Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 348

TXV – 348 ของฝาก !

ในตอนกลางคืนมีรถจี๊ปทหารกําลังขับอยู่บนถนนสายชนบท ไม่ไกลจากตัวเมืองป่ายลู่ซักเท่าไหร่ ระหว่างทางมีไฟส่องสว่างพอให้เห็นเส้นทางของถนน

หลงบิงขับรถผ่านเมืองป้ายลู่เพื่อไปยังโรงงานผลิตอาวุธ

เมื่อไปถึงโรงงานผลิตอาวุธเธอก็หยุดอยู่ตรงประตูทางเข้าซึ่งมียามคอยรักษาการอยู่รอบข้างก็เป็นรั้วที่มีการติดตั้งกระแสไฟฟ้าแรงสูงเอาไว้รวมถึงติดกล้องวงจรปิดตรงตําแหน่งต่างๆ เพื่อเฝ้าระวังผู้ไม่ประสงค์ดีเข้ามาภายใน

“ฉันไม่เข้าไปนะ” หลงบึงพูดขึ้นและพูดต่ออีกว่า “ฉันจะโทรหาพรุ่งนี้และจะมารับไปกินอาหารด้วยกัน”

“ตกลง” เซี่ยเหลี่ยตอบกลับพร้อมรอยยิ้มจากนั้นก็หยิบถุงกระดาษออกมาจากกระเป๋าและส่งให้หลงบัง

“มันคืออะไร?” หลงบิงถามขึ้นพร้อมมองไปที่ถุงกระดาษอย่างสงสัย

เซี่ยเหลี่ยตอบกลับไปว่า “มันเป็นของที่ระลึก ผมได้มันมาและเนื่องจากคุณคอยดูแลผมในหลายๆครั้ง ผมจึงให้มันเป็นของขวัญกับคุณ “

หลงวิ่งยิ้มเล็กน้อยและพูดขึ้นว่า “อันที่จริงไม่ต้องให้อะไรกับฉันก็ได้นะ……” เธอพูดเสร็จก็เปิดถุง ดูสิ่งที่อยู่ภายในทันทีที่เปิดเธอก็แสดงท่าทางตกใจออกมา

ในถุงกระดาษมีสร้อยคออยู่ มันสวยงามอย่างมาก หลงบึงหยิบขึ้นมาดูพบว่ามันเป็นจไพลินพร้อมกับ มีมรกตเม็ดใหญ่ประดับอยู่ รูปร่างของมันมีลักษณะคล้ายหัวใจ หากจะคิดราคามูลค่าของมันถ้ารวมคุณค่าทางประวัติศาสตร์แล้วด้วยคงจะมีราคาไม่ต่ํากว่าสิบล้านแน่นอน

ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเครื่องประดับ ยิ่งเป็นอัญมณีที่งดงามแล้วด้วย

หลงบึงมองไปที่เซี่ยเหล่ยก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณ …… ทําไมถึงให้ของขวัญที่แพงขนาดนี้กับฉันหล่ะ?”

เซี่ยเหลี่ยตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “ผมไม่ได้เพิ่งจะมาคิดเรื่องให้ของขวัญกับคุณในเร็วๆนี้หรอกนะ ผมคิดที่จะให้ของขวัญกับคุณแทนคําขอบคุณมาตั้งนานแล้ว? “

“แต่ … นี่มันแพงเกินไปนะ” หลงบึงพูดขึ้นแม้ว่าเธอจะอยากได้ก็ตาม

“ถ้าคุณคิดว่ามันแพงเกินไป งั้นก็คืนมาให้ผมพรุ่งนี้ผมจะซื้อเพชรให้คุณแทน” เซี่ยเหลี่ยพูดพร้อมเอื้อมมือออกไป

หลงบิงหดมือกลับมาเพื่อหลบมือของเซี่ยเหลี่ยที่กําลังคว้าจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ในสายตาของคุณฉัน ดูเป็นผู้หญิงที่จะใส่อะไรแบบนั้นงั้นเหรอ?”

เซี่ยเหลีย “..”

หลงบึงมองไปที่จไพลินอีกครั้งก่อนจะส่งไปที่เซี่ยเหลีย

เซี่ยเหลี่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ “ไม่ต้องการจริงๆงั้นเหรอ?”

“ทําไมจะไม่หล่ะ?” หลงบึงพูดและพูดต่อว่า “ช่วยฉันใส่มันหน่อย”

จังหวะนี้หลงวิ่งได้ก้มหัวลงพร้อมกับปัดผมออก เผยให้เห็นว่าคอของเธอมีขนาดเล็กมากแถมผิวยังเรียบเนียนอีกต่างหาก เซี่ยเหลี่ยตอนนี้ยังไม่ได้ใส่จให้เธอเนื่องจากตกใจกับขนาดและผิวที่คอของเธอ

“ทําอะไรอยู่? สวมมันให้ฉันสิ” หลงบึงพูดกระตุ้น

เซี่ยเหลี่ยรีบใส่จให้กับเธอทันที

หลงทิ้งเมื่อใส่จไพลินอันนี้แล้ว มันช่วยทําให้บุคลิคของเธอดูแข็งแกร่งและดูมีสเน่ห์อย่างมากจี้อันนี้ช่างมันเหมาะกับเธอจริงๆ

“มันเหมาะกับคุณมากๆ” เซี่ยเหลียพูดพร้อมรอยยิ้มและพูดต่ออีกว่า “คืนนี้คุณดูสวยมาก”

“คุณใช้คําพูดนี้พูดชมผู้หญิงคนอื่นๆด้วยใช่ไหม?” หลงบึงพูดพร้อมมองไปที่เซี่ยเหลีย

เซี่ยเหล่ยตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “ในสายตาของคุณ ผมเป็นคนแบบนั้นงั้นเหรอ?”

จู่ๆหลงบึงก็กอดเซี่ยเหลีย

แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นเธอก็ปล่อยมือออกจากตัวเขา

“ขอบคุณ ไปได้แล้ว” หลงบึงพูดและพยายามไม่มองไปที่ใบหน้าของเซี่ยเหล่ย เพราะใบหน้าของเธอตอนนี้แดงขึ้นเล็กน้อย

เซี่ยเหลี่ยพูดขึ้นว่า “ผมไปก่อน มีอะไรค่อยคุยกันทางโทรศัพท์” พูดเสร็จเขาก็เดินลงจากรถ

หลงบึงยังไม่ได้ออกรถทันทีเมื่อเซี่ยเหลี่ยลงไป ระหว่างนี้สายตาของเธอไม่ได้มองไปด้านหน้า เธอมองไปที่กระจกหลังเพื่อดูเซี่ยเหลี่ยที่กําลังเดินเข้าโรงงานผลิตอาวุธ

หลังจากมองเซี่ยเหลี่ยที่กําลังเดินเข้าโรงงานอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็หันกลับมามองถนนเพื่อขับรถกลับ ระหว่างนี้เธอก็จับไปที่จไพลินพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก….

กลับมาที่โรงงานผลิตอาวุธในคืนนี้ถือเป็นคืนที่วุ่นวาย คนงานต้องทํางานล่วงเวลานั่นก็เพื่อผลิตอาวุธให้ได้ตามคําสั่งซื้อของฉือโบเหยียน พวกเขาต้องเร่งกันทํางานเพราะต้องผลิตให้ได้ตามจํานวนและระยะเวลาที่กําหนด

เซี่ยเหลี่ยเดินผ่านตัวโรงงานไป เขาไม่ได้เข้าไปดูงานภายใน เขาเดินผ่านไปด้านหลังเพื่อไปยังวิลล่าของเขา

หน้าต่างชั้นสองของวิลล่ายังคงสว่างอยู่เซี่ยเหล่ยกระตุกตาซ้ายเล็กน้อยจากนั้นก็มองเข้าไปในห้อง พบว่าอเลน่ากําลังนั่งวาดรูปปืนไรเฟิลที่มีต้นแบบมาจากพ่อของเธอพร้อมทําโมเดลไปด้วย

เซี่ยเหลี่ยคิดในใจว่า “ก่อนที่เราจะไปทําภารกิจมันยังไม่ได้เป็นรูปเป็นร่างเลย แต่ตอนนี้เธอได้ทํามันจนเป็นโมเดลขึ้นมาแล้ว มันคงจะเหนื่อยมากสําหรับเธอ”

เซี่ยเหลี่ยเดินเข้าวิลล่าและรีบตรงไปยังชั้นสองทันทีหลังจากนั้นก็เปิดประตูห้องออก

อเลน่าเงยหน้าขึ้นทันทีที่ประตูเปิด เธอพบว่าเป็นเซี่ยเหลี่ยที่เดินเข้ามา เธอวางงานทุกอย่างที่กําลังทําและรีบวิ่งเข้าไปโอบเซี่ยเหล่ยพร้อมพูดขึ้นว่า “ลูคัส ฉันเพียงแค่อยากให้คุณกลับให้เร็วที่สุดก็เท่านั้น แต่ฉันไม่ได้หวังว่าคุณจะกลับมาอยู่ต่อหน้าฉันในคืนนี้”

เซี่ยเหลี่ยได้โอบไหล่ของเธอจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ปิดตาก่อน”

“ทําไมหล่ะ?” อเลน่าพูดพร้อมมองไปที่เซี่ยเหลียอย่างแปลกใจ

เซี่ยเหล่ยตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “คุณปิดตาก่อนเถอะ”

อเลน่าปิดตาลงแม้ว่าเธอจะมีความเป็นตัวของตัวเองสูงและไม่ค่อยเชื่อฟังใครซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้หญิงชาวตะวันตกแต่นี่เป็นสิ่งที่เซี่ยเหลยบอกให้เธอทํา เธอจึงยินดีที่จะทําโดยไม่มีข้อแม้

เซี่ยเหล่ยหยิบสร้อยคอที่มีพลอยเม็ดใหญ่สีแดงประดับอยู่ขึ้นมา จากนั้นก็สวมมันไปที่คอของเธอ

อเลน่าเปิดตาขึ้นทันทีโดยที่ไม่ต้องรอให้เซี่ยเหล่ยบอก เธอพบว่ามีสร้อยคอพลอยสีแดงสวมอยู่ที่คอของตัวเอง เธอตื่นเต้นและดีใจจนพูดไม่ออก

เซี่ยเหลี่ยเห็นท่าทางของเธอที่ตื่นเต้นและดีใจ เขาก็พูดพร้อมรอยยิ้มขึ้นอีกว่า “ที่ผ่านมาคุณลําบากมามาก ของขวัญชิ้นนี้คุณชอบมันหรือไม่?”

“มันสวยมากเลย ฉันชอบมันนะ !” อเลน่าพูดเสร็จก็จบเซี่ยเหลี่ยหนึ่งครั้ง

สัมผัสของเธอยังคงเหมือนเดิมจูบของเธอมีผลกับเขามาก มันช่วยให้ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว…

อัญมณีที่ได้จากสุสานของเจ้าหญิงหยงเหม่ยนอกจากเขาจะให้หลงบิงแล้ว เขาก็ยังมอบให้อเลน่าด้วยเช่นกัน เพราะคิดว่าพวกเธอคงต้องการของสวยงามมากว่าที่จะได้เงิน

หลังจากนั้นอเลน่าก็ชวนเซี่ยเหลียไปที่โต๊ะทํางานพร้อมแสดงโมเดลปืนไรเฟิลที่เธอใช้ความพยายามในการสร้างให้เขาดูพูดเสร็จอเลน่าก็เดินไปนั่งที่โซฟา ส่วนเซี่ยเหล่ยก็มองโมเดลปืนไรเฟิลที่อยู่บนโต๊ะอย่างระมัดระวังและละเอียดถี่ถ้วน

“ฉันได้ทดสอบมันแล้วพบว่าขึ้นตอนการผลิตของมันยังไม่ดีพอที่จะให้ประสิทธิภาพเป็นไปอย่างที่คาดหวัง” อเลน่าพูดและพูดต่อขึ้นอีกว่า “เราจําเป็นที่จะต้องใช้เครื่องจักรชั้นสูงในการผลิตและพัฒนามัน ซึ่งต้องรอคุณจัดการในเรื่องนี้”

เซี่ยเหลี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “พรุ่งนี้ผมจะหาชิ้นส่วนที่จําเป็นสําหรับการดัดแปลง เมื่อได้มาแล้วผมจะรีบจัดการพัฒนาเครื่องจักรของเราให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเพราะอีกสามเดือนต่อจากนี้จะมีการจัดนิทรรศการอาวุธขึ้นที่มอสโค ถ้าเราสามารถสร้างปืนไรเฟิลได้ทันเวลา เราจะสามารถนํามันไปแสดงได้ที่งานนิทรรศการนี้ มันอาจจะได้รับความสนใจ ซึ่งถ้ามันได้รับความสนใจจริงๆก็จะมีคําสั่งซื้อจํานวนมากจากต่างประเทศเข้ามาอย่างแน่นอน” อเลน่าพูดพร้อมท่าทางที่มีความหวัง

“แน่นอนว่าหลายประเทศในโลกนี้มีการผลิตอาวุธขึ้นในแต่ละที่ก็จะมีเทคโนโลยีการผลิตที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งในงานนิทรรศการนี้จะต้องมีพ่อค้าแม่ค้ามากมายที่ต้องการสั่งซื้อปืนซึ่งถ้าปืนไรเฟิลของเรา ได้รับความสนใจก็จะสร้างชื่อให้กับเราได้ไม่น้อย” เซี่ยเหลี่ยคิดขึ้นในใจ

เซี่ยเหล่ยยิ้มกว้างแล้วพูดว่า “เอาหล่ะ พวกเราจะต้องทํางานหนักกันหน่อยแล้ว เวลาอีกสามเดือนต่อจากนี้ ก่อนที่จะไปมอสโค เราต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเราจะไปสร้างชื่อเสียงขึ้นที่นั่นให้ได้!”

“เราจะต้องประสบความสําเร็จอย่างแน่นอน” อเลน่าพูด เธอลุกขึ้นจากโซฟา พร้อมกับเดินด้วยท่าทางที่เซ็กซี่ไปหาเซี่ยเหลี่ยและก็พูดขึ้นอีกว่า “ลูคัสคุณเป็นช่างเทคนิคที่มากประสบการณ์ คุณจะต้องเป็นช่างเทคนิคที่เก่งที่สุดในโลก……”

คําพูดนี้จะช่วยผลักดันให้เขามีพลังและกําลังใจที่มากขึ้นในการทํางาน

เซี่ยเหลี่ยค้นพบอะไรบางอย่างในตอนนี้ดูเหมือนว่าอเลน่าเองก็มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกับแคนลา

ตึก..ตึก..ตึก.. มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกห้อง

ไม่ทันที่อเลน่าหรือเซี่ยเหลี่ยจะเดินไปเปิดประตู คนที่อยู่นอกห้องก็บิดลูกบิดประตูพร้อมกับเปิดประตูขึ้นเอง

ขณะเดียวกันนั้น อเลน่าก็อุทานออกมาและรีบไปหลบอยู่หลังเซี่ยเหล่ย ส่วนเซี่ยเหล่ยเองก็มองไปที่ประตู

ผู้ที่ยืนอยู่ตรงประตูไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือฉิงเสวียงปากของเธอทาลิปสติกพร้อมแต่งหน้าเรียบร้อย เธอใส่ชุดที่ดูเป็นผู้หญิงอย่างมากโดยรวมแล้วเมื่อมองไปที่เธอ มันให้ความรู้สึกว่าเธอสวยและมีเสน่ห์

“เอ่อ….. ขอโทษนะ” ดวงตาของฉิงเสวียงมองตรงไปที่เซี่ยเหลย แม้ว่าเธอจะเห็นอเลน่าด้วยก็ตาม แต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะทัก

เซี่ยเหลี่ยมองไปที่ฉิงเสวียงแล้วพูดว่า “คุณมาได้ยังไง?”

ฉิงเสวียงยักไหล่ก่อนตอบไปว่า “ก็เดินเข้ามาปกติ”

เซี่ยเหลี่ยถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก…

“ฉันได้ยินยามบอกว่าคุณกลับมาแล้ว ฉันเลยมาพบคุณ” ฉินเสวียงพูดพร้อมรอยยิ้มและพูดต่ออีกว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะเข้ามาผิดเวลา ฉันไปรอข้างนอกก็แล้วกัน”

เซี่ยเหลีย “…”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็เดินออกไปทันที

ไม่นานหลังจากนั้น เซี่ยเหล่ยก็เดินออกจากห้องพร้อมเดินไปพูดกับฉิงเสวียงว่า “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ฉิงเสวียงยิ้มแล้วตอบว่า “ฉันรู้ว่าคุณต้องการจะพูดเรื่องอะไร มีคนมาหาฉันก่อนที่คุณจะกลับมา แต่ฉันยังไม่ได้ทําอะไรเลย ฉันซ่อนตัวอยู่”

เซี่ยเหลี่ยตอบกลับไปว่า “อย่าทําแบบนี้อีกเด็ดขาดเพราะมันจะทําให้คุณตกที่นั่งลําบาก ซึ่งหากเรื่องมันเลยเถิดไปแล้วผมก็อาจจะช่วยคุณไม่ได้”

“ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็พอแล้ว” ฉิงเสวียงพูด

“ได้ยินแบบนี้ก็ดีแล้ว” เซี่ยเหลี่ยพูดต่อว่า “อ่อใช่…ที่ทํางานของผมสร้างขึ้นแล้วหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้ว มันมีทั้งเครื่องมือและอุปกรณ์ตามที่คุณต้องการ” ฉิงเสวียงพูด

“งั้นพาผมไปหน่อย” เซี่ยเหลี่ยพูดในตอนที่เขาสร้างโรงงานขึ้น เขาก็ต้องการสถานที่ทํางานส่วนตัวของเขาด้วย เพียงแต่ว่าเขาไม่รู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นที่ไหน

ฉิงเสวียงมองกลับไปที่ห้องพร้อมกับทําท่าประหลาดใจแล้วพูดขึ้นว่า “คุณต้องการจะไปตอนนี้เลยงั้นเหรอ?”

เซี่ยเหลี่ยเห็นเธอมองไปที่ห้องก่อนพูดขึ้นทําให้เขาเข้าใจสิ่งที่เธอคิด เขาพูดย้ําอีกครั้งว่า “ไม่ต้องพูดอะไรไร้สาระ พาผมไปเดี๋ยวนี้”

จู่ๆฉิงเสวียงก็หัวเราะเบาๆ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “อื้ม….เข้าใจแล้ว ฉันจะพาคุณไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย”

ติดตามตอนต่อไป…..