Silver Overlord - ตอนที่ 209

209 – ขอใบรับรอง

อาวุธต่างๆที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยยอดเขาเทียนเฉียวจะมีตัวอย่างถูกจัดแสดงในห้องรับรองหลักของตึกร้อยนักรบ พวกมันเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ตระการตาและแต่ละแห่งมีลักษณะเฉพาะที่โดดเด่น

เอี้ยนลี่เฉียงไม่รู้สึกเบื่อขณะรอเพราะเขากําลังศึกษาอาวุธเหล่านี้

เมื่อเทียบกับอาวุธของตระกูลเอี้ยน คุณภาพของอาวุธเหล่านี้ที่แสดงในห้องรับรองหลักนั้นเหนือกว่ามาก

อาวุธที่มีมาตรฐานสูงสุดจากตระกูลเจี้ยนคือกระบี่เหล็กเย็นของเอี้ยนเต่อชาง ซึ่งทํามาจากเหล็กกล้าคุณภาพดีที่สุด

อย่างไรก็ตามกระบี่เหล็กเย็นถือเป็นสินค้าทั่วไปที่สุดในยอดเขาเทียนเฉียว เริ่มจากวัสดุที่ใช้ทําอาวุธ อาวุธที่ถูกสร้างขึ้นที่นี่แตกต่างอย่างจากที่อื่นอย่างชัดเจน

หลังจากที่วัสดุกึ่งสําเร็จรูปเหล่านั้นถูกส่งไปและหลอมด้วยเปลวไฟที่มีความพิเศษ ในส่วนด้านในของยอดเขาเทียนเฉียว พวกมันก็จะถูกตีอีกครั้งด้วยวิธีพิเศษของยอดเขาเทียนเฉียว

โดยใช้วิธีการเฉพาะในการหล่อเหล็ก การทําให้เป็นมาตรฐาน การอบอ่อน การชุบแข็ง และการแปรรูปใบมีด สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดเกี่ยวกับยอดเขาเทียนเฉียวคือบุคคลที่น่ากึ่งหนึ่งมากมายที่นี่

พวกเขาถือเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะเฉพาะตัวในการรวมผลึกหลักของสัตว์หายากเข้ากับอาวุธ วิชานี้ถูกเรียกว่าวิชาผูกวิญญาณ นี่เป็นวิชาลับขั้นสูงสุดที่ช่างตีเหล็กสามารถเชี่ยวชาญได้

เอี้ยนลี่เฉียงยังไม่เคยเห็นอาวุธใดๆที่มีวิญญาณติดอยู่ บังเอิญในระหว่างที่เขารอก็มีกระบี่ที่มีวิญญาณติดอยู่ ถูกจัดแสดงในตู้2 ห้องรับรองนี้

กระบี่ยาวประมาณห้าจ้างและกว้างสี่นิ้ว มันมีขนาดใหญ่กว่ากระบี่ทั่วไปมาก ใบมีดทั้งหมดเปล่งประกายด้วยสีม่วงสดใส

เอี้ยนลี่เฉียงโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อตรวจสอบอย่างละเอียดมากขึ้น ถ้าเขาจ้องเขม็งมากพอเขาอาจมองเห็นภาพเงาของงูสีม่วงที่กําลังเคลื่อนที่อยู่ในใบมีดที่เรืองแสงได้

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงจ้องมองอย่างระมัดระวัง งูสีม่วงในดาบเรืองแสงดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงเขา ในความงุนงง แสงของใบมีดก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรงและเกี้ยนลี่เฉียงเห็นงูสีม่วงคํารามใส่เขาด้วยปากที่เปิดกว้าง

เอี้ยนลี่เฉียงตกใจมากจนถอยหลังไปสองสามก้าว…

ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงโกรธที่ดังออกมาข้างนอก

“บอกคนเหล่านั้นว่านี่คือยอดการผลิตสูงสุดที่ยอดเขาเทียนเฉียวสามารถทําได้! หากต้องการให้พวกเราเพิ่มปริมาณการผลิตนั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน!

ผู้อาวุโสสู่กล้าดียังไงถึงกล้าถามหาอาวุธถึงสองหมื่นชิ้น พวกเขาคิดจริงๆเหรอว่าอาวุธเหล่านี้เป็นหน่อไม้ที่งอกออกมาได้เองตามธรรมชาติ ข้าไม่ใช่แม่ไก่ถึงจะสามารถฟักไข่ได้ตลอดเวลา!”

“ลานสี่ทะเลกล่าวว่าความตึงเครียดระหว่างชาวเหนือและชาวชามานได้ทวีความรุนแรงขึ้นและเรามีความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติกับตระกูลหลงจากทางเหนือ

กองทัพพายุของตระกูลหลงกําลังตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก และอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ได้มอบการสนับสนุนให้กับกองทัพอายุของตระกูลหลงในช่วงสองปีที่ผ่านมาลดน้อยลงมาก

ลานสี่ทะเลยังมีธุรกิจจํานวนมากภายใต้การดูแลของตระกูลหลง ดังนั้นพวกเขาจึงจําเป็นต้องช่วยเหลือตระกูลหลงให้ถึงที่สุด

อาวุธพวกนี้เป็นตระกูลหลงร้องขอมาด้วยตัวเอง

ตระกูลหลงเตรียมจัดตั้งค่ายชั้นยอดสองสามแห่งเพื่อจัดการกับกองทัพอีกาที่ปั่นป่วนของชาวชามาน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอความช่วยเหลือจากนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์”

เมื่อเทียบกับเสียงก่อนหน้า เสียงนี้เบากว่ามาก

“อย่าว่าข้าพูดอย่างนี้เลย แต่ต่อให้พวกเราทุกคนที่ยอดเขาเทียนเฉียวไม่ต้องหลับต้องนอนเป็นเดือนพวกเราก็ไม่สามารถสร้างอาวุธได้มากถึงขนาดนั้นให้กับกองทัพพายุได้…”

ในการสนทนา ทั้งสองคนมาถึงนอกห้องรับรองหลักแล้ว

ในบรรดาสองคนที่เดินเข้ามา หนึ่งในนั้นคือปรมาจารย์ซูที่มีกลิ่นเหมือนควัน เขาเป็นคนหัวโล้นและมีหนวดมีเครายาวถึงหน้าอก

อีกคนหนึ่งเป็นคนสูงและผอมเพรียวในวัยสี่สิบ เขามีดวงตาที่แหลมคม แคบ และสวมชุดคลุมสีม่วง เขาเป็นผู้จัดการชิวยของห้องโถงเขาเทียนเฉียวซึ่งเป็นหัวหน้าของผู้จัดการฮวงอีกชั้นหนึ่ง

“คารวะปรมาจารย์ซู ผู้จัดการชิว!” เมื่อพวกเขามาถึงเอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความเคารพและโค้งคํานับให้ทั้งสองคน

ผู้จัดการชีวจ้องมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงก่อนที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้ามาทําอะไรที่นี่?”

เอี้ยนลี่เฉียงสามารถได้ยินอย่างอื่นด้วยน้ําเสียงของผู้จัดการชิว แต่เขาไม่ได้สนใจจึงตอบกลับไปว่า

“รายงานผู้จัดการชิว ข้าขอเข้าพบปรมาจารย์ซู…”

“เอาล่ะ” ปรมาจารย์ซูเข้ามาแล้วหันไปหาผู้จัดการชิว “เจ้าก็บอกลานสี่ทะเลอย่างที่ข้าพูดไปนั่นแหละ”

“เข้าใจแล้วครับ!”

ผู้จัดการชิวเหลือบมองเอี้ยนลี่เฉียงอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันหลังกลับโดยไม่พูดอะไรอีก

“ข้ได้ยินจากผู้ดูแลฮวงว่าเจ้าได้ก้าวเข้าสู่นักรบต่อสู้แล้วเหรอ?” ปรมาจารย์ซูมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียง

“ใช่แล้วครับ!”

“ไม่เลว ไม่เลว มันไม่ง่ายเลยที่จะก้าวเข้าสู่ระดับนักรบต่อสู้ในวัยเท่ากันกับเจ้า!” ปรมาจารย์ซูดูมีความสุขมาก

“ก็แค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นครับ!” เอี้ยนลี่เฉียงตอบอย่างนอบน้อม

“ทีม เกือบครึ่งปีแล้วที่เจ้ารับใช้ที่เขาเทียนเฉียว ข้าได้ยินจากผู้ดูแลฮวงว่าเจ้ามีหน้าที่ดูแลวัสดุที่เข้าและออกจากโกดังในช่วงสองสามเดือนนี้ และเจ้าไม่ได้ทําผิดพลาดโดยประมาท

ไม่เพียงแค่นั้นเจ้ายังแยกสมุดบัญชีจากเมื่อก่อนเพื่อให้เป็นไปตามมาตรฐาน สิ่งเหล่านี้เพียงพอสําหรับเจ้าที่จะได้รับการศึกษาคัมภีร์ลับของนิกายแล้ว ข้าจะออกใบรับรองให้เจ้าเจ้าสามารถนําใบรับรองนี้เพื่อไปขอคัมภีร์ลับในหอคัมภีร์ได้ด้วยตัวเอง”

ดูเหมือนว่าหัวหน้าใหญ่จะรับมือได้ง่ายกว่าลูกน้อง ปรมาจารย์ซูอนุญาตเอี้ยนลี่เฉียงศึกษาคัมภีร์ลับของนิกายได้อย่างง่ายดาย หลังจากพูดเพียงสองหรือสามคํา และในเวลานี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความยินดีอีกด้วย

“ขอบคุณครับ ปรมาจารย์ซู!”

“ฮ่าฮ่า เรามีช่างตีเหล็กที่มีทักษะค่อนข้างมากที่เขาเทียนเฉียว แต่มีไม่ค่อยมีคนที่ชํานาญในการต่อสู้เท่าไหร่ ด้วยเหตุนี้เขาเทียนเฉียวของเราจึงไม่เคยได้รับการจัดอันดับใดๆในการประลองของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งจะจัดขึ้นทุกสิ้นปี อันดับของพวกเรามักจะอยู่ล่างสุด

ฝึกฝนให้ดีและมุ่งมั่นในปีนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ปีหน้า ช่วยยอดเขาเทียนเฉียวไถ่ชื่อเสียงของเรากลับคืนมาในระหว่างการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระหว่างสาวกภายนอก อย่าทําให้ข้าผิดหวัง!”

“ลี่เฉียงจะพยายามอย่างเต็มที่!”

“ดี เอานี่ไป!” ขณะพูดปรมาจารย์ซูได้เขียนใบรับรองลงบนโต๊ะแล้วประทับตราลงก่อนที่เขาจะมอบมันให้เอี้ยนลี่เฉียง

เอี้ยนลี่เฉียงคํานับอย่างนอบน้อมกําลังกลับถอยหลังออกจากห้อง

ทันทีที่เขาออกจากตึกร้อยนักรบ เอี้ยนลี่เฉียงก็เห็นใบหน้าที่มืดมนของผู้จัดการชิวอีกครั้ง

ดูเหมือนผู้จัดการชิวกําลังรอเขาอยู่นอกตึกร้อยนักรบ

“ผู้จัดการชิว!”

“เจ้ายังค่อนข้างใหม่ที่เขาเทียนเฉียว ดังนั้นบางทีเจ้าอาจยังไม่ชัดเจนเกี่ยวกับกฎบางอย่าง ปรมาจารย์ซูมีกิจวัตรประจําวันมากมายที่ต้องจัดการ

ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลามากสําหรับเรื่องเล็กน้อย ดังนั้นหากเจ้ามีเรื่องอะไรก็มาปรึกษากับข้าได้ อย่ารบกวนปรมาจารย์ซูโดยไม่จําเป็น! “ผู้จัดการชิวสั่งสอนเอี้ยนลี่เฉียงด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา ก่อนที่เขาจะถามในที่สุด”เจ้าคุยอะไรกับปรมาจารย์ซู่เมื่อครู่นี้?”

“ข้าเพิ่งทะลวงเข้าสู่ระดับนักรบ ดังนั้นข้าต้องการให้ปรมาจารย์ซูออกใบรับรองให้ข้าไปเลือกคัมภีร์ที่หอคัมภีร์!…” เอี้ยนลี่เฉียงตอบอย่างใจเย็น

สีหน้าของผู้จัดการชีวเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสี้ยนลี่เฉียงอ้างว่าเขากลายเป็นนักรบแล้ว

“เอาล่ะ ไปเถอะ ฝึกให้ดีต่อจากนี้ไปและอย่าทําให้ปรมาจารย์ซูผิดหวัง” ผู้จัดการชีวโบกมืออย่างไร้อารมณ์

“เข้าใจแล้ว!” เอี้ยนลี่เฉียงโค้งคํานับให้ผู้จัดการชิวก่อนจะจากไป

แม้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะเดินมาไกลมากแล้วแต่ เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้จัดการชิวที่ด้านหลัง

ผู้ดูแลฮวงมีอายุมากแล้วและเขาได้กําวหน้าไปสู่นักรบที่แท้จริงผ่านการใช้ยาในท้ายที่สุด ดังนั้นความทะเยอทะยานของเขาในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์จึงหยุดลงที่นั่น

ในทางตรงกันข้าม ตําแหน่งของผู้จัดการชิวนั้นสูงกว่าผู้ดูแลฮวงมากและเขายังคงอายุน้อยอยู่

สําหรับคนที่ไม่สําคัญเช่นเอี้ยนลี่เฉียงที่ได้รับการเลื่อนตําแหน่งโดยปรมาจารย์ซูเขาโดยตรง เอี้ยนลี่เฉียงจึงเป็นเหมือนหนามคอยทิ่มแทงดวงตาของเขา

ผู้ดูแลฮวงเป็นคนดีที่มีมโนธรรมดังนั้นเขาจึงต้องการสนับสนุนให้เอี้ยนลี่เฉียงไปได้ไกลมากที่สุด อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าผู้จัดการชีวจะต้องการเห็นเอี้ยนลี่เฉียงดําเนินชีวิตได้ดีในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์

สถานการณ์ต่อหน้าต่อตาเขาก็ไม่ต่างจากที่หลายๆคนจะพบเจอในอาชีพการงานของพวกเขาในโลกก่อนหน้านี้

เอี้ยนลี่เฉียงคิดในใจ แต่ไม่ได้หันศีรษะกลับไป เขายังคงมุ่งหน้าลงจากภูเขาและมุ่งหน้าไปยังหอคัมภีร์ของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์

สําหรับเอี้ยนลี่เฉียง ผู้จัดการชิวไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า NPC ในเกม