Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 124
Chapter 124 คริสวูแห่งเจียงไฮ่
ขณะที่จาวเหยากำลังเตรียมความพร้อมสำหรับคืนกิจกรรม Star Cats’ Night นอกเหนือจากใบปลิวแล้ว จาวเหยายังแจ้งข่าวสารกับลูกค้าในร้านด้วยตนเอง
หลังจากอันซินกับเหยียนเสี่ยวฉิงทานอาหารกลางวันเสร็จก็รีบตรงมายังคาเฟ่ทันที
ตั้งแต่ครั้งก่อนทำให้อันซินมาที่คาเฟ่บ่อยกว่าเหยียนเสี่ยวฉิงเสียอีก
เหยียนเสี่ยวฉิงอ้าปากห้าวเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเล่นเกม PUBG มาทั้งคืน แม้เธอจะมาที่คาเฟ่บ่อยๆ แต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่าเท่าไหร่เนื่องจากนอนดึกอยู่เป็นประจำ
“อันซิน ฉันนึกว่าเธอจะประหยัดเงินค่ากินเสียอีก ยังมาคาเฟ่ได้อยู่เหรอ?”
ด้วยความที่อันซินเป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักทำให้ดูเหมือนเธอเป็นน้องสาวของเหยียนเสี่ยวฉิงไป
อันซินหันไปหาเหยียนเสี่ยวฉิงแล้วว่า “ก็เพราะเธอนั่นแหละ! ก็เธอบอกเองว่าที่นี่ไม่ได้แพงขนาดนั้น จนตอนนี้คนที่บ้านฉันคิดว่าฉันเอาเงินไปซื้อยาแล้วเนี่ย…”
เหยียนเสี่ยวฉิงแลบลิ้นใส่พลางว่า “แล้วเอาเงินไหนมาล่ะ?”
“ฉันก็ไปสอนพิเศษมาน่ะสิ ตั้งสองอาทิตย์!” เธอชี้หนังสือในมือก่อนพูดต่อ “ฉันรู้สึกว่าสภาพแวดล้อมที่นี่ช่วยให้ฉันรู้สึกดี ฉันเลยจะรับติวทุกอาทิตย์และหาเงินไว้มาที่นี่ เธอก็รู้ว่าเทอมนี้ฉันอาจได้ทุนการศึกษาด้วย!”
“เหรอ?” เหยียนเสี่ยวฉิงอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินอันซินบอกดังนั้น ‘ฉันยิ่งมาที่ร้านนี้ยิ่งกลับไปเล่นเกมหนักขึ้นซะงั้น…’
เหยียนเสี่ยวฉิงมักใช้ชีวิตแบบชิลๆ ไม่เหมือนอันซิน เธอรู้สึกผิดกับตัวเองขึ้นมาพลางพึมพำ “ก็ถ้ามีความสุขละก็นะ…”
ทันทีที่มาถึงร้านก็พบโปสเตอร์ใบโตติดอยู่ด้านหน้า
เป็นโปสเตอร์โฆษณากิจกรรมที่กำลังจะมาถึง ดวงตาของเหยียนเสี่ยวฉิงเบิกโตขึ้น “โห แมวน่ารักๆ เต็มเลย!! แร็กดอลล์, เอ็กโซติค ชอร์ตแฮร์, สก็อตติช โฟลด์, แมวดาว, บริทิช ชอร์ตแฮร์, อเมริกัน ชอร์ตแฮร์, ชินชิลล่า…” เธอแทบสติหลุดเมื่อเห็นรูปแมวพันธุ์สวยๆ มากมาย
“นี่อันซิน งานนี้จัดวันพรุ่งนี้นี่ ทำไมวันนี้เราไม่กลับกันก่อนแล้วค่อยมาใหม่วันพรุ่งนี้ล่ะ?”
อันซินมุ่นคิ้วอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยและมองเข้าไปในร้าน ดูเหมือนชายคนหนึ่งกำลังถูกเด็กสาวรุมล้อมอยู่
“นั่นใครน่ะ? ทำไมถึงมีคนมุงเยอะจัง?” เธอถาม
เธอเดินเข้าไปในร้านก่อนอ้าปากค้างตกใจเมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงนั้น
อันซินจ้องมองจาวเหยาก่อนยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่เชื่อสายตา “คริสวู?”
“ใครคริสวู?” เหยียนเสี่ยวฉิงหันมาถาม
“ถามจริง? เธอไม่รู้จักคริสวู?” อันซินลากเหยียนเสี่ยวฉิงไปข้างหน้า “ไปกันเถอะ! ฉันอยากได้ลายเซ็นของเขา!”
จาวเหยาโบกมือไปมาให้เด็กสาววัยมหา’ลัยที่กำลังรุมล้อมตัวเอง “ผมไม่ใช่คริสวูครับ!”
“ผมแค่หน้าตาดูดีนิดหน่อย”
“ไม่ครับ ผมไม่มีแฟน”
“ขอโทษนะครับ ห้ามถ่ายรูปในร้านนะครับ”
แม้จาวเหยาจะสามารถสร้างภาพลวงตาได้ตามที่ตัวเองจินตนาการแต่ไม่ได้หมายความว่ารูปในกล้องจะเปลี่ยนไปด้วย หากรูปที่ถ่ายไปถูกพบทีหลังว่ารูปนั้นไม่ใช่ความจริงจะเป็นเรื่องที่ยุงยาก จาวเหยาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นเลยติดป้ายว่าห้ามถ่ายรูปในบริเวณร้าน พร้อมกับให้ไป๋ช้วนและเสี่ยวฉือยู่ช่วยกันสอดส่อง
จาวเหยารู้สึกดีที่ตัวเองถูกรายล้อมไปด้วยสาวๆ แม้เขาจะปฏิเสธแล้วว่าตนเองไม่ใช่คริสวูแต่สาวๆ ก็ยังคงพยายามคุยกับเขา
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่จาวเหยารู้สึกป็อปปูล่าขนาดนี้
“บ้าจริง คนเราหล่อได้ขนาดนี้เลยเหรอ? โชคดีจังเลย” เด็กสาวสวยคนหนึ่งพึมพำพลางส่งยิ้มหวานและพยายามหาเรื่องสนทนากับจาวเหยา คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่ขึ้นมาทันที
ขณะนั้น มัจฉะ โรลี่โพลี่ และลูกฝุ่นนั่งอยู่ด้วยกันบนหอคอยแมว ด้านบนเป็นจุดชมวิวที่สุดยอด พวกมันมองคนป็อปปูล่าด้วยหางตา
“เจ้านั่นดูเหลิงไปหน่อยนะว่าไหม?” มัจฉะออกความเห็น “ดูสินั่น! ยิ้มกว้างจนไม่เห็นลูกกะตาแล้ว”
“ไหนบอกว่าใช้สกินนานๆ แล้วเหนื่อยไง… ดูเขาทำสิ” โรลี่โพลี่เสริม “เอาให้คุ้มเลยนะนาย”
“ยัยพวกนั้นโง่หรือไง?” ลูกฝุ่นหรี่ตามองจาวเหยา “จาวเหยาเมื่อก่อนกับจาวเหยาตอนนี้ต่างกันตรงไหน? สีขนก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ทำไมถึงไปชื่นชมหมอนั่นกันนัก?”
“เจ้าแมวพวกนี้ไม่รู้อะไรเลยสินะ…” อลิซาเบธบอกกับตัวเองพลางเลียอุ้งเท้า
อันซินเดินมาข้างหน้าจาวเหยาพลางทักอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหมคะ?”
เธอมองจาวเหยาท่าทางเขินอาย ทำจาวเหยายิ่งรู้สึกดีเข้าไปใหญ่ “ผมว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ ผมไม่ใช่คริสวู ไม่หล่อเท่าเขาหรอกครับ”
“อ่า” อันซินตอบรับอย่างไม่ค่อยเชื่อ “แต่ว่าคุณดูเหมือนมาก…”
ทันใดมีเสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังแทรกขึ้น “เรียนแถวนี้เหรอคะ?”
“อายุเท่าไหร่คะ?”
“ชื่ออะไรคะ?”
“แอดวีแชทหน่อยได้ไหมคะ?”
อันซินถูกผลักออกไปทันที เธอกอดแมงโก้พลางถอนหายใจ “อะไรกันคนพวกนี้ มาดันคนอื่นแบบนี้ได้ไง”
“กลิ่นเหม็นนี่มาจากฉันหรือแมวนี่กันนะ?” เธอหันไปถามเหยียนเสี่ยวฉิง
“กลิ่นเหรอ?”
จาวเหยาที่เปลี่ยนหน้าตัวเองเป็นคริสวูทำให้ในร้านมีลูกค้าเพิ่มขึ้นมากกว่าปกติ โดยส่วนใหญ่เป็นเด็กวัยมหาวิทยาลัย บ้างก็ยืนมองเข้ามาจากนอกร้าน คงเพราะได้ยินเรื่องมาจากเพื่อนร่วมชั้น
ไม่กี่ชั่วโมงลูกค้าในร้านก็เพิ่มขึ้นกว่า 50 คน และส่วนใหญ่เป็นเด็กสาวตามคาด
จาวเหยาทั้งได้รับความสนใจจากสาวๆ ร้านก็ได้ผลประโยชน์ ทำให้เขามีความสุขอย่างมาก
“พรุ่งนี้อย่าลืมมาที่ร้านกันด้วยนะครับ! ทางร้านจะจัดกิจกรรม Star Cats’ Night มีแมวน่ารักๆ เยอะแยะเลยละครับ” จาวเหยาพูดพลางโบกมือลา
จาวเหยามองไปรอบๆ และเห็นเสี่ยวฉือยู่กำลังมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ จากข้างหลัง
“นายมีพลังเปลี่ยนรูปร่างด้วยเหรอ?”
จาวเหยาแกล้งหัวเราะและทำเป็นลูบหัว “ฮ่าๆ ใช่… เป็นไงละ? เหมือนสุดๆ เลยว่าไหม?”
เสี่ยวฉือยู่เห็นจาวเหยามาทั้งวันได้แต่เบะปาก “มีความสุขนักหรือไง?”
“เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?” จาวเหยายิ้มเจื่อน
“เหมือนบนหน้านายมีคำว่ามีความสุขมากเขียนอยู่เลยล่ะ ชัดพอหรือยัง?”
“หืม?” จาวเหยารีบอธิบาย “ก็ฉันไม่เคยถูกสาวๆ รุมล้อมแบบนี้มาก่อนนี่นา ฉันดีใจก็ต้องเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ไม่เห็นด้วยเหรอ? สัญชาติญาณผู้ชายน่ะ”
“งั้นจะใช้หน้านี้มาทำงานทุกวันเลยสิ?” เธอถามต่อ
จาวเหยามองเข้าไปในกระจกก่อนตอบ “ครั้งนี้ฉันเลียนแบบคริสวู ครั้งหน้าฉันอาจจะเปลี่ยนเป็นแดเนียลวูก็ได้นะ หลี่อี้เฟิง ลู่หาน หรือคนที่มีชื่อเสียง ครั้งหน้าก็จะเปลี่ยนแมวเป็นพันธุ์สวยๆ ด้วย” ชื่อที่จาวเหยายกมาก็เพื่อโปรโมทร้าน พอรับรายได้เยอะๆ เขาก็จะได้ค่าประสบการณ์เยอะขึ้นตอนสิ้นเดือนด้วย
เสี่ยวฉือยู่ตาโตขึ้นเมื่อนึกอะไรได้
“งั้นหมายความว่านายจะเปลี่ยนเป็นใครก็ได้สิ?”
“ใช่”
“งั้นเปลียนฉันด้วยได้ไหม?”