Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 198

Chapter 198 ภารกิจเกี่ยวกับครอบครัว

“หืม?” ดวงตาของจาวเหยาจับจ้องแต่กับเครื่องหมายอัศเจรีย์เหนือหัวของอลิซาเบธ “เป็นสีทองต่างกับของสารวัตรโฮแฮะ ของสารวัตรเป็นสีเงินนี่นา หมายถึงภารกิจหรือเปล่านะ?”

เขาหันไปทางอลิซาเบธตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง

“ลิซซี่ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม” เขาถาม

อลิซาเบธมองสีหน้าแปลกๆของจาวเหยา

“นายทําหน้าประหลาดนะ” มันว่า

“ช่างเรื่องฉันเถอะ มาคุยเรื่องเธอกันดีกว่า” เขาโบกมือปัดไปมา “ฉันว่าเธอคงมีเรื่องอะไรคาใจอยู่แน่ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม”

อลิซาเบธมองเขาอย่างลังเลก่อนเริ่มพูด

“จาวเหยา นายช่วยครอบครัวกับพี่ที่แสนโง่เง่าของฉันได้มั้ย”

จาวเหยาได้ฟังก็คิดในใจ “ดูท่าจะไม่ชอบพี่ของตัวเองนะเนี่ย”

อลิซาเบธถอนหายใจลึก “พวกสามตัวนั้นอาจจะบือไปสักหน่อย แต่ยังไงก็เป็นครอบครัวของฉัน หวังว่านายจะช่วยพวกนั้นออกมา เจ้าพวกนั้นไม่สมควรได้รับการดูแลจากรัฐบาลหรอก”

พออลิซาเบธพูดจบ ภารใหม่ก็แสดงขึ้น

เควสย่อย : ครอบครัวต้องอยู่ด้วยกัน!

เป้าหมาย : ช่วยครอบครัวของอลิซาเบธและพามาอยู่ด้วยกัน

รางวัล : ค่าประสบการณ์ 100 แต้ม

บทลงโทษ : ไม่มี

ภารกิจดูไม่ต่างจากก่อนหน้านี้มาก แต่ก็ต่างตรงที่มีตัวเลือกมาให้ว่าเขาจะรับภารกิจหรือไม่

แน่นอนว่าเขากดยอมรับแบบไม่ต้องคิดซ้ํา

“ทีนี้ก็เข้าใจละ” เขาคิด “ภารกิจพวกนี้ก็ให้ค่าตอบแทนเราด้วยนี่นา! แล้วทําไมเราถึงรับภารกิจของอลิซาเบธได้ แต่รับของสารวัตรไม่ได้กันนะ?”

แต่จาวเหยาไม่คิดนานเนื่องจากมีเรื่องต้องทําแร็กดอลล์ พวกนั้นน่าจะยังทําหน้าที่ลบความทรงจําอยู่แถวร้านของเขา ถ้าเขารีบออกไปอาจทันเวลา

เวลาเป็นเรื่องสําคัญมาก

จาวเหยารีบหยิบเสื้อคลุมวิ่งออกไปทันที แต่เขาก็กลับเข้ามาอีกครั้ง

“โรโพลี่อยู่ไหน?”

เขาเดินเข้าไปในครัวก่อนคว้าเจ้าแมวอ้วนขึ้นมา

“บอสจะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านไหมครับ” ไปชั่วนถาม

“แน่นอน เดี๋ยวฉันกลับมา”

โรลโพลี่ไม่ค่อยพอใจนัก มันเกาะขอบประตูบ้านอย่างสุดชีวิต

“ฉันไม่อยากไปจากบ้าน! ฉันต้องการอาหาร!” มันร้อง

เจ้าแมวอ้วนทําหน้าเหมือนจะร้องไห้ แน่นอนว่าจาวเหยาไม่สนใจ เขาลากแมวอ้วนออกมาจนได้

จาวเหยาขับพานาเมร่าออกมาอย่างรวดเร็วโดยมีโรลี่โพลี่ติดมาด้วย เมื่อเข้าใกล้ย่านการค้า เขายังเห็นเต็นท์ตั้งอยู่ อาเว่ยกับพวกแร็กดอลล์ก็คงอยู่เช่นกัน

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนหันไปทางโรลโพลี่ และจิ้มแก้มของแมวอ้วนเบาๆ

“ฉันจะไปช่วยแมวพวกนั้น และนายต้องทําให้ฉันหายตัวเพื่อให้แผนสําเร็จ โอเคไหม?” เขาถามขณะที่ยังจิ้ม แก้มโรลโพลี่อยู่

จาวเหยาอาจสร้างภาพลวงตาได้ดีเยี่ยม แต่ก็ยังมีขีดจํากัด เนื่องจากคลื่นจะส่งไปยังสมองของมนุษย์จึงไม่มีผลกับเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ กล้องทุกตัวจะจับภาพเขาได้ อย่างน้อยก็แว่นตาอิเล็กทรอนิกส์พิเศษของพวกชายชุดดํา

แต่พลังล่องหนของโรลี่โพลี่เป็นการสร้างปรากฏการณ์ด้านการมองเห็น มันสามารถทําให้อะไรก็ตามที่อยู่ตรงหน้าหายไปจากสายตาได้

เป็นเหตุผลว่าทําไมเจ้านี่ถึงจําเป็นในภารกิจช่วยเหลือครั้งนี้

โรลี่โพลี่เงยหน้ามองจาวเหยาอย่างแปลกใจ “เจ้าแมวพวกนั้นเป็นใครกัน ทําไมต้องช่วยด้วยล่ะ”

“มีแร็กดอลล์อยู่สามตัวในเต็นท์นั่น” จาวเหยาเริ่มอธิบาย “ตั้งแต่ที่เจอพวกนั้นฉันก็รู้สึกถึงสานสัมพันธ์บางอย่าง ฉันอยากให้พวกนั้นกลับไปอยู่บ้านกับเรา”

โรลโพลี่หรี่ตามองจาวเหยาอย่างไม่ชอบใจ

“เถอะน่า แมวพวกนั้นเป็นครอบครัวของอลิซาเบธนะ ถ้าเราไม่ช่วยตอนนี้ พวกนั้นจะต้องแยกจากกันตลอดไป!” จาวเหยาเสริม

แมวอ้วนตาโตอย่างสนอกสนใจทันที ก่อนมันจะหรี่ตาลงอีกครั้งอย่างกําลังตัดสินใจ

“พ่อสะใภ้ แม่สะใภ้เราอยู่ที่นั่น!” มันตะโกน “ฉันจะช่วยพวกเขา! ไปกันเลย!”

จาวเหยารีบคว้าตัวโรลุโพลี่เอาไว้ งานที่แร็กดอลล์กําลังทําอยู่เป็นงานสําคัญมาก พวกมันต้องลบความทรงจําของผู้เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อยู่

ทั้งสองรอกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะเห็นอาเว่ยเริ่มเก็บของ หนึ่งคนหนึ่งตัวมองหน้ากันและพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจ โรโพลี่ใช้พลังทําให้ทั้งสองล่องหนทันที

จาวเหยาลอบเข้าไปในเต็นท์โดยไม่ถูกจับได้ เขาเข้าไปใกล้แมวแร็กดอลล์ก่อนคว้าทั้งสามเอาไว้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น ซึ่งโรโพลี่เองก็ใช้พลังปิดบังตัวแมวทั้งสามเช่นกัน

จาวเหยาเองยังใช้ภาพลวงตาใส่ผู้คนรอบตัวเช่นกัน คอยหลบไม่ให้คนอื่นจับสัมผัสหรือได้ยินเสียงของเขา แร็กดอลล์ทั้งสามต่างดิ้นอย่างต้องการหนี จาวเหยาจึงใช้ภาพลวงตาชิงสัมผัสของพวกมันจนหลับไป

อาเว่ยตะโกนส่งเสียงเมื่อเห็นว่าพวกแมวหายตัวไป ภายในเต็นท์เกิดความตึงเครียดทันที

“บ้าจริง” เขาถอนหายใจก่อนเกาจมูกเบาๆ “ถ้าเป็นอย่างนี้พลาดโบนัสแน่ๆ” เขาหันไปทางชายชุดดําที่อยู่รอบๆ

“ตามหาแมวเดี๋ยวนี้” เขาออกคําสั่ง

จาวเหยายิ้มเยาะเมื่อเห็นชายชุดดําต่างตามหาแมวทั่วเด็นท์แต่ยังไม่เจอ

เขาตรงกลับบ้านโดยวางแมวแร็กดอลล์สามตัวที่กําลังหมดสติบนโซฟา

ซูเปอร์แคทต่างมายืนมุงดูแมวแปลกหน้าอย่างสนอกสนใจ

มัจฉะอ้าปากค้างเมื่อเห็นแมวทั้งสาม

“เฉียนเฉียน?” มันเรียก “เฉียนเฉียนใช่ไหม? จาวเหยา นายพาเธอมาหาฉัน! นายสุดยอดไปเลย!”

มันหันไปมองดอาน่าอย่างตื่นเต้น “ฉันดีใจจังเลย”

“ไม่ ออกไปนะ” อลิซาเบธเข้ามาขวางก่อนส่งสายตาให้โรโพลี่

แมวอ้วนเข้ามาตบมัจฉะอย่างแรงจนมันกระเด็นออกไปโดนโซฟาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

โรลโพลี่กัมมองอุ้งเท้าของตัวเองด้วยความกลัวก่อนหันไปทางมัจฉะ บางสิ่งสะกิดความคิดของมัน ถึงว่าแมวตัวนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด นั่นคือเจ้าหญิงเฉียนนั่นเอง มันจําไม่ได้ในตอนแรกเนื่องจากมันโดนอีกฝ่ายบล็อกวีแชทเลยไม่เห็นรูปเธอมาสักพักหนึ่งแล้ว

“เฉียนเฉียนอะไรนั่นมันตัวปลอม เธอใช้รูปของดอาน่า พี่สาวของฉันในวีแชทต่างหาก ที่ฉันรู้เพราะฉันทักวีแชทไปหาเธอมาแล้วยังไงล่ะ” อลิซาเบธว่า

“ตัวปลอม?” มัจฉะทวนถาม ก่อนค่อยๆคลานกับมาหาดอาน่าที่นอนอยู่ “เธอคือเฉียนเฉียนตัวจริงอย่างนั้นเหรอ”

“เธอชื่อดอาน่า ไม่ใช่เฉียนเฉียนอะไรนั่น” อลิซาเบธเริ่มหมดความอดทน

มัจฉะและโรลโพลี่มองอลิซาเบธกับดอาน่าที่นอนอยู่สลับกัน

มัจฉะเลียมุมปากอย่างชั่วร้าย “ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีก อยากรู้จังว่าขนจะนุ่มขนาดไหน”

โรโพลี่แอบหยิบโทรศัพท์ออกมาหวังจะถ่ายรูปเก็บไว้

แมงโก้ไม่สนใจแมวหน้าใหม่อีกต่อไป มันวิ่งไปรอบๆ ห้องนั่งเล่นอย่างไม่สนใจอะไรอย่างเคย

ลูกฝุ่นกับเค้กข้าวมองแร็กดอลล์ทั้งสามอย่างไม่ค่อยพอใจ มันสะบัดหางไปมา มองเหยียดใส่แมวทั้งสาม

“มีแมวมาเพิ่มอีก 3 ตัวก็ยิ่งมาแย่งอาหารของพวกเราน่ะสิ”