The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 204

ตอนที่ 204 คนของหอคอยอมตะจะไม่มีทางยอมรับความพ่ายแพ้

ปีศาจควันรวมตัวกันกลายเป็นรูปร่างมนุษย์ ปีศาจรูปร่างมนุษย์ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังจอมมารกัวผีนั้นดูเหมือนราวกับว่ามันสวมหมวกอยู่ มันยกแขนขึ้นมากอดอกและดวงตาส่องประกายแดงฉาน

ชายผ้าคลุมถึงกับขมวดคิ้ว นั่นก็เพราะว่าเขารับรู้ได้ถึงไอพลังวิญญาณของปีศาจตรงหน้าที่หนักอึ้ง..

แม้ว่าประตูมิติระหว่างโลกได้ถูกปิดไปแล้วเมื่อหกปีก่อน แต่ก็ยังคงมีปีศาจจํานวนหนึ่งยังคงวนเวียนและหลบซ่อนจากมนุษย์อยู่ภายในโลก และตอนนี้เขาก็ต้องยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเจอปีศาจที่มีพลังวิญญาณน่ากลัวเช่นนี้

จากการต่อสู้ที่ผ่านมา เขาคิดว่ามันคงเป็นงานง่ายๆ แต่อย่างไรก็ตามผู้หญิงตรงหน้าเขาได้แสดงถึงความสามารถการตอบสนองอันน่าเหลือเชื่อ ซึ่งไม่สอดคล้องกับระดับพลังของเธอเลย

“ผู้หญิงคนนี้มีระดับแค่วิญญาณก่อกําเนิดจริงๆงั้นหรือ?”

ชายหนุ่มในผ้าคลุมมองไปยังปีศาจระดับช่องว่างเสริมแกร่งซึ่งอยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้นด้วยความครุ่นคิด

เขาคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าคงใช้ร่างกายเธอเองหลอกล่อทําให้ปีศาจที่แข็งแกร่งตัวนั้นยอมรับคําสั่ง…

“กินมันซะ!” จอมมารในร่างเจียงหลิวเยเริ่มออกคําสั่งแก่ปีศาจควันที่อยู่ข้างหลังเขา

ไม่กี่วินาทีต่อมา ปีศาจควันก็เริ่มส่งเสียงคํารามและกางแขนของมันออก ควันสีดําม้วนตัวและมีไอเย็นแผ่ออกมาโดยมีตัวมันเองเป็นจุดศูนย์กลาง พื้นดินโดยรอบก็พลันกลายเป็นน้ําแข็งแทบจะในทันที

ชายในผ้าคลุมหลี่ตาลง ความเย็นยะเยือกจากใต้พื้นภิภพนี้ไม่น่าจะธรรมดา ผู้ฝึกตนที่ระดับต่ํากว่ามัน หากสัมผัสก็อาจจะสูญเสียการควบคุมร่างกายไปชั่วขณะ

เขาก้าวถอยหลังไปหลายก้าวจนเขาอยู่ภายใต้เงาของต้นฮาวธอร์น เขาใช้อเวจีหลบหนี้สร้างวงแหวนแสงสีขาวระยะทางกว่า 10 ฟุต รอบต้นฮาวธอร์น จากนั้นจึงหนีเข้าไปข้างในวงแหวนแสงที่เขาสร้างขึ้น

วงแหวนแสงส่องแสงสีทองออกมา ความเย็นที่แผ่ออกมาจากปีศาจตัวนั้นไม่สามารถฝ่าวงแหวนแสงนี้เข้ามาได้

มาสเตอร์ของเขาได้สั่งมาว่าให้ปกป้องต้นฮาวธอร์น นําคนกลับไปและปกป้องต้นไม้ต้นนี้ สองสิ่งนี้ถือเป็นภารกิจสําคัญของเขาที่มาสเตอร์ได้มอบหมายให้

ชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างในวงแหวนแสงชี้กระบี่ไปยังจอมมารกัวผี “ถ้าหากต้นฮาวธอร์นต้นนี้ถูกทําลาย ผมจะถือว่าผมพ่ายแพ้!”

หลังจากนั้นเองชายหนุ่มก็ยื่นมือออกมาจากผ้าคลุม และเกิดแสงสีทองส่องสว่างออกมาจากมือของเขา

ผู้ชายคนนั้นเสริมพลังแขนขวาด้วยอาวุธวิเศษ?

ผู้ชายทั้งสองคนซึ่งหลบซ่อนอยู่ในบ้านเริ่มจะเดาได้แล้วว่าผู้ชายในผ้าคลุมคนนั้นมาจากไหน…

เพราะพวกเขาเคยเห็นมันมาก่อน!

เสริมพลังร่างกายตนเองด้วยอาวุธหรือของวิเศษ ชายคนนี้ต้องมาจากหอคอยอมตะอย่างแน่นอน!

แต่ว่า ทําไมคนของหอคอยอมตะจึงมาอยู่ที่นี่?

ก่อนหน้านี้สองคิงได้ทําให้อาจบาดเจ็บและได้บังเอิญฆ่าอายโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้ชายคนนี้ถูกส่งเพื่อล้างแค้นพวกเขางั้นหรือ?

สองคิงซูเริ่มหวั่นวิตกจนถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมา “เทพมือระเบิด ติดต่อคุณพี่หลิงได้หรือยัง?”

“ยังเลยในเวลานี้ น้องลิ่งคงพึ่งจะเลิกเรียน…เขาน่าจะยังไม่ได้อ่านข้อความของเขา” เทพมือระเบิดนั้นรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขากําลังถูกกรีดแทง เขาทําได้แค่เพียงมองเหล่าดอกไม้และพืชที่เขาปลูกไว้ในสวนหลังบ้าน ซึ่งกําลังถูกแช่แข็งจากปีศาจตนนั้น แต่สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดนั่นก็คือบล็อกโคลี่ของคุณปู่หวัง! ครั้งนี้มันคงไม่อาจรอดอีกแล้ว!”

หลังจากผ่านไป 15 นาที บุคคลทั้งสองซึ่งดวลกันอยู่หลังบ้าน ทั้งสองไม่มีท่าทีจะพ่ายแพ้หรือเพลี่ยงพล้ําให้แก่กันเลย

แม้แต่ปีศาจที่จอมมารกัวผีอัญเชิญมายังรู้สึกเหนื่อย แต่ไอเด็กหนุ่มตรงหน้าเขานั้นมันต้องไม่ใช่คนปกติอย่างแน่นอน!

แขนซ้ายซึ่งแข็งจนน่ากลัว แม้ว่าจอมมารจะอัญเชิญทหารผีเพื่อลอบทําร้ายสักกี่หน เด็กหนุ่มตรงหน้าแค่ยกแขนข้างนั้นขึ้นมาป้องกันแม้แต่เลือดสักหยดก็ยังไม่ไหลออกมา!

แต่ก็ไม่ใช่แค่เพียงฝ่ายจอมมารฝ่ายเดียว ชายหนุ่มจากหอคอยอมตะนั้นก็ไม่สามารถทําการโจมตีอย่างปกติได้ นั่นก็เพราะปีศาจระดับช่องหว่างเสริมแกร่งตัวนั้น ไม่ใช่แค่เพียงเขาไม่สามารถประชิดตัวได้ แต่ปราณกระบี่ของเขาซึ่งส่งออกไปก็ถูกสลายด้วยปราณปีศาจ

ตอนนี้พวกเขาสู้กันเหมือนนิ้วโป้งมวยปล้ํากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับแต่ก็ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ

แต่สถานการณ์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง

จอมมารกัวผีนั้นรู้ดีว่าต่อให้เขาเรียกน้ําเต้าม่วงทองออกมา มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสามารถใช้ควันม่วงทองหลบหนีออกไปได้

ในจังหวะที่เขาเรียกควันม่วงทองออกมา รังสีกระบี่จากชายหนุ่มคงจะผ่ามาถึงตัวของเขาอย่างแน่นอน

ด้วยสภาพร่างกายของเจียงหลิวเยู่ในตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถทนรับรังสึกระบี่ได้

จอมมารเฒ่ารู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก…ถ้าเขามีพลังในตอนที่เขาแข็งแกร่งที่สุด เขาจะไม่มีทางโดนเด็กหนุ่มทําให้อับอายเช่นนี้ได้หรอก

เขารู้สึกเหนื่อยใจ ถ้าหากการต่อสู้นี้ยืดเยื้อต่อไป มันคงเป็นผลเสียต่อเขาอย่างแน่นอน “น้องชาย จะว่ายังไงถ้าหากพวกเราพักรบสักสิบนาที?”

“ไม่มีทาง ผลตัดสินจะต้องออกมาภายในวันนี้! ภายใต้คําสั่งของมาสเตอร์ ผมจะต้องนําพาคนที่ปรากฎตัวใต้ต้นฮาวธอร์นกลับไปให้ได้ ไม่ว่าต่อให้จะต้องทําอะไรก็ยอม! เมื่อผมพาตัวคุณกลับไปได้แล้ว ผมจะได้เป็นอิสระเสียที!” ชายหนุ่มส่ายหัวปฏิเสธคําเชิญที่จอมมารกัวผีเสนอ

ทางด้านจอมมารเฒ่าอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่สามารถร้องออกมาได้ “ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ใช่คนที่นายกําลังตามหา…”

“ไม่ว่าคุณจะใช่หรือไม่ใช่ ผมก็ต้องพาคุณกลับไปก่อน! ถ้าหากคุณไม่ใช่ อย่างมากที่สุดผมก็แค่กลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่อตามหาคนที่ใช่ ถ้าหากมีใครโผล่มาใต้ต้นไม้ต้นนี้ผมก็จะพาพวกเขาไปกับผมให้หมดทุกคน!”

“ฉันว่าสมองของคุณถึงต้องผิดปกติแล้วหล่ะ…” จอมมารกัวผีถึงกับสบถคําด่าออกมา

“มันเป็นคําสั่งของมาสเตอร์ ผมต้องทําตามคําสั่ง!”

ชายหนุ่มจ้องไปยังจอมมารในร่างหญิงสาว “ปราณกระบี่จากมือซ้ายของผมนั้นรุนแรงยิ่งกว่ามือขวาห้าสิบเท่า มันเพียงพอต่อการกําจัดปีศาจระดับช่องว่างเสริมแกร่งของคุณแล้ว คุณไม่มีทางที่จะชนะการต่อสู้นี้ได้อีกแล้ว”

หลังจากพูดจบชายหนุ่มก็สูดหายใจเข้าลึก ก่อนที่จะสลับกระบี่จากมือขวาไปมือซ้าย

ทันทีที่อเวจีหลบหนีเข้ามาอยู่ในมือซ้าย ราวกับว่ามันถูกเชื่อมต่อเข้ากับแหล่งพลังวิญญาณอันมหาศาล มันเรืองแสงสีทองออกมาส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

พลังกดดันวิญญาณจํานวนมากทะลักออกมาจนทําให้จอมมารเฒ่ารู้สึกกลัว พลังของไอเจ้าหนุ่มนี่มันสูงกว่าปีศาจระดับช่องว่างเสริมแกร่งไปแล้ว!

เขาคํานวณผิดพลาดมหันต์!

ด้วยพลังของเขาในตอนี้ ไม่มีทางเลยที่เขาจะสามารถอัญเชิญปีศาจที่มีพลังมากไปกว่าตัวนี้

การต่อสู้นี้มันก็ไม่สูสีมาตั้งแต่แรกแล้ว!

ภายในบ้าน เทพมือระเบิดมองไปยังกระบวิญญาณในมือของคนจากหอคอยอมตะ และขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่ากระบอันนั้นมันคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก

ประสิทธิภาพของมันนั้นไม่ใช่เล่นๆเลย แสงพลังวิญญาณนั้นไม่มีท่าทีที่จะมีขีดจํากัด และปราณกระบี่ก็ไม่มีจุดอ่อนเลยแม้แต่น้อย…ระดับของกระบี่อันนั้นอย่างน้อยก็คงระดับอาวุธศักดิ์สิทธิ์!

แต่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดในตอนนี้ ชายหนุ่มซึ่งถือกระบี่ไว้ในมือซ้ายเริ่มส่งรังสีกระบี่อันรุนแรงออกไป ซึ่งมาพร้อมกับลมอันรุนแรง

ลําแสงสีทองจากรงฝึกระบี่มีรูปร่างเป็นพระจันทร์เสี้ยวพุ่งตรงไปยังปีศาจควันโดยไม่มีอะไรมาหยุดรั้งมันไว้ได้เลย!

และในเวลานั้นเอง ทั้งเทพมือระเบิดและสองคิงชูต่างตกใจในเวลาเดียวกัน เพราะรังสึกระบอันนั้นมันใหญ่เกินไป จนทําให้ทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งอยู่เบื้องหน้าของชายในผ้าคลุมนั้นราบเป็นหน้ากอง!

เพราะรังสีกระบี่มันใหญ่มาก ส่วนหนึ่งของมันได้ผ่านมายังบ้านของเทพมือระเบิด กําแพงบ้านเริ่มที่จะแยกออกจากกัน “แย่แล้ว!” เทพมือระเบิดตะโกนออกมาด้วยความตกใจ นั่นก็เพราะรังสีกระบอันนี้สามารถผ่าทั้งตัว เขาและสองคิงชูออกเป็นสองท่อนได้ง่ายดาย!

“คุณเทพมือระเบิดหนีไป!”

สองคิงชูผลักเทพมือระเบิดออกไป

แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว…

รังสีกระนั้นพุ่งมาหาพวกเขาเร็วมากจนตาสวรรค์ก็ไม่อาจมองทัน

แต่ในจังหวะนั้นเองก็มีร่างของเด็กผู้ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นภายในสวนหลังบ้าน ซึ่งไม่มีใครรู้เลยว่าคนคนนั้นโผล่มาตอนไหน

“ใครน่ะ?”

เมื่อชายหนุ่มจากหอคอยอมตะเลิกตาขึ้นมองก็พบเข้ากับเด็กผู้ชายในชุดนอนกระต่ายขาวยืนอยู่เบื้องหน้าเขา

ต่อหน้าลําแสงพระจันทร์เสี้ยว เด็กผู้ชายตรงนั้นแค่เพียงยกนิ้วขึ้นมา

เมื่อลําแสงพระจันทร์เสี้ยวกระทบเข้ากับนิ้วของเด็กผู้ชายคนนั้น มันก็ถูกหยุดไว้ตรงนั้นแทบจะในทันที…