเผลอไปตบใครอีก

“โธ่เอ๊ย!” ซุนเคอเคอรู้สึกอิจฉาที่เห็นอลิซาเบธอยู่ในอ้อมแขนของคนอื่น รู้สึกเหมือนกับโดนขโมยของเล่นชิ้นโปรดไป

แต่จ้าวเหล่ยไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเธอไม่ได้มาที่นี่เพราะแมวอยู่แล้ว เธอมานี่ที่เพราะเทคโนโลยีของร้านเท่านั้น แต่วันนี้เธอมาเพราะเรื่องอื่นด้วย

“สวัสดีค่ะ จำฉันได้ไหมคะ?” จ้าวเหล่ยเดินไปด้านหน้าจาวเหยาพลางแนะนำตัวเอง

จาวเหยาพยักหน้าตอบเรียบๆ เขาพยายามรักษาท่าทางให้ดูเป็นปกติที่สุด

แต่ในใจของเขานั้น ‘โคตรจะลำเอียงเลย! ฉันตอนปกติต่างจากคริสวูขนาดนั้นเลยหรือไง?’

จาวเหยารู้ว่าทัศนคติที่เธอปฏิบัติต่อเขาเป็นเพราะสกินที่เขาสร้างขึ้นมาเท่านั้น เขาจึงตอบกลับไปให้สั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้

ขณะเดียวกันซุนเคอเคอยังคงรอจังหวะที่จะได้เล่นกับอลิซาเบธ ตอนนี้เธอกำลังกอดโรลี่โพลี่ที่ตอนนี้เป็นแร็กดอลล์อยู่

ไป๋ช้วนรีบเดินเข้าไปห้ามเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะถ่ายรูป เขาชี้ไปที่ป้ายเตือนที่แปะไว้หน้าประตูก่อนอธิบาย “ขอโทษด้วยนะครับ แต่ห้ามถ่ายรูปภายในบริเวณร้านนะครับ”

“โอ้…”

ไป๋ช้วนและเสี่ยวฉือยู่คอยสอดส่องไม่ให้ใครผิดกฎ และจาวเหยาจะเป็นคนแอบลบรูปออกจากโทรศัพท์คนที่ฝ่าฝืน

แต่ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะปฏิบัติตามกฎแต่โดยดีเมื่อมีพนักงานเข้าไปเตือน

ซุนเคอเคอเองก็เช่นกัน เธอวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะและเริ่มเล่นกับโรลี่โพลี่แทน “แร็กดอลล์ตัวใหม่นี้สีสวยจัง แต่อ้วนไปนิดนะ แต่แร็กดอลล์อ้วนก็ยังน่ารักแหละเนอะ”

เธอเริ่มลูบพุงใหญ่ๆ ของโรลี่โพลี่

โรลี่โพลี่ค่อนข้างไม่สบายตัวเพราะพุงใหญ่ๆ ของมันโดนรัดไว้อยู่ และซุนเคอเคอทำให้แย่ลงกว่าเดิม แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากถีบมือของซุนเคอเคอเพียงเบาๆ เท่านั้น มันพยายามทำตาโตใส่ซุนเคอเคออย่างหวังให้เธอหยุดลูบท้องของมันเสียที

“โอ้ เธอไม่ชอบให้คนลูบท้องเหรอจ๊ะ?” ซุนเคอเคอหันมานวดเท้าให้มันแทน เธอมองดวงตากลมโตของมันแล้วใจแทบละลาย

ทันใดนั้น ผ้าที่พันรอบพุงใหญ่ๆ ของโรลี่โพลี่หลุดออกมา ซุนเคอเคอตกใจเมื่อเห็นว่าอยู่ๆ โรลี่โพลี่ก็ขนาดตัวใหญ่ขึ้น

โรลี่โพลี่ตะโกนหาจาวเหยาผ่านทางโทรจิต “จาวเหยา! ไม่ดีแล้ว! เข็มขัดฉันหลุดจนพุงจะทะลุออกมาแล้ว!”

ทันใดจาวเหยาหันไปเห็นพุงย้วยๆ ของโรลี่โพลี่ ภาพลวงตาของเขาไม่สามารถซ่อนสรีระที่แท้จริงของมันได้อีกต่อไป

ทันใดนั้นมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นในร้าน

จาวเหยารีบหันไปอีกทาง เด็กสาวกำลังมองหัวอลิซาเบธที่ไร้เส้นขนอย่างตกใจ ในมือของเธอมีขนแมวที่จาวเหยาใช้เป็นเครื่องปลอมตัวให้

ตอนที่อุ้มอลิซาเบธอยู่เธอดันดึงขนนี้ออกมาโดยบังเอิญ