The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 205

ตอนที่ 205 ประกายแสงสีทองและสายฟ้าสีเงิน

ลําแสงพระจันทร์เสียวสีทองถูกหยุดไว้อย่างคาดไม่ถึง!

ทุกคนที่เห็นภาพตรงหน้าต่างอยู่ในอาการตกใจ

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่แค่เพียงรังสึกระบี่ที่ถูกหยุดไว้เฉยๆ แต่มันยังไม่สามารถทําให้คนตรงหน้าขยับแม้สักนิ้วเดียว

พูดกันตามตรง หวังลิ่งรู้สึกว่าเขามาทันเวลาอย่างฉิวเฉียด ถ้าหากเขามาช้ากว่านี้แม้สักวินาทีเดียว เทพมือระเบิดและสองคิงชูคงได้ถูกผ่าครึ่งด้วยลําแสงพระจันทร์เสี้ยวสีทองนี่ไปแล้ว

จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีใครกล้าขยับหรือส่งเสียงใดออกมา

ในขณะที่หวังลิ่งนั้นทําการหยุดรังสีกระบี่ เขาได้วิเคราะห์ถึงพลังวิญญาณที่ใส่มาในรังสีกระบี่นั่น ผู้ชายคนนั้นมีพลังที่ค่อนข้างน่ากลัว แข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าปีศาจระดับช่องว่างเสริมแกร่งเสียอีก หรือยิ่งกว่าผู้ฝึกตนที่เขาเคยพบเจอมาตลอดชีวิต

แต่อันดับแรกเขาต้องทําการสลายรังสีกระบี่สีทองนี่ทิ้งไปเสียก่อน

หวังลิ่งขยับนิ้วโป้งบีบเข้าหานิ้วชี้ของเขา ลําแสงพระจันทร์เสี้ยวสีทองก็พลันสลายหายไปเหลือทิ้งไว้เพียงละอองแสงสีทองลอยอยู่ในอากาศ

ถ้าหากใครเห็นฉากนี้คงต้องนึกถึงเพลง “Can’t Leave You” ของ Susan Huang อย่างแน่นอน…

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างเรียบร้อยและง่ายดาย

จอมมารกัวผีซึ่งกําลังมองเด็กคนนี้จากข้างหลัง แม้ว่าเด็กคนนี้จะสวมชุดนอนกระต่ายขาวซึ่งขัดแย้งกับความเก่งกาจของเขา และด้วยความเจ็บใจแต่เขาก็จําเด็กคนนี้ได้

เด็กคนนี้คือเด็กเมื่อตอนนั้นที่ทําลายอาวุธโบราณของเขาในร้านสะดวกซื้อเมื่อตอนนั้น!

“คุณเป็นใคร?” ชายหนุ่มจากหอคอยอมตะจ้องหวังสิ่งอย่างไม่ละสายตา พร้อมกับหยดเหงื่อเย็นเฉียบไหลตามหน้าผาก

เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น รังสีกระบี่ซึ่งรุนแรงกว่าปกติถึง 50 เท่า ถูกหยุดไว้อย่างง่ายดายด้วยเพียงนิ้วเดียว

หวังลิ่งไม่ตอบอะไรกลับไป เขาแค่เพียงหันชายหางตามองไปยังบุคคลทั้งสอง ทําให้บุคคลทั้งสองตัวสั่นด้วยความกลัว

ความรู้สึกที่บ่งบอกว่า…หากพวกเขายังฝืนอยู่ต่อพวกเขาคงไม่รอดกลับไปอย่างแน่นอน!

“ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัว…”

เหงื่อเย็นเฉียบไหลออกมาจากหน้าผากของจอมมารกัวผี ทันทีที่เขาพูดจบ ควันสีม่วงทองก็พุ่งออกมาก่อนที่เขาจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

สําหรับจอมมารแล้ว มันคือว่าเป็นการตัดสินใจที่เจ็บปวดที่สุด

จากจุดที่ทั้งโลกต่างเรียกเขาว่า “จอมมาร” เขาก็ไม่เคยทําอะไรน่าอับอายเช่นนี้อีกเลย

จอมมารกัวผีนั้นหลบหนีไปตามที่หวังสิ่งคาดการณ์ไว้ ด้วยควันจากน้ําเต้าม่วงทอง ไม่มีทางเลยที่หวังลิ่งจะสามารถตามรอยไปได้ หรือจนกว่ามีดเล่มนั้นจะถูกซ่อมเสร็จ

แต่หวังลิ่งก็รู้ว่าจอมมารกัวผีคงอยู่ได้อีกไม่นาน

การชําเลืองหางตานั้นถือว่าหวังสิ่งส่งคําเตือน

และจอมมารกัวผีก็หายไปทั้งอย่างนั้น

จอมมารกัวผีผู้ซึ่งทั้งโลกหวาดกลัวนั้นมีจุดอ่อนอันใหญ่หลวง และจุดอ่อนนั้นก็คือหวังลิ่ง

ระหว่างชีวิตตนเองและศักดิ์ศรี จอมมารเลือกที่จะทิ้งศักดิ์ศรีอย่างไม่ลังเล

เขาสะบัดแขนเสื้อเพื่อไม่ให้ควันสีม่วงติดตัวเขาไป..

เขารู้สึกสงสารนิดหน่อย เพราะชายหนุ่มจากหอคอมอมตะคนนั้นยังไม่รู้ว่าเขากําลังเผชิญหน้ากับปัญหาอะไรอยู่

“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ถ้าหากคุณกล้าขัดขวางหอคอยอมตะ ผมก็จะไม่ปราณี!” ชายหนุ่มคนนั้นพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชาและจ้องไปทางหวังลิ่ง ด้วยการสะบัดนิ้วเพียงเล็กน้อย เขาได้สร้างตราประทับด้วยมือ

เกิดเสียงดังขึ้นก่อนที่กระบี่ทั้งเล่มจะเต็มไปด้วยพลังวิญญาณ และพุ่งตรงไปยังข้างหลังของหวังลิ้งด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

นี่เป็นวิชากระบี่ซึ่งปลิดชีพหัวหน้าของเหล่าศัตรูที่อยู่ห่างออกไปเป็นพันลี้ ในขณะที่ชายหนุ่มใช้วิชานี้ เขาได้แสดงสีหน้าถึงความมั่นใจ

มันเป็นวิชาที่เขาถนัดที่สุดในบรรยาวิชากระบี่ทั้งหมด มันเป็นวิชาที่ไว้ใช้สังหารศัตรูภายในกระบวนท่าเดียว!

หวังลิ่งแค่เพียงหันคอไปมองและเห็นว่ากระบี่สีแดงเล่มหนึ่งได้พุ่งตรงมาหาเขา

ความเร็วของกระบี่เล่มนี้เร็วมากหากเป็นผู้ฝึกตนระดับแก่นแท่วิญญาณก็ไม่สามารถรับได้

ปราณกระบี่สีทองที่เคลือบกระบี่เล่มนี้อยู่ ทําให้กระบี่เล่มนี้มีลักษณะคล้ายกับสายฟ้า!

เทพมือระเบิดซึ่งกําลังมองภาพเหตุการณ์นี้อยู่นึกอะไรบางอย่างออก “ผู้ชายคนนั้นบอกว่ากระบี่ของเขาชื่อว่าอเวจีหลบหนีใช่ไหม”

สองคิงชู: “หืม คุณเทพนึกอะไรออกงั้นหรอ?”

เทพมือระเบิด: “ฉันจําได้ว่ามันมีกระบี่ในตํานานเล่มหนึ่งชื่อว่าอเวจีหลบหนีเช่นกัน มันถูกจัดอันดับไว้อันดับที่หนึ่งของกระบี่ จุดเด่นของมันอยู่ที่ความเร็ว มันมีชื่อเรียกว่า ประกายแสงสีทอง และกระบอีกเล่มในซีรีย์เดียวกันมีชื่อว่า สายฟ้าสีเงิน ซึ่งจัดอยู่อันดับสองรองลงมา”

เมื่อได้ฟังจบ สองคิงชูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว ชายหนุ่มคนนั้นจากหอคอยอมตะครอบครองกระบี่ในตํานาน…เขาคิดไม่ออกเลยว่าใครกันที่คอยชักใยหอคอยอมตะอยู่เบื้องหลัง

แต่บางอย่างในตัวของสองคิงชูบอกว่า ทุกครั้งที่หลิงเงินเหรินปรากฏตัว เขาจะรู้สึกปลอดภัย ยิ่งตอนที่ปรากฎตัวด้วยชุดนอนกระต่ายขาวชุดนี้ด้วยแล้ว สองคิงชูสามารถรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความใจดีจากเด็กหนุ่มคนนั้นได้…

“ไปลงนรกซะ” ชายหนุ่มจากหอคอยอมตะตะโกนออกมาหลังจากที่โจมตีด้วยอเวจีหลบหนี และในเวลาเดียวกันทางด้านสองคิงชูกับเทพมือระเบิดต่างถอนหายใจอย่างพร้อมเพรียงกันออกมา “ทําไมคนหนุ่มสมัยนี้ชอบรนหาที่ตายกันนักนะ?

หวังลิ่งมองด้วยหางตาไปยังเงากระบี่ซึ่งพุ่งตรงมาทางเขา เขาคิดในใจว่า หากคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เขา ผลการตัดสินคงออกมาโดยแทบที่จะไม่ต้องวิเคราะห์เลย

วูบ! ในขณะที่เขากําลังคิดฟุ้งซ่ายอยู่นั้น กระบี่เล่มนั้นก็พุ่งตรงมาทางเขาอย่างรวดเร็วดูเหมือนว่าเป้าหมายของมันคือกลางหลังของเขา

หวังลิ่งทําแค่เพียงเอียงตัวหลบไปด้านข้าง และจับด้านกระบี่เล่มนั้นด้วยมือเปล่า

ชายหนุ่มจากหอคอยอมตะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

เขาเหมือนโดนฟ้าผ่าและรู้สึกราวกับโลกทั้งโลกที่เขารู้จักได้พังทลายลง… มันเป็นไปได้ด้วยอย่างงั้นหรือ?!”

นั่นคือประกายแสงสีทอง กระบี่ในตํานานซึ่งรวดเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์!

ชายหนุ่มจากหอคอยอมตะงุนงง ในการที่จะจับตัวกระบี่จากตอนที่กําลังโจมตี…เด็กคนนั้นจะต้องมือไวสักแค่ไหน? จะต้องโสดมาสักกี่ปีกันเพื่อที่มือจะเร็วได้ถึงขนาดนั้น?

เขากัดฟันแน่นก่อนที่จะร่ายวิชาเรียกกระบอเวจีมีดกลับมา

แต่ทว่าไม่ว่าเขาจะร่ายวิชาสักเท่าไร กระบี่อเวจีมีดในมือของเด็กผู้ชายคนนั้นก็ไม่ขยับสักนิดเดียว

เขาเข้าใจแทบจะในทันที มันไม่ใช่ว่าวิชาของเขามันไม่ได้ผล แต่เด็กคนนั้นมีพละกําลังมหาศาล!

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันวะเนี่ย?

เทพมือระเบิดและสองคิงชูซึ่งยืนอยู่หลังกําแพงบ้านที่พังไปครึ่งหนึ่ง ได้คาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นไว้แล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงถอนหายใจออกมา

“คุณเทพ คุณพูดถึงประกายแสงสีทองซึ่งมันคือกระบี่อเวจีมืด แล้วกระบี่ที่รวดเร็วเป็นอันดับสองที่ชื่อว่าสายฟ้าสีเงินหล่ะ?” สองคิงชูถามด้วยความสงสัย

“นายหมายถึงสายฟ้าสีเงินอันนั้นน่ะเรอะ?”

“ใช่แล้วครับ”

“มันชื่อว่าทะเลสาบหลบหนี” [ในส่วนนี้น่าจะเป็นมุขภาษาจีนซึ่งผมไม่ค่อยเข้าใจนักนะครับ ดูเหมือนว่าภาษาจีนมันจะแปลว่า Bitchi ซึ่งมาจากคําว่า Bitch….ผู้แปล]