ถ้าผมเกิดใหม่ใน RPG? (So What if it’s an RPG World !?) - ตอนที่ 24
ตอนที่ 24 เทวดาแห่งความเสื่อม
ทุกคนมีความเห็นไหม
ถึงผมจะตกลงเรื่องการต่อสู้ทันที แต่ต่อมาผมกลับรู้สึกทุกข์ใจอีกแล้ว
อีกฝ่ายเป็นเทวดาแห่งความเสื่อมเลเวล 38 เลเวลเกือบจะเป็นสองเท่าของผม แล้วผมควรสู้ไง
เดินอยู่บนทางไปสู่การต่อสู้ ผมก็คิดเรื่องนี้อยู่ตลอด ถึงในสมองจะมีความคิดมากมาย แต่ก็ได้แต่รู้สึกว่ามันอาจนําไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่ดีเท่าไร
มองไปยังมิสสโนว์มันสเตอร์ที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้ในมือเธอถือธนูอันใหม่ และกําลังพินิจดูมันไม่หยุด บ้าเอ๊ย ผมกําลังพยายามนึกถึงเรื่องเครื่องมือแท้ๆ คุณกลับได้มาโดยไม่ต้องเปลืองแรงสักนิด ไม่ยุติธรรมเลย
ถึงผมอยากพูดกับเธอ ว่าในเมื่อคุณมีอาวุธใหม่แล้ว ก็ให้ผมยืมธนูสักหน่อยเถอะ แต่เมื่อนึกถึงความจริงอันเจ็บปวดที่ผมไม่เคยใช้ธนูมาก่อน ผมก็ไม่มั่นใจในด้านความแม่นยําของตัวเองเลย
ช่วยไม่ได้ คงทําได้แค่สู้ตายละมั้ง ดูท่าวันนี้คงต้องลงแรงอย่างเต็มที่เพื่อเครื่องมือซะแล้ว
“เอาละ ที่นี่แหละ”
แค่ผลักประตูออก สนามต่อสู้สีดําที่ดูใหญ่กว่าสนามต่อสู้จริงสักสามเท่าก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเรา
ลวดลายบนนั้นทําไมให้ความรู้สึกเหมือนสังเวนโปเกมอะเลยล่ะ มันต้องเป็นความเข้าใจผิดของผมแน่ๆ
“เอาละ มาสู้กันเถอะ! ให้ข้าลองดูซิว่าเทวดาศักดิ์สิทธิ์แห่งความตายมีอะไรพิเศษ!”
“คุณยังมีหน้ามาพูด ความสามารถของคุณมากกว่าผมไม่รู้เท่าไร คุณคิดว่ามันเป็นการต่อสู้ที่ยุติธรรมไหมละ”
“ยุติธรรมหรือ ในฐานะเผ่าปีศาจยังต้องพูดเรื่องยุติธรรมอีกหรือ”
เหตุผลนี้ช่างดีจริงๆ คุณพูดออกมาตามตรงแบบนี้จะไม่เป็นไรจริงเหรอ
ใช่สิ คุณเป็นเผ่าปีศาจนี้ ถึงผมไม่รู้ว่าผมเป็นหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมยอมรับไปจะดีกว่า
ยิ่งกว่านั้นตอนที่เธอพูดแบบนี้ ท่าทางยังดูมีความสุขอีกด้วย บ้าเอ๊ย…มันทําให้ผมไม่สบอารมณ์จริงๆ!
“ก็ได้ ในเมื่อพูดแบบนี้ งั้นพวกเรามาสู้กันเถอะ!”
พูดจบ ผมก็กางปีกทันที
ฟื้นฟู MP พร้อม! เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งที่สุดของทุกสาย พร้อม! เมื่อวางสกิลที่อาจจะจําเป็นไว้ในตําแหน่งถนัดมือ ผมก็เดินขึ้นไปบนสนามต่อสู้
“อ้อ เป็นเทวดาศักดิ์สิทธิ์แห่งความตายจริงด้วย มีปีกกระดูกเหมือนมังกรอันเดดเลยแฮะ”
โคริน่าหัวเราะเล็กน้อย ก็กางปีกสีดําออก แล้วพุ่งตัวไปกลางอากาศทันที
เธอหมุนตัวกลางอากาศด้วยท่าทางอันคล่องตัว แล้วเปลี่ยนเป็นเงาดําพุ่งมาทางผม!
“เร่งความเร็ว! เงาขั้นสุด! อาร์เคนใหญ่ จิตวิญญาณแห่งสายลม!”
เพิ่มความว่องไว 30% เพิ่มความว่องไว 100% จากนั้นก็เพิ่มความว่องไวอีก 150% เวทมนตร์สามชนิดทําให้โบนัสความว่องไวของผมเพิ่มขึ้น 550% (คํานวณโบนัส 1.3 x 2 x 2.5 = 6.5) ถึงต้องใช้ MP ไปครึ่งหนึ่ง แต่ตอนนี้การหลีกเลี่ยงการโจมตีของเธอดูจะปลอดภัยกว่า
ประสิทธิภาพของเวทมนตร์ก็เห็นได้ชัดเจน ตอนนี้ผมเหมือนกับไม่รู้สึกถึงน้ําหนักของผมเองแล้ว ขอแค่ขยับร่างกายเล็กน้อยก็สามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็ว!
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับโคริน่าที่ตรงเข้ามา ผมก็ยังต้องก้มตัวทันที แค่กางปีกออก ทั่วทั้งร่างของผมก็ลอดใต้การโจมตีของเธอราวกับสายลม!
หลังจากเรียนรู้อาร์เคนพวกนั้นแล้ว ผมก็ไม่เคยลองเวทมนตร์ประเภทสนับสนุนมาก่อน เวทเพิ่มความเร็วอย่างจิตวิญญาณแห่งสายลมก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ส่วนประสิทธิภาพก็คือพอเพิ่มความเร็ว ผมก็พบว่าผมพุ่งไปอยู่ที่อีกฝั่งของสนามในเวลาเพียงหนึ่งวินาที โชคดีที่ระยะนี้ผมได้ต่อสู้มาเยอะ การตอบสนองของผมจึงเพิ่มขึ้นไม่น้อย พอพบว่าใกล้จะกระแทกกําแพง ผมก็รีบหมุนตัวกลางอากาศ แล้วไต่กําแพงเพื่อหยุด
“ไม่เลวน การบินรวดเร็วมาก…แต่เจ้าคงไม่ใช้การหลบหลีกอย่างเดียวหรอกนะ!”
พูดไป สองมือของโคริน่าก็ยื่นมาด้านหน้า แล้วเล็งที่ผม
“ด้วยสรรเสริญราชาเทพปีศาจแห่งความมืด! ข้าขอความมืดและความรุ่งโรจน์
“สวดช้าไปแล้ว!”
ไม่รอให้เธอท่องจบ ผมก็ร่อนตัวพุ่งไปตรงหน้าเธอ แล้วซูดาบที่ถือไว้ขึ้นเล็งแล้วฟันไปที่ส่วนเอวของเธอทันที!
ถึงรู้สึกว่าการโจมตีนักเวทที่ยังท่องคาถาไม่เสร็จจะดูไม่มีคุณธรรมเท่าไร…แต่แม้ผมจะฟังเธอท่องคาถาจบ ผมก็เรียนรู้มันไม่ได้อยู่ดี งั้นจะรอให้เธอท่องจนจบแล้วโจมตีผมเหรอ
จะเป็นไปได้ไง ถึงนิสัยของผมจะเป็นงั้น แต่ผมก็ไม่ยอมให้เธอทําแน่!
แต่มันไม่เกินความคาดหมายของผม อีกฝ่ายไม่ใช่เป้าหมายที่จะโดนโจมตีง่ายขนาดนั้น
แสงสีดําสว่างวาบ บนมืออีกฝ่ายก็ปรากฎกรงเล็บสีดําคู่หนึ่ง ไขว้กันขวางการโจมตีของผม!
“บ้าเอ๊ย เจ้านั่น…”
ดูท่าการขัดจังหวะท่องคาถาเมื่อกี้จะสร้างความเสียหายให้เธอ เพราะเลือดที่ไหลจากมุมปาก กับ HP 5% ที่หายไปอธิบายเรื่องนั้นได้
“ขอโทษด้วย แต่เรายังอยู่ระหว่างการต่อสู้ ขอโทษที่นะครับ”
“จะว่าไปก็ถูกนะ เหอะ!”
จู่ๆ อีกฝ่ายก็พลิกมือมาจับดาบของผม ผมพยายามจะดึงมันออกมา แต่กลับพบว่ามันถูกตรึงเอาไว้ และในขณะเดียวกัน มืออีกข้างของอีกฝ่ายกวาดจากข้างล่างขึ้นมาจะจับผม!
ผมไม่เชี่ยวชาญการต่อสู้ระยะประชิดจริงด้วย..
“โล่น้ําแข็ง!”
โล่น้ําแข็งเพิ่งก่อตัว กรงเล็บอีกฝ่ายก็ตะปบบนนั้นอย่างรุนแรง!
โล่น้ําแข็งก็ถูกตะปบแหลกในพริบตาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่มันกลับขัดขวางการโจมตีไว้ได้ประมาณครึ่งวินาที
เครั้ง!
เสียงโลหะกระทบกันที่คุ้นเคย กรงเล็บอีกฝ่ายกระแทกบนใบมีดผมหลังจากทําลายโล่น้ําแข็งได้ ผมรู้สึกเจ็บง่ามนิ้วทันที พอก้มหน้ามองก็พบว่ามันฉีกขาด!
ผมรีบดื่มยาเพิ่มเลือด บาดแผลจึงสมานกันอย่างรวดเร็ว
“เจ้าใช้ดาบกระแสคู่เป็นด้วยหรือ แล้วก็เวทฟื้นฟูนั่น ดูท่าจะจัดการยากทีเดียว”
“คุณก็เหมือนกัน คุณแข็งแกร่งขนาดนี้ผมก็ต้องทุ่มสุดตัวสิ”
“ข้าจะถือว่าเจ้าชมข้าแล้วกัน”
“ตามใจ! โทเท็มน้ําแข็ง!”
โทเท็มน้ําแข็งปรากฏขึ้นระหว่างพวกเราจนกระแทกเราออกไปทางสองฝั่ง! หลังจากเสียงโครมดังสนั่น ผมก็พบว่าผมไปอยู่อีกด้านของสนามแล้ว
พอเงยหน้ามอง จู่ๆโทเท็มน้ําแข็งตรงหน้าก็ถูกฟันเป็นสองท่อน ส่วนโคริน่าก็กําลังพุ่งเข้ามาทางผมผ่านโทเท็มน้ําแข็งที่ฉีกออกจากกันด้วยความเร็วสูง!
ล้อเล่นอะไรเนี่ย!
“อาร์เคน ไฟเย็นผิดธรรมชาติ!”
เปลวไฟสีขาวพุ่งไปบนร่างกายของโคริน่าราวกับมังกรพ่นไฟ แล้วเปลวไฟก็แผดเผาอย่างรวดเร็ว!
โคริน่าหยุดลงเพื่อจะดับไฟ แต่กลับพบว่าเปลวไฟยิ่งลุกไหม้มากขึ้น แล้วไอเย็นก็แผ่ออกมาจากตัวเธออย่างช้าๆ
“นี่มันไฟอะไรกัน ทําไมถึงหนาว…จัง…”
ในขณะที่เธอพูด ทั่วทั้งร่างก็กลายเป็นรูปปั้นน้ําแข็ง อีกทั้งยังคงท่าทางเดิมไว้ด้วย
ผมชนะแล้วเหรอ
ผมมองดาร์คโคลด์ที่อยู่นอกสนาม แต่เธอกลับไม่พูดอะไร และยังคงยิ้มพลางมองผม
นี่เธอ
ในขณะนั้นเอง เสียงระเบิดก็ดังขึ้น ร่างกายของผมก็ถูกแรงกระแทกกระเด็นออกไป
ในระหว่างที่กระเด็นอยู่ ผมก็เห็นจุดที่โคริน่าเพิ่งถูกน้ําแข็งตรึงไว้ ขณะนี้มันได้กลายเป็นเสาสีดําขนาดใหญ่!
“ฟีล…งั้นเหรอ ฮ่าๆๆ! พวกเรามาสู้กันให้เต็มที่อีกสักตั้งเถอะ! ฮ่าๆๆ!”
โคริน่าเดินออกมาจากเสาต้นนั้น เปลวไฟสีดําห่อหุ้มทั่วทั้งร่างกายของเธอไว้ ดวงตาคู่นั้นแผ่สีแดงประหลาดออกมาราวกับหลอดไฟ
พระเจ้า คุณเป็นมอร์กาน่า งั้นเหรอ
1 หนึ่งในแม่มดศาสตร์มืด เป็นลูกพี่ลูกน้องกับกษัตริย์อาเธอร์ มีอาจารย์คือพ่อมดเมอร์ลิน