The Trembling World - ตอนที่ 334
ITW:บทที่ 334 อย่ายอมแพ้
ถ้าป่าแห่งนี้ยังมีพื้นที่ไปอีก 10 กิโลเมตร หลิวกำ ก็ไม่แปลกใจเลย
ป่าแห่งนี้เหมือนว่าเป็นที่อุดมสมบูรณ์ก่อนที่จะเกิดภัยพิบัติ มันต้องเป็นเขตป่าสงวนแห่งชาติที่ได้รับการคุ้มครองจากรัฐบาลเมืองนินจิง นั่นเป็นวิธีที่พวกเขารักษาสภาพธรรมชาติเอาไว้ไม่มีร่องรอยการก่อสร้างหรือปรับเปลี่ยนพื้นดินของมนุษย์ ไม่มีอะไรที่ หลิวก เคยเห็นมาก่อน ไม่มีที่จอดรถไม่มีถนนตัดผ่านทางออกเดียว คือการเดินเท้าเท่านั้น
การหลงอยู่ในเขาวงกตของป่าแห่งนี้เป็นสถานการณ์ที่อันตรายอย่างแท้จริงแม้ว่า หลิวกํา จะเป็นผู้เล่นระดับ 9 แต่เขาก็ไม่เหมาะกับธรรมชาติ ด้วยความอดทนและโชคเพียงเล็กน้อยของ หลิวกำ กลุ่มของเขาจะสามารถอยู่รอดในป่าวงกตแห่งนี้ได้หรือไม่
ตลอดเส้นทางไปถึงแม่น้ํามีพุ่มไม้ขึ้นหนาแน่น พุ่มไม้เหล่านี้มีหนามแหลมยากต่อการเดินผ่าน เมื่อสมาชิกในกลุ่มพยายามที่จะเดินผ่านพวกมัน พวกเขาพบกับความยากล่าบากพวกเขาไม่มีมีดเพื่อใช้เปิดเส้นทาง หลิวกํา จึงใช้มีดของตัวเองและร่างกายแทน ด้วยวิธีนี้เพื่อสร้างเส้นทางให้พวกเขาผ่านไป
หลังจากระยะเวลาหนึ่งสร้างเส้นทางแบบนี้เป็นวิธีที่เหน็ดเหนื่อยมาก หลิวกำ เปลี่ยนให้สมาชิกคนอื่นเปิดเส้นทางแทน แม้ว่าประสิทธิภาพของพวกเขาจะช้ากว่า หลิวกํา แต่มันก็ทําให้ หลิวกำ ได้พักผ่อน หลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมงกลุ่มของพวกเขายังคงเดินหน้าต่อไปอีก 3 ชั่วโมงต่อมากลุ่มของพวกเขาอยู่ในส่วนลึกของป่า แสงแดดถูกปิดกั้นมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว ตอนนี้มันมืดราวกับดวงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว
ยุงที่อยู่ในเงามืดพยายามโจมตีสมาชิกคนอื่นๆ พวกเขาพยายามหาผ้าชิ้นๆปิดใบหน้าของตัวเองเพื่อป้องกัน อย่างไรก็ตามยุงพวกนี้มีปากที่แหลมคมมันสามารถเจาะผ่านถ้าได้อย่างง่ายดาย เป็นผลให้เกิดรอยแดงขนาดใหญ่บนใบหน้าของพวกเขา
นอกจากพวกยุงที่น่ารังเกียจพวกนี้พวกเขายังคงมีปัญหาเกี่ยวกับความหิวกระหาย พวกเขาพยายามที่จะอดทนจนถึงที่สุดแล้ว ในตอนนี้ความเชื่อมั่นของพวกเขาค่อยๆลดลงและความตั้งใจของพวกเขาค่อยๆแตกสลาย
“คุณไม่ต้องกังวลพวกเราสามคน เราไม่สามารถเดินทางต่อไปได้อีกแล้ว” เหว่ยเหลียง กล่าวกับ หลิวกำ หลังจากที่เขาคุยกับเพื่อนร่วมงานทั้งสองคนของเขา
มันไม่ใช่คําถามว่าพวกเขาต้องการที่จะเดินหน้าต่อไปหรือไม่แต่พวกเขากําลังหมดแรง พวกเขาได้ใช้พลังทั้งหมดในขอบเขตของพวกเขาหมดแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับสภาพชีวิตที่หันไปทางไหนก็เต็มไปแต่ต้นไม้ทําให้ความเชื่อมั่นของพวกเขาเริ่มหมดลง พวกเขาไม่สามารถที่จะเดินต่อไปข้างหน้าได้
“ถ้าคุณยอมแพ้พวกเราคงต้องทิ้งคุณเอาไว้ที่นี่ และคุณอาจจะตายที่นี่ คุณจะไม่สามารถออกจากที่นี่ได้” หลิวกํา ตอบขณะที่เขาหันกลับมาอธิบาย
คนเหล่านี้เป็นคนของ ซูนีน่า ถ้าไม่จําเป็น หลิวกำ ไม่ต้องการที่จะทิ้งคนพวกนี้ไว้ข้างหลัง ไม่สําคัญว่า ซูนีน่า จะสนใจเรื่องนี้หรือไม่ แต่ หลิวกำ มีความตั้งใจจะคืนคนพวกนี้ให้กับ ซูนีน่า อย่างปลอดภัยเนื่องจากเขาเองยังติดหนี้บุญคุณของเธออยู่
“พี่ใหญ่หลิวผมไม่สามารถเดินต่อไปได้แล้ว พวกเรากลายเป็นภาระให้กับคุณ คุณได้พยายามอย่างดีที่สุด เพื่อจะช่วยเหลือพวกเรา คุณไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราอีกต่อไปมันไม่ใช่หน้าที่ของคุณที่จะช่วยหรือพวกเราไปตลอดคุณควรทําอย่างดีที่สุดเพื่อให้ตนเองมีชีวิตรอด” ฮันกวงมิน พูดออกมา
เมื่อ เชาเหมิง และเจียงจินหยวนได้ยิน ฮันกวงมิน พูดพวกเขาก็นั่งลงบนพื้นโดยไม่คํานึงถึงหนามแหลมคมของพุ่มไม้พวกเขากําลังหมดทั้งพลังและกาลังใจ
หลิวกำ มองไปที่ ฮันกวงมิน เป็นเวลานานเขารู้ว่าเพื่อนคนนี้มีความอดทนสูง เขาเป็นคนสุดท้ายที่จะยอมแพ้กับเรื่องแบบนี้ดังนั้นเมื่อทุกคนได้ยินว่า ฮันกวงมิน กําลังจะยอมแพ้พวกเขาจึงไม่เหลือแรงใดๆ
“คุณคิดว่าคุณกําลังทําอะไร! ลุกขึ้น!พวกเราอยู่ห่างจากแม่น้ําไม่ถึง 50 เมตรจะมีน้ําสะอาดและปลาสดใหม่!ห้ามใครยอมแพ้ในตอนนี้ ถ้าคุณอยากจะตายก็ไปตายที่แม่น้ํา!” หลิวกำ ร้องตะโกนอีกครั้ง
ไม่ว่าจะเป็นเสียงตะโกนของ หลิวกำ หรือค่าพูดของเขาที่เกี่ยวกับน้ําสะอาดและปลาสด ทุกคนรู้สึกถึงริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง พวกเขาเต็มไปด้วยความหวังที่จะเดินหน้าต่อไป
พวกเขาเดินทางต่อ หลิวกำ พยามนําพวกเขาไปตรงส่วนที่มีพงหนามน้อยที่สุด หลังจากผ่านไปอีกชั่วโมง หนึ่งพุ่มไม้ก็ไม่เยอะหาแน่นดังนั้นพวกเขาจึงไม่จําเป็นต้องเดินแถวเดียวอีกต่อไป เสื้อผ้าของพวกเขาในตอนนี้ ราวกับอยู่ในโรงฆ่าสัตว์ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยหนามและหนองจากการที่ยุงกัด
หลิวกำ อยู่ในสภาพที่ดีกว่าคนอื่นแม้ว่าเสื้อผ้าของเขาจะถูกฉีกขาด และ[Mist Armor]ของเขาเป็นสีแดง มันก็ยังคงสามารถป้องกันบาดแผลเก่าของเขาปริออกอีกครั้ง
เมื่อผ่านพุ่มหนามออกมา พวกเขาทั้งทีมรู้สึกมีความหวังขึ้น แม้ว่าไม่มีแม่น้ําที่กว้างใหญ่แต่ยังคงเป็นลําธารเล็กๆ ที่มีความกว้างเกือบ 3 เมตรในส่วนที่แคบที่สุด หากไม่มีอาหารผู้คนอาจรอดชีวิตได้ถึงครึ่งเดือนแต่หากไม่ได้กินน้ําพวกเขาจะไม่สามารถมีชีวิตรอดได้ใน 2-3 วัน ลําธารเล็กๆนี้เป็นน้ําจืดที่สามารถดื่มได้
เมื่อพวกเขามาถึงลําธารพวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลงและก้มหน้าเพื่อดื่มน้ําในลําธารเพื่อดับความกระหายของตัวเอง หลิวกํา รีบหยุดพวกเขาอย่างรวดเร็ว
“ดื่มช้าๆไม่อย่างนั้นพวกคุณจะอาเจียน” หลิวกํา บอกกับพวกเขาภายใต้สภาวะหิวกระหายการดื่มน้ําอย่างรวดเร็วมันไม่เหมาะสมกับร่างกายของพวกเขา
ตามปกติแล้วเมื่อ หลิวกำ ออกผจญภัย หลิวกํา จะพกติดตัวไว้บนหลังของเขา พวกนี้จะเป็นน้ําดื่มเขา มักจะต้มน้ําของเขาก่อนที่จะดื่มกินเพื่อผ่านการฆ่าเชื้อ
อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขามองไปที่น้ําของล่าธาร มันยังคงใสและมีสิ่งมีชีวิตเช่นปลาและกุ้งว่ายน้ําอยู่ด้วยเป็นสัญญาณบอกว่าน้ําแห่งนี้สะอาด หลิวกําลังเลว่าเขาควรที่จะดื่มมันหรือต้มก่อน จากนั้นเขาก็จะหนักได้ว่าในตอนนี้เขาไม่สามารถต้มน้ําได้เนื่องจากเขาไม่มีอุปกรณ์ใดๆ ดังนั้นเขาจึงต้องดื่มน้ําในลําธารแบบนี้