A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 412
Chapter 412 : Glug … Glug!
“ฟูวว…”
ความสดชื่นและเย็นฉ่ําช่วยบรรเทาความรู้สึกมันจากการกินปลาย่างรสเผ็ดได้เป็นอย่างดี ลูน่าพยายามอย่างมากที่จะกลั้นเสียงครางเอาไว้
เธอลืมตาของเธอขึ้นอย่างช้า ๆ และหายใจออกมาเบา ๆ รสชาติที่สดชื่นของชาเขียวทําให้ร่างกายของเธอรู้สึกเบาสบายและไร้กังวล
นี่เป็นสิ่งที่เหนือกว่าชาฤดูใบไม้ผลิจากภูเขาวิคที่ดีที่สุด! แม้แต่ใบชาที่เก็บเกี่ยวมาจากต้นไม้อายุพันปีที่คุณปู่เคยพูดไว้ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับชาเขียวในไอศกรีมนี้ได้! ชาเขียวเกรดสูงสุดชนิดไหนกันที่มีรสชาติที่ยอดเยี่ยมแบบนี้? ฉันยังรู้สึกด้วยว่าระบบย่อยอาหารของฉันดีขึ้นหลังจากที่ฉันเลียมันไปแค่ครั้งเดียว ลูน่ามองไอศกรีมในมือของเธอด้วยความที่ง มันเป็นเพราะว่าเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องชา เธอรู้ดีว่าใบชานี้มาคุณภาพ มากกว่าชาชนิดไหน ๆ
ใบชาที่มีคุณภาพจนาดนี้สามารถประมูลได้หลายแสนเหรียญทองแดงต่อ 50 กรัมในเมืองโรดู แต่ถ้ามีคนที่เป็นแฟนตัวยงของชาเข้าร่วมราคาของมันก็จะดีดขึ้นไปอีกมาก ขนาดใบชา 25 กรัมจากต้นไม้พันปีบนภูเขาวิคยังถูกประมูลไปที่ 100,000 เหรียญทองแดง นับประสาอะไรกับใบชานี้ที่มีคุณภาพมากกว่านั้นอย่างเห็นได้ชัด
แต่แม็กซ์กลับใช้ชาเขียวเกรดสูงแบบนี้เพื่อมาทําไอศกรีม! ถ้าปู่ของเธอได้ยินเรื่องนี้เขาจะต้องโมโหมากแน่
แต่รสชาติของมันอร่อยมากจริงๆ มันหวานแต่ก็ไม่มันเกินไปและยังมีรสชาติที่สดชื่นอีกด้วย มันเป็นของหวานที่น่าทึ่งจริง ๆ ลูน่าเลียริมฝีปากของเธอก่อนที่จะเลียไอศกรีมอีกครั้ง เธอหลงมัวเมาไปกับรสชาติของมันโดยสมบูรณ์
หวาน! หวาน!! หวานจังเลย!!! ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันกําลังอยู่บนสวรรค์! อิคนัตสึกินไอศกรีมช็อคโกแลตไปเกือบหมดแล้วและตอนนี้สีหน้าของเขาก็เศร้ามาก
เขาชอบอาหารหวาน ๆ และไอศกรีมช็อคโกแลตนี้ก็เป็นของหวานที่อร่อยที่สุดที่เขาเคยกินมา ทุก ๆ ครั้งที่ เขาเลียมันรสชาติของช็อกโกแลตและนมที่เข้มข้นก็ทําให้รู้สึกราวกับว่าเขาถูกโยนลงไปในโหลน้ําผึ้ง มันเป็นความรู้สึกของความสุข!
“อะ…อร่อย…หวานด้วย…” พาเบอร์ที่กําลังเลียไอศกรีมอยู่นั้นยังกะระยะผิดพลาดอยู่เล็กน้อยไอศกรีมบางส่วนยังเลอะอยู่ที่ปลายจมูกของเขา เขาเดินไปรอบ ๆ ในขณะที่เขากินและก่อนที่เขาจะรู้ตัวเขาก็เดินมาถึงข้าง ๆ โต๊ะที่วางกรงนกทั้งสองเอาไว้
มีจานเล็ก ๆ ที่ว่างเปล่าวางอยู่ที่ด้านหน้ากรงของถั่วเขียว มันกําลังจัดขนและดูเหมือนว่ามันจะไม่สนใจไอศกรีม
“เฮ้ เด็กน้อย ไอศกรีมอร่อยมั้ย?” ทันใดนั้นเสียงเบา ๆ ก็ถามขึ้นจากภายในกรงที่คลุมผ้าสีดําเอาไว้
“มัน…มันอร่อยครับ” พาเบอร์พยักหน้าก่อนที่จะเลียไอศกรีมของเขาต่ออย่างมีความสุข
“จริง ๆ แล้วฉันมีอะไรบางอย่างที่อร่อยกว่าไอศกรีมอีกนะ นายอยากได้มันมั้ย?” เสียงเบา ๆ นั้นยังคงถามขึ้นอีกครั้ง
“อร่อยกว่าไอศกรีมอีกเหรอ?” พาเบอร์มองไปที่ไอศกรีมในมือของเขาจากนั้นก็มองไปที่กรงนก ความไม่แน่ใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“ใช่แล้วล่ะ มันอยู่ในกรงนี่แหละ นายต้องปืนขึ้นมาและเอาผ้าสีดํานี้ออกไปและฉันจะให้ของที่อร่อยกว่าไอศครีมกับนาย” เสียงนั้นล่อลวง
“ก็ได้!” พาเบอร์มีความสุขมากเมื่อได้ยินแบบนั้น เขามองไปรอบ ๆ แล้วดึงเก้าอี้ออกมาและเริ่มปีนขึ้นไปบนนั้น เขาถือไอศกรีมวานิลลาของเขาไว้ด้วยมือเดียวและยื่นมืออีกข้างออกไปเพื่อจับผ้าสีดํา
“พาเบอร์ ลูกกําลังทําอะไร?” มิแรนด้าเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นว่าพาเบอร์ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้และรู้สึกสับสนเล็กน้อย
คนอื่น ๆ กําลังเพลิดเพลินไปกับไอศกรีมแสนอร่อยของพวกเขาแต่พวกเขาก็หันมามองพาเบอร์เมื่อพวกเขาได้ยินคําพูดของมิแรนด้า
เอมมองพาเบอร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและพูดว่า “นายไม่ควรเอาผ้าสีดํานั้นออกนะ ไม่งั้นนายอาจ…”
อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะพูดจบพาเบอร์ก็คว้าผ้าและดึงมันออกด้วยพลังทั้งหมดของเขาแล้ว ผ้าสีดําหลุดออกไปเผยให้เห็นอีกาสีดําที่ตัวเกือบจะไร้ขนในกรงโลหะ ตัวของพาเบอร์แข็งที่อไปในทันทีที่เห็นมัน
“เฮ้ สวัสดีเด็กน้อย” ถ่านดําทักทายอย่างกระตือรือร้น
“อ๊าา!” พาเบอร์ร้องไห้ออกมาในทันทีและผงะถอยกลับไปสองก้าว ไอศครีมในมือของเขาสั่นก่อนที่มันจะตกลงไปที่พื้น
“ถ้าปล่อยให้ตกไปมันคงจะน่าเสียดาย!” ถ่านดําขยายคอของมันในทันทีและอ้าปากเพื่อรับไอศกรีมทั้งลูกเข้าไป
ไอศกรีมมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับกําปั้นของเด็กทารกและมันตกลงมาด้วยความแรงเล็กน้อย เมื่อมันเข้าไปในปากของถ่านดํามันก็ติดคอในทันที ตอนนี้คอของมันมีขนาดราวๆลูกแอปเปิล
เอมมองพาเบอร์ที่กําลังเสียขวัญและยักไหล่ด้วยท่าที่ไม่สนใจ
“ว้าว! นกตัวนี้น่าเกลียดมาก!” แดฟเน่ตะโกนด้วยความประหลาดใจ เธอปิดตาด้วยมือของเธอและแอบมองผ่านทางช่องว่างระหว่างนิ้วมือ
“ใช่ ขนของมันอยู่ที่ไหน? ทําไมคอของมันถึงใหญ่ขนาดนั้น” เจสสิก้าเองก็ตกใจเช่นกัน
“ฉันเป็นคนเดียวที่คิดว่ามันดูน่ารักเหรอ? มันเป็นนกที่แปลกประหลาดใช้ได้เลยนะว่ามั้ย?” อิคนัตสึเลียไอศกรีมของเขาและหัวเราะออกมาเบา ๆ เหมือนหมู
“อีก…อีก…” ถ่านดํากระโดดขึ้นลงในกรงราวกับว่ามันต้องการปลอบโยนพาเบอร์ แต่ไอศครีมในอของมันกลับทําให้มันดูตลก
มิแรนด้าเดินเข้าไปหาพาเบอร์อย่างช้า ๆ ด้วยสีหน้าจริงจังในขณะที่เธอพูด “ไม่เป็นไรนะลูก อย่าร้องไห้เลย ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันง่าย ๆ แบบนี้หรอกนะ”
“แต่…แต่…นกตัวนี้น่าเกลียดมาก” พาเบอร์สะอื้นในขณะที่เขาชี้ไปที่ถ่านดํา เขาพยายามกลั้นน้ําตาด้วยสีหน้าน่าสงสาร
“อีก…อีก…!” ถ่านหินดํายื่นหัวของมันออกมาจากกรงราวกับมันมีอะไรบางอย่างอยากจะพูด
“พาเบอร์ ลูกไม่ควรพูดถึงคนอื่นแบบนั้นนะ” มิแรนด้าส่ายหัวในขณะที่เธอมองพาเบอร์
ถ่านดําพยักหน้าเห็นด้วยในขณะที่มันมองไปที่พาเบอร์
มิแรนดาพูดต่อ “ลูกเห็นมั้ยว่าถึงแม้ว่ามันจะน่าเกลียดแต่อย่างน้อยมันก็มีความคิดที่จะซ่อนตัวเองไว้ใต้ผ้าสีดํานี่ แต่ลูกคือคนที่ดึงผ้าสีดํานี่ออกมาดังนั้นลูกไม่สามารถตําหนิที่มันทําให้ลูกกลัวได้”
“ผลัก!”
ถ่านดําลื่นหล่นลงมากระแทกกับพื้นกรงแล้วค่อย ๆ หันหน้าไปด้านข้างและมีน้ําตาแห่งความเศร้าไหลออกมาจากดวงตาของมัน