จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 217

บทที่ 217 : ข้ายอมตามใจเพียงนางเท่านั้น (1)

”เมื่อสองปีก่อนข้ารู้มาว่าฮัวหลัวได้นายคนใหม่ หากแต่ข้าก็มิได้พยายามหาข่าวคราวเพิ่มเติม” อารมณ์ของมู่ชิงเกอคลายลง ทว่าริมฝีปากของนางยังเหยียดราวกับจะเยาะเย้ย “ไม่คาดคิดว่าคนผู้นั้นจะเป็นเจ้า !”

”นอกจากนี้ข้ายังรู้มาว่าเจ้าเป็นหมอปรุงยา ! เพียงเพื่อยาอายุวัฒนะแล้ว หญิงคณิกาเช่นฮัวหลัว ย่อมยอมรับนับถือเจ้าราวกับเทพเจ้าเลยทีเดียว แต่เจ้าคิดหรือว่า เจ้าจะสามารถใช้ฮัวหลัวรับมือข้าได้ ?”

การแสดงออกของมู่ชิงเกอแลดูเฉยเมยทว่าน้ำเสียงของนางหยิ่งยโสยิ่งนัก นัยน์ตาที่เฉยชาของนางมองไป๋หยานอย่างเย็นชา มันเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย

”เจ้าคิดว่าข้าต้องใช้พลังของฮัวหลัวกระนั้นรึ ?” ไป๋หยานกอดอกพร้อมกับยิ้ม

รอยยิ้มของไป๋หยานไม่ต่างจากหนามแหลมทิ่มแทงทะลุร่างของมู่ชิงเกอใบหน้างดงามของมู่ชิงเกอพลันขรึมลงทันที

”เป็นเพียงเม็ดไข่มุกเผยอคิดจะแข่งแสงสุริยัน-จันทรา ไป๋หยาน ก้มมองตัวเองซะบ้าง !” มู่ชิงเกอหัวเราะเยาะ นางดึงดาบยาวออกมาถือไว้ในมือ “ข้าให้โอกาสกับเจ้าหลายต่อหลายครั้ง ทว่าเจ้ากลับไม่รับ เช่นนั้นก็อย่าโทษที่ข้าไม่เกรงใจ”

ทันทีที่จบคำร่างเงาที่สวยงามพลันม้วนตัวเข้าหาไป๋หยานราวกับสายลม ไป๋หยานชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว ดาบยาวพลิ้วสะบัดราวกับมังกรและหงส์กำลังเต้นระบำในมือของนาง ภายใต้คมดาบนี้ไม่มีผู้ใดสามารถหลบซ่อน

”เสร็จแน่”

ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นตระหนกนั้นเสียงของไป๋เสี่ยวเฉินก็ดังลอยมาจากด้านข้าง

ครั้นจบประโยคใบหน้าของหลานฮูหยินผู้เฒ่าพลันเปลี่ยนเป็นขาวซีดด้วยความหวาดกลัว นางยื่นมือที่สั่นเทาออกไป ขณะเดียวกันร่างของนางก็ผงะแทบจะหงายหลังล้ม

”มาเร็วมาช่วยหลานสาวข้าเร็ว !”

โชคดีที่ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานตาไว เขาเอื้อมมือออกไปช่วยพยุงภรรยาไว้ได้ทันท่วงที เขารีบหันไปพูดกับหลานเสี่ยวหยุนที่นิ่งงันอยู่ “หยุนเอ๋อ ดูแลย่าของเจ้าด้วย ข้าจะเข้าไปช่วยหยานเอ๋อ”

”ได้”

หลานเสี่ยวหยุนกลับมารู้สึกตัวนางรับร่างหญิงชราจากท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานทันที ยามนี้นางกำลังกัดริมฝีปากแน่น ขณะมองไป๋หยานต่อสู้กับมู่ชิงเกออย่างใจจดใจจ่อ

ครั้นภรรยาถูกส่งตัวไปให้หลานสาวแล้วท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานก็ก้าวออกมาข้างหน้า

ทว่าจู่ๆ เสียงที่ไร้เดียงสาของไป๋เสี่ยวเฉินก็ดังขึ้นอีกครั้ง

”ท่านตาทวดจะทำอะไร ?”

ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานกำหมัดแน่นขณะเดียวกันก็ยังคงก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด เขาไม่คิดจะหันหลังกลับด้วยซ้ำ “แน่นอนว่า ทวดจะไปช่วยมารดาของเจ้า ไม่มีผู้ใดฆ่าหลานสาวของข้าในบ้านของข้าได้ !”

ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบตาเขาเอียงคอน้อย ๆ “หม่ามี้ไม่ชอบให้ผู้ใดช่วยนาง ในยามที่นางต่อสู้”

ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานยังคงก้าวต่อด้วยสีหน้ามั่นคง”ก็เจ้าบอกเองว่า มารดาของเจ้าเสร็จแน่ แล้วจะให้ข้านั่งนิ่งเพิกเฉยอยู่ได้เช่นไร ข้าไม่สนใจกฎการต่อสู้ของนาง ข้ารู้เพียงว่าข้ามิอาจทนดูนางถูกทำร้ายได้”

ทันทีที่ตาทวดกล่าวจบไป๋เสี่ยวเฉินก็นิ่งอึ้ง ความประหลาดใจฉาบทั่วใบหน้าที่น่าเอ็นดูของเขา

”แต่เฉินเอ๋อไม่ได้ว่าหม่ามี้เสร็จแน่ที่เฉินเอ๋อพูดหมายถึงหญิงสารเลวคนนั้นน่ะเสร็จแน่ !”

หญิงสารเลวคนนั้นไม่รอดแน่? กล้ายั่วโมโหหม่ามี้ของข้า ทั้งยังกล้าบอกว่า หม่ามี้เป็นไข่มุกไม่อาจแข่งแสงสุริยัน-จันทราเช่นนางเสียอีก

ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานหยุดฝีเท้าลงอย่างสมบูรณ์เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะหันกลับไปมองการต่อสู้อีกครั้ง

บูม!

ไป๋หยานคว้าจับดาบยาวของมู่ชิงเกอไว้ได้อย่างชำนิชำนาญด้วยมือที่แข็งแกร่งของนาง ดาบของมู่ชิงเกอพลันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยคามือ เศษฝุ่นลอยล่องไปบนท้องฟ้าสีคราม

มู่ชิงเกอตกตะลึงดาบของนางทำมาจากเหล็กนิล เหตุใดถึงกลายเป็นสิ่งไร้ประโยชน์เช่นนี้ได้ ?

***จบบท ข้ายอมตามใจเพียงนางเท่านั้น (1) ***