ถ้าผมเกิดใหม่ใน RPG? (So What if it’s an RPG World !?) - ตอนที่ 6
ตอนที่ 6 ไฟเย็น
พวกเราไม่ทันได้สังเกต เราก็มาอยู่ในสถานที่ที่ดูเหมือนแท่นบูชาโดยไม่รู้ตัว
ทั่วทั้งสถานที่ดูเป็นทรงกลม และมีเสาโลหะสูงประมาณสามสิบเมตรตั้งเรียงเอาไว้ทั้งแปดทิศทาง
ส่วนตรงกลาง ก็มีผลึกคริสตัลขนาดใหญ่ทั้งยังโปร่งแสงตั้งตระหง่านอยู่ มันไม่เหมือนกับคริสตัลทั่วไปที่มีสีฟ้าจางๆ เพราะคริสตัลชิ้นนี้ใสเหมือนกระจก
มันคงไม่ใช่กระจกหรอกนะ
แม้ผมคิดแบบนี้ แต่คริสตัลตรงหน้ากลับปล่อยไอเย็นรุนแรงออกมาจากรอบด้าน แตกต่างจากคริสตัลที่ผมเคยเห็น
สิ่งสําคัญที่สุดก็คือ ตรงกลางคริสตัลมีเด็กสาวสวมชุดสวยงามยืนถือธนู ดวงตาทั้งสองปิดสนิท เส้นผมสีขาวกระจายออกจากกันราวกับถูกลมพัด แม้แก้มที่เหมือนกับเครื่องเคลือบจะแฝงรอยยิ้ม แต่ทั่วทั้งร่างกลับไม่ขยับเหมือนกับรูปปั้น
เธอคือเจ้าหญิงนิทราหรือสโนว์ไวท์ที่หลับลึกกันแน่เนี่ย
หรือว่าต้องจุมพิตเหมือนในเนื้อเรื่องถึงจะตื่นได้
“นายคิดอะไรประหลาดอีกแล้วล่ะสิ”
จู่ๆ ข้อความของอาร์ย่าที่เด้งออกมาก็ทําให้ผมตกใจ
เธอล้อผมเล่นอยู่เหรอ หรือว่าเธอมีเวทอ่านใจ
“เปล่าซะหน่อย ฉันกําลังคิดว่าทําไมคริสตัลชิ้นนี้ถึงโปร่งแสงต่างหาก”
ผมตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“จริงเหรอ แล้วทําไมเมื่อกี้นายถึงยิ้มตื่นขนาดนั้นล่ะ”
“หื่น….”
มุมปากผมกระตุกเล็กน้อย
“ใช่เหรอ”
“ใครจะรู้ล่ะ”
พูดจบ ยัยนี่ก็ไม่พูดอะไรอีก เมื่อหันหน้ามองเธอ ก็พบว่าเธอวิ่งไปตรงหน้าคริสตัลแล้ว
แต่ยังไม่ถึงหนึ่งวินาที เธอก็วิ่งกลับมาทันที
“หนาว..หนาวจะตายแล้ว!”
เห็นเธอปากสั่น ผมก็ถามขึ้น
“หนาวแค่ไหน”
“แม้แต่เวทสายเพลิงของฉันยังใช้ไม่ได้ นายว่าไงล่ะ”
“ใช่แล้ว เด็กสาวคนนี้ถูกน้ำแข็งผนึกไว้เมื่อหกร้อยปีก่อนที่อาณาจักรเอสจะก่อตั้ง เพื่อให้แผ่นดินที่โดนคําสาป “รอยร้าวแห่งน้ำแข็ง” มีพลังชีวิตอีกครั้ง นางจึงใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลาง เพื่อผนึก “รอยร้าวแห่งน้ำแข็ง” แม้ตอนนี้จะสร้าง “แท่นบูชาน้ำแข็ง” มาผนึก “รอยร้าวแห่งน้ำแข็ง” ได้แล้ว แต่กลับยังไม่มีใครสามารถปลดผนึกคริสตัลบนตัวนักบุญหญิงได้ เพราะแค่เพียงเข้าใกล้คริสตัลในรัศมีร้อยเมตร ก็ไม่อาจใช้เวทสายเพลิงได้เลย”
องค์หญิงสโนว์แนะนําอย่างตื่นเต้น ราวกับกลายเป็นไกด์
ให้องค์หญิงของอาณาจักรหนึ่งเป็นไกด์ให้พวกผม พวกผมนี่ช่างอู้ฟู่ซะจริง
“เวทมนตร์อะไรถึงกําจัดไม่ได้นะ”
ผมเดินไปข้างหน้า แล้วสัมผัสคริสตัล
นิ้วมือเพิ่งแตะโดนก็ถูกแช่แข็งทันที ทําให้ผมตกใจจนชักมือกลับ
“พระเจ้า! มันมีธาตุเวทมนตร์สายน้ำแข็งที่แข็งแกร่งแค่ไหนกันเนี่ย”
“ข้าบอกแล้วไง แม้นักเวทปฏิญาณสายเพลิงใช้คําสาปต้องห้ามอย่าง “ไฟสวรรค์ผลาญดินแดน” ก็ยังมอดดับก่อนไฟจะตกถึงเลย เจ้าว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหนล่ะ”
“ก็ได้”
ผมมองดูคริสตัลนั่น
อยากสับเอาไปจัง ของนี้คงร้ายกาจยิ่งกว่าอัญมณีเวทอีกมั้ง
“แต่ไม่มีอย่างอื่นที่ทําให้มันแยกจากกันเหรอ ตัดออกแบบนี้”
“ไม่ว่าสิ่งใดก็ตัดมันไม่เข้า”
จู่ๆ เสียงไม่คุ้นหูก็ดังออกมา
“องค์หญิงน้อย ท่านมาเที่ยวเล่นอีกแล้ว”
เสียงนั้นมาจากชายแก่ที่ค้ำไม่เท้าเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
แต่ผมไม่กล้าดูถูกชายแก่คนนี้ เพราะฉายาของเขาน่ากลัวมาก
บีฟอร์ดอว์น เวสต์
เพศชาย อายุ 77 ปี
นักบุญดาบเลเวล 78 ?? เลเวล ?? เป็นกลาง ?? ?? ?? ?? ?? ?? ?? ??
ไม่เห็นเครื่องหมายคําถามยาวขนาดนี้มานาน พอเห็นก็รู้สึกว่ามันคือบัค (bug) ชัดๆ
นักบุญดาบเลเวล 78.คุณล้อผมเล่นเหรอ แค่คุณใช้กิ่งไม้ก็ฆ่าผมได้ในวินาทีเดียวแล้วมั้ง
“…”
ผมมองเขาโดยไม่กล้าขยับ ส่วนอีกด้านหนึ่ง อาร์ย่าก็รักษาความระแวดระวังไว้เช่นกัน คงเพราะเธอก็เห็นสถานะของอีกฝ่ายเป็นเครื่องหมายคําถามทั้งแถบละมั่ง
“มันมีชื่อว่า “น้ำแข็งโลกันต์” เป็นหนึ่งในสิบธาตุระดับสูงที่ไม่อาจใช้ได้ ไม่ใช่เพราะอะไร เพราะแค่เพียงมีสิ่งของสัมผัสโดนมันก็จะกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งทันที จากนั้นแค่เคาะเบาๆ ก็จะแหลกออก แม้ไอดาบก็เป็นเช่นกัน”
พูดจบ คลื่นพลังสายหนึ่งก็แผ่ออกมาจากตัวเขา แล้วพุ่งเข้าไปที่คริสตัลทันที แต่ยังไม่ทันสัมผัสโดน มันก็กลายเป็นน้ำแข็งทรงจันทร์เสี้ยว แล้วกลายเป็นเศษซากเมื่อกระทบถูกคริสตัล
เมื่อกี้ผมเห็นเขาใช้ไม้เท้าปล่อยไอดาบออกไป แต่ท่าทางเขาราวกับเงาชัดๆ
ความต่างของเลเวลเป็นช่องว่างที่น่ากลัวจริงด้วย
“ตํานานกล่าวว่ามีเพียงเปลวไฟที่สามารถกําจัดมันได้ แต่เปลวไฟยังไม่อาจเข้าไปในรัศมีร้อยเมตรได้เลย มันจึงกลายเป็นปริศนาที่ยังไขไม่ออก”
“เดี๋ยวก่อน ขอแค่ใช้เปลวไฟก็กําจัดเจ้านี่ได้เหรอ หรือว่าขอแค่เป็นสิ่งที่เหมือนเปลวไฟก็พอ”
“หืม”
ชายแก่มองผมด้วยความแปลกใจ
“สิ่งที่แผดเผาได้ก็มีแค่เปลวไฟ”
“ไม่แน่เสมอไป”
ผมหยิบคทาออกมา แล้วชูขึ้นตรงหน้า
“สุดยอดอาร์เคน ไฟเย็นผิดธรรมชาติ”
เปลวไฟสีขาวห่อหุ้มทั่วทั้งคริสตัลทันที! ทําให้ผมตกใจจนถอยกรูดไปสองก้าว!
ส่วนชายแก่ที่อยู่ข้างๆ ก็ประหลาดใจไม่น้อยเช่นกัน แต่เขาก็ตอบสนองทันที
“นี่มัน…เผาได้แล้ว! หรือว่านี่ก็คือคือคําใบ้ที่มันพูดถึง…”
“คําใบ้เหรอ คําใบ้อะไร ทําไมคุณไม่รีบพูดตั้งแต่แรกล่ะ”
“เรื่องนี้น่ะ…เจ้าก็รู้ว่าความจําคนแก่ไม่ค่อยดี”
ชายแก่กระแอมสองสามครั้ง แล้วพูดขึ้น
“เรื่องเกี่ยวกับรอยร้าวแห่งน้ำแข็ง ตามตํานานบอกว่ามันจะถูกกลืนกินโดยเปลวไฟเท่านั้นแต่นักเวทสายเพลิงนับไม่ถ้วนต่างก็เคยลองมาก่อน และไม่ประสบความสําเร็จสักคน แต่…เวทของเจ้าเป็นเวทสายเพลิงหรือสายน้ำแข็งกันแน่”
“ไม่รู้สิครับ ผมก็ศึกษาไปเรื่อย”
เป็นแบบนั้นจริงๆ หนังสือเยอะแยะบนชั้นวางหนังสือ ผมกด yes ที่ละเล่มแล้วยังต้องให้อ่านคํานําทีละเล่มอีกเหรอ ถ้าให้อ่านสิบปีก็คงอ่านไม่หมดหรอก
สิ่งเดียวที่ผมรู้คือเวทมนตร์นี้ปรากฏขึ้นที่ตรงกลางกองหนังสือในหอคอยสถาบัน
“ไปเรื่อย… สุดยอดอาร์เคนเจ้ายังบอกว่าศึกษาไปเรื่อย เจ้าเป็นศิษย์ของใครกันแน่ ทําไมข้าถึงจําไม่ได้ว่ามีใครที่สามารถถ่ายทอดเปลวไฟสีขาวได้…”
พูดไป คุณลุงคนนี้ก็เริ่มครุ่นคิด
คุณลุงคุณอย่าคิดดีกว่า ถึงคุณคิดจนสมองแตกก็คงไม่มีคนแบบนั้นหรอก
“ หรือว่าเป็น..!”
“หรือว่าเป็นน้องสาวของคุณ! อย่าบอกนะว่ามีจริงๆ!”
“มีคนแบบนั้นจริง แต่ความจําของข้า”
“เอาละ คุณเลิกคิดเถอะ คุณคิดว่าให้ไฟเผาแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ดีกว่าเหรอ”
“อืม อ้อ นั่นสิ”
ชายแก่ทําท่าทางเห็นด้วย
“ใช่แล้ว ข้าต้องไปเปิดแท่นบูชา ไม่งั้นไอเย็นของรอยร้าวแห่งน้ำแข็งจะถูกปล่อยออกไป”
“เรื่องแบบนี้ควรทําตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอ!!”
เพิ่งพูดจบ ชายแก่ก็กลายเป็นเงาหายไปจากที่เดิม
คุณออกมาเพื่ออวดเลเวลแค่นั้นเหรอ
“พระเจ้า เจ้าเรียนเวทประหลาดแบบนี้ได้อย่างไร”
องค์หญิงสโนว์ถาม
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน…”
ผมมองอาร์ย่า
“ผมก็แค่ปล่อยไปตามความรู้สึก…”
“พูดเหลวไหลแบบนั้นไม่ไหวหรอก”
อาร์ย่าส่งข้อความมาทันที
แล้วฉันจะมีวิธีอะไรอีก”
“ฉันรู้สึกว่านายอาจจะ
แต่ไม่รอให้เธอพูดจบ จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูดังออกมาจากก้อนน้ำแข็งภายใต้เปลวไฟ เสียงอันน่ากลัวทําให้ทั่วทั้งร่างผมชะงักจนเกือบล้มลงกับพื้น
“นี่มัน…”
ผมยังไม่ทันเข้าใจ เปลวไฟสีขาวก็พุ่งออกมาจากในคริสตัล พุ่งใส่ผมจนปลิวออกไป
“โทเท็มน้ำแข็ง!”
ผมปล่อยตัวเองขึ้นไปกลางอากาศ เมื่อก้มหน้ามอง ก็เห็นว่าเปลวไฟสีขาวดูเหมือนกับมองเห็นผม แล้วปืนโทเท็มน้ำแข็งขึ้นมา!
“ล้อเล่นอะไรเนี่ย!”
ผมกางปีกแล้วเริ่มบิน แต่ว่า เปลวไฟก็เพิ่มความเร็วในพริบตา แล้วจับผมไว้แน่นราวกับมีกรงเล็บ!
“โจมตีมัน!”
ผมตะโกนเสียงดัง
เมื่ออาร์ย่ากับองค์หญิงสโนว์ได้สติแล้วก็ปล่อยการโจมตี น้ำแข็งขนาดใหญ่กับไอดาบนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้าใส่เปลวไฟสีขาว
แต่ว่า…
ไม่รู้ว่าทําไม HP กับ MP ของผมถึงกลายเป็นศูนย์ในพริบตา จากนั้นเปลวไฟสีขาวก็ครอบคลุมรอบๆ ผม!
ผิดพลาด
จู่ๆ ตรงหน้าก็ปรากฏตัวอักษรแบบนี้ขึ้นมา
“พระเจ้า…นี่มัน…”
จากนั้น ลําแสงเส้นหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้าผม…