A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 423

Chapter 423 : โลกนี้ต่างหากที่ผิด

“องค์กรสําหรับการรับเรื่องร้องเรียนเหรอ?” ไมเคิลมองแม็กซ์และพิจารณาความคิดเห็นของเขาอย่างรอบ คอบด้วยดวงตาที่ค่อย ๆ เป็นประกายขึ้นมา เขาคว้ามือของแม็กซ์มาด้วยสีหน้าตื่นเต้นในทันที “เป็นความคิดที่ดีมากเลย! ฉันคิดมาตลอดว่าจะให้เจ้าหน้าที่ทุกคนของปราสาทเจ้าเมืองตรวจตราตลอดทั้งวันได้ยังไง แต่ไม่ว่าฉันจะคิดยังไงระบบก็ยังมีรูรั่วอยู่เสมอ แต่จริง ๆ แล้วฉันกลับมองข้ามคนที่ทําหน้าที่ได้ดีที่สุดตลอดเวลาไป นั่นก็คือพลเมืองของเราเอง!”

“ใช่แล้วครับ ถ้าครอบครัวของผู้เสียชีวิตพวกนั้นมีองค์กรที่พวกเขาสามารถไปรายงานได้พวกเขาก็ไม่ต้อง ทนทุกข์กับโศกนาฏกรรมแบบครั้งนี้” แม็กซ์พยักหน้าและดึงมือของเขาออกจากการจับของไมเคิลอย่างไม่ แยแส เขาไม่รู้เรื่องการเมืองมากนักแต่ระบบการเมืองในชีวิตก่อนของเขานั้นก้าวหน้ากว่าโลกนี้มากและด้วยสิ่ง ที่เขาเห็นมาในอดีตเขาสามารถเสนอแนวคิดที่ดีได้มากมาย

“ฉันต้องหารือเรื่องนี้กับโรแลนด์ ก่อนที่จะทําการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง” ไมเคิลพยักหน้าแล้วถอนหายใจออกมา “แม็กซ์ ถ้านายไม่ได้ทําอาหารอร่อยมากขนาดนี้ฉันคงจะให้นายเป็นรองเจ้าเมืองไปแล้ว นายจิตใจดี และมีความคิดที่ดีมาก”

“ผมชอบทําอาหารมากกว่าเล่นการเมือง” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

“สมเหตุสมผลแล้วล่ะ ปราสาทเจ้าเมืองไม่สามารถจ่ายค่าแรงได้มากเท่ากับรายได้ของร้านอาหารนี้ห รอก” ไมเคิลหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาเดินเข้ามาในร้านอาหาร

“พ่อคะ หนูทําอะไรผิดเหรอ?” เอมีที่กําลังจับมือของแม็กซ์อยู่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยดวงตาสีน้ําเงินใสของเธอ

“หนูไม่ได้ทําอะไรผิดเลยเอมี่ เป็นโลกนี้ต่างหากที่ผิด”

แม็กซ์ลูบหัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเธอในขณะที่เขาพูด “ยังไงก็ตาม ในอนาคตถ้าหนูจะตั้งชื่อเล่นให้คนแปลกหน้าหนูจะต้องดูว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหน ถ้าพวกเขาเป็นคนมีน้ําใจและมีมารยาทที่ดี หนูถึงจะตั้งฉายาให้กับพวกเขาได้ เพราะพวกเขาจะมองว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ถ้าพวกเขาเป็นคนที่อารมณ์ไม่ดีและเอาแต่ดูถูกคนรอบข้างเขาอาจจะพยายามทําร้ายหนูเพราะชื่อที่หนูตั้งให้เขา พ่อเชื่อว่าหนูไม่ได้มีเจตนาร้ายกับใคร แต่บางครั้งคนอื่นก็อาจจะมีเจตนาร้ายกับหนู”

เอมี่คิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังในขณะที่เธอพูด “หนูเข้าใจแล้วค่ะ คนอย่างพี่ฉีฉีกับคุณหมีใหญ่เป็นคนดี ในขณะที่คนแบบคนเลวก่อนหน้านี้คือคนที่ไม่มีค่าพอให้สนใจ ในอนาคตหนูจะไม่ตั้งชื่อเล่นให้กับคนแบบนี้อีก”

“เด็กดี” แม็กซ์กอดเธอก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้านอาหารและหันไปมองเอมด้วยรอยยิ้ม “คืนนี้การประชุมที่สําคัญจะจัดขึ้นที่ร้านอาหารของเรา เพราะงั้นตอนที่พวกเขาคุยกันหนูสามารถฟังได้แต่ไม่สามารถขัดจังหวะพวกเขาได้นะ โอเคมั้ย?”

“โอเคค่ะ” เอมีพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง

ภายในร้านอาหาร มังกรและปีศาจทุกคนนั่งลงที่โต๊ะตรงข้ามกันทําให้เกิดบรรยากาศที่ตึงเครียดขึ้น

ไมเคิลนั่งลงที่หัวโต๊ะหลังจากนั้นพนักงานคนหนึ่งจากปราสาทเจ้าเมืองก็เดินแจกเอกสาร มีเจ้าหน้าที่สองคนนั่งอยู่ที่หางโต๊ะ พร้อมกับปากกาและกระดาษวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา พวกเขาทั้งสองคนได้รับมอบหมายให้บันทึกเนื้อหาของการประชุม ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้เข้าร่วมการประชุมทั้งหมด 10 คน

ยาเบะมิยะเทนําให้ทุกคนก่อนที่จะเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ แซลลี่ที่ยืนใกล้ ๆ กับห้องครัว

แม็กซ์บอกพวกเธอเกี่ยวกับการประชุมแล้วและไมเคิลก็ไม่ได้ขอให้พวกเธอออกไปดังนั้นพวกเธอจึงยังคงอยู่ฟัง มันเป็นเรื่องดีตราบใดที่พวกเธอไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาเพื่อขัดขวางการประชุม

เมื่อถึงเวลาที่ควรจะนําอาหารมาเสิร์ฟไมเคิลก็ไม่ได้พูดอะไร อย่างไรก็ตามภายใต้สถานการณ์ปกติการประชุมที่จริงจังแบบนี้ควรจัดขึ้นในรูปแบบของการอภิปรายที่เกิดขึ้นระหว่างมื้ออาหาร

พวกเขาจะต่อสู้กันมั้ย? เอมี่นั่งเท้าคางอยู่บนเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์พร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่บนตักและมองผู้คนที่นั่งอยู่ในร้านอาหารด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

แม็กซ์เดินเข้าไปในห้องครัวและเริ่มเตรียมวัตถุดิบต่อ มังกรและปีศาจน่าจะกินเยอะมากและเงิน 300,000 เหรียญทองแดงน่าจะเพียงพอสําหรับอาหารของพวกเขาทุกคน

“ร้านอาหารนี้น่าสนใจมาก จิตรกรรมฝาผนังของหมู่เกาะปีศาจนี้ไม่เลวเลย มันคล้ายกับหมู่เกาะปีศาจบนแผนที่มาก” แดรกคูล่าหันไปมองผนังที่อยู่ใกล้ ๆ เขาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย จากนั้นเขาก็มองไปที่มังกรทั้งสามคนและเลียริมฝีปากด้วยท่าที่ดูถูก “เผ่ามังกรของพวกแกไร้ยางอายจริง ๆ หลังจากสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์จบลง เราได้ลงนามในสนธิสัญญา ที่ระบุว่าเผ่าพันธุ์ของพวกเรามีกรรมสิทธิ์ร่วมในขอบเขตทะเลลึก ใครก็ตามที่ค้น พบบางอย่างในภูมิภาคนั้นก่อนมีสิทธิ์ที่จะเก็บพวกมันเอาไว้ได้ แต่เผ่ามังกรกลับจู่โจมกองเรือของเราอย่างกะทันหันและทําให้กองเรือทั้งหมดของเราจมลงดังนั้นมันจึงเกิดสงครามขนาดเล็กขึ้น พวกแกต้องให้คําอธิบายที่กับเรา!”

“ไร้สาระ” จิงซ์ทุบโต๊ะและตะโกน “พวกแกเผ่าปีศาจต่างหากที่เป็นคนเริ่ม พวกเราไม่ได้ให้สนใจกับพื้นที่นอกเกาะมังกรมากนักแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกแกจะเข้าใกล้เกาะมังกรได้ตามใจชอบ! ภายในพื้นที่ของทะเลไร้ขอบเขตมีเกาะเล็กเกาะน้อยกว่า 3,600 เกาะที่เป็นอาณาเขตของเกาะมังกร กองเรือที่แกเรียกพูดถึงเดินทางมายังเกาะทางทิศตะวันตกที่อยู่ในบริเวณชายขอบของเกาะมังกรและอ้างว่ามันเป็นอาณาเขตของพวกแก! พวกแกได้รับบาดเจ็บสาหัสจากมังกรสีน้ําเงินที่อาศัยอยู่บนเกาะนั่นเพราะว่าพวกแกพยายามบุกรุกเกาะมังกร และอาณาเขตของพวกเรา!”

“เวรเอ๊ย! ฉันไปที่เกาะนั้นมาแล้วและมันอยู่ห่างจากเกาะมังกรของพวกแกหลายพันกิโลเมตรดังนั้นมันจึงไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาเขตของพวกแก ถ้าเกาะทุกเกาะในทะเลไร้ขอบเขตเป็นอาณาเขตของเกาะมังกรแล้ว ทําไมพวกแกไม่อ้างว่าหมู่เกาะปีศาจเป็นหนึ่งในดินแดนของพวกแกด้วยเลยล่ะ มังกรสีน้ําเงินนั่นเป็นคนที่เริ่มต้นการต่อสู้และด้วยความโง่ของมันมันจึงพยายามที่จะต่อสู้กับปีศาจทั้งกลุ่ม จากนั้นมันก็หนีไปเพื่อขอกําลังเสริมมาทําลายกองเรือทั้งหมดของเรา ถ้าพวกแกต้องการการต่อสู้ทําไมพวกแกไม่รอให้กําลังเสริมของพวกเราไปถึงล่ะ? พวกเรายินดีที่จะต่อสู้กับพวกแกอยู่แล้ว!” เสียงของทอรัสดังขึ้นราวกับเสียงหวูดและใบหน้าของเขาแดงก่ํา ด้วยความโกรธ เขากระแทกฝ่ามือของเขาลงกับโต๊ะและเกือบจะทําให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“แกอยากรู้ใช่มั้ย? เข้ามาเลย! เผ่ามังกรของเราไม่กลัวพวกแกหรอก! มันเป็นความผิดของพวกแกที่ช้าเกินไป เราทําลายกองเรือทั้งหมดก่อนที่กองกําลังของพวกแกจะมาถึง ถ้าแกคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเรามาล็กน้อีกครั้งก็ได้!” เปลวไฟบนร่างของฮาวิดปะทุขึ้น พวกมันเผาโต๊ะตรงหน้าและเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่จนกลายเป็นจุล

ทันใดนั้นสถานการณ์ก็เริ่มตึงเครียดขึ้น พวกเขาต่างก็มองฝ่ายตรงข้ามราวกับว่าพวกเขากําลังเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้

การประชุมเพิ่งจะเริ่มแต่มันกลัยรุนแรงขนานี้แล้ว พวกเขาจะไม่ทําลายร้านอาหารใช่มั้ย? แม็กซ์รู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเขามองออกไปนอกห้องครัว

อย่างไรก็ตามปราสาทเจ้าเมืองได้สัญญาว่าจะจ่ายค่าชดเชยสําหรับความเสียหายทั้งหมดที่เกิดกับร้านอาหาร ตราบใดที่เขามีเงินมากพอเขาสามารถซื้อทุกอย่างจากระบบได้อีกครั้ง

ยาเบะมิยะกํามือแน่นแล้วมองไปที่โต๊ะและเก้าอี้ที่ถูกเผาด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“ถ้าพวกคุณอยากจะสู้กันงั้นก็ออกไปสู้กันข้างนอกเมืองเคออส ฉันตกลงที่จะเป็นเจ้าภาพในการประชุมนี้แต่ นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะอนุญาตให้พวกคุณทําทุกอย่างที่พวกคุณต้องการ นอกจากนี้ฉันขอแนะนําให้พวก คุณดูกฎของร้านอาหารก่อน เฟอร์นิเจอร์ที่เสียหายจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเมื่อประชุมเสร็จและพวกคุณจะต้องจ่ายมันให้กับทางปราสาทเจ้าเมือง” ไมเคิลพลิกเปิดเมนูบนโต๊ะของเขาก่อนที่จะมองดูเหล่ามังกรและปีศาจด้วยสีหน้าเคร่งขรึมในขณะที่เขาพูด “แน่นอนปราสาทเจ้าเมืองมีความรับผิดชอบที่จะต้องจ่ายค่าชดเชยให้กับร้านอาหาร”