การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 164

ตอนที่ 164

 

เสียงฝีเท้าหนักๆกําลังเดินไต่ขึ้นบันไดมาดังก้องไปทั่วปราสาทภายในปราสาทที่ว่างเปล่าไม่มีเสียงอื่นใดดังแทรกนอกจากเสียงลมหวิวคาร์เน่ที่ไต่บันไดขึ้นมาเรื่อยๆในที่สุดก็มาถึงหน้าห้องพักของตนเอง

 

“ผู้อาวุโสไม่ได้พบกันนาน”

 

หน้าห้องพักของคาร์เน่มีมังกรส้มตัวหนึ่งยืนรออยู่คาร์เน่พยักหน้ารับเบาๆ ไม่คิดกล่าวทักทายมังกรสุ่มตัวนั้นกลับ…

 

“รอนานหรือยัง? ถ้ามีเรื่องเร่งด่วน เจ้าลงไปดักรอข้าข้างล่างก็ได้ไม่ต้องเสียเวลาขึ้นมารอข้างบนหรอก”

 

“ไม่นานขอรับ ข้าแค่อยากแวะมาทักทายผู้อาวุโสบ้างพวกเราไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก”

 

“อย่างงั้นเหรอ? เข้าไปคุยกันต่อในห้องเถอะ”คาร์เน่กล่าวเชื้อเชิญ

 

มังกรส้มที่ดักรออยู่หน้าห้องเปิดประตูให้คาร์เน่เดินเข้าไปก่อนภายในห้องมีเครื่องเรือนประดับอยู่แค่ไม่กี่ชิ้นโซฟาโต๊ะเล็กตู้เก็บเสื้อผ้าและเตียงนอนทั้งหมดรวมกันมีแค่ 4ชิ้นนี้เท่านั้น

 

“สภาพห้องของผู้อาวุโสยังคงเรียบง่ายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”

 

“ข้าคิดว่าเครื่องเรือนมันก็เหมือนๆกันหมดนั่นแหละอยู่ที่รสนิยมตัวเองว่าจะเลือกแบบไหน ข้าชอบความเรียบง่ายเพราะมองแล้วมันสบายตาดีไม่เหมือนเจ้าที่หมกมุ่นอยู่กับเครื่องเรือนที่ไร้ประโยชน์”คาร์เน่กล่าว

 

“ข้าพยายามอดกลั้นแล้ว แต่มันอดไม่ไหวจริงๆเห็นอะไรวิบวับเป็นไม่ได้ สัญชาตญาณภายในตัวถูกปลุกให้ตื่นขึ้นตลอดราล์ฟกล่าว

 

“ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าก็มีนิสัยเหมือนกับเจ้าเช่นกันแต่พอข้าโตขึ้นในสายตาของข้า เครื่องเรือนพวกนั้นเป็นได้แค่สิ่งของไร้ประโยชน์เจ้าต้องการชาดื่มดับกระหายสักถ้วยรึไม่?” คาร์เน่ถาม

 

“ข้ากําลังคอแห้งอยู่พอดี ขอรับไว้ด้วยความเต็มใจ”

 

คาร์เน่ก้มหน้าก้มตาชงชาและยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะราล์ฟนั่งรออยู่บนโซฟาอย่างอดทน

 

เมื่อเห็นคาร์เน่นั่งลงอยู่ฝั่งตรงข้ามเรียบร้อยเขาจึงค่อยๆเอ่ยปากถามอย่างระมัดระวัง

 

“ผู้อาวุโสคาร์เน่ยังเดินขึ้นปราสาทอีกเหรอ?”

 

“เจ้ากําลังพูดถึงเรื่องอะไรอย่าบอกนะเป็นเรื่องบันไดในปราสาทของข้า?”

 

“ใช่แล้วขอรับ”

 

“พวกเราเป็นมังกรที่มีชีวิตยืนยาวเวลาว่างจึงมีเยอะกว่าเผ่าพันธุ์อื่นข้าไม่อยากให้ขาทั้ง 2 ข้างอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเลยคิดว่าตัวเองควรออกกําลังกายขาบ้าง”

 

“ผู้อาวโสมีนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์จริงๆ”

 

“เจ้าคิดงั้นเหรอ? มังกรตัวอื่นๆก็เคยพูดแบบเดียวกับเจ้าให้ข้าฟังหลายครั้งเหมือนกัน”

 

คาร์เน่เปล่งเสียงหัวเราะเบาๆพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบราล์ฟแสดงอาการลังเลออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยายามเปิดปากพูดด้วยความยากลําบาก

 

“ผู้อาวุโส ท่านจะปล่อยไว้แบบนี้ แล้วนั่งดูอยู่เฉยๆจริงรึ?”

 

“เจ้ากําลังพูดถึงมนุษย์และมังกรแดง?”

 

“ใช่ขอรับ”

 

“ถ้าพวกเขาเข้าไปในป่าจินดามณีโอกาสที่พวกเขาจะรอดชีวิตกลับมาแทบเป็นศูนย์ แม้ว่าสุดท้ายพวกเขาจะรอดชีวิตกลับออกมาได้จริงๆแต่พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวเข้ามาในเมืองแห่งนี้อีกเพราะพวกเขาทําตามคําพูดที่เคยว่าไว้ไม่สําเร็จ”คาร์เน่มองดูเงาสะท้อนของตัวเองผ่านถ้วยชาไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนก่อนกล่าว…

 

“ตั้งแต่พวกเรายึดครองดินแดนแห่งนี้ได้เวลาก็ล่วงเลยมาแล้วกว่าพันปี”

 

“ถูกอย่างที่ผู้อาวุโสว่า”

 

“กว่าจะตั้งรกรากบนดินแดนแห่งพวกเราสูญเสียพรรคพวกคนสําคัญไปหลายชีวิต จะให้พวกเรายกดินแดนแห่งนี้ให้มังกรแดงง่ายๆได้ยังไงกัน”

 

ถ้วยชาที่คาร์เน่ถือไว้ในมือสั่นระริกน้ำชาร้อนๆกระฉอกออกมานอกถ้วย เมื่อเห็นคาร์เน่สงบสติอารมณ์ตัวเอง ไม่ได้และแสดงอาการคับแค้นใจออกมา, ราล์ฟที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

 

“แต่ว่าผู้อาวุโส..ท่านคิดว่าการส่งพวกเขาไปที่ป่าจินดามณีเพียงพอแล้วเหรอ? มนุษย์ผู้นั้นแข็งแกร่งไม่ใช่ เล่น บางทีเขาอาจจะ…”ราล์ฟกล่าวด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

 

“ราล์ฟเอ๋ย..”คาร์เน่เรียกชื่ออีกฝ่าย

 

“ขอรับ?”

 

“เจ้าเคยเห็นเต่าไททันหรือไม่?

 

ราล์ฟส่ายหัวให้กับคําถามของคาร์เน่ เขากําเนิดขึ้นหลังมหาสงครามยุติลงไปแล้ว จึงยังไม่เคยเห็นสัตว์อสู รยักษ์ใหญ่อย่างเต่าไททัน

 

“เต่าตัวนั้นอาศัยอยู่ในป่าจินดามณี เจ้ารู้แค่นี้พอ”

 

“เต่าที่ผู้อาวุโสกล่าว แข็งแกร่งขนาดนั้นเลย?”

 

“ในช่วงมหาสงครามพวกเราสูญเสียมังกรไปหลายสิบตัว เพราะต่อสู้กับเต่าไททัน ข้าเองก็เกือบเอาชีวิตไม่ รอด”

 

คาร์เน่วางถ้วยชาลง ยกมือขึ้นปิดใบหน้า การที่ต้องนึกถึงภาพเหตุการณ์ในอดีต ทําให้เขารู้สึกเจ็บปวดไปถึง ขั้วหัวใจ เมื่อเห็นคาร์เน่แสดงสีหน้าทุกข์ระทม ราล์ฟกัดริมฝีปากแน่น

 

“แล้วตอนนั้น มังกรแดงช่วยอะไรพวกเราไหมขอรับ?”ราล์ฟถาม

 

“มังกรแดงไม่ได้ช่วยอะไรทั้งนั้น เป็นเหตุผลว่าทําไมข้าถึงโมโหทุกครั้ง เมื่อเอ่ยถึงมังกรแดง”

 

ราล์ฟได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับมังกรแดงเยอะมาก และทุกครั้งที่ราล์ฟได้ฟังวีรกรรมของมังกรแดง เขาจะ อารมณ์เสียเสมอ ขณะที่คาร์เน่ยอมเสียสละตัวเองอุทิศตนเพื่อเผ่าพันธุ์มังกร ทว่ามังกรแดง ซึ่งมีอํานาจมากที่ สุดในเผ่าพันธุ์มังกร กลับไม่ช่วยเหลืออะไรเผ่าพันธุ์มังกรเลยสักอย่าง แถมยังหนีหายไปโดยไม่บอกกล่าวอีก

 

“ข้าไม่มีวันยกโทษให้มังกรแดง”ราล์ฟกล่าวพร้อมสั่นศีรษะไปมา “พวกขี้ขลาดที่ยอมทอดทิ้งเผ่าพันธุ์ของ ตัวเอง ทั้งที่ตนเองมีพลังอํานาจมากที่สุด พวกเขาทรยศพวกเราก่อน ข้าไม่สามารถยอมรับลูกหลานของมังกร แดง ซึ่งกล่าวขานกันว่าเป็นทายาทของราชามังกรเด็ดขาด”

 

“เจ้าพูดถูก พวกเขาเป็นมังกรที่ขี้ขลาดตาขาว”

 

คาร์เน่ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเท้าเดินไปที่บริเวณหน้าต่าง สายตาเหม่อมองออกไปข้างนอก ปากพึมพําเสียง แผ่วเบา

 

“นั่นจึงเป็นเหตุผล ว่าทําไมมังกรแดงถึงไม่สมควรกลับมา”

 

“ผู้อาวุโสคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นไหมขอรับ?”

 

“เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นคาร์เน่พยายามกล่าวคลายความกังวลใจให้ราล์ฟ

 

“เจ้าพวกนั้นจะถูกผืนป่ากลืนกิน ก่อนจะได้เผชิญหน้ากับเต่าไททันด้วยซ้ํา”

 

ความอันตรายภายในป่าจินดามณี ไม่ได้เป็นเพราะเต่าไททันเท่านั้น

 

“ไม่มีทางที่มนุษย์ตัวคนเดียวจะเอาชีวิตรอดจากฝูงมอนสเตอร์และสัตว์อสูรที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนั้นได้”

 

ในป่าจินดามณีมีมอนสเตอร์ตัวหนึ่งชื่อ เซอร์เบอ ลักษณะภายนอกของมันมี 2 หัว 4 ตา ขนาดตัวใหญ่พอๆ กับเสือโคร่ง กรงเล็บแหลมคมสามารถฉีกกระชากแผ่นเหล็กได้ง่ายๆ

 

นอกจากนี้ เซอร์เบอ ยังมีกําลังขาที่ว่องไว การตอบสนองที่เฉียบคม และจมูกที่สามารถตรวจจับเป้าหมายที่ อยู่ห่างไกลได้หลายกิโลเมตร

 

เหตุผลที่มันถูกต้องชื่อว่า เซอร์เบอ เพราะจํานวนหัวของมันน้อยกว่า เซอร์เบอรัส หนึ่งหัว

 

บรรดามอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในป่าจินดามณี พวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่มีจํานวนมากและกลุ่มใหญ่ที่สุดในป่า แห่งนี้ พวกมันเปรียบเสมือนสัญลักษณ์แห่งความดุร้ายของป่าจินดามณี ด้วยจํานวนที่มากกว่ามอนสเตอร์เผ่า พันธุ์อื่น ทําให้พวกมันไม่ต่างจากเจ้าป่าผู้ปกครองทุกสิ่ง

 

แต่ในวันนี้ จุดสูงสุดบนห่วงโซ่อาหารในป่าจินดามณี อาจเกิดการเปลี่ยนแปลง

 

เซอร์เบอหลายสิบตัวเผลอก้าวถอยหลังไปอย่างลืมตัว โดยปกติแล้วพวกมันจะกระโจนเข้าหาเป้าหมาย เสมอ พวกมันไม่กลัวความตายและไม่เคยมีเป้าหมายไหนสร้างความหวาดกลัวให้แก่พวกมันได้

 

หากพวกมันปิดทางหนีของเป้าหมายได้สําเร็จ มั่นใจได้เลยว่าเขี้ยวอันแหลมคมต้องฝังอยู่บนต้นคอของ เหยื่ออย่างแน่นอน แต่การล่าเหยื่อวันนี้ แตกต่างจากวันก่อนๆ

 

“ค่อยกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาหน่อย”

 

ตุบ!!

 

ร่างไร้หัวของเซอร์เบอล้มลงไปนอนกับพื้น

 

ฝูงเซอร์เบอรู้สึกได้ถึงสายตาเหี้ยมโหดของงูยักษ์กําลังกวาดมองมาที่พวกมัน พวกมันไม่แน่ใจว่าภาพเงาที่ เห็นรางๆเป็นของจริงหรือภาพลวงตา ในตอนนี้ฝูงเซอร์เบอที่รอดชีวิตเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง

 

เพราะสูญเสียสมาชิกในเผ่าพันธุ์ไปหลายสิบตัว ฝูงเซอร์เบอเริ่มรู้สึกกดดัน พวกมันพยายามเห่าหอนปรึกษา กันเอง ว่ามนุษย์ตรงหน้าเป็นเหยื่อหรือเป็นผู้ล่าที่จะเปลี่ยนแปลงห่วงโซ่อาหารในป่าแห่งนี้กันแน่

 

เมื่อเห็นฝูงเซอร์เบอก้าวเท้าถอยไปด้านหลังและแสดงท่าทางสับสนลังเล ซูฮยอนเผยรอยยิ้มมุมปาก

 

<<สกิลของฉัน เหมาะแก่การกําราบฝูงมอนสเตอร์จริงๆ>>ซูฮยอนคิด

 

สกิลเนตรที่สาม ได้แก่ [เนตรที่สาม – ผู้ล่า] , [เนตรที่สาม – เสริมความแข็งแกร่งร่างกาย], [เนตรที่สาม – ลบล้าง] ที่ยกตัวอย่างออกมา เป็นสกิลที่เหมาะแก่การรับมือกับฝูงมอนสเตอร์ที่มีความแข็งแกร่งระดับต่ํา ซูฮ ยอนใช้สายตาเพียงอย่างเดียว ก็สามารถข่มมอนสเตอร์ที่อ่อนแอได้

 

ต้องขอบคุณสกิลเนตรที่สามจริงๆ ทําให้ซูฮยอนได้เปรียบฝูงมอนสเตอร์และยืนอยู่บนชัยภูมิที่เหนือกว่า

 

แม้สกิลเนตรที่สามจะทรงพลัง แต่ก็มีข้อบกพร่องอยู่ สกิลเนตรที่สามผลาญพลังเวทในร่างกายผู้ใช้มากเกิน ไป ซูฮยอนจึงต้องศึกษาความสามารถของสกิลให้เข้าใจถึงแก่นแท้และหาวิธีไม่ให้ร่างกายแบกรับภาระหนักเกิน ความจําเป็น

 

ตอนที่ซูฮยอนเปิดใช้งานสกิล [เนตรที่สาม – ผู้ล่า] เขาลองลดขีดความสามารถของสกิลลงครึ่งหนึ่ง เพื่อ ถนอมพลังเวทเอาไว้ การที่เขาลดความสามารถของสกิลลง ส่งผลให้อํานาจสกิลย่อหย่อนอ่อนกําลัง แต่มันก็ เพียงพอให้ฝูงเซอร์เบอเกิดความสับสนมึนงง

 

ฟรี่บ!! ฟรี่บ!!

 

ซูฮยอนทะยานเข้าไปยังใจกลางฝูงเซอร์เบอและเหวี่ยงดาบในมือฟาดฟันใส่ร่างพวกมัน ความหวาดกลัวลุก ลามไปทั่วฝูงเซอร์เบอ พวกมันมีปฏิกิริยาตอบสนองที่แตกต่างกัน

 

เซอร์เบอ บางตัวขาแข็งที่ออยู่กับที่ ชะตากรรมสุดท้ายคือโดนคมดาบซูฮยอนฟาดไปเต็มๆ

 

เซอร์เบอ บางตัวหันหลังกลับแล้วซอยเท้าวิ่งหนีสุดกําลัง

 

ฝูงเซอร์เบอ กลุ่มใหญ่แตกทัพและกระจัดพลัดพรายไปคนละทิศคนละทาง ซูฮยอนคิดใคร่ครวญว่าควรปล่อ ยให้พวกมันหนีรอดหรือจะสังหารทั้งหมด

 

<<อืม…ถ้าฉันปล่อยให้พวกมันมีชีวิตรอดต่อไป พวกมันอาจรวมฝูงตามมารังควานฉันอีก คงปล่อยให้เหตุ การณ์แบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้>>

 

ซูฮยอนมองไปยังทิศทางที่เซอร์เบอ ใช้เลือกหนี้และตะโกนเสียงดัง

 

“มิรุ!”

 

“เก็บกวาดพวกมันให้เรียบ อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ แม้แต่ตัวเดียว!!”

 

มิรุสยายปีกและไล่ตามฝูงเซอร์เบอที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนี มรรวบรวมปราณมังกรไว้ในปากแล้วพ่นโจมตี ฝูง เซอร์เบอที่พยายามหนีโดนเปลวเพลิงลุกท่วม ร่างไหม้เกรียมคล้ายถ่านไม้ ก่อนจะค่อยๆล้มนอนลงไปกับพื้นทั้ง อย่างนั้น

 

ระหว่างที่มิรุกําลังเปิดฉากต่อสู้ จู่ๆก็มีมอนสเตอร์ใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่งปรากฏในครรลองสายตา…

 

โฮกกกกกก!!

 

บางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดใหญ่ปกคลุมท้องฟ้า ซูฮยอนแหงนหน้าขึ้นมอง…

 

<<ฉันคิดไว้อยู่แล้ว ว่าในป่าแห่งนี้ต้องมีมอนสเตอร์ประเภทบินอาศัยอยู่>>

 

มอนสเตอร์ประเภทบิน เป็นตัวการหลักที่ทําให้ซูฮยอนไม่สามารถขึ้นขี่หลังมิรุได้ ความแข็งแกร่งของซูฮยอ นจะระเบิดประสิทธิภาพออกมาได้อย่างเต็มที่ ก็ต่อเมื่อยืนอยู่บนภาคพื้นดิน การต่อสู้บนอากาศเป็นจุดอ่อนของ เขา สกิลที่ซูฮยอนถือครองไม่เหมาะแก่การปล่อยออกไประหว่างลอยตัวกลางอากาศ แต่ทว่า…

 

<<ถ้ามันสังเกตเห็นฉันล่ะก็ ฝ่ายที่เสียเปรียบอาจเป็นฉัน เพื่อการนั้นฉันต้องเปิดฉากโจมตีมันก่อน…>>

 

ฟรี่บ!!

 

[กระโดด]

 

ซูฮยอนถีบตัวกระโดดขึ้นไปบนอากาศห่างจากพื้นดินหลายสิบเมตร เมื่อใช้สกิลกระโดดเหยียบอากาศอีก 2 ครั้ง เขาพบว่ามอนสเตอร์ที่กําลังบินอยู่เหนือท้องฟ้ามีขนาดตัวที่ใหญ่เอาการ ร่างของมอนสเตอร์ไม่มีเนื้อหนัง ห่อหุ้ม มีแต่โครงกระดูกและดวงตาลึกโป

 

[หนึ่งดาบสะบั้นสรรพสิ่ง]

 

ซูฮยอนกุมดาบด้วยมือ 2 ข้าง..

 

<<ฉันต้องสังหารมันในดาบเดียว>>

 

ฉวะ!!

 

ซฮยอนกดดาบฟันลงไปยังมอนสเตอร์ตัวใหญ่ยักษ์ที่กําลังบินอยู่..

 

ตูม!!

 

คมดาบวาดผ่านร่างมอนสเตอร์ตัวใหญ่ยักษ์ หัวของมอนสเตอร์ที่กําลังบินเล่นลมกระเด็นหลุดออกจากคอร่างใหญ่โตดิ่งพสุธาลงมายังพื้นด้านล่าง…

 

ไม่นานหลังจากที่มอนสเตอร์ตัวใหญ่ยักษ์ตายลง ก็พลันมีมอนสเตอร์อีกกลุ่มหนึ่งบินอยู่ไกลๆปลายสายตามิรุสยายปีกกว้าง แล้วบินขึ้นไปเหนือศีรษะซูฮยอน

 

[ปราณมังกร]

 

ฟู!! ฟู!!

 

[ปราณมังกร] พ่นออกจากปากมิรุ โจมตีมอนสเตอร์ที่กําลังบินใกล้เข้ามาทั้งหมด ความร้อนแทรกซึมไปตามแนวกระดูกของพวกมันเสียงกรีดร้องทรมานดังระงมไปทั่วท้องฟ้ามอนสเตอร์ค่อยๆเสียการทรงตัวและร่วงหล่นไปยังพื้นด้านล่างที่ละตัว…

 

มิรบินแฉลบไปรับร่างกายซูฮยอนที่กําลังดิ่งลงพื้น ขณะที่ซูฮยอนนั่งอยู่บนหลังของมิรุ เขายกมือลูบหลังของมันและกล่าวด้วยน้ำเสียงแช่มชื่น

 

“ขอบคุณมากมิรุช่วยได้เยอะเลย

 

คิ้ว!!

 

มิรุร้องคํารามพร้อมแสดงสีหน้าภาคภูมิใจซูฮยอนบอกให้มิรุพาลงไปที่พื้นเมื่อเท้าแตะพื้นเขาใช้สายตากวาดมองสํารวจสภาพแวดล้อมรอบตัว

 

<<ป่าแห่งนี้ มีมอนสเตอร์อาศัยอยู่เยอะกว่าที่คิดอีกแฮะ>>

 

ตั้งแต่ซูฮยอนและมิรุก้าวเท้าเข้ามาในป่าจินดามณีเวลาก็ผ่านไปแล้วประมาณครึ่งวัน ตลอดทางพวกเขาต่อสู้กับมอนสเตอร์ไม่มีพักฝูงมอนสเตอร์นานาชนิดกรูเข้ามาหาพวกเขาอย่างไม่หยุดยั้งแต่ละตัวมีระดับความแข็งแกร่งคล้ายคลึงกับมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนระดับสีน้ำเงินบางตัวมีความแข็งแกร่งเท่ากับบอสเลยทีเดียว

 

<<จํานวนมอนสเตอร์ไม่ใช่ปัญหา แต่สิ่งที่ฉันเป็นกังวล คือ ยิ่งเดินลึกเข้าไปในป่ามากเท่าไหร่ มอนสเตอร์ที่โผล่ออกมาก็ยิ่งมีระดับความแข็งแกร่งที่สูงขึ้น>>

 

ซูฮยอนเข้าใจดีว่าทําไมบล็องก์ถึงไม่อยากให้พวกเขาเข้ามาในป่าจินดามณี เพราะในป่าจินดามณีเต็มไปด้วยฝูงเซอร์เบอพวกมันไม่ได้ออกล่าเหยื่อตัวใครตัวมันแต่ออกล่าเหยือพร้อมกันเป็นฝูง

 

ซูฮยอนไม่สามารถเดินทางบนอากาศเพื่อเลี่ยงการต่อสู้กับฝูงเซอร์เบอได้ เพราะบนอากาศก็มีมอนสเตอร์ประเภทบินอาศัยอยู่ไม่ต่างจากภาคพื้นดิน ตามความคิดของซูฮยอนมอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่บนอากาศอันตรายกว่าเซอร์เบอหลายเท่า

 

หากเกิดการต่อสู้ขึ้นกลางอากาศจริงๆ แล้วฝ่ายเสียเปรียบเป็นซูฮยอน การจะถอยหนีไปตั้งหลักคงเป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝันเพราะท้องฟ้ากว้างใหญ่ ปราศจากวัตถุบดบังสายตามมันจึงไม่ต่างอะไรกับพื้นที่เปิดโล่งแห่งหนึ่ง…

 

<<แม้ป่าแห่งนี้จะอันตราย แต่ก็ได้ผลตอบแทนที่สูง>>

 

เนื่องจากมอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในป่าจินดามณีมีเลเวลที่ค่อนข้างสูงและมีจํานวนเยอะ ซูฮยอนจึงกอบโกยคะแนนความสําเร็จได้เป็นกอบเป็นกํา สเตตัสที่ไม่กระดิกมานาน กระเตื้องเพิ่มขึ้นอย่างละ 1 จุดสถานที่จัดการมอนสเตอร์และเหมาะแก่การเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ในบรรดาสถานที่ที่ซูฮยอนเคยไปเหยียบระหว่างทําการทดสอบเขาคิดว่าสถานที่แห่งนี้ดีที่สุดและคุ้มค่ากับแรงกายที่เสียไป

 

<<ฉันอยากเก็บตัวอยู่ที่นี่นานๆจัง>>

 

รอยยิ้มปรากฏที่ริมฝีปากซูฮยอน อันที่จริงการหาสถานที่สังหารมอนสเตอร์เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์เป็นเรื่องที่ยากมากเพราะปัจจุบันซูฮยอนมีระดับค่าสเตตัสที่สูงกว่าจะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุดเลือดตาแทบกระเด็นต่อให้ไล่สังหารมอนสเตอร์ในการทดสอบจนหมดค่าสเตตัสที่ควรเพิ่มอาจไม่กระดิกแต่การทดสอบของชั้นที่ 40 แตกต่างจากชั้นที่ผ่านๆมาไม่ว่าจะเป็นคะแนนความสําเร็จหรือค่าสเตตัสทุกอย่างเพิ่มขึ้นรวดเร็วจนน่าตกใจ

 

“พวกเราพักผ่อนร่างกายกันสักหน่อยเถอะอย่างน้อยให้ความเหนื่อยล้าหายไปติดเดียวก็ยังดี”

 

ครึ่งวันที่ผ่านมา ซูฮยอนและมิรุขยับเขยื้อนร่างกายไม่หยุดพักแม้ซูฮยอนจะมีความแข็งแกร่งทางร่างกายสูงล้ำและมีพลังเวทสํารองเหลืออยู่แต่เขาก็อยากพักผ่อนร่างกายของตัวเองบ้าง

 

การที่ต้องมาอยู่ในสถานที่ซึ่งมีมอนสเตอร์ชุกชุม เมื่อสามารถหาเวลาว่างพักผ่อนหายใจหายคอได้ก็สมควรหยุดพักหากยังดันทุรังต่อไปมีแต่จะทําให้ร่างกายแบกรับภาระหนักเกินความจําเป็นซะเปล่า

 

ขณะที่ซูฮยอนนั่งพักให้ร่างกายหายเหนื่อ มิรุรับหน้าที่เดินตรวจตราบริเวณรอบๆ เพื่อดูว่ามีมอนสเตอร์เข้ามาใกล้ๆหรือไม่อีก 2 ชั่วโมงต่อมาซูฮยอนยันตัวลุกขึ้นและผลัดเปลี่ยนให้มิรุไปพักผ่อนบ้างส่วนตัวเขาเดินตรวจตราเฝ้าระวังอันตรายแทนที่มิรุ การต่อสู้ที่ผ่านมาซูฮยอนไม่ได้ออกแรงเพียงคนเดียว มิรุเองก็มีบทบาทสําคัญด้วยเช่นกัน ฉะนั้นการแบ่งเวลาพักผ่อนก็ต้องแบ่งให้เสมอภาคกัน

 

“มิรุ วันนี้นายทําหน้าที่ได้ดีมาก”

 

คิ้ว!!

 

หลังจากหยุดพักกันครบคนละ 2 ชั่วโมงซูฮยอนและมิรุก็เตรียมตัวเดินหน้าต่ออีกครั้ง

 

พวกเขาเดินหน้าไปได้ประมาณ 30 นาที…

 

<<ทําไมถึงไม่เจอมอนสเตอร์เลยสักตัว พวกมันหายไปไหนกันหมด?>>

 

ครึ่งวันที่ผ่านมามีฝูงมอนสเตอร์โผล่ออกมาไม่หยุดหย่อน แต่จู่ๆพวกมันก็หายไปซึ่งมันเป็นเรื่องที่ผิดปกติเอามากๆซูฮยอนหันหน้ามองสํารวจสภาพแวดล้อมรอบตัวและเอื้อมมือไปสัมผัสพุ่มไม้สีดําเขารู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นจากพุ่มไม้แถวๆนี้

 

<<ไม่มีทาง อย่าบอกนะว่า…>>

 

ซูฮยอนนั่งย่อเข่าลงข้างหนึ่งฝ่ามือสัมผัสพื้นดินเพียงไม่นาน..

 

ตึกตัก!! ตึกตัก!!

 

ซฮยอนได้ยินเสียงเต้นของหัวใจดังแผ่วๆออกมาจากใต้พื้นดิน